josefine wrote:
> 4 luty - zostaje wydane zarzadzenie o odmowie przyjecia zażalenia z powodu
> nie zachowania przewidzianego w ustawie terminu 3 miesięcy od dnia wydania
> postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania dotyczacego tego
> samego oskarzonego c z y l i od dnia - no własnie? 2 stycznia czy 4
> stycznia???

raczej 4 stycznia, to wtedy zostało wydane prawomocne postanowienie


> Mija jeszcze 1 miesiąc:
>
> 1 marca - kolejny wniosek oskrżonego;
> 2 marca - kolejne postanowienie nie uwzględniajace wniosku;
> 3 marca - kolejne zazalenie;
> 4 marca - kolejne zarządzenie, tylko czy w tym wypadku termin 3 miesiecy
> będzie sie liczył od dnia 2 lutego czy 4 stycznia?????

Może to pomoże:
II AKz 448/2000 Postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
(..)
W związku z tym, że oskarżony składał tak wiele wniosków o uchylenie
tymczasowego aresztowania i Sąd Okręgowy wielokrotnie orzekał w
przedmiocie tych wniosków powstaje kwestia, jak obliczać okres 2
miesięcy z art. 254 § 2, po upływie którego oskarżony uzyskuje prawo
wniesienia zażalenia na postanowienie w przedmiocie wniosku o zmianę lub
uchylenie środka zapobiegawczego. W szczególności chodzi o to, czy
zawarty w art. 254 § 2 kpk zwrot "od dnia rozpoznania poprzedniego
wniosku dotyczącego tego samego oskarżonego" odnosi się do postanowienia
rozpoznającego ostatni poprzedni wniosek oskarżonego czy też, jeżeli
wniosków było kilka, wniosek złożony najwcześniej. Zdaniem Sądu
Apelacyjnego, nie powinno ulegać wątpliwości, że o dopuszczalności
zażalenia oskarżonego, na podstawie art. 254 § 2 kpk, na postanowienie w
przedmiocie wniosku o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego,
decyduje upływ co najmniej 2 miesięcy od wydania pierwszego negatywnego
orzeczenia o takim wniosku do złożenia przez oskarżonego (lub jego
obrońcę - arg. ex art. 245 § 1 i art. 86 § 1 kpk) wniosku kolejnego, co
nie znaczy, że jedynego w okresie tych 2 miesięcy. Istota rzeczy tkwi
przecież w tym, że przez okres 2 miesięcy organ uprawniony do podjęcia
decyzji w przedmiocie środka zapobiegawczego nie znajduje podstaw, wbrew
stanowisku oskarżonego wyrażanego w jego wnioskach, do zmiany lub
uchylenia tego środka. I każde orzeczenie niosące takie skutki dla
oskarżonego, a więc nieuwzględnianie jego wniosków o uchylenie lub
zmianę środka zapobiegawczego przez okres 2 miesięcy, podlega już
kontroli instancyjnej na podstawie art. 254 § 2 kpk. Gdyby przy
obliczaniu okresu z art. 254 § 2 kpk brać pod uwagę tylko postanowienie,
którym rozstrzygnięto o poprzednim, złożonym bezpośrednio wcześniej,
wniosku, to przy wielości wniosków oskarżonego, składanych z dużą
częstotliwością, mogłoby nigdy nie upłynąć 2 miesięcy pomiędzy kolejnymi
wnioskami. Wówczas, paradoksalnie, przewidziane w art. 254 § 1 kpk prawo
oskarżonego do składania wniosku o uchylenie lub zmianę środka
zapobiegawczego w każdym czasie, działałoby przeciwko niemu i mogło
spowodować utratę prawa zaskarżenia postanowienia o nieuwzględnieniu
wniosku w tym przedmiocie, jakie daje mu z kolei art. 254 § 2 kpk.
Dlatego rozstrzygając o uprawnieniu oskarżonego do wniesienia zażalenia
na postanowienie w przedmiocie wniosku o uchylenie lub zmianę środka
zapobiegawczego należy brać pod uwagę pierwsze postanowienie, którym
wniosku nie uwzględniono i ostatni, z kolejnych wniosków oskarżonego w
tej mierze, jeżeli dopiero ten wniosek spełnia warunek złożenia go po
upływie 2 miesięcy od wydania tego postanowienia.

KG