On 11 Sie, 19:00, ".B:artek." <m...@n...ma.i.nie.bylo.pl> wrote:
> tokelau wyskrobał(a):
>
> > Czy z powyższego wynika, że przepis art. 394. § 1. pkt. 2 kpc stanowi
> > podstawę wniesienia zażalenia do sądu drugiej instancji jedynie w
> > przypadku zaskarżenia orzeczenia zapadłego w pierwszej instancji?
>
> Nie.

W takim razie dlaczego sąd napisał w postanowieniu o odrzuceniu
zażalenia na punkt II postanowienia sądu apelacyjnego (który brzmiał:
"oddalić wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu w pozostałym
zakresie") jak następuje:

"Podkreślenia przy tym wymaga, że powoływany przez skarżącego przepis
art. 394 § 1 pkt 2 kpc stanowi podstawę wniesienia zażalenia do sądu
drugiej instancji jedynie w przypadku zaskarżenia orzeczenia zapadłego
w pierwszej instancji. Sąd Apelacyjny wydając w dniu ... postanowienie
w zaskarżonej części nie działał jako sąd pierwszej instancji, ale
jako sąd drugiej instancji, dlatego przepis art. 394 kpc nie znajduje
zastosowania w niniejszej sprawie."

Dlaczego sąd apelacyjny, który rozpatrywał wniosek o ustanowienie
pełnomocnika z urzędu w celu sporządzenia kasacji, wg sądu
rozpatrującego zażalenie na p. II postanowienia twierdzi, że sąd
wydający to postanowienie nie działał jako sąd pierwszej instancji,
ale jako sąd drugiej instancji oraz dlaczego rzekomo przepis art. 394
kpc nie znajduje zastosowania wtedy gdy sąd działa jako sąd drugiej
instancji?

> > Ponadto czy postanowienie sądu apelacyjnego oddalającego wniosek o
> > ustanowienie pełnomocnika należy do postępowań kończących postępowanie
> > w sprawie, w rozumieniu art. 394 kpc? Wydaje się że tak, ze względu na
> > przymus adwokacki, który powoduje niemożność złożenia środka
> > zaskarżenia do SN samodzielnie przez stronę.
>
> No nie. To, że nie będziesz miał pełnomocnika przed SA nie znaczy, że nie
> możesz go ustanowić przy wnoszeniu skargi kasacyjnej.

Pełnomocnik był ustanawiany właśnie do wniesienia skargi kasacyjnej ze
względu na przymus adwokacki, wcześniej pełnomocnika profesjonalnego w
sprawie nie było.
Chronologicznie sprawy wyglądały tak: sąd apelacyjny wydał prawomocny
wyrok, a w pouczeniu stwierdził mylnie, że żadne środki zaskarżenia
nie przysługują (ten sąd notorycznie wprowadza w błąd w pouczeniach
twierdząc niezgodnie z prawdą, że rzekomo żadne środki zaskarżenia nie
przysługują - najwyraźniej aby sobie ograniczyć pracy - jest to tym
bardziej godne potępienia, że dzieje się to w sądzie apelacyjnym).

Po zorientowaniu się przez stronę, że sąd ponownie starym "zwyczajem"
wprowadza w błąd co do możliwości zaskarżenia orzeczenia strona
wystosowała wniosek do sądu o wyznaczenie pełnomocnika do sporządzenia
skargi do SN wraz z odpowiednim uzasadnieniem wskazującym dlaczego sąd
mylnie pouczył co do rzekomego braku możliwości zaskarżenia.

Sąd wniosek uwzględnił tylko w taki sposób, że do jednego z punktów
wyroku ustanowił pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia zażalenia do
SN, natomiast - jak już wyżej wspomniano - oddalił wniosek o
ustanowienie pełnomocnika z urzędu w pozostałym zakresie.

Niestety, takie postanowienie sądu było dla strony wnioskującej
zupełnie nieprzydatne, bowiem podstawy prawne do wniesienia zażalenia
do SN rzeczywiście trudno było znaleźć, natomiast odnośnie innego
punktu wyroku, owszem skarga kasacyjna nie przysługiwała ze względu na
wartość sporu, ale oprócz praw majątkowych były też dochodzone prawa
niemajątkowe (m.in. wniosek o nakazanie organowi państwa
przestrzeganie prawa i nie łamania go poprzez wykonywanie regularnie
pewnej czynności nie mając podstawy prawnej do wykonywania jej
regularnie i z naruszeniem pewnych przepisów - od rozpatrzenia
pozytywnego tej kwestii zależało też prawo majątkowe). KPC odnośnie
prawa niemajątkowego nie wprowadza żadnych ograniczeń co do wniesienia
skargi kasacyjnej do SN, zatem sąd powinien był ustanowić pełnomocnika
do sporządzenia skargi kasacyjnej, a tego bezzasadnie nie uczynił,
ograniczając się tylko do kwestii majątkowej (ograniczającej prawo do
skargi kasacyjnej ze względu na wartość sporu).

W pouczeniu do postanowienia o ustanowieniu pełnomocnika do
sporządzenia zażalenia do SN i oddaleniu wniosku o ustanowienie
pełnomocnika z urzędu w pozostałym zakresie, sąd ponownie rozmijając
się z prawdą stwierdził, że od postanowienia żadne środki zaskarżenia
nie przysługują.

Strona ponownie sama się zorientowała że sąd znowu mylnie stronę
poucza (w związku z art. 394. § 1. pkt. 2 kpc który powinien tu mieć
zdaniem strony zastosowanie) i wniosła zażalenie na w/w postanowienie.

Sąd zażalenie odrzucił a w uzasadnieniu - oprócz typowego wstępu -
merytorycznie napisał tak jak to już zacytowano wyżej oraz dodatkowo:

"Nie sposób również uznać, że postanowienie Sądu drugiej instancji
oddalające wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu należy do
postanowień kończących postępowanie w sprawie. Sąd Najwyższy w tezie
pierwszej postanowienia z dnia 7 czerwca 2002r w sprawie IV CZ 92/02
(LEX nr 74475) stwierdził, że do kategorii postanowień kończących
postępowanie w sprawie należą postanowienia, których uprawomocnienie
się zamyka drogę do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez sąd
danej instancji, jeżeli w chwili ich wydania sąd jest zwolniony z
obowiązku dalszego rozpoznawania sprawy. Podzielając powyższe
stanowisko należy stwierdzić, że postępowanie o ustanowienie
pełnomocnika z urzędu jest postępowaniem wpadkowym względem głównego
nurtu postępowania. Celem tego postępowania nie jest ani rozstrzyganie
o zasadności roszczeń dochodzonych przez strony, ani też o
dopuszczalności wyrokowania w sprawie.
Z tych względów zażalenie ... podlegało odrzuceniu jako
niedopuszczalne z mocy art. 370 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc."

Zatem, czy postanowienie sądu apelacyjnego oddalającego wniosek o
ustanowienie pełnomocnika należy do postępowań kończących postępowanie
w sprawie, w rozumieniu art. 394 kpc? Wydaje się że tak, ze względu na
przymus adwokacki, który powoduje niemożność złożenia środka
zaskarżenia do SN samodzielnie przez stronę, ale jednak sąd jak widać
powyżej twierdzi inaczej.
Jednakże ten sąd cały czas takie numery odstawia, że głowa mała, więc
to już w sumie nic nowego. Gdyby wszyscy tak pracowali jak ten sąd to
by już tego kraju w ogóle nie było.

Oczywiście od ostatniego postanowienia na zażalenie też sąd w
pouczeniu stwierdził, że żadne środki zaskarżenia nie przysługują, ale
z doświadczenia wiadomo, że temu sądowi co do jego pouczeń wierzyć nie
można, gdyż to są "zmyłki" a nie "pouczenia". Aczkolwiek nie
wykluczone, że tym razem może choć raz sąd przypadkiem napisał prawdę
pouczeniu, bo czy można żalić postanowienie wydane odnośnie zażalenia
na poprzednie postanowienie? Może jednak można, ponieważ to
postanowienie zamyka drogę skarżenia do SN, a więc kończy ono
postępowanie w sprawie. A jeśli nie można żalić zażaleniem, to co z
tym fantem można jeszcze zrobić, jak zaskarżyć takie poczynania sądu?
Uprzejmie proszę o odpowiedzi.