W sprawach o zrzeczenie sie obywatelstwa polskiego panstwo
kategorycznie zada od (juz niebawem bylego) obywatela
surrealistycznej, klopotliwej i kosztownej urzedowej gimnastyki.
Szczegoly patrz rozporzadzenie Prezydenta RP cytowane ponizej (Dz. U.
z 2000 r. Nr 18, poz. 231), zob.tez

http://groups.google.com/groups?hl=en&th=3ed31f24431
a4844&rnum=1

Robi sie to nie tyle z jakiegokolwiek rzeczywistego powodu, co po to,
by petentowi pokazac, kto rzadzi. RP jest bowiem nadal nasiaknieta do
szpiku kosci PRL-owska doktryna sprawowania wladzy, wedlug której
panstwo moze zazadac od obywatela czegokolwiek, co mu jego panstwowa
fantazja podyktuje, zas obywatel ma kazda panstwowa zachcianke
skrupulatnie wykonac. Ze nie wspomnimy juz o polskiej obsesji
panstwowej nadregulacji wszystkiego, czyli o doktrynie prawnej
autorytarnego panstwa maksymalistycznego. Wedle tej doktryny, panstwo
ma byc wszechmocne, wszystkowiedzace i wszechobecne. Obywatel zas ma
byc nie zadnym tam podmiotem prawnym, tylko przedmiotem, czyli
poddanym suwerena.


Stanowiace podstawe gimnastyki Rozporzadzenie Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 marca 2000 r. w sprawie
szczególowego trybu postepowania w sprawach o nadanie lub wyrazenie
zgody na zrzeczenie sie obywatelstwa polskiego oraz wzorów zaswiadczen
i wniosków (Dz. U. Nr 18, poz. 231), wydane na podstawie art. 18a
ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 10,
poz. 49, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, z 1997 r. Nr 114, poz. 739 i z
1998 r. Nr 106, poz. 668) zawiera krytyczny defekt prawny, ktory
wszakze administracji panstwowej RP calkiem nie przeszkadza we
wcielaniu wadliwego aktu prawnego w zycie.

W § 4 ust. 3 rozporzadzenia czytamy: "W sprawach dotyczacych wyrazenia
zgody na zrzeczenie sie obywatelstwa polskiego przepisy § 2 ust. 1 pkt
2, 4-6 i 10, ust. 2-4 oraz § 3 rozporzadzenia stosuje sie
odpowiednio".

Na podstawie § 4 ust. 3, rozciagajacego przepisy wydane dla jednej
sytuacji prawnej na zupelnie inna sytuacje prawna ("stosuje sie
odpowiednio"), od osoby ubiegajacej sie o wyrazenie zgody prezydenta
na ZRZECZENIE sie obywatelstwa polskiego wymaga sie przedstawienia
wiekszosci dokumentów, jakie musi normalnie przedstawic osoba
ubiegajaca sie o NADANIE przez prezydenta obywatelstwa polskiego. Co w
tym zlego? Wszystko.

Artykul 34 ust.1 Konstytucji RP pozwala ustawodawcy na regulacje w
drodze ustawy szczególowego trybu NABYCIA obywatelstwa polskiego
inaczej niz przez urodzenie z rodziców bedacych obywatelami polskimi -
moca klauzuli "inne przypadki nabycia obywatelstwa polskiego okresla
ustawa", a zatem równiez na regulacje nabycia obywatelstwa polskiego
droga NADANIA przez prezydenta.

Natomiast Artykul 34 ust.2 Konstytucji RP nie pozwala ustawodawcy na
taka regulacje w drodze ustawy szczególowego trybu UTRATY obywatelstwa
polskiego, z powodu braku w ust. 2 równowaznej klauzuli. Jedynym
dozwolonym przez Konstytucje sposobem utraty obywatelstwa polskiego
jest wlasnowolne ZRZECZENIE sie go przez obywatela.

Dowcip ograniczania przez wladze wykonawcza RP swobody obywatelskiej
wlasnowolnego zrzeczenia sie obywatelstwa polskiego, zagwarantowanej w
art. 34 ust.2 Konstytucji RP, polega wiec na tym, ze panstwo
drobiazgowo reguluje proces zrzeczenia, którego, konstytucyjnie rzecz
biorac, regulowac nie ma prawa. Nie ma prawa, bo Konstytucja nie daje
prawa stanowienia, w drodze ustawy lub wydanych na podstawie ustawy
rozporzadzen, dodatkowych warunków przyjecia wniosku o zgode
Prezydenta RP na wlasnowolne zrzeczenie sie obywatelstwa (zgoda jest
wymagana na podstawie art 137 Konstytucji). Konstytucyjnym
ograniczeniem swoich uprawnien, zawartym w art. 34, wladza wykonawcza
RP zupelnie sie jednak nie przejmuje.

Czy w tym nieszczesnym kraju NABYCIE i UTRATA obywatelstwa, NADANIE i
ZRZECZENIE to jedno i to samo? Konstytucja stanowi inaczej. Reguluje
te dwie kwestie osobno, w osobnych ustepach artykulu 34. Pozwala na
regulacje jednej z nich dodatkowymi przepisami, ale nie pozwala na
regulacje drugiej w taki sam sposób.

Wladza wykonawcza RP natomiast upiera sie, ze bedzie w drodze ustawy i
rozporzadzenia Prezydenta RP regulowac OBIE te kwestie TAKIMI SAMYMI
przepisami. W wielu krajach tego rodzaju naduzycie dostrzezono by juz
dawno i usunieto. Ale te kraje, to nie Polska, w której panstwo nie
musi przestrzegac wlasnej Konstytucji, jesli tylko mu z tym
niewygodnie i jesli sie administracja uprze. I to by bylo na tyle w
sprawie panstwa prawa.

Czy ktos jeszcze zna jakies ciekawe przyklady abrogacji Konstytucji
aktami prawnymi nizszego rzedu wedle swobodnego uznania poslow lub
urzednikow nie upowaznionych prawnie do ich wydania? Przypominam sobie
jakis czas temu (1999 albo 2000 rok chyba?) uchwale Sejmu o
wydatkowaniu ze skarbu panstwa jakichs pieniedzy (na ZUS chyba?) poza
budzetem panstwa, czego Konstytucja zakazuje.

W 1968 roku byl taki stary dowcip: "przychodzi facet do ksiegarni i
mowi "poprosze Konstytucje"; no to ksiegarz zdejmuje egzemplarz z
polki i pyta: "Zapakowac, czy bedzie pan darl na miejscu?". To byla
naturalnie Konstytucja PRL i komunistyczne panstwo totalitarne, dzis
jest Konstytucja III RP i pelne podobno szczescie panstwa prawa.



Pytanko: co sie wlasciwie zmienilo?



Stary Wiarus
s...@h...com