Małgosia napisał(a):
> Kiedy moja siostra, która ma inne nazwisko, udała się do banku
> w kilka dni po zamknięciu mi agencji, celem otwarcia agencji na nią
> (nie przyznała się że jest moją siostrą), usłyszała że od kilku
> miesięcy jest dwóch kandydatów na moją agencję.

A to Polska właśnie. To właśnie dzięki polskiej rzeczywistości
zrozumiałem, że nie warto być w _żadnym_ akceptowalnym przez siebie
stopniu uzależnionym od innych. Umowy i/lub prawo nie mają żadnej
wartości dla zbyt wielu skurwiałych decydentów.


> Próbowałam wnieść zarzuty do tego nakazu, ale sąd nie zwolnił
> mnie z kosztów sądowych, a że jestem obecnie bankrutem, to nie miałam
> jak opłacić zarzutów. Zresztą sąd uznał że zwolnienie od kosztów
> sądowych ze względu na sytuację materialną mi się należy, ale ze
> względów takich że powołuję się na okoliczności które nie mają
> związku ze sprawą, to dlatego nie udzielił mi zwolnienia.

Nie bardzo rozumiem, ale nie jestem prawnikiem.

W każdym razie w moim przypadku sędzia uznała, że nie przysługuje mi
obrońca z urzędu, gdyż właśnie (dwa miesiące wcześniej) rozpocząłem
działalność gospodarczą i pewnie jestem krezusem.

To, że jednocześnie a) jestem studentem dziennym, b) działalność jest
jednoosobowa, c) nie wiąże się z handlem, d) wiąże się wyłącznie z
usługami realizowanymi bez zaplecza kapitałowego, e) nie miałem
wcześniej żadnej stałej pracy, f) jak dotąd koszty przerosły przychód,
bo to dopiero początek i de facto trzeba dokładać, żeby zarobić za kilka
miesięcy...

... to przygłupia sędzia uznała, że nie należy mi się obrońca z urzędu,
bo przecież zamiast tworzyć sobie stanowisko pracy z pożyczonych
pieniędzy mogę te (pożyczone) pieniądze przeznaczyć na obrońcę, więc
mnie na niego stać. Postanowienie oczywiście niezaskarżalne. Albo to
głupota w czystej postaci albo sprawnie działająca prawnicza maszynka do
wyciągania pieniędzy! Oczywiście jej zarobki się biorą z księżyca, czyli
z magicznego samorodnego budżetu. Już nie mam żadnych złudzeń co do
polskiego sądownictwa mając do czynienia tylko z jednym sędzią.


> Nie wiem co robić, nie mam się gdzie podziać i nie mam pieniędzy
> na adwokata. Pisałam już do różnych instytucji, ale jestem zbywana.
> Coraz częściej dochodzę do wniosku, że w naszym państwie żyć się nie
> da, a za granice nie mam za co wyjechać.

Jeśli wszystko opisane jest prawdą to współczuję. Znam trochę życie i
jestem skłonny uznać, że jest to bardzo prawdopodobne.

Przykro mi, nie jestem w stanie pomóc.

A.