Dziś spotkałem się ciekawą decyzją Sądu Okręgowego w Katowicach, mającą
chyba kapitalne znaczenie procesowe dla sposobu postępowania z
sądownictwem, a ponieważ może oznaczać ona nową jakość w jego
funkcjonowaniu, lub też być przestrogą dla sędziów, adwokatury,
prokuratury, także dla każdego klienta WS, postanowiłem się z nią
podzielić - otóż:

Sąd rejonowy uznał oskarżonego winnym składania fałszywych zeznań w roli
świadka. W wyniku apelacji Sąd okręgowy uznał go niewinnym przyznając,
iż ten kłamał na rozprawie(!), lecz został pouczony i zaprzysiężony
tylko na pierwszym posiedzeniu, a ponieważ nastąpiła przerwa w jego
zeznaniach, a na kontynuacji posiedzenia ponownie nie został uprzedzony
przez Sędziego o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań
(wtedy kłamał), to nie był świadom konieczności mówienia prawdy przed
sądem - więc jest bez winy(?).

Mam więc pytania:
- Czy był to odosobniony przypadek takiej decyzji sądu w historii RP?
- Czy po każdej przerwie w zeznaniach należy ponownie pouczać świadka o
odpowiedzialności za mówienie nieprawdy?

Ani ja, ani Prokurator, ani chyba nawet pani Sędzia rejonowa nie
byliśmy świadomi, że świadek, który miał przerwę w zeznawaniu, a
ponownie nie został pouczony lub zaprzysiężony, ma od tego momentu prawo
do zeznawania nieprawdy. Ciekawe czy komisje sejmowe o tym wiedzą, gdyż
być może myslą, że jak świadek miał przerwę w zeznaniach i ponownie nie
został po przerwie pouczony, to może im duby smalone zgodnie z prawem
pleść. Ciekawe jak długa musi być ta przerwa, bo może wystarczy wyjść do
ubikacji, by potem niepouczonym będąc móc kakać na art. 233 Kk.;)?

Pozdrawiam
AlekS