Liwiusz pisze:

>
>> [przestępstwo] i nie wydaje mi się żeby było trudne do udowodnienia.
>
> Mądrego oszusta trudno skazać. Niech dowodami będą tylko oświadczenia
> powoda (do kwoty 500zł pożyczki nie trzeba dowodów na piśmie, fakturę na
> 100 000zł można wystawić też bez pisemnych dowodów). Jeśli pozwany się
> zorientuje i zacznie się odwoływać, to co najwyżej powód przegra,
> uznając że niedostatecznie zabezpieczył transakcję i przegrał na skutek
> braku dowodów. Udowodnienie oszustwa może być bardzo trudne.
>
>

Oszustwem będzie wskazanie fikcyjnego adresu, i poprzez wprowadzenie w
błąd sądu, uzyskanie korzystnego orzeczenia. I w takim wypadku bez
znaczenia jest czy zobowiązanie istnieje czy nie. Oczywiście będzie to
tylko karalne stadium usiłowania, chyba że pozwany uiści albo zdążą go
wyegzekwować.

Cytuje:
"Wprowadzenie w błąd przybierać może postać tzw. oszustwa procesowego,
które zachodzi wówczas, gdy na skutek fałszywych dowodów przedstawionych
przez sprawcę doszło do rozporządzenia mieniem na podstawie wyroku
sądowego zasądzającego roszczenie (por. postanowienie SN z 29 stycznia
2004 r., I KZP 37/03, LEX nr 140096; wyrok SN z 14 stycznia 2004 r., IV
KK 192/03, LEX nr 84458; W. Cieślak, M. Górowski, cytowana glosa do
postanowienia SN z 29 stycznia 2004 r., s. 142 i n.). Wprowadzenie sądu
w błąd nieprawdziwymi twierdzeniami zawartymi w pozwie, popartymi
jednocześnie fałszywymi dowodami, stanowi działanie oszukańcze przez to,
że zamiarem sprawcy jest skłonienie sądu do rozporządzenia cudzym
mieniem, u podłoża którego leży błędne wyobrażenie o rzeczywistości
wywołane przez sprawcę. Charakteryzując przypadek tzw. oszustwa sądowego
SN stwierdził, że konstrukcja przestępstwa oszustwa nie wyklucza
sytuacji, w której wprowadzenie w błąd dotyczy innej niż rozporządzający
mieniem osoby. Zdaniem SN także i ten, kto wprowadza w błąd inną osobę,
w celu wywołania niekorzystnej dyspozycji majątkowej dopuszcza się
oszustwa (por. wyrok SN z 24 września 1932 r., II 4K. 576/32, Zbiór
Orzeczeń Sądu Najwyższego. Orzeczenia Izby II Karnej 1932, nr 11, poz.
215; wyrok SN z 13 czerwca 1933 r., Zbiór Orzeczeń Sądu Najwyższego.
Orzeczenia Izby Karnej 1933, nr 162, poz. 33 oraz W. Świda (w:) I.
Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 621)."
- [moim zdaniem wprowadzenie sądu w błąd może polegać na wskazaniu złego
adresu pozwanego, w celu umożliwienia mu obrony w porocesie i szybszego
uzyskania wyroku, nawet w sytuacji istnienia zobowiązania]


> wystarczy, aby sąd sprawdzał za każdym razem, gdzie pozwany jest zameldowany.

Pachnie mi to nie kontradyktoryjnością i jest oczywiście sprzeczne z
aktualnym trendem zmian proceduralnych.
A poza tym przedłużyłoby postępowanie.
No i co z tymi który nigdzie nie są zameldowani - ich w ogóle nie można
byłoby pozwać.

> Skoro można w przypadku firm (KRS), to czemu nie w przypadku osób fizycznych?

Trzeba by wprowadzić sankcje dla osób fizycznych za nie rejestrowanie
się, gdzieś tam. Czyli zostawić zameldowanie tak jak teraz jest.
Jak nie będzie sankcji za nie zarejestrowanie się to wielu ludzi to po
prostu oleje, tak jak na przykład ja :)

> Poza tym jak wyobrażasz sobie udowodnienie doręczenia osobie, która takiego
> dowodu (podpisu) nie chce dać? Dowód ze świadka-kuriera?

A no tak, pewnie musiałoby być. Lecz zamiast kurierów można by
uszczęśliwić tym obowiązkiem (czy też uprawnieniem), za wynagrodzeniem,
osoby zaufania publicznego, np komornika, notariusza, adwokatów, radców
prawnych, itp.


--
@2008 Johnson
Im bardziej chore państwo, tym więcej w nim praw.