Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw

– 85 –
Zużycie LZO określone w kolumnie 3 tabeli 2 odpowiada łącznemu zużyciu LZO we
wszystkich instalacjach w zakładzie, w których prowadzony jest dany proces.

III. Standardy emisyjne LZO dla instalacji powlekania nowych pojazdów, których łączna zdolność
produkcyjna wymaga zużycia więcej niż 15 Mg LZO w ciągu roku, wyrażone jako stosunek
masy LZO do jednostki powierzchni produktu11) oraz jako stosunek masy LZO do jednostki
produktu

1.
Standardy emisyjne LZO dla instalacji powlekania nowych pojazdów, których łączna zdolność
produkcyjna wymaga zużycia więcej niż 15 Mg LZO w ciągu roku określa tabela 3.
TABELA 3.
Lp.
Procesy
Roczna produkcja
Standard emisyjny LZO
prowadzone
w sztukach
Instalacje nowe
Instalacje istniejące
w instalacjach,
w których są
używane LZO
1
2
3
4
5
1
Powlekanie

45 g/m2
60 g/m2
samochodów
> 5.000
lub
lub
osobowych

1,3 kg na sztukę + 33 g/m2 1,9 kg na sztukę + 41 g/m2
≤ 5.000 konstrukcji
90 g/m2
90 g/m2
skorupowych lub
lub
lub
> 3.500 podwozi
1,5 kg na sztukę + 70 g/m2 1,5 kg na sztukę + 70 g/m2
2
Powlekanie kabin
≤ 5.000
65 g/m2
85 g/m2
samochodów
> 5.000
55 g/m2
75 g/m2
ciężarowych

3
Powlekanie
≤ 2.500
90 g/m2
120 g/m2
samochodów
> 2.500
70 g/m2
90 g/m2
ciężarowych

i dostawczych
4
Powlekanie
≤ 2.000
210 g/m2
290 g/m2
autobusów
> 2.000
150 g/m2
225 g/m2


2.
Roczna produkcja określona w kolumnie 3 tabeli 3 dotyczy łącznej produkcji we wszystkich
instalacjach w zakładzie.
3.
Standardy emisyjne LZO dla instalacji powlekania nowych pojazdów, których łączna zdolność
produkcyjna wymaga zużycia nie więcej niż 15 Mg LZO w ciągu roku, określone są w tabeli
1 lp. 8.


Objaśnienia:
1) Wkład LZO rozumiany zgodnie z § 33 pkt 14 rozporządzenia.
– 86 –
2) Pozostałości rozpuszczalnika w wykończonym produkcie nie traktuje się jako emisji
niezorganizowanej.
3) Pierwsza wartość dotyczy nowych instalacji, a druga istniejących instalacji.
4) Dotyczy stężenia LZO w gazach odlotowych, bez przeliczania na całkowity węgiel organiczny.
5) Instalacje, w przypadku których prowadzący wykaże przed organem własciwym do wydania
pozwolenia na emisję, że średnia zawartość LZO w zużytym materiale czyszczącym nie przekracza
30% (wagowo), są wyłączone ze stosowania tych wartości.
6) W przypadku pomiarów wielkości emisji zgodność ze standardem emisyjnym sprawdza się na
podstawie pomiarów stężeń średnich 15 – minutowych.
7) W przypadku instalacji, w których zastosowano techniki pozwalające na wtórne wykorzystanie
LZO odzyskanych z instalacji, S1 wynosi 150 mg/m3u.
8) Pierwsza wartość dotyczy nakładania powłoki, a druga suszenia.
9) W przypadku instalacji do powlekania tkanin, w których zastosowano techniki pozwalające na
wtórne wykorzystanie LZO odzyskanych z instalacji, S1 wynosi 150 mg/m3u i obejmuje nakładanie
powłok i suszenie.
10) Standard emisji niezorganizowanej nie obejmuje LZO sprzedanego jako część mieszaniny
powlekającej w szczelnym pojemniku.
11) Powierzchnia produktu jest to pole powierzchni wyznaczone z całkowitej powierzchni pokrytej
elektroforetycznie i pole powierzchni wszelkich innych części, które zostały dodane w kolejnych
fazach procesu powlekania, a które zostały pokryte takimi samymi powłokami jak zastosowane do
danego produktu, lub pole powierzchni całkowitej produktu powleczonego w instalacji, przy czym
pole powierzchni pokrytej elektroforetycznie oblicza się według wzoru:

2 × całkowita waga karoserii
przeciętna grubość arkusza metalu × gęstość arkusza metalu

W ten sposób ustala się również pole powierzchni innych części powlekanych, wykonanych
z arkuszy metalu.
Standardy emisyjne LZO dla instalacji dotyczą wszystkich etapów procesu prowadzonych w tej
samej instalacji, od powlekania elektroforetycznego, lub wszelkiego innego rodzaju procesu
powlekania, aż do końcowego woskowania i polerowania, jak również dotyczą LZO zużytych
zarówno w czasie produkcji, jak i poza nim, do czyszczenia wyposażenia procesowego, w tym
komór natryskowych oraz innego wyposażenia stałego.

– 87 –
Załącznik nr 11
WARUNEK PLANU OBNIŻENIA EMISJI
Warunek, którego spełnienie umożliwia odstąpienie od standardów emisyjnych, w związku
z planem obniżenia emisji, wyraża się następującym wzorem:
I1 - (I3 + H + O + W + R) ≤ E
gdzie:
I1 – oznacza masę LZO wprowadzonych po raz pierwszy do instalacji w okresie roku,
I3 – oznacza masę LZO odzyskanych z instalacji w celu ich wtórnego użycia, lecz nie jako
wkład do instalacji, w okresie roku,
H – oznacza masę LZO zawartych w produktach o wartości handlowej,
O – oznacza masę LZO zawartych w odpadach,
W – oznacza masę LZO zawartych w ściekach,
R – oznacza masę LZO utraconych lub zatrzymanych w urządzeniach ograniczających wielkość
emisji LZO, nieuwzględnionych w O i W,
E – oznacza wielkość emisji docelowej ustaloną w następujący sposób:
1)
masę substancji stałych zawartych w zużywanych w ciągu roku powłokach, farbach
drukarskich, lakierach lub klejach mnoży się przez współczynnik krotności określony
w poniższej tabeli:
Lp.
Procesy prowadzone w instalacjach, w których są używane LZO
Współczynnik
krotności
1
2
3
Rotograwiura, fleksografia, laminowanie lub lakierowanie jako część
4
1
drukarstwa, powlekanie drewna, wyrobów drewnopochodnych, tkanin,
włókien, foli lub papieru, pokrywanie spoiwem
Powlekanie zwijanych metali walcowanych, obróbka wykończeniowa
3
2
pojazdów
Powlekanie produktów mających kontakt z żywnością, powlekanie dla
2,33
3
potrzeb lotnictwa
4
Inne rodzaje powlekania, sitodruk rotacyjny
1,5

2)
do standardu emisyjnego S2 dodaje się liczbę n wynoszącą:
a)
15 – w przypadku instalacji określonych w tabeli 1 w załączniku nr 10 do rozporządzenia
w:
– lp. 8 i 9
– lp. 11, jeżeli roczne zużycie LZO jest nie większe niż 15 Mg
– lp. 13, jeżeli roczne zużycie LZO jest nie większe niż 25 Mg,
b)
5 – w przypadkach innych niż określone w lit. a;
3)
mnoży się wartości otrzymane zgodnie z pkt 1 i 2, a następnie dzieli przez 100.
– 88 –
UZASADNIENIE
Niniejszy projekt rozporządzenia został przygotowany nie na podstawie przepisu
upoważniającego zamieszczonego w obowiązującej ustawie – Prawo ochrony środowiska,
lecz na podstawie art. 146 w brzmieniu, jakie planuje się nadać temu przepisowi według
projektu ustawy zmieniającej ustawę – Poś, nad którym prace legislacyjne są prowadzone
(aktualna wersja projektu znajduje się na stronie Rządowego Centrum Legislacji w zakładce
Rządowy Proces Legislacyjny, pod numerem UC53). Podstawowym celem projektu jest
przeniesienie do prawa polskiego niektórych postanowień dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji
przemysłowych, zwanej dalej „dyrektywą IED”. Dla wypełnienia tej delegacji Minister
Środowiska przygotował projekt rozporządzenia, który określi w Polsce wymagania odnośnie
do standardów emisyjnych w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza, zgodne
z przepisami dyrektywy IED. Zmieniony przepis delegacyjny zakłada, że rozporządzenie
określi przede wszystkim:
1) standardy emisyjne dla źródeł spalania paliw (rozumianych co do zasady jako części
instalacji spalania paliw będące stacjonarnymi urządzeniami technicznymi, w których
następuje utlenianie paliw w celu wytworzenia energii), niektórych rodzajów instalacji
(spalania lub współspalania odpadów, do przetwarzania azbestu lub produktów
zawierających azbest, do produkcji dwutlenku tytanu oraz dla instalacji, w których
używane są rozpuszczalniki organiczne), a także – zgodnie z postanowieniami
dyrektywy IED – dla urządzeń spalania lub współspalania odpadów;
2) sytuacje uzasadniające stałe lub przejściowe odstępstwa od standardów lub warunków
uznawania standardów za dotrzymane, granice lub warunki odstępstw, w tym dla
niektórych rodzajów instalacji (instalacji, w których używane są rozpuszczalniki
organiczne) warunki zastosowania planu obniżenia emisji;
3) warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane;
4) sposób sprawdzania dotrzymywania standardów (dla instalacji, w których używane są
rozpuszczalniki organiczne);
5) sposoby postępowania w przypadku zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych
ograniczających emisję;
6) przypadki, w których wymagane jest wstrzymanie użytkowania instalacji lub
wstrzymanie użytkowania urządzenia spalania lub współspalania odpadów;
7) wymagania lub ograniczenia w zakresie stosowania paliw, surowców lub materiałów,
w tym substancji lub mieszanin, o określonych właściwościach, cechach lub
parametrach oraz stosowania określonych rozwiązań technicznych zapewniających
ograniczenie emisji;
8) przypadki, w których prowadzący instalacje, prowadzący źródło spalania paliw oraz
użytkownik urządzenia spalania lub współspalania odpadów, powinien przekazać
odpowiednie informacje lub dane ministrowi właściwemu do spraw środowiska,
właściwemu organowi ochrony środowiska lub wojewódzkiemu inspektorowi
ochrony środowiska.
– 89 –
Najwięcej zmian w stosunku do rozporządzenia obecnie obowiązującego w tym
przedmiocie wprowadza się dla źródeł spalania paliw. Dotyczą one m.in.:
1) objęcia standardami emisyjnymi, od dnia 1 stycznia 2016 r., źródeł o nominalnej
mocy cieplnej od 0,5 MW do 1 MW; wynika to z potrzeby ograniczania emisji ze
źródeł o mniejszej nominalnej mocy cieplnej niż dotychczas, eksploatacja których –
zwłaszcza w sezonie grzewczym - ma istotny wpływ na stan jakości powietrza
w wielu rejonach kraju. Fakt, że eksploatacja „małych źródeł”, co do zasady, nie
wymaga pozwolenia w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza nie
oznacza, że znajdują się one poza kontrolą organów ochrony środowiska. W myśl
art. 154 ustawy – Poś, organ może ustalić, w drodze decyzji, wymagania w zakresie
ochrony środowiska dotyczące eksploatacji instalacji, z której emisja nie wymaga
pozwolenia, o ile jest to uzasadnione koniecznością ochrony środowiska. Ponadto,
zgodnie z art. 339 ustawy – Poś, eksploatacja instalacji z naruszeniem wymagań
w zakresie standardów emisyjnych podlega sankcji karnej (kara grzywny), nawet
wtedy, gdy instalacja nie wymaga pozwolenia albo zgłoszenia w zakresie
wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza. Zakłada się, że po wprowadzeniu tej
zmiany zakres kontroli służb ochrony środowiska obejmować będzie rzeczywistą
emisyjność źródeł o nominalnej mocy cieplnej od 0,5 do 1 MW,
2) podziału źródeł na dwie zasadnicze grupy – źródła istniejące (dla których pozwolenie
na budowę wydano przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub dla których wniosek o wydanie
takiego pozwolenia złożono przed tym dniem, a źródła zostały oddane do
użytkowania nie później niż w dniu 7 stycznia 2014 r.) i źródła nowe (dla których
pozwolenie na budowę wydano po dniu 6 stycznia 2013 r. lub które zostały oddane do
użytkowania po dniu 7 stycznia 2014 r.) oraz zróżnicowania wymagań emisyjnych dla
tych dwóch grup źródeł,
3) utrzymania, co do zasady, dotychczasowych wymagań emisyjnych dla źródeł
istniejących
o nominalnej mocy cieplnej mniejszej niż 50 MW, a do dnia 1 stycznia 2016 r. – także
dla określonych grup źródeł istniejących większej mocy (przy określeniu w projekcie
rozporządzenia standardów emisyjnych dla dodatkowo wyróżnionej grupy źródeł
opalanych paliwami stałymi innymi niż węgiel kamienny, węgiel brunatny i biomasa,
wprowadzonych w związku z przyjęciem za dyrektywą IED innej od dotychczasowej
definicji paliw),
4) zastosowania do źródeł, z których gazy odlotowe są lub mogą być (w ocenie
właściwego organu) odprowadzane do powietrza przez wspólny komin i dla których
całkowita nominalna moc cieplna jest nie mniejsza niż 50 MW (moc całkowita tak
rozumianego źródła jest to suma nominalnych mocy cieplnych tych części źródła,
których nominalna moc cieplna jest nie mniejsza niż 15 MW), tzw. zasad łączenia –
sformułowanych w projekcie ustawy zmieniającej ustawę – Poś (zgodnie z art. 29
dyrektywy IED),
Odmiennie od pierwotnych założeń przyjętych w pracach nad przeniesieniem do
polskich przepisów postanowień dyrektywy IED, kwestie dopuszczonych postanowieniami