>
> Tak mi się skojarzyło: podobno Aleksander K., były prezydent RP, nie był w
> wojsku choć powinien. Ciekawe czy jego też tak ochoczo się ściga.
>
> --
> Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl
>
Kiedy po 9 latach mniej lub bardziej intensywnego pobierania nauk na Wydziale
Filozofii i Socjologii U.W. skreślono mnie wreszcie z listy studentów
MOMENTALNIE upomniało się o mnie wojsko. Wezwano mnie na komisję, gdzie
odmówiłem służby wojskowej zarówno w wersji zasadniczej jak i zastępczej.
Motywowałem swoją odmowę, iż z instytucją diabelską oraz z jej pracownikami jako
chrześcijanin nie mogę mieć nic wspólnego. Przyszło mi to o tyle łatwiej, iż od
wielu lat rzeczywiście tak uważam - tylko nie zawsze mówię o tym wprost, bo
ludzie słysząc to dziwnie się czasem uśmiechają i chyba biorą mnie niepoważnie.
Dwaj wojskowi urzędnicy po długich przekonywania mnie, abym jednak "bilet"
przyjął, przestali mieć rozeznanie, co ze mną zrobić i w końcu wysłali mnie do
komendanta. Objaśniłem mu ponownie swój punkt widzenia dodając, iż jestem
świadom konsekwencji, ale odniosłem wrażenie, iż nie słyszał, co do niego mówię
i w kółko powtarzał mi, że oni tu nie chcą kłopotów, a chcą natomiast mieć
porządek w papierach, że teraz wojsko ze społeczeństwem i w ogóle niech napisze
podanie o służbę zastępczą, które oni rozpatrzą pozytywnie, a że nie ma wolnych
etatów, to dostane odroczenie i o to chodzi (miałem wtedy 28 lat).
Słowem wilk syty i owca cała. Rozstaliśmy się mówiąc: ja - że tego nie zrobię,
on - że mam to zrobić. Muszę przyznać, iż opuszczając mury wojskowej komisji
byłem bardzo zdenerwowany, ale dumny z siebie. Następne parę tygodni było dla
mnie wielce stresujące i w końcu się złamałem. Zasymulowałem pewne schorzenie
natury neurologicznej w celu otrzymania tzw. kategorii B-12. Tak się dziwnie
złożyło, że moje problemy z wojskiem rozwiązał nie neurolog, ale wojskowy
psychiatra (do którego nota bene skierowano mnie dodatkowo), który po 10
minutach rozmowy ze mną wnioskował o moją niezdolność do służby. Komisja
lekarska historii neurologicznych w ogóle nie wzięła pod uwagę, pozytywnie
rozpatrując natomiast wniosek psychiatry. Dodatkowo dorzucono paragraf
orzekający poważne płaskostopie.
To był przypadek mój. Taki trochę nietypowy. Ale paru moim kolegom połamano,
albo przynajmniej wygięto życiorysy w związku z zaszczytnym obowiązkiem. Kilku
musiało Polskę na dłużej opuścić, dwóch ukrywało się na miejscu, kilku wreszcie
zostało pojmanych, że się tak wyrażę i zmuszonych do odsłużenia. Tak było.
Onegdaj normalne było, że gdy skreślono cię z listy studentów, twoje papiery
błyskawicznie lądowały na biurkach mundurowych urzędników W.K.U. i od tej pory
byłeś w ich gestii.
Teraz czas na pytanie za pięć lub siedem (jak kto woli) punktów. Jak usłyszałem
niedawno pan prezydent-elekt A. Kwaśniewski został skreślony z listy studentów
tak jak ja i paru moich kolegów, o których wspomniałem powyżej. Chciałbym się
dowiedzieć, co wobec tego robił bezpośrednio po tym fakcie? Czy umiłowanie
wolności, o którym słyszałem, a które było jednym z powodów braku chęci
ukończenia studiów było możliwe tylko dlatego, że obecny prezydent-elekt już
wówczas był wobec prawa równiejszy? Równiejszy niż setki jego rówieśników. A
może było tak, iż pewne schorzenia dyskwalifikowały go jako żołnierza służby
zasadniczej czy wobec tego owe schorzenia nie SA aby przeszkodą w pełnieniu
obowiązków (już coraz przecież bliższych) prezydenta 40-milionowego narodu?
Oczywiście pytania te cofam, o ile okaże się, iż pan Aleksander Kwaśniewski po
skreśleniu go z listy studentów odsłużył zgodnie z ówczesnym prawem 2 lata
zasadniczej służby wojskowej.
Na koniec chciałem jeszcze tylko dodać, iż pytania moje nie mają nic wspólnego z
uznaniem racji zwolenników przymusowego poboru do armii. Jeśli ktoś uznaje, iż
instytucja ta jest konieczna, to uczestnictwo w niej winno być dobrowolne i płatne.

P.S. Pisane przed objęciem óżendu przez H2SO4.


Kazik Staszewski

Tylko Rock, marzec 1996



--
Wysłano z serwisu Usenet na stronach PomocPrawna.INFO
-> http://usenet.pomocprawna.info