Rządowy projekt ustawy o Państwowej Komisji Badania Wypadków Morskich

6. Pozostałych członków Komisji wyznacza minister właściwy do
spraw gospodarki morskiej na okres 5 lat, po zasięgnięciu opinii przewodniczącego
Komisji.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej cofa wyznaczenie
członkowi Komisji w przypadkach, o których mowa w art. 18 ust. 4 i 6.
8. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej może cofnąć
wyznaczenie członkowi Komisji na wniosek:
1) Komisji uchwalony bezwzględną większością głosów;
2) przewodniczącego Komisji.
9. Komisja jest uprawniona do dostępu do informacji zawartych
w bazie danych EMCIP, o czym powiadamia Komisję Europejską.

Art. 4. 1. Członkiem Komisji może być osoba, która:
1) jest obywatelem polskim i korzysta z pełni praw publicznych;
2) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
3) nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestęp-
stwa popełnione umyślnie;
4) posiada wykształcenie wyższe na poziomie drugiego stopnia,
w rozumieniu ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.  Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z pó n.
zm.4)), w co najmniej jednej z następujących dziedzin nauk:
technicznych, matematycznych, fizycznych, chemicznych,
ekonomicznych, humanistycznych lub prawnych;
5) posiada wiedzę z zakresu bezpieczeństwa żeglugi i ochrony
środowiska morskiego;
6) posiada co najmniej pięcioletnią praktykę zawodową
w zakresie:
a) nawigacji morskiej lub
b) eksploatacji handlowej statku, lub
c) eksploatacji siłowni okrętowych, lub
d) eksploatacji statków rybackich, lub
e) budowy i konstrukcji statków morskich, lub

5

f) statkowych instalacji elektrycznych i automatyki, lub
g) ratownictwa chemicznego i walki z pożarami, lub
h) prawa morskiego.
2. Przewodniczącym Komisji może być osoba spełniająca warunki,
o których mowa w ust. 1, oraz posiadająca co najmniej piętnastoletnie doświadczenie
w pracy w gospodarce morskiej, w tym co najmniej 10 lat pracy na statkach
handlowych, w tym co najmniej 5 lat pracy na stanowiskach na poziomie zarządzania,
o którym mowa w Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie
wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, 1978,
sporządzonej w Londynie dnia 7 lipca 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 39, poz. 201 i 202
oraz z 1999 r. Nr 30, poz. 286).

Art. 5. 1. Członkostwo w Komisji wygasa z upływem okresu wyznaczenia,
chwilą śmierci, zaprzestania spełniania wymagań określonych w art. 4 ust. 1, cofnięcia
wyznaczenia na podstawie art. 3 ust. 7 i 8, lub chwilą przyjęcia przez ministra
właściwego do spraw gospodarki morskiej rezygnacji.
2. Wygaśnięcie członkostwa w Komisji spowodowane upływem
okresu wyznaczenia, zaprzestaniem spełniania wymagań określonych w art. 4 ust. 1,
cofnięciem wyznaczenia na podstawie art. 3 ust. 7 i 8, lub przyjęciem przez ministra
właściwego do spraw gospodarki morskiej rezygnacji, jest równoznaczne
z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia.

Art. 6. W zakresie nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy do
członków Komisji stosuje się ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r.  Kodeks pracy (Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z pó n. zm.), zwaną dalej „Kodeksem pracy”,
z zastrzeżeniem przypadków określonych w niniejszej ustawie. Z dniem wyznaczenia
z członkiem Komisji zawiera się umowę o pracę.

Art. 7.
Do członków Komisji stosuje się odpowiednio przepisy art. 21 – 24,
26 i 28 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
(Dz. U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953, z pó n. zm).


6

Art. 8. 1. Do czasu pracy członka Komisji stosuje się przepisy Kodeksu
pracy, z zastrzeżeniem przepisów niniejszej ustawy.
2. Okres rozliczeniowy czasu pracy członków Komisji nie może
przekraczać 6 miesięcy.
3. Rozkład czasu pracy jest ustalany z tygodniowym wyprzedzeniem,
a w razie zaistnienia wypadku lub incydentu morskiego – na bieżąco.
4. W razie zaistnienia wypadku lub incydentu morskiego dobowy
wymiar czasu pracy członka Komisji może być wydłużony do 16 godzin.
5. Okres odpoczynku po wydłużeniu czasu pracy, o którym mowa
w ust. 4, nie może być krótszy niż 8 godzin. Pozostały czas odpoczynku, stanowiący
różnicę między przysługującą członkowi Komisji liczbą godzin odpoczynku, o którym
mowa w art. 132 Kodeksu pracy, a liczbą godzin udzielonego odpoczynku, udziela się
członkowi Komisji po zakończeniu pracy w przedłużonym dobowym wymiarze czasu
pracy, nie pó niej jednak niż w ciągu 7 dni.
6. W razie zaistnienia wypadku lub incydentu morskiego,
odpoczynku, o którym mowa w art. 133 Kodeksu pracy, udziela się bezpośrednio po
ustaniu przyczyn powodujących konieczność wykonywania pracy w dniu wolnym od
pracy, nie pó niej jednak niż w ciągu 14 dni od dnia, w którym ten odpoczynek był
przewidziany.
7. Członek Komisji pozostaje w gotowości do podjęcia czynności
badawczych poza normalnymi godzinami pracy (dyżur telefoniczny), w wymiarze
nieprzekraczającym 160 godzin na miesiąc. Czasu dyżuru telefonicznego nie wlicza się
do czasu pracy, jeżeli podczas dyżuru członek Komisji nie wykonywał pracy. Dyżur
telefoniczny może być pełniony w czasie odpoczynku, o którym mowa w art. 132 i 133
Kodeksu pracy. Za czas dyżuru telefonicznego przysługuje wynagrodzenie
w wysokości wynikającej z ilości godzin pełnienia dyżuru pomnożonej przez 30%
stawki godzinowej, wynikającej z wynagrodzenia zasadniczego członka Komisji.

Art. 9. 1. Członek Komisji jest obowiązany do podjęcia czynności
badawczych niezwłocznie po powiadomieniu o konieczności przystąpienia do tych
czynności.

7

2. Czas dojazdu na miejsce prowadzenia czynności badawczych,
liczony od chwili powiadomienia członka Komisji o konieczności przystąpienia do tych
czynności, do chwili przybycia na to miejsce, a także czas powrotu do siedziby Komisji
lub miejsca zamieszkania, wlicza się do czasu pracy.
3. Przewodniczący Komisji może oddelegować członka Komisji do
wykonywania zadań poza siedzibą Komisji, określając okres tego oddelegowania.

Art. 10. 1. W pracach Komisji uczestniczą, w miarę potrzeby, eksperci
wyznaczeni przez przewodniczącego Komisji.
2. Ekspertem może być osoba posiadająca wykształcenie co najmniej
średnie oraz doświadczenie w zakresie niezbędnym przy badaniu wypadku lub
incydentu morskiego.
3. Ekspertom za udział w pracach Komisji, w tym za wykonanie
ekspertyzy, przysługuje ustalone w umowie cywilnoprawnej wynagrodzenie, którego
wysokość uzależnia się od charakteru prowadzonego badania i jego złożoności.
4. Przewodniczący Komisji może zlecić wykonanie ekspertyz, badań
lub analiz niezbędnych do prowadzenia badania wypadku lub incydentu morskiego,
innym podmiotom niż eksperci.

Art. 11. Członek Komisji lub ekspert biorący udział w pracach Komisji nie
może w postępowaniu przed sądem albo innym organem:
1) występować w charakterze biegłego,
2) będąc powołany w charakterze świadka – udzielać informacji
mogących doprowadzić do ustalenia odpowiedzialności lub winy
– w zakresie spraw prowadzonych przez Komisję, w których członek
Komisji lub ekspert brał udział.

Art. 12. 1. Obsługę administracyjną Komisji zapewnia minister właściwy do
spraw gospodarki morskiej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zapewnia z części
budżetu państwa, której jest dysponentem, środki na działanie Komisji i jej obsługę,

8

w szczególności na wynagrodzenia dla jej członków, ekspertów biorących udział
w pracach Komisji oraz na wyposażenie techniczne, koszty szkoleń, publikacji
materiałów Komisji, prowadzenia jej strony internetowej, a także koszty
wykonywanych na zlecenie przewodniczącego Komisji ekspertyz, badań i analiz.
3. Przewodniczący Komisji w sprawach finansowych działa
w ramach upoważnień otrzymanych od ministra właściwego do spraw gospodarki
morskiej.

Art. 13. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
zarządzenia, siedzibę Komisji oraz regulamin jej działania, uwzględniając charakter
wykonywanych przez nią zadań oraz uzgodnione w ramach Międzynarodowej
Organizacji Morskiej (IMO) zalecane metody postępowania dotyczące sprawiedliwego
traktowania marynarzy w przypadku wypadku lub incydentu morskiego, wiążące
Rzeczpospolitą Polską.

Art. 14. 1. Komisja bierze udział w pracach zespołu do spraw stałej
współpracy powołanego rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 651/2011
z dnia 5 lipca 2011 r. przyjmującym reguły stałej współpracy ustanowione przez
państwa członkowskie we współpracy z Komisją zgodnie z art. 10 dyrektywy
2009/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 177 z 06.07.2011,
str. 18).
2.
Komisja wyznacza członka Komisji, który reprezentuje ją
w pracach zespołu do spraw stałej współpracy.
3. Komisja biorąc udział w pracach zespołu do spraw stałej
współpracy uzgadnia z organami powołanymi do prowadzenia badania wypadków
i incydentów morskich innych państw członkowskich Unii Europejskiej najlepsze
warunki współpracy w celu:
1) umożliwienia organom prowadzącym badania wspólnego
korzystania z instalacji, urządzeń i sprzętu do technicznego
badania wraków i wyposażenia statków oraz innych obiektów
mających znaczenie dla prowadzonego badania, łącznie

9