Dnia Mon, 15 Apr 2019 13:09:47 +0200 (CEST), A. Filip napisał(a):

> Do masowego ludobójstwa w Ruandzie wystarczyły maczety AFAIR.

Na długo przed rzezią sprowadzano je z Chin, a posługę w Rwandzie z
ramienia Watykanu w tym czasie pełnił niejaki Hoser.

,,Kiedy pracowałem nad książką "Dzisiaj narysujemy śmierć" o ludobójstwie w
Rwandzie, poprosiłem pana Hosera o spotkanie. Uważałem, że to konieczne,
ponieważ w Rwandzie sporo o nim w słyszałem. Mówi się tam, że - jeszcze
przed ludobójstwem - sprzyjał mianowaniu nacjonalistycznych biskupów Hutu,
którzy nie zrobili nic, by zabijanie powstrzymać. Warto dodać, że w czasie,
kiedy na zamówienie rządu Rwandy sprowadzano z Chin skrzynie pełne
nowiutkich maczet, w komitecie centralnym jedynej partii, zasiadał
arcybiskup Kigali. Był on też osobistym doradcą prezydenta. Biskupi
wiedzieli o nadchodzącej apokalipsie. Wiedział Watykan. Wszyscy wiedzieli.
I mino to, Kościół wciąż faworyzował Hutu, którzy szykowali masowe
mordowanie Tutsi. Pan Hoser wyjechał z Rwandy kilka miesięcy przed
rozpoczęciem rzezi i wrócił zaraz po, kiedy ziemia wciąż uginała się od
miliona świeżych trupów. Mówi się tam o panu Hoserze, że pomagał wtedy
ewakuować z Rwandy duchownych, którzy mieli niebawem być ścigani za
popełnienie zbrodni. Nie wiem, czy to prawda. Poszedłem, jak nakazuje
reporterskie rzemiosło, go o to zapytać. Prawdą, której się nie da
zaprzeczyć, jest fakt, że kościół rwandyjski jest uwikłany w zbrodnie.
Kiedy jedni duchowni ratowali ludzi i ginęli za swoich parafian, inni
gwałcili i zabijali. Trzeba powiedzieć szerzej, cały kościół katolicki,
jest uwikłany w rwandyjskie ludobójstwo. Postawa Jana Pawła II była w tej
sprawie zawstydzająca. Na rozmowę o tych trudnych sprawach pan Hoser
przeznaczył 25 minut. To zręczny rozmówca. Na moje pytania, mocne i
stawiające sprawę wprost, odpowiadał bez zdziwienia. Odniosłem wrażenie, że
żadne pytanie nie zbiło go z tropu. Odpowiadał pewnie, i w taki sposób, aby
nie powiedzieć nic. Mówił okrągłymi zdaniami bez żadnej treści. W slangu
dziennikarskim taki rodzaj wypowiedzi nazywamy bełkotem. Pełno słów, a nie
wiadomo o co chodzi. Słuchałem go z narastającym poczuciem bezradności: jak
ten bełkot przytoczyć w książce? Gdy wybiła dwudziesta piata minuta tak
zwanej audiencji, gospodarz wstał i grzecznie poprosił: ale tego, co
powiedziałem proszę nie cytować w książce. Uszanowałem prośbę mojego
rozmówcy, zacytowałem jedynie swoje pytania. W ciągu trzech lat od wydania
książki, pan Hoser nie zaregował na to, co napisałem w jego sprawie."

za
http://b2-biznes.pl/23-lata-temu-rozpoczela-sie-rzez
-w-rwandzie-nie-beda-nas-ratowac/

--
uzdrawiam
Grzesiek

adres: grzegorz.tracz[NA]ifj.edu.pl

"Pieniądze szczęścia nie dają, lecz każdy chce to sprawdzić osobiście."
Stefan Kisielewski

http://grzegorz-tracz.ucoz.pl/