Dz.U.74.14.85
1984-07-01 zm. przen. Dz.U.84.26.132 - zob. tekst jednolity art.1
USTAWA
z dnia 10 kwietnia 1974 r.
o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
(Dz. U. z dnia 17 kwietnia 1974 r.)
Rozdział 1
Przepisy ogólne.
Art. 1. 1. Ustawa normuje sprawy ewidencji ludności i dowodów osobistych.
2. Ewidencja ludności polega na rejestracji danych o miejscu pobytu
osób, o urodzeniach, zmianach stanu cywilnego, imion i nazwisk oraz o
zgonach.
3. Dowód osobisty jest dokumentem stwierdzającym tożsamość osoby.
Art. 2. Osoba przebywająca na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej jest obowiązana wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie.
Art. 3. Osoby będące obywatelami polskimi i osoby, których obywatelstwo
polskie nie zostało stwierdzone, zamieszkałe w kraju, są obowiązane
posiadać dokument tożsamości określony w ustawie.
Rozdział 2
Obowiązek meldunkowy.
Art. 4. 1. Obowiązek meldunkowy polega na:
1) zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego,
2) wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego,
3) zameldowaniu o urodzeniu dziecka,
4) zameldowaniu o zmianie stanu cywilnego,
5) zameldowaniu o zgonie osoby.
2. Zameldowanie w miejscu pobytu stałego lub czasowego stanowi dowód
miejsca pobytu osoby, której dotyczy; nie jest ono uzależnione od
decyzji o przydziale mieszkania ani nie rodzi prawa do takiego przydziału.
Art. 5. 1. Osoba posiadająca obywatelstwo polskie i przebywająca stale
na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej jest obowiązana
zameldować się w miejscu pobytu stałego.
2. W tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce pobytu stałego.
Art. 6. 1. Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości
pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania.
2. Miejscem pobytu stałego osoby zatrudnionej na statku żeglugi
śródlądowej, zamieszkałej stale na statku, jest miejscowość, w której ma
siedzibę przedsiębiorstwo żeglugowe zatrudniające tę osobę.
Art. 7. 1. Pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca
pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej
samej miejscowości, lecz pod innym adresem.
2. Miejscem pobytu czasowego osoby zatrudnionej na statku morskim albo
osoby, która w związku z wykonywaniem pracy przebywa przez określony
czas w ruchomym urządzeniu mieszkalnym poza miejscem pobytu stałego,
jest miejscowość, w której ma siedzibę zakład pracy zatrudniający tę osobę.
Art. 8. 1. Osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej
miejscowości nieprzerwanie dłużej niż dwa miesiące jest obowiązana
zameldować się na pobyt stały, chyba że zachodzą okoliczności wskazujące
na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego. Za takie
okoliczności uważa się w szczególności:
1) wykonywanie pracy przez określony czas poza miejscem pobytu stałego,
2) pobyt w innej miejscowości w celu kształcenia się, leczenia,
wypoczynku lub ze względów rodzinnych,
3) odbywanie czynnej służby wojskowej,
4) pobyt w zakładach karnych i poprawczych, aresztach śledczych,
ośrodkach przystosowania społecznego, schroniskach dla nieletnich i
zakładach wychowawczych.
2. Wątpliwości co do charakteru pobytu rozstrzyga właściwy terenowy
organ administracji państwowej.
Art. 9. 1. Przy dopełnianiu obowiązku meldunkowego należy przedstawić
dokument stwierdzający tożsamość.
2. Terenowy organ administracji państwowej może w uzasadnionych
przypadkach uznać za wystarczające przedstawienie mu innego dokumentu
niż określony w ust. 1.
Rozdział 3
Zameldowanie.
Art. 10. 1. Osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym
samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na
pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc
od dnia przybycia.
2. Osoba, która przybywa do zakładu hotelarskiego albo do zakładu
udzielającego pomieszczenia w związku z pracą, nauką, leczeniem się lub
opieką społeczną jest obowiązana zameldować się na pobyt czasowy przed
upływem 24 godzin od chwili przybycia.
Art. 11. 1. Osoba obowiązana do zameldowania się na pobyt stały zgłasza
wymagane do zameldowania dane w urzędzie miejskim, urzędzie miasta i
powiatu, urzędzie dzielnicowym, urzędzie gminy lub urzędzie miasta i
gminy, właściwym ze względu na nowe miejsce swego pobytu.
2. W zastępstwie osoby obowiązanej do zameldowania się czynności
zgłoszenia danych może dokonać członek rodziny, opiekun ustawowy lub
faktyczny albo inna osoba.
Art. 12. 1. Zameldowania na pobyt czasowy dokonuje się w sposób
określony w art. 11 w miejscu tego pobytu, z jednoczesnym zgłoszeniem
zamierzonego czasu jego trwania.
2. Osoba, która przedłuża pobyt czasowy w tej samej miejscowości ponad
zgłoszony czas jego trwania, zmienia adres albo zmienia pobyt czasowy na
stały, jest obowiązana dokonać odpowiedniego zameldowania w ciągu
następnej doby.
Art. 13. Zameldowania na pobyt czasowy w zakładzie hotelarskim, w
zakładzie udzielającym pomieszczenia w związku z pracą, nauką, leczeniem
się lub opieką społeczną dokonuje się u kierownika zakładu lub
upoważnionej przez niego osoby.
Art. 14. 1. Zgłoszenie danych dotyczących urodzenia, zmiany stanu
cywilnego, imienia lub nazwiska, dokonane we właściwym urzędzie stanu
cywilnego zgodnie z przepisami prawa o aktach stanu cywilnego -
zastępuje zameldowanie.
2. Zameldowania o zmianie imienia lub nazwiska dokonuje terenowy organ
administracji państwowej, który wydał decyzję o zmianie.
Rozdział 4
Wymeldowanie.
Art. 15. 1. Osoba, która zmienia miejsce pobytu stałego przenosząc się
do innej miejscowości lub pod inny adres w tej samej miejscowości, jest
obowiązana wymeldować się w urzędzie miejskim, urzędzie miasta i
powiatu, urzędzie dzielnicowym, urzędzie gminy lub urzędzie miasta i
gminy właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce pobytu stałego
najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca oraz podać nowe miejsce i
adres pobytu stałego.
2. Osoba, która wyjeżdża za granicę na okres dłuższy niż dwa miesiące,
jest obowiązana zgłosić swój wyjazd oraz powrót we właściwym ze względu
na miejsce pobytu stałego urzędzie wymienionym w ust. 1.
Art. 16. 1. Jeżeli okres pobytu czasowego odpowiada okresowi zgłoszonemu
przy zameldowaniu, osoba opuszczająca miejsce tego pobytu jest zwolniona
od obowiązku wymeldowania się.
2. Osoba, która opuszcza miejsce pobytu czasowego przed upływem czasu
pobytu zgłoszonego przy zameldowaniu, jest obowiązana wymeldować się
najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca.
Art. 17. Zgłoszenie zgonu, dokonane w urzędzie stanu cywilnego zgodnie z
przepisami prawa o aktach stanu cywilnego, zastępuje wymeldowanie osoby
zmarłej.
Rozdział 5
Obowiązek meldunkowy wczasowiczów i turystów.
Art. 18. 1. Osoba, która przybywa do domu wczasowego lub wypoczynkowego,
pensjonatu, hotelu, motelu, domu wycieczkowego, schroniska, campingu lub
na strzeżone pole biwakowe albo do innego podobnego zakładu jest
obowiązana zameldować się na pobyt czasowy przed upływem 24 godzin od
chwili przybycia.
2. Zameldowania dokonuje się u kierownika zakładu lub upoważnionej przez
niego osoby.
Art. 19. 1. Osoba przebywająca w określonej miejscowości w celach
turystyczno-wypoczynkowych poza zakładami określonymi w art. 18 dłużej
niż trzy doby jest obowiązana najpóźniej przed upływem czwartej doby,
licząc od dnia przybycia, zameldować się na pobyt czasowy u sołtysa, w
mieście - u właściciela domu, a w razie przebywania w pomieszczeniach
administrowanych przez instytucje państwowe lub społeczne - u
administratora lub dozorcy domu.
2. Osoba przebywająca czasowo w określonej miejscowości w celach
turystyczno-wypoczynowych poza miejscem pobytu stałego i korzystająca z
ruchomych pomieszczeń noclegowych dłużej niż 7 dni jest obowiązana przed
upływem ósmego dnia pobytu, licząc od dnia przybycia, zameldować się na
pobyt czasowy u sołtysa lub we właściwym miejscowo urzędzie wymienionym
w art. 11 ust. 1.
3. Uproszczenie obowiązku meldunkowego określone w ust. 1 i 2 dotyczy
pobytu czasowego nie przekraczającego 30 dni.
Art. 20. Uczestnicy wycieczki organizowanej przez instytucję państwową
lub społeczną, związek zawodowy albo inną organizację społeczną ludu
pracującego dokonują zameldowania się na pobyt czasowy za pośrednictwem
kierownika wycieczki, który jest obowiązany z chwilą przybycia do
zakładu hotelarskiego zgłosić pobyt wycieczki kierownikowi zakładu lub
pracownikowi upoważnionemu do przyjmowania zgłoszeń, przedstawiając
listę uczestników oraz dowód upoważniający go do kierowania wycieczką.
Art. 21. 1. Uczestnicy kolonii i obozu turystyczno-wypoczynkowego
organizowanego przez instytucję państwową lub społeczną, związek
zawodowy albo inną organizację społeczną ludu pracującego dla młodzieży
szkolnej i studiującej są zwolnieni od obowiązku meldunkowego, jeżeli
pobyt czasowy nie przekracza 30 dni.
2. Kierownik obozu lub kolonii jest obowiązany prowadzić listę uczestników.
Art. 22. Przy wymeldowaniu się przepis art. 16 stosuje się odpowiednio.
Rozdział 6
Obowiązek meldunkowy cudzoziemców.
Art. 23. Cudzoziemiec przebywający na terytorium Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej jest obowiązany wykonywać obowiązek meldunkowy
na zasadach określonych w ustawie, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału
nie stanowią inaczej.
Art. 24. 1. Cudzoziemiec przebywający poza zakładem hotelarskim,
zakładem udzielającym pomieszczenia w związku z pracą, nauką, leczeniem
się lub wypoczynkiem jest obowiązany zameldować się na pobyt czasowy
przed upływem 48 godzin od chwili przybycia do określonej miejscowości i
nie później niż przed upływem 48 godzin od chwili przekroczenia granicy
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
2. Jeżeli koniec terminu do dokonania obowiązku meldunkowego przypada na
dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się
najbliższy następny dzień powszedni.
Art. 25. Uczestnicy wycieczek dokonują zameldowania się na pobyt czasowy
za pośrednictwem kierownika wycieczki, który jest obowiązany z chwilą
przybycia wycieczki do zakładu hotelarskiego zgłosić pobyt wycieczki
kierownikowi zakładu lub pracownikowi upoważnionemu do przyjmowania
zgłoszeń, przedstawiając dokumenty uczestników uprawniające do pobytu na
terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Art. 26. Cudzoziemiec, dokonując zameldowania się na pobyt stały,
zgłasza wymagane dane do zameldowania, przedstawia kartę pobytu stałego
wydaną stosownie do przepisów o cudzoziemcach i potwierdzenie
zameldowania na pobyt czasowy.
Art. 27. Od wykonywania obowiązku meldunkowego zwolnieni są pod
warunkiem wzajemności szefowie i członkowie personelu przedstawicielstw
dyplomatycznych oraz urzędów konsularnych państw obcych, łącznie z
członkami ich rodzin pozostającymi z nimi we wspólnocie domowej, a także
inne osoby na podstawie ustaw, umów lub powszechnie ustalonych zwyczajów
międzynarodowych, z wyjątkiem cudzoziemców mających stałe miejsce pobytu
w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Art. 28. Do cudzoziemców nie mają zastosowania przepisy art. 18-21.
Rozdział 7
Obowiązki najemców, właścicieli domów i lokali, administratorów i
dozorców domów, zakładów pracy oraz sołtysów.
Art. 29. 1. Wynajmujący, najemca, osoba, której przysługuje spółdzielcze
prawo do lokalu, lub właściciel lokalu jest obowiązany zawiadomić
właściwy urząd wymieniony w art. 11 ust. 1 o stałym lub czasowym pobycie
w tym lokalu innej osoby oraz o opuszczeniu przez nią tego lokalu,
jeżeli osoba ta nie dopełniła obowiązku meldunkowego.
2. Zawiadomienie powinno być dokonane niezwłocznie po upływie terminu
określonego do wykonania obowiązku meldunkowego.
Art. 30. 1. Dozorca domu, a jeżeli nie ma dozorcy - administrator domu,
a jeżeli nie ma administratora - właściciel domu jest obowiązany
zawiadomić właściwy urząd wymieniony w art. 11 ust. 1 o niedopełnieniu
obowiązku zameldowania lub wymeldowania się przez osobę przebywającą w
tym domu.
2. Na terenie wsi obowiązek określony w ust. 1 ciąży również na sołtysie
w stosunku do mieszkańców domów, dla których prowadzi on wykaz osób w
nich przebywających.
3. Przepis art. 29 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 31. 1. Zakład pracy jest obowiązany sprawdzić przy zatrudnieniu
osoby w tym zakładzie, czy dopełniła ona obowiązku meldunkowego.
2. O niedopełnieniu przez tę osobę obowiązku meldunkowego zakład pracy
jest obowiązany zawiadomić niezwłocznie właściwy urząd wymieniony w art.
11 ust. 1.
Art. 32. 1. W mieście administrator domu, a jeżeli nie ma administratora
- właściciel domu jest obowiązany prowadzić wykaz osób przebywających w
tym domu i podlegających zameldowaniu. Administrator lub właściciel domu
może zlecić prowadzenie tego wykazu dozorcy domu.
2. We wsi wykaz osób podlegających zameldowaniu prowadzi sołtys. Jeżeli
na terenie wsi znajdują się domy administrowane przez instytucje
państwowe lub społeczne, wykaz osób przebywających w tych domach i
podlegających zameldowaniu prowadzi administrator lub dozorca domu.
Rozdział 8
Dokumenty stwierdzające tożsamość.
Art. 33. Dokumentami stwierdzającymi tożsamość osób, o których mowa w
art. 3, są: dowody osobiste, tymczasowe dowody osobiste i tymczasowe
zaświadczenia tożsamości.
Art. 34. Dokumentów stwierdzających tożsamość osób nie wolno zatrzymywać
przy przyjmowaniu do pracy lub jako zabezpieczenia wykonania świadczenia.
Art. 35. 1. Osoba będąca obywatelem polskim i zamieszkała w kraju jest
obowiązana posiadać:
1) dowód osobisty od ukończenia 18 roku życia,
2) tymczasowy dowód osobisty w wieku od 16 do 18 roku życia, jeżeli
pozostaje w stosunku pracy lub nie zamieszkuje wspólnie z osobami, pod
których władzą rodzicielską lub opieką się znajduje, albo nie pozostaje
pod władzą rodzicielską lub opieką.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, w wieku od 13 do 18 roku życia mogą
otrzymać tymczasowy dowód osobisty.
3. Osoba, której obywatelstwo polskie nie zostało stwierdzone, otrzymuje
tymczasowe zaświadczenie tożsamości.
Art. 36. Osobę, która nie ukończyła 18 roku życia i nie posiada
tymczasowego dowodu osobistego lub tymczasowego zaświadczenia
tożsamości, wpisuje się do dowodów osobistych lub tymczasowych
zaświadczeń tożsamości obojga rodziców, a jeżeli władzę rodzicielską
sprawuje tylko jedno z rodziców, wpisuje się ją tylko do dowodu
osobistego lub tymczasowego zaświadczenia tożsamości tego z rodziców; w
razie braku władzy rodzicielskiej wpisuje się tę osobę do dowodu
osobistego lub tymczasowego zaświadczenia tożsamości opiekuna.
Art. 37. 1. Dowód osobisty wydaje się z ważnością na czas nie oznaczony.
2. Tymczasowy dowód osobisty wydaje się na okres do ukończenia przez
osobę 18 roku życia.
3. Tymczasowe zaświadczenie tożsamości wydaje się na czas oznaczony.
Art. 38. 1. W dowodach osobistych i tymczasowych zaświadczeniach
tożsamości wpisuje się:
1) nazwisko i imię (imiona) oraz imiona rodziców i nazwisko rodowe,
2) dzień, miesiąc, rok i miejsce urodzenia,
3) stan cywilny,
4) rysopis,
5) nazwę organu wystawiającego dowód,
6) osoby, o których mowa w art. 36.
2. W tymczasowych dowodach osobistych wpisuje się dane określone w ust.
1 pkt 1, 2, 5 i 6.
Art. 39. Użyte w dalszej części ustawy określenie - dowód osobisty -
oznacza dowód osobisty i tymczasowy dowód osobisty.
Art. 40. 1. W dowodach osobistych i tymczasowych zaświadczeniach
tożsamości ponadto wpisuje się:
1) zameldowanie na pobyt stały i wymeldowanie,
2) zmiany stanu cywilnego oraz adnotacje o urodzeniach i zgonach osób,
o których mowa w art. 36,
3) nazwę zakładu pracy, datę przyjęcia do pracy i datę zwolnienia,
4) datę stawienia się żołnierza do odbycia zasadniczej służby
wojskowej, przeszkolenia wojskowego trwającego dłużej niż 3 miesiące lub
służby pełnionej w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego oraz
datę zwolnienia z tej służby.
2. Minister Spraw Wewnętrznych może określić przypadki, w których wpisów
wymienionych w ust. 1 pkt 3 nie dokonuje się.
Art. 41. 1. Dowody osobiste i tymczasowe zaświadczenia tożsamości
podlegają wymianie w razie:
1) zmiany nazwiska lub imienia,
2) uszkodzenia tych dokumentów lub zaistnienia innej okoliczności
uturudniającej ustalenie tożsamości osoby,
3) wyczerpania się miejsca na dokonywanie wpisów,
4) upływu okresu ważności.
2. Organami właściwymi do uznania, czy dowód osobisty lub tymczasowe
zaświadczenie tożsamości podlega wymianie z powodów określonych w ust.
1, jak również w innych uzasadnionych przypadkach, są organy wydające
dowody osobiste.
3. Rada Ministrów może zarządzić wymianę dowodów osobistych wydanych na
czas nie oznaczony.
Art. 42. 1. Osoba posiadająca dowód osobisty lub tymczasowe
zaświadczenie tożsamości, otrzymując paszport albo dokument podróży na
wyjazd za granicę, jest obowiązana złożyć swój dowód osobisty lub
tymczasowe zaświadczenie tożsamości organowi, który jej wydaje paszport
lub dokument podróży.
2. Osoba określona w ust. 1 jest obowiązana w ciągu 7 dni od dnia
powrotu z zagranicy odebrać swój dowód osobisty lub tymczasowe
zaświadczenie tożsamości od organu, który jej wydał paszport albo
dokument podróży.
3. Minister Spraw Wewnętrznych może określić przypadki, w których
złożenie dowodu osobistego lub tymczasowego zaświadczenia tożsamości
przy wyjazdach za granicę - na czas pobytu za granicą - nie jest wymagane.
Art. 43. 1. Osoba, która utraciła dowód osobisty lub tymczasowe
zaświadczenie tożsamości, jest obowiązana zawiadomić w ciągu 24 godzin
najbliższy organ Milicji Obywatelskiej o utracie tego dokumentu.
2. Znalazca cudzego dowodu osobistego lub tymczasowego zaświadczenia
tożsamości jest obowiązany złożyć go niezwłocznie w najbliżym organie
Milicji Obywatelskiej.
3. W razie znalezienia własnego dowodu osobistego lub tymczasowego
zaświadczenia tożsamości zgłoszonego jako utracony, należy zawiadomić o
tym niezwłocznie najbliższy organ Milicji Obywatelskiej, jeżeli w
miejsce zgłoszonego jako utracony nie został jeszcze wydany nowy
odpowiedni dokument.
4. W razie odnalezienia własnego dowodu osobistego lub tymczasowego
zaświadczenia tożsamości należy niezwłocznie złożyć ten dokument
organowi właściwemu w sprawach dowodów osobistych, jeżeli został wydany
nowy odpowiedni dokument.
Art. 44. Dowody osobiste i tymczasowe zaświadczenia tożsamości podlegają
obowiązkowi zwrotu w razie:
1) utraty obywatelstwa polskiego - niezwłocznie,
2) zgonu posiadacza dokumentu; obowiązek zwrotu dokumentu ciąży w tym
przypadku na osobach obowiązanych do zgłoszenia zgonu stosownie do
przepisów prawa o aktach stanu cywilnego.
Art. 45. Rada Ministrów określi w drodze rozporządzenia:
1) organy, zakłady pracy oraz organizacje społeczne uprawnione do
dokonywania wpisów w dokumentach stwierdzających tożsamość, tryb
dokonywania wpisów oraz w miarę potrzeby inne dane niż określone w
ustawie, które mogą lub powinny być wpisane w tych dokumentach,
2) tryb postępowania w sprawach wydawania, wymiany, zwrotu lub utraty
dokumentów stwierdzających tożsamość oraz wzory tych dokumentów.
Rozdział 9
Właściwość organów.
Art. 46. 1. Dowody osobiste i tymczasowe zaświadczenia tożsamości wydają
terenowe organy administracji państwowej stopnia powiatowego, właściwe
ze względu na miejsce pobytu stałego osób określonych w art. 35.
2. Prezes Rady Ministrów może przekazać wydawanie dowodów osobistych i
tymczasowych zaświadczeń tożsamości do właściwości naczelników gmin
(miast i gmin), naczelników miast nie stanowiących powiatów oraz
naczelników dzielnic w miastach stanowiących powiaty.
Art. 47. 1. Ewidencję ludności prowadzą: urząd miejski, urząd miasta i
powiatu, urząd dzielnicowy, urząd gminy lub urząd miasta i gminy.
2. Prezes Rady Ministrów może określić organizacyjne formy prowadzenia
ewidencji ludności przez urzędy, o których mowa w ust. 1.
Art. 48. 1. Urząd prowadzący ewidencję ludności jest obowiązany na
podstawie zgłoszenia dokonać zameldowania lub wymeldowania przez
zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca jej pobytu, jak
również innych zdarzeń objętych obowiązkiem meldunkowym.
2. Jeżeli zgłoszone dane budzą wątpliwości, rejestracji dokonuje się z
uwzględnieniem ustaleń poczynionych przez urząd dokonujący zameldowania
lub wymeldowania.
Art. 49. Terenowy organ administracji państwowej może żądać od osoby,
której dotyczy obowiązek meldunkowy, przedstawienia w określonym
terminie danych niezbędnych do zaktualizowania ewidencji ludności.
Art. 50. Organy Milicji Obywatelskiej sprawują kontrolę nad wykonywaniem
obowiązków określonych w ustawie przez osoby podlegające zameldowaniu
lub wymeldowaniu się.
Art. 51. Terenowe organy administracji państwowej sprawują nadzór nad
wykonywaniem obowiązków określonych w ustawie.
Art. 52. 1. Minister Spraw Wewnętrznych określi w drodze rozporządzenia
zakres danych niezbędnych do zameldowania i wymeldowania, sposób
zgłaszania i przyjmowania tych danych, sposób prowadzenia ewidencji
ludności oraz zasady i tryb udzielania informacji adresowych.
2. Ministrowie Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych określą zakres i
sposób zameldowania i wymeldowania żołnierzy w czynnej służbie wojskowej
oraz zasady prowadzenia ewidencji ludności w budynkach wojskowych.
3. Minister Spraw Wewnętrznych może w drodze rozporządzenia zwolnić
określone kategorie osób od obowiązku zameldowania się na pobyt czasowy.
4. Minister Spraw Wewnętrznych może w celu zapewnienia porządku i
bezpieczeństwa publicznego, a także w razie klęsk żywiołowych lub
zagrożenia chorobami epidemicznymi wprowadzić w drodze rozporządzenia na
czas określony obowiązek zameldowania się z chwilą przybycia do danej
miejscowości, określić szczegółowo sposób i termin zameldowania i
wymeldowania osób oraz zakres danych, jakie powinny być zgłoszone przy
zameldowaniu i wymeldowaniu.
Art. 53. Rada Ministrów może ze względu na ochronę porządku publicznego
lub żywotnych interesów gospodarczych określonej miejscowości wprowadzić
w drodze rozporządzenia na czas oznaczony ograniczenie pobytu stałego w
stosunku do osób zamierzających zamieszkać w danej miejscowości,
polegające na obowiązku uzyskania zezwolenia na pobyt stały w tej
miejscowości, określić organy właściwe do wydawania zezwoleń oraz zasady
i warunki ich uzyskiwania. Do osób, które zamieszkają w danej
miejscowości bez wymaganego zezwolenia, mają zastosowanie przepisy o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Rozdział 10
Przepisy karne.
Art. 54. Kto uchyla się od obowiązku posiadania dokumentu
stwierdzającego tożsamość,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 2, ograniczenia wolności lub
grzywny.
Art. 55. 1. Kto kradnie lub przywłaszcza sobie dokument stwierdzający
tożsamość innej osoby albo legitymuje się takim dokumentem,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto bezprawnie przewozi, przenosi lub
przesyła za granicę dokument stwierdzający tożsamość.
Art. 56. Kto:
1) zatrzymuje dokument stwierdzający tożsamość przy przyjmowaniu do
pracy lub jako zabezpieczenie wykonania świadczenia albo nie dopełnia
ciążącego na nim obowiązku dokonania wymaganego wpisu w tym dokumencie,
2) nie dopełnia ciążącego na nim obowiązku przedstawienia dokumentu
stwierdzającego tożsamość uprawnionemu organowi lub instytucji w celu
dokonania w nim wymaganego wpisu albo nie będąc uprawnionym dokonuje
wpisu w tym dokumencie,
3) nie zwraca dokumentu stwierdzającego tożsamość w razie utraty
obywatelstwa polskiego,
4) nie wykonuje ciążącego na nim obowiązku zwrotu dokumentu
stwierdzającego tożsamość osoby zmarłej,
5) nie dopełnia ciążącego na nim obowiązku zawiadomienia o utracie,
znalezieniu własnego albo znalezieniu cudzego dokumentu stwierdzającego
tożsamość albo nie dopełnia obowiązku złożenia znalezionego dokumentu,
podlega karze ograniczenia wolności do 3 miesięcy lub karze grzywny do
5.000 złotych.
Art. 57. Wykroczenia przeciwko obowiązkowi meldunkowemu podlegają
ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114).
Rozdział 11
Przepisy przejściowe i końcowe.
Art. 58. Dowody osobiste i tymczasowe zaświadczenia tożsamości wydane w
trybie przepisów obowiązujących przed wejściem w życie ustawy zachowują
swą ważność.
Art. 59. Ustawa nie narusza przepisów normujących pobyt osób w strefie
nadgranicznej.
Art. 60. 1. W art. 2 pkt 3 dekretu z dnia 7 grudnia 1954 r. o naczelnych
organach administracji państwowej w zakresie spraw wewnętrznych i
bezpieczeństwa publicznego (Dz. U. Nr 54, poz. 269, z 1956 r. Nr 41,
poz. 188 i Nr 54, poz. 241) po wyrazie "ludności" stawia się przecinek i
dodaje wyrazy "dowodów osobistych".
2. W art. 11 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach (Dz. U. Nr
15, poz. 77) ust. 4 otrzymuje brzmienie:
"4. Niezależnie od obowiązku rejestracji cudzoziemiec podlega
obowiązkowi meldunkowemu stosownie do przepisów o ewidencji ludności."
Art. 61. Tracą moc:
1) dekret z dnia 22 października 1951 r. o dowodach osobistych (Dz. U.
z 1962 r. Nr 2, poz. 5),
2) art. 6 pkt 11 dekretu z dnia 21 grudnia 1955 r. o organizacji i
zakresie działania Milicji Obywatelskiej (Dz. U. Nr 46, poz. 311),
3) ustawa z dnia 14 lipca 1961 r. o ewidencji i kontroli ruchu ludności
(Dz. U. Nr 33, poz. 164, z 1963 r. Nr 15, poz. 77, z 1967 r. Nr 44, poz.
220 i z 1971 r. Nr 12, poz. 115).
Art. 62. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1975 r.