Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz ustawy o drogach publicznych

dotyczące wykorzystywania już istniejącej infrastruktury telekomunikacyjnej powodowało
problemy z powodu częściowego pokrywania się zakresów tych przepisów. W związku z tym
konieczna jest nowelizacja art. 30 i art. 33 ustawy oraz art. 139 ustawy - Prawo
telekomunikacyjne, zmierzająca do doprecyzowania i rozgraniczenia przepisów określających
obowiązki
w
zakresie
dostępu
do
nieruchomości
i
istniejącej
infrastruktury
telekomunikacyjnej.
Proponowane zmiany w art. 30 ustawy, polegają na doprecyzowaniu obowiązków właścicieli,
użytkowników wieczystych oraz zarządców nieruchomości w zakresie zapewnienia
przedsiębiorcom telekomunikacyjnym dostępu do nieruchomości w celu zapewnienia
telekomunikacji, wskazując jednocześnie, że celem dostępu ma być zapewnienie
telekomunikacji w tym budynku. Dodatkowo, nakłada się obowiązki na przedsiębiorcę
telekomunikacyjnego związane z uzyskaniem dostępu do nieruchomości, w szczególności
dotyczące ponoszenia kosztów energii elektrycznej oraz najmu. Istotną zmianą jest również
zastosowanie art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego, w przypadku gdy liczba stron
postępowania przed Prezesem UKE przekracza 20. Powyższe ma wpłynąć na sprawność i
ekonomikę postępowań prowadzonych przed Prezesem UKE związanych z zapewnieniem
dostępu do nieruchomości w celu zapewnienia telekomunikacji (obecnie przed Prezesem UKE
toczą się postępowania administracyjne w przedmiocie dostępu do 199 budynków).
Natomiast zmiany w art. 33 Ustawy, doprecyzowują obowiązek właścicieli, użytkowników
wieczystych oraz zarządców nieruchomości umożliwienia operatorom, jednostkom samorządu
terytorialnego wykonującym działalność, o której mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy, oraz
podmiotom, o których mowa w art. 4 pkt 1, 2, 4, 5 i 8 ustawy - Prawo telekomunikacyjne,
umieszczania na nieruchomości obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej w celu
nie związanym z zapewnieniem telekomunikacji w tym budynku, z zastrzeżeniem, że
korzystanie z nieruchomości w sposób opisany powyżej jest odpłatne. Wprowadzenie
powyższych
zmian
pozwoli
na
szybsze
uzyskiwanie
przez
przedsiębiorców
telekomunikacyjnych dostępu do nieruchomości i już istniejącej infrastruktury, a tym samym
będzie miało pozytywny wpływ na rozwój konkurencji na rynku telekomunikacyjnym, jak
również będzie miało pozytywny wpływ na przyśpieszenie inwestycji w infrastrukturę
telekomunikacyjną.

Art. 49a ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych – w związku z
rozszerzeniem definicji regionalnej sieci szerokopasmowej o inne, poza siecią
telekomunikacyjną, elementy infrastruktury telekomunikacyjnej, realizacja regionalnej sieci
szerokopasmowej, będzie wymagała wydania przez wojewodę decyzji o lokalizacji regionalnej
sieci szerokopasmowej. Z uwagi na szeroki zakres robót, jakie mogą być realizowane w
ramach regionalnej sieci szerokopasmowej, w szczególności elementy infrastruktury
telekomunikacyjnej w tym zarówno wymagające uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę,
jak i zwolnione z tego obowiązku, a także możliwości realizowania ww. robót na
nieruchomościach będących własnością inwestora lub innych jednostek samorządu
terytorialnego, konieczne wydaje się wprowadzenie możliwości podejmowania przez inwestora
decyzji o wyborze procedury realizacji regionalnej sieci szerokopasmowej, to jest na podstawie
decyzji o lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej albo na podstawie przepisów ustawy o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawy – Prawo budowlane. W przypadku
bowiem realizacji regionalne sieci szerokopasmowej polegającej na wykonywaniu robót
wymagających wyłącznie zgłoszenia takich jak na przykład linia kablowa, na
nieruchomościach stanowiących własność inwestora, niecelowe jest występowania o wydanie
decyzji o lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej. O wiele prostsza jest bowiem w takim
przypadku procedura zgłoszenia tej inwestycji właściwemu organowi administracji
architektoniczno-budowlanej. Jest to szczególnie istotne w przypadku realizacji inwestycji
przez mniejsze jednostki, tj. gminy i powiaty, które często dysponują już odpowiednimi
nieruchomościami na cele inwestycji i pozyskiwanie decyzji o ustaleniu regionalnej sieci
szerokopasmowej może być niecelowe i nieefektywne.

Art. 50 ust. 6 pkt 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych – w
celu umożliwienia wydawania przez wojewodów decyzji o lokalizacji regionalnej sieci
szerokopasmowej na roboty wymagające na podstawie ustawy – Prawo budowlane, zgłoszenia,
konieczne stało się wykreślenie postanowienia wskazującego na brak wymogu wydawania
decyzji o lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej dla robót budowlanych
niewymagających pozwolenia na budowę.

Art. 51 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych - zgodnie z
postulatami samorządów uelastyczniono wymogi w zakresie skali map przy budowie
regionalnych sieci szerokopasmowych (obecnie 1:500, 1:1000 albo 1:2000). Zgodnie z nowym
brzmieniem przepisów art. 51 i 54 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci, poza terenami
planowanej zabudowy dopuszczalna jest większa skala map (1:5000).

Art. 54 ust. 2 pkt 6 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych – w
związku z funkcjonującymi w obowiązujących miejscowych planach zagospodarowania
przestrzennego, a także w studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gmin, postanowień ograniczających lub uniemożliwiających realizację na tych
terenach inwestycji telekomunikacyjnych, również przy okazji wydawania decyzji
lokalizacyjnych te kwestie powinny być poddane szczególnej analizie. Wprowadzenie do
decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego informacji o zgodności bądź jej braku z
ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uzupełnieniem regulacji
zawartej w art. 59 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

Art. 60 ust. 1a i 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych – w
związku z umożliwieniem wydawania przez wojewodę decyzji o lokalizacji regionalnej sieci
szerokopasmowej, na którą składać się mogą roboty budowlane zwolnione z obowiązku
uzyskania pozwolenia na budowę, a wymagające zgłoszenia, należy wskazać, analogicznie jak
przy pozwoleniu na budowę regionalnej sieci szerokopasmowej, że organem właściwym do
przyjęcia zgłoszenia jest wojewoda. Rozwiązanie to jest komplementarne wobec rozwiązania
już istniejącego w ustawie, polegającego na określeniu wojewody jako organu właściwego do
wydawania pozwoleń na budowę.
Zmiana jest uzasadniona również wątpliwościami interpretacyjnymi, które powstały na gruncie
stosowania
obecnych
przepisów
ustawy
o
wspieraniu
rozwoju
usług
i
sieci
telekomunikacyjnych. Wątpliwości te dotyczą właściwości organu, który przyjmuje zgłoszenia.

Art. 75 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych - zgodnie z treścią
art. 46 ustawy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie może ustanawiać
zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji
celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z
przepisami odrębnymi. Jednocześnie w art. 75 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci
telekomunikacyjnych nałożono na gminy obowiązek dostosowania treści miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego do tych wymagań w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w
życie ustawy, a w przypadku ich niedostosowania w tym zakresie w określonym terminie, na
wojewodów został nałożony obowiązek zmiany planu miejscowego i wydania w tej sprawie
zarządzenia zastępczego. Wojewodowie obowiązani są zatem do weryfikowania miejscowych
planów pod względem ich zgodności z ustawą o wspieraniu rozwoju usług i sieci
telekomunikacyjnych. Gminy oraz wojewodowie w praktyce nie są w stanie przeprowadzić
procedury przewidzianej przez art. 75 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci
telekomunikacyjnych z uwagi na brak wystarczających zasobów finansowych i osobowych,
które muszą być skoncentrowane w stosunkowo krótkim czasie. Należy wskazać, iż procedura
zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest czasochłonna (średnio około
6 miesięcy) i generuje znaczne koszty, które nie zostały zapewnione w budżetach jednostek
samorządu terytorialnego.
Zgodnie z postulatami wojewodów i samorządów w art. 75 zrezygnowano z konieczności
dostosowywania przez gminy treści miejscowych planów do wymagań ustawy o wspieraniu
rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych i weryfikowania ich przez wojewodów, zastępując
zasadą, zgodnie z którą nie stosuje się ustaleń planów miejscowych w zakresie ustalonych
zakazów lub przyjętych rozwiązań, których realizacja uniemożliwia lokalizowanie inwestycji
celu publicznego z zakresu łączności publicznej, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z
przepisami odrębnymi. Powyższe umożliwi realizację inwestycji telekomunikacyjnych,
zgodnych z przepisami odrębnymi, pomimo ustalenia w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego zakazów realizacji takich inwestycji, bez konieczności wydawania w tym
zakresie rozstrzygnięć przez wojewodów.

Art. 4 pkt 15a lit. b ustawy o drogach publicznych - proponuje się zamianę pojęcia „linii
energetycznych” na pojęcie „linii elektroenergetycznych”. Zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia
1997 r. – Prawo energetyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm.) linie
energetyczne rozumiane są nie tylko jako linie elektroenergetyczne, ale także jako linie
ciepłownicze i gazowe. Oznacza to, że zgodnie z art. 4 pkt 15a ustawy o drogach publicznych,
kanał technologiczny musi składać się nie tylko z urządzeń infrastruktury technicznej,
związanej z potrzebami drogami lub potrzebami ruchu drogowego, linii telekomunikacyjnych i
linii elektroenergetycznych, ale także linii ciepłowniczych i gazowniczych. W praktyce
oznacza to niemożliwość lokalizowania kanałów technologicznych, z uwagi na konieczność
uwzględnienia tych dodatkowych rodzajów infrastruktur technicznych. Szczególnie widoczne
jest to w przypadku sieci gazowych służących do przesyłania i dystrybucji paliw gazowych.
Budowa i lokalizowanie tych sieci musi spełniać wysokie standardy techniczne i
bezpieczeństwa, które określone są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 30 lipca
2001 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. z
2001 r. Nr 97 poz. 1055).
Proponowana zmiana ma na celu ograniczenie definicji kanału technologicznego
do infrastruktury związanej z potrzebami drogami lub potrzebami ruchu drogowego, linii
telekomunikacyjnych i linii elektroenergetycznych, a więc do infrastruktury podobnej
technicznie i funkcjonalnie. Jednocześnie podkreślić należy, iż zaproponowana zmiana
nie spowoduje zakazu lokalizacji infrastruktury gazowej i ciepłowniczej w drogach
publicznych.

Art. 39 ust. 6a ustawy o drogach publicznych - zmiana ma na celu usunięcie wątpliwości
interpretacyjnych jakie pojawiają się w toku stosowania przez zarządców dróg oraz organy
architektoniczno budowlane, przepisu art. 39 ust. 6a w związku z ust. 6 ustawy o drogach
publicznych.
Zgodnie z art. 39 ust. 6 ustawy o drogach publicznych, zarządcy dróg w trakcie budowy lub
przebudowy drogi są obowiązani zlokalizować kanał technologiczny w pasie drogowym dróg
krajowych, a także pozostałych dróg, chyba, że w terminie 60 dni od dnia ogłoszenia
informacji, o której mowa w art. 39 ust. 6a nie zgłoszono zainteresowania udostępnieniem
kanału technologicznego.
Przepis w obecnym brzmieniu nie obejmuje sytuacji w której droga jest przebudowywana
na zgłoszenie, zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 12 ustawy - Prawo budowlane, który zwalnia
przebudowę drogi z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Pozwolenie takie będzie
wymagane jedynie wtedy, gdy dla realizacji przebudowy drogi konieczne przeprowadzenie
oceny oddziaływania na środowisko, oraz przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar
Natura 2000, zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach
oddziaływania na środowisko (art. 29 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane).
W tej sytuacji uzasadnione wątpliwości organów stosujących ww. przepisy budzi czy ze
względu na treść art. 39 ust. 6a ustawy o drogach publicznych w której nie wymieniono
zgłoszenia jako jednej z form realizacji przebudowy drogi zaktualizuje się obowiązek
lokalizacji kanału technologicznego. Uwzględnienie przedkładanej propozycji zmiany pozwoli
na usunięcie opisanego problemu interpretacyjnego.

Art. 39 ust. 6c ustawy o drogach publicznych - aktualnie zgodnie z art. 39 ust. 6c ustawy z
dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.)
minister właściwy do spraw łączności, na wniosek zarządcy drogi, w drodze decyzji, zwalnia
zarządcę z obowiązku budowy kanału technologicznego, jeżeli w pobliżu pasa drogowego