Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji

2. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji monitoruje wykorzystanie
rocznych limitów wydatków, o których mowa w ust. 1, oraz wdraża mechanizmy
korygujące, o których mowa w ust. 3 i 4.
3. W przypadku gdy wielkość wydatków, o których mowa w ust. 1, po
pierwszym półroczu danego roku wyniesie więcej niż 65% limitu przewidzianych na
ten rok, wielkość wydatków obniża się w czwartym kwartale o kwotę stanowiącą
różnicę między wielkością tego limitu a kwotą przekroczenia.
4. W przypadku gdy w drugim półroczu zostanie przekroczony limit
wydatków, o którym mowa w ust. 1, przewidzianych na dany rok, w następnym roku
limit wydatków określonych na ten rok obniża się o kwotę przekroczenia w poprzednim
roku.
Art. 4. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.









                                                           
1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia postanowień dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych
przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących
świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych)
(Dz. Urz. UE L 95 z 15.04.2010, str. 1).  
2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 85, poz. 459,
Nr 112, poz. 654, Nr 153, poz. 903 i Nr 160, poz. 963.

36/08/KC 
10


UZASADNIENIE

Przedstawiany projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji ma na celu
implementację dyrektywy 2007/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
11 grudnia 2007 r. zmieniającej dyrektywę Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji
niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw
członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej
(dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) w zakresie dotyczącym
audiowizualnych usług medialnych na żądanie. Termin implementacji tej dyrektywy do
prawa krajowego upłynął dnia 19 grudnia 2009 r.
Powyższa dyrektywa została zastąpiona wersją ujednoliconą – dyrektywą Parlamentu
Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji
niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw
członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej
(dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych), która uporządkowała numerację
artykułów.
Większość przepisów dyrektywy audiowizualnej, dotyczących tradycyjnego nadawania
linearnego, została już implementowana do krajowego porządku prawnego za pomocą
ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz
niektórych innych ustaw. Nowelizacja ta w dużej mierze dokonała już odpowiednich
dostosowań pojęć i konstrukcji ustawy o radiofonii i telewizji. Obecny projekt
nowelizacji kontynuuje podejście, zgodnie z którym najlepszą drogą implementacji jest
włączenie regulacji audiowizualnych usług medialnych na żądanie do ogólnej regulacji
działalności polegającej na dostarczaniu audycji radiowych i telewizyjnych, która
zawarta jest w ustawie o radiofonii i telewizji.
Projektowana nowelizacja ustawy określa zasady i warunki dotyczące wykonywania
działalności gospodarczej w dziedzinie audiowizualnych usług medialnych na żądanie.
W szczególności nowelizacja ustanawia zasady dotyczące stosowania do
audiowizualnych usług medialnych na żądanie niektórych przepisów dotychczas
obejmujących jedynie nadawanie programów telewizyjnych, ustanawiając w ten sposób
pewien zakres podstawowej regulacji wspólny dla wszystkich usług audiowizualnych –
linearnych i nielinearnych.
Projektowana nowelizacja opiera się na koncepcji wdrożenia postanowień dyrektywy
w możliwie wąskim zakresie i w sposób nienakładający na podmioty krajowe zbędnych
obciążeń administracyjnych. Jest to szczególnie istotne w świetle konieczności
zapewnienia polskim przedsiębiorcom, pragnącym rozwijać nowatorskie usługi,
możliwie nie gorszej pozycji konkurencyjnej na rynku w stosunku do podmiotów
z innych krajów UE. Należy przy tym pamiętać, że usługi świadczone poprzez Internet
mogą być bez przeszkód przesyłane przez granicę państwa, a nadmierna regulacja
krajowa może spowodować przeniesienie siedzib usługodawców poza granice
Rzeczypospolitej Polskiej. Projektowane przepisy jednocześnie jednak zapewniają
skuteczność wprowadzanych regulacji i możliwość ich egzekucji, co jest warunkiem
prawidłowej implementacji dyrektyw UE.
W obecnym kształcie projekt nie przewiduje konieczności rejestracji podmiotów
dostarczających audiowizualne usługi medialne na żądanie w jakiejkolwiek formie oraz
jedynie minimalne obowiązki informacyjne obciążające dostawców w zakresie
stosowania zabezpieczeń chroniących małoletnich oraz promowania audycji
europejskich. Przepisy projektowanej nowelizacji umożliwiają swobodne
podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie dostarczania
audiowizualnych usług medialnych na żądanie bez konieczności dopełniania
dodatkowych formalności. Dostarczane w ramach tych usług audycje muszą jednak
spełniać wymogi ustawy, dotyczące m. in. zakazu propagowania nienawiści, szeregu
zakazów i wymogów dotyczących przekazów handlowych (reklamy, sponsorowania,
telesprzedaży, lokowania produktów), ochrony małoletnich przed potencjalnie
szkodliwymi treściami czy też promowania audycji europejskich. Nad realizacją tych
wymogów czuwać ma Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, który
otrzymuje uprawnienie do wydawania decyzji administracyjnych w przypadku
naruszenia przepisów ustawy przez podmiot dostarczający usługę lub osobę nim
kierującą. Projektowane rozwiązanie jest dwuetapowe – w pierwszej kolejności
Przewodniczący Krajowej Rady wzywa do usunięcia naruszenia lub żąda spełniania
obowiązku informacyjnego, a dopiero niezastosowanie się do wezwania czy żądania
pozwala nałożyć na dostawcę karę pieniężną.
2

Niezwykle istotnym przepisem jest definicja audiowizualnych usług medialnych na
żądanie, która została sformułowana w taki sposób, aby nie zostały nią objęte takie
czynności jak incydentalne udostępnianie materiałów audiowizualnych (np. filmów
promocyjnych czy instruktażowych), czy też prezentowanie treści audiowizualnych
przez osoby prywatne. Proponowane przepisy nie powinny budzić wątpliwości
i obejmują swym zakresem jedynie podmioty zawodowo świadczące usługi polegające
na publicznym udostępnianiu audiowizualnych usług medialnych na żądanie.
Projekt uwzględnia także postulaty dyrektywy dotyczące wspierania przez państwo
powstawania i stosowania kodeksów dobrych praktyk wśród dostawców usług
medialnych. W szczególności powinno dotyczyć to kodeksów zmierzających do
zapewnienia coraz lepszej dostępności usług dla osób niepełnosprawnych z powodu
dysfunkcji narządu wzroku lub słuchu oraz stosowania zabezpieczeń chroniących
małoletnich przed dostępem do szkodliwych dla nich treści. W tym ostatnim zakresie
należy zwrócić uwagę na fakultatywną delegację dla Krajowej Rady, która może wydać
rozporządzenie określające warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać takie
zabezpieczenia. Intencją projektu jest, aby rozporządzenie takie zostało wydane jedynie
w przypadku niewystarczającej samoregulacji ze strony dostawców. Jeżeli zostaną
stworzone kodeksy dobrych praktyk i będą one zasadniczo przestrzegane, to KRRiT nie
powinna w tym zakresie podejmować interwencji.
Jak wspomniano na wstępie koncepcja polegająca na umieszczeniu projektowanych
przepisów w osobnym rozdziale ustawy o radiofonii i telewizji wydaje się
rozwiązaniem najkorzystniejszym, szczególnie w świetle dostosowania ustawy do tego
celu dzięki zmianom wprowadzonym nowelizacją z 2011 r. Poza niewielkimi zmianami
w zakresie definicji, dodanym rozdziałem 6a i przepisom o odpowiedzialności
w rozdziale 8, struktura i treść ustawy nie ulegałaby zasadniczym modyfikacjom. Taka
struktura zmian pozwala na zachowanie ciągłości regulacji i łatwości korzystania
z regulacji przez adresatów norm. Przyjęty sposób implementacji w pełni realizuje
wymogi rozdziału III dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych.
Proponowana nowelizacja dokonuje pełnej implementacji obligatoryjnych przepisów
dyrektywy audiowizualnej, nie wykraczając jednak zasadniczo poza minimalny zakres
wymagany do zapewnienia jej efektywnego wdrożenia i nie obciążając krajowych
przedsiębiorców nadmiernie uciążliwymi obowiązkami, których nie wymaga
3

prawidłowa i skuteczna implementacja dyrektywy, co odpowiada postulatom
zgłaszanym przez partnerów społecznych.
Koncepcje implementacji dyrektywy audiowizualnej w innych państwach
członkowskich UE:
1. Zjednoczone Królestwo (UK)
Po przeprowadzeniu szerokich konsultacji wybrano charakterystyczny dla UK
koregulacyjny model regulacji usług medialnych na żądanie. Podlegają mu usługi
udostępniania usług quasi-telewizyjnych (TV-like). Do koregulacji wyznaczone
zostały przez Ofcom (regulator rynku telekomunikacyjnego) organizacje branżowe
(prywatne) Association of TV on Demand (ATVOD) w zakresie treści redakcyjnych
oraz Advertising Standards Association (ASA) w zakresie wymogów związanych
z przekazami handlowymi. Rozpoczęcie działalności w zakresie usług medialnych
na żądanie wymaga zgłoszenia do ATVOD oraz wniesienia stosownej opłaty,
a udostępniane audycje muszą być przechowywane przez 42 dni od daty
udostępnienia. Naruszanie obowiązków wynikających z przepisów zagrożone jest
karami grzywny, postępowania karnego lub zakazu udostępniania audycji.
W
stosunku do udziału audycji europejskich powtórzone jest sformułowanie
dyrektywy.
2. Republika Federalna Niemiec
Rozpoczęcie świadczenia audiowizualnych usług medialnych na żądanie nie
wymaga spełnienia żadnych wymogów rejestracyjnych czy koncesyjnych.
W stosunku do ochrony małoletnich (obowiązek oznaczania treści niebezpiecznych)
i promowania audycji europejskich obowiązki określone są bardzo ogólnie i brak
jest przewidzianych sankcji. Możliwe jest jednak wymierzenie kary pieniężnej za
naruszenie innych obowiązków wynikających z dyrektywy (np. informacyjnych).
Odpowiedzialne za stosowanie przepisów są Landesmedienanstalten (urzędy ds.
mediów w poszczególnych landach), gdyż sektor ten jest przedmiotem
porozumienia pomiędzy landami. Przepisy przewidują przekazywanie pewnych
kwot na produkcję audycji niemieckich.


4