Poselski projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw dotyczących przekształceń własnościowych nieruchomości

odprowadzane  na  konto  zakładowego  funduszu  mieszkaniowego.  Te  zasady  zmieniały  się  w 
różnym czasie. 
 
Zakładowy  fundusz  mieszkaniowy  został  rozwiązany  ustawą  z  dnia 4.03.1994r.  o 
zakładowym  funduszu  świadczeń  socjalnych,  a  najemcy  tych  mieszkań,  którzy  otrzymali  je  jako 
część  wynagrodzenia  za  pracę,  ciągle  nie  mogą  uzyskać  tytułu  własności  tych  mieszkań.  Jakże 
często,  rzekomo  w  majestacie  prawa,  dzieje  się  to  na  skutek  błędnej  i  tendencyjnej  interpretacji 
praw, gdyż całe zakładowe budynki mieszkalne były wraz z najemcami zbywane osobom trzecim 
nieodpłatnie,  aportem  lub  za  tzw.  symboliczną  złotówkę,  a  później  ci  najemcy  są  wyrzucani  po 
prostu  na  bruk.  Ta  krzywda  funkcjonuje  za  przyzwoleniem  prokuratury,  sądów,  komornika, 
syndyków  i  organów  władzy  publicznej.  Te  błędne  działania  są  również  obecne  w  procesie 
stanowienia prawa. Zwolennicy tych nieprawidłowości, wychodząc z zasady, że prawo nie działa 
wstecz uważali, że ustawa z dnia 15.12.2000 r. może być stosowana po jej wejściu w życie, tzn. po 
dniu 7.02.2001 r. Uznali,  więc,  że  do  dnia  7.02.2001  r.  nie  było  wystarczającej  regulacji  prawnej 
dotyczącej  zasad  preferencyjnego  zbywania  pracowniczych  mieszkań  zakładowych.  Ciągle 
uważano,  że  brakuje  legitymacji  prawnej  do  roszczeń  pomimo  funkcjonującej  regulacji  prawnej 
wydanej  po  1961  r.,  w  tym  dotyczącej  zakładowego  funduszu    mieszkaniowego  i  prawa 
pierwszeństwa nabycia zajmowanego lokalu mieszkalnego (art.21 ust.7 i art.23 ust.3 ustawy z dnia 
29.04.1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości; art.1 ust.1a, art.7 i art.9 ww. 
ustawy  z  dnia  12.10.1994  r.;  wyroku  Trybunału  Konstytucyjnego  z  dnia  21.09.1999  r.  
– syg.K.6/98).  
 
Ostatnio nastąpił przełom w tej sprawie. W ciągu niespełna dwóch lat ukazały się aż trzy 
wyroki  Sądu  Najwyższego  dotyczące  zasad zbywania  pracowniczych  mieszkań  zakładowych  (z 
dnia 17.12.2009r, -sygn.  IVCSK 282/09, z dnia 22.07.2010 r. –  sygn.  IVCSK 19/09, z dnia 
9.02.2011r.  –  sygn. VCSK526/10).  Sąd  Najwyższy  w  postępowaniu  kasacyjnym  uchylił  w tej 
sprawie  wyroki  sądów  apelacyjnych.  Sąd  Najwyższy  uchylając  te  wyroki,  stwierdził,  że 
obowiązująca w tej sprawie ww. ustawa z dnia 15.12.2000 r. oraz art.4 ww. ustawy z dnia 7.07.2005 
r.,  posiadają  znaczenie retroaktywne i  obowiązują  wstecz,  ponieważ  dotyczą  wydarzeń  w 
przeszłości  i  nie  określają  terminu  ich  ważności.  Sąd  Najwyższy  przypomniał,  że  roszczenie 
powstaje w momencie zbycia, tzn. w czasie zmiany właściciela (art.4 pkt.3 lit. b ww. ustawy z dnia 
21.08.1997r.). Ustawodawca w art.9 ustawy z dnia 12.10.1994 r. nakazał osobie trzeciej przekazanie 
najemcy otrzymanego nieodpłatnie mieszkania oraz nakazał przenieść na najemcę tytuł własności 
tego mieszkania  za cenę nie wyższą niż 5% wartości rynkowej tego mieszkania, pomniejszoną o 
wniesioną kaucję mieszkaniową. 
 
To  orzecznictwo  Sądu  Najwyższego  zmusza  do  weryfikacji  i  kasacji  błędnych 
dotychczasowych  postanowień  sądów,  prokuratury  i  organów  władzy  publicznej.  W  ten  sposób 
została  potwierdzona  zgodność  rozwiązań  prawnych  przyjętych  w  projekcie  ustawy z 
orzecznictwem  Sądu  Najwyższego  i  Trybunału  Konstytucyjnego.  Na  specjalne  podkreślenie 
zasługuje uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego, podjęta w składzie siedmiu sędziów NSA 
z dnia 13.11.2012 r. sygn. I OPS 2/12, wydana  na  prośbę  Pełnomocnika  Stowarzyszeń 
Regionalnych  i  Zakładowych,  działającego  jako  przedstawiciel  powoda  w  postępowaniu 
kasacyjnym  NSA  w  sprawie  mieszkań  zakładowych.  Z  uchwały  tej  wynika,  że  nieważne  są 
wszystkie decyzje wtórne wydane w oparciu o decyzję pierwotną, wydaną z rażącym naruszeniem 
prawa.  Oznacza  to,  że  wszystkie  decyzje  wojewody,  uwłaszczające  państwowe  zakłady  pracy  i 
jednostki samorządu terytorialnego wbrew postanowieniu art.21 ust.7 i art. 23 ust.3 ww. ustawy z 
dnia 29.04.1985 r. są nieważne z mocy prawa.  Szczególnie przydatna jest ww. ekspertyza prawna 
prof. zw. dr hab. Marka Chmaja tego projektu z dnia 18.05.2010 r.  W  tej  sytuacji  rozwiązania 
prawne dotychczas wypracowane, zweryfikowane, pozytywnie zaopiniowane i  przyjęte w  procesie 
dotychczasowych prac legislacyjnych zachowują swoją ważność. 
 
 
 Szczególnym  walorem  tego  projektu  jest  tożsamość  przyjętych  w  projekcie  rozwiązań 
prawnych  z  uregulowaniami  przyjętymi  w  obowiązujących  ustawach  i  aktualnym  orzecznictwem 
Trybunału  Konstytucyjnego,  Sądu  Najwyższego  i  Naczelnego  Sądu  Administracyjnego, które 
przedstawia się w poniższej rekapitulacji: 
 
10 
1.  Nowa polityka mieszkaniowa państwa wdrażana w życie w okresie transformacji ustrojowej 
po  1990  r.  jest  metodą  przejścia  z  państwowych  form  mieszkalnictwa  na  formy 
mieszkalnictwa właściwe, gospodarce rynkowej, opartej na konstytucyjnym prawie każdego 
obywatela  do  własnego  mieszkania  i  na  przeciwdziałaniu  bezdomności  przez  władzę 
publiczną.  Istotnym  instrumentem  tej  polityki  jest  uwłaszczenie  najemcy w  zajmowanym  
przez niego mieszkaniu. Ostatnie orzecznictwo Sądu Najwyższego odblokowało ten proces 
wyhamowany w ostatnich latach. 
2.  Istnieje  ciągłość  i  spójność  uregulowań  prawnych  dotyczących  podstawowych  zasad 
zbywania  pracowniczych  mieszkań  zakładowych  w  całym  okresie  funkcjonowania 
zakładowego  funduszu  mieszkaniowego,  tworzonego  ze  środków  osobowych  naliczanych 
procentowo od średniej płacy krajowej w czwartym kwartale poprzedniego roku. Zasadę tę 
potwierdził  Sąd  Najwyższy  w  tezie  o  retroaktywnym  działaniu  przepisów  ustawy  z  dnia 
15.12.2000 r. i postanowień art.4 ww. ustawy z dnia 7.07.2005 r. 
3.  Uprawnieni najemcy  pracowniczych  mieszkań  zakładowych  są  współwłaścicielami  tych 
mieszkań, ponieważ otrzymali te mieszkania jako część wynagrodzenia za pracę i osobisty 
ich wkład budowlany. Zasadę te potwierdza przepis art.6 ww. ustawy z dnia 15.12.2000 r., z 
którego wynika, że najemca otrzymuje 6% za każdy rok pracy, nie więcej jednak niż 95% 
ceny rynkowej mieszkania, a Skarb Państwa otrzymuje nie mniej niż 5% tej ceny. Najemca 
jest,  więc  dominującym  współwłaścicielem,  a  Skarb  Państwa  staje  się  samoistnym 
właścicielem pracowniczego mieszkania zakładowego wtedy i tylko wtedy, gdy ten najemca 
zrezygnuje  lub  utraci  prawo  pierwszeństwa  nabycia  zajmowanego  mieszkania  (art.5  ust.3 
ww. ustawy z dnia 15.12.2000 r.). Skarb Państwa może także wykupić to mieszkanie, które 
było  dotychczas  w  jego  zarządzie  (art.2 ust.2 zdanie drugie ustawy z dnia 29.09.1990 r. 
wnoszącej zmiany do ww. ustawy z dnia 29.04.1985 r.). 
4.  Uprawniony  najemca  nabywa  własność  pracowniczego  mieszkania  zakładowego  na 
podstawie  prawa  pierwokupu  (wynikającego  z  prawa  współwłasności, o którym mowa 
wyżej w pkt.3) i prawa pierwszeństwa nabycia zajmowanego mieszkania (wynikającego z 
prawa najmu). Zasady te i tryb postępowania są określone prawem (art.6 ww. ustawy z dnia 
15.12.2000 r., art.21 ust.7 i art.23 ust.3 ustawy  z dnia 29.04.1985 r.; art.34 ust.1 pkt 3 ww. 
ustawy z dnia 21.08.1997 r.; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21.09.1999 r. sygn. 
K.6/98). 
5.  Projekt ustawy nie powoduje dodatkowych skutków finansowych. Przyjmowane w projekcie 
skutki  finansowe  zostały  wyliczone  i  ustalone  w  obowiązujących  ustawach.  W  1994  r. 
przyjęto, że najemca płaci nie więcej niż 5% wartości rynkowej mieszkania i z odliczeniem 
wniesionej kaucji mieszkaniowej  (art.9 ww. ustawy z dnia 12.10.1994 r.  i art.4 ust.6 ww. 
ustawy z dnia 7.07.2005 r.). W 2000 r. ustalono, że płaci on nie mniej niż 5% ceny rynkowej 
mieszkania (art.6 ww. ustawy z  dnia 15.12.2000r.).  Projekt ustawy nie  narusza  ustaleń 
ustawodawcy  przyjętych  w  2000  r. Natomiast brak tej projektowanej ustawy nie pozwala 
uwolnić  budżetu  i  finansów  publicznych  państwa  od  ponoszonych wydatków przez 
państwowe zakłady pracy na budowę, remonty kapitalne i okresowe, sprawowany zarząd i 
konserwację  mieszkań,  które  nie  są  ich  własnością  (art.1  ust.1a  ww. ustawy z dnia 
12.10.1994 r. oraz art.1 ust.2 ww. ustawy z dnia 15.12.2000 r.). Brak tej ustawy nie pozwala, 
więc przenieść tych wydatków (wstępnie szacowanych na około 100 miliardów złotych) na 
uwłaszczonych najemców i samorządne wspólnoty mieszkaniowe. Tę prawidłowość prawną 
i  konieczność  ekonomiczną,  przyjętą  w  nowej  polityce  mieszkaniowej  po  1990  r., 
potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21.08.2008 r. – sygn. IV CSK 191/08.  
6.  Pracownicze  mieszkania  zakładowe  są  pozostałością  po  rozwiązanym  w  1994  r. 
zakładowym funduszu mieszkaniowym  (ww. ustawa z dnia 4.03.1994 r.). Większość tych 
mieszkań nadal pozostaje w zarządzie państwowych zakładów pracy i spółek handlowych z 
dominującym  udziałem  Skarbu  Państwa.  Ostatnie  orzecznictwo  Sądu  Najwyższego 
wymusza niezwłoczne rozwiązanie tego problemu. Nawarstwiło się wiele nieprawidłowości 
w  decyzjach  prokuratury,  sądów  i  władzy  publicznej,  które  bezprawnie  rozsadzają  od 
wewnątrz funkcjonowanie nowej po 1990 r. polityki mieszkaniowej państwa, które z mocy 
 
11 
prawa są nieważne (art.3 ust. 1 ww. ustawy z dnia 15.12.2000r.; art.58 Kodeksu cywilnego; 
ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30.10.2001 r. oraz uchwał ww. uchwała NSA 
z dnia 13.11.2012 r.).  Funkcjonuje  prawidłowa  zasada  prawna przenoszenia  przez  osobę 
trzecią  tytułu  własności  mieszkania  na  uprawnionego  najemcę    (art.9  ww.  ustawy  z  dnia 
12.10.1994 r.; art.4 ust. 6 i 8 ww. ustawy z dnia 7.07.2005 r.). Jednak  procedury prawne 
przyjęte  w  ustawach  są  mało  precyzyjne  i  nieuzasadnione.  Zgodnie  z  opinią  eksperta, 
odstąpiono  w projekcie  od  obowiązującej  procedury  przenoszenia  własności  mieszkania  i 
przyjęto  w  projekcie  ustawy,  że  najemca  nabywa  tytuł  własności  mieszkania  wprost  od 
Skarbu Państwa,  a  nie  od  osoby  trzeciej  (jak  przyjęto  w  ww.  ustawie z dnia 7.07.2005 r.), 
która  nabyła  to  mieszkanie  od  Skarbu  Państwa, a nie od najemcy. Najemca nie posiada, 
bowiem tytułu prawnego do osoby trzeciej, ponieważ ona nabyła to mieszkanie bezprawnie 
w drodze umowy notarialnej zawartej ze Skarbem Państwa. 
7.  Zgodnie z postulatem eksperta zamieszczono w projekcie ustawy  przepis  art.9  dotyczący 
zakończenia procesu likwidacji modelu pracowniczych mieszkań zakładowych stosownie do 
rozwiązanego  zakładowego  funduszu mieszkaniowego  przepisami ww. ustawy z dnia 
4.03.1994r.  Równolegle  z  likwidacją  tego  funduszu  ustawodawca  (w  ww.  ustawie 
12.10.1994r.),  uwalniając  państwowe  zakłady  pracy  od  kosztów  ponoszonych  na 
mieszkania, które nie były ich własnością, postanowił przekazać nieodpłatnie te mieszkania 
gminie i spółdzielniom budownictwa  mieszkaniowego, które miały wykonać zobowiązania 
poprzednika  prawnego.  Ustawodawca  nie  mógł  wtedy  przekazać  tych  mieszkań 
bezpośrednio  wspólnotom  mieszkaniowym,    ponieważ  one  jeszcze    nie  istniały. 
Prawidłowość tej zasady potwierdził Sąd Najwyższy w ww. wyroku z dnia 21.08.2008 r. 
 
Starannego  rozważenia  wymagają  regulacje  ustawowe  dotyczące  modelu  mieszkalnictwa  w 
Siłach  Zbrojnych    RP,  zwłaszcza  ze  względu  na  jego  skrajne  odejście  od zasad powszechnie 
obowiązujących  w  mieszkalnictwie.  W  modelu tym zbędnie  i  nieudolnie  dublowane  są  funkcje 
profesjonalnych  instytucji  w  państwie  (planowania  przestrzennego,  urbanistyki,  architektury, 
nadzoru budowlanego itp.) i funkcje administracyjne (wojewody, starosty, kwaterunku itp.) w 
dziedzinie mieszkalnictwa.  Sąd  Najwyższy  w  wyroku  z  dnia  21.08.2008  r.  odniósł  się  do  tych 
kwestii,  wskazując  konieczność  uwalniania  różnych  instytucji  od  funkcji,  które  nie  wchodzą  w 
zakres ich statutowej  działalności  podstawowej.  Liczne  nieprawidłowości  prawne  tego modelu 
dostrzega  również  ekspert  w  ww.  ekspertyzie  prawnej  z  dnia  18.05.2010  r.  Dominującą  wadą  jest 
naruszenie konstytucyjnej zasady spójności uregulowań prawnych, a także odejście od zasad nowej 
polityki  mieszkaniowej  państwa  wdrażanej  po  1990  r.  Przykładem  jest  błędne  wyodrębnianie  i 
wycenianie zbywanego lokalu mieszkalnego (kwatery), w których pomija się podstawowy składnik 
lokalu  mieszkalnego,  jakim  jest  udział  w  nieruchomości  wspólnej.  Tak,  więc  udział  w  gruncie 
wycenia się i sprzedaje oddzielnie i bez bonifikaty (upustu). Zmieniono jednakową dla wszystkich 
grup pracowniczych w kraju przedmiotową zasadę przyznawania bonifikaty (6% za każdy rok pracy 
i 3% za każdy rok najmu) i wprowadzono zasadę podmiotową naliczaną w sposób zróżnicowany dla 
różnych grup społecznych. Przyjęto, że żołnierz zawodowy otrzymuje bonifikatę w wysokości 60%, 
a pracownik cywilny wojska 30%. Natomiast ta sama bonifikata dla wszystkich obywateli w kraju, 
w tym dla funkcjonariuszy  służb  mundurowych  wynosi  95%.  Tę  podmiotową  zasadę,  pomijającą 
grunt, odrzucił Sąd Okręgowy w Poznaniu (w wyroku z dnia 9.06.2006 r. - sygn. II. Ca 289/06)  
i oddalił apelację Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, która już wypłaciła zasądzoną należność.  
Ekspert  uznał,  że  powyższe  zasady  wyodrębniania  i  wyceny  mieszkania (kwatery) oraz 
przyznawane w wojsku bonifikaty są sprzeczne z następującymi przepisami: 
- art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24.06.1994 r. o własności lokali, 
- art. 67 ust. 1a i art. 68 ustawy z dnia 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami, 
- art. 47 § 1 i art. 50 Kodeksu cywilnego, 
- art. 6 i art. 9 ww. ustawy z dnia 15.12.2000 r. 
- wyrokiem ww. z dnia 9.06.2006 r. Sądu Okręgowego w Poznaniu, 
-  §  32  ust.  1  rozporządzenia  Rady  Ministrów  z  dnia  21.09.2004 r. o zasadach wyceny 
nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego. 
 
12 
Ekspert  ten  uznał  ponadto,  że  przyjęty  w  ww.  ustawie  z dnia 22.01.2010 r. model 
mieszkalnictwa  jest  rażąco  sprzeczny  z  nową  polityką  mieszkaniową  (art.47  w pierwotnym jego 
brzmieniu ww. ustawy z dnia 22.06.1995 r.  i art. 9 ww. ustawy z dnia 15.12.2000 r.)  i reanimuje 
przeżyty model państwowej własności mieszkań z ubiegłej epoki w skrajnej jego postaci. Program 
ten  pochłania  środki  z  budżetu  i  finansów  publicznych  państwa  na  kwotę  ponad 50 miliardów 
złotych (każdy żołnierz zawodowy ma prawo do rodzinnej kwatery oddawanej „pod klucz”, w pełni 
wyposażonej  w  sprzęt  AGD,  umeblowanej,  konserwowanej  i  remontowanej),  którą  oddaje po 
zakończeniu  służby  i  otrzymuje  odprawę  mieszkaniową.  W  ten  sposób  szkodzi  się  finansom 
publicznym  państwa,  zdolności  bojowej  Sił  Zbrojnych,  ponieważ  otrzymane  środki  z  budżetu 
zamiast  na  nowoczesne  uzbrojenie,  wyposażenie  i  szkolenie  wojska,  przenoszone  są  na 
zakwaterowanie  żołnierza.  Model  ten  krzywdzi  przede  wszystkim  żołnierza,  który  po  przejściu  na 
emeryturę  oddaje  kwaterę  i  bez  zdolności  kredytowej  na  zakup mieszkania,  tuła  się  z  rodziną  i 
dobytkiem  po  wynajmowanych  mieszkaniach.  W  tych  warunkach  staje  się  on  bezdomnym,  gdyż 
nikt nie odda w najem mieszkania schorowanemu emerytowi na hospicjum dla obłożnie chorego i w 
obliczu jego śmierci. Zastosowano zasadę: „żołnierz zrobił swoje, żołnierz może odejść”. 
W obecnych warunkach, gdy  sprzedano  żołnierzom  niemal wszystkie kwatery wojskowe, a 
żołnierze  i  emeryci  mieszkają  wraz  z  rodzinami  na  byłych  osiedlach  wojskowych  we  własnych 
mieszkaniach,  w  trosce  o  dobro  budżetu  i  finansów  publicznych  państwa,  utrzymania  zdolności 
bojowej Sił Zbrojnych RP i szacunek dla żołnierzy i ich rodzin – w projekcie ustawy proponuje się   
przywrócenie modelu z 1995 r. opartego na przepisach art.47 w pierwotnej jego redakcji. Oznacza 
to  rezygnację  żołnierza  z  kwatery  wojskowej  w zamian za  wypłacaną  na  początku  jego  służby 
odprawę  mieszkaniową,  którą  obecnie  otrzymuje  dopiero  przy  przejściu  na  emeryturę,  jak  też  w 
zamian za wypłacany  obecnie  ryczałt  z  tytułu  braku  dla  niego  kwatery  wojskowej.  Za  otrzymane 
kwoty i  bankowy kredyt mieszkaniowy,  żołnierz  nabywa  mieszkanie  na  wolnym  rynku  i  w  ten 
sposób korzysta z konstytucyjnego prawa każdego obywatela do własnego mieszkania. Ten model 
mieszkalnictwa w wojsku,  pozytywnie zaopiniowany przez eksperta,  został  przyjęty  w  niniejszym 
projekcie  ustawy.  Od  istnienia  modelu  kwater  wojskowych  zależy  istnienie  Wojskowej  Agencji 
Mieszkaniowej  wraz  z  jej  oddziałami  terenowymi  oraz  istnienie  stowarzyszeń  i  spółek 
budowlanych, które są zasilane kwotami z budżetu państwa. 
 
Przedstawione  powyżej  kwestie  dotyczące  zasad  zbywania  pracowniczych  mieszkań 
zakładowych  znajdują  racjonalne  rozwiązanie  w  poszczególnych  artykułach  niniejszego  projektu 
ustawy, z zachowaniem pełnej  zgodności  z  obowiązującymi  przepisami  ustawowymi  i  aktualnym 
orzecznictwem  Trybunału  Konstytucyjnego,  Sądu  Najwyższego  i  NSA.  Wiodącą  regulacją  są 
przepisy art.6 projektu ustawy, stanowiącego nowe brzmienie art.4 ww. ustawy z dnia 7.07.2005 r. 
Podobny  systemowy  charakter  posiadają  przepisy  art.9  projektu  ustawy,  które  rozwiązują  i 
zamykają  sprawy  dotyczące  zakładowego  funduszu  mieszkaniowego  rozwiązanego  w  1994  roku. 
Natomiast przepisy art.2, art.3, art.4, art.5 i art.8 są jedynie uzupełnieniem i wykonaniem rozwiązań 
przyjętych  w  art.6 i w art.9 projektu ustawy. Treść tych przepisów jest czytelna, a rozwinięta ich 
argumentacja  została przedstawiona w drugiej części niniejszego uzasadnienia  projektu ustawy. 
Pozostałe  projektowane  przepisy  (art.1,  art.7, art.10 i art.11)  dotyczą  zwolnień  od  opłat  i  innych 
regulacji formalnych. Przyjęto w tych przepisach, że podstawą zwolnienia najemców od kosztów 
sądowych  i  notarialnych  jest  przepis  art.417  Kodeksu  cywilnego  stanowiący,  że  za  straty 
wyrządzone przez funkcjonariusza państwowego ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa. Z takim 
właśnie  przypadkiem  mamy  tutaj  do  czynienia,  ponieważ  najemcy  pracowniczych  mieszkań 
zakładowych  od  wielu  lat  ponosili  straty  związane  z  pozbawieniem  ich  przez  jednostki  i  organy 
Skarbu  Państwa  prawa  pierwszeństwa  nabycia  zajmowanego  mieszkania.  Warunki osobiste 
poszkodowanych najemców (wiek, stan zdrowia, warunki materialne) oraz niesłusznie ponoszone 
koszty  uprawniają  najemców  do  dochodzenia  roszczeń  w  trybie  natychmiastowej  wykonalności, 
ponieważ  ciągle  narastają  ponoszone  koszty  za  opłaty  czynszowe  od  własnego  mieszkania,  a 
mieszkanie traci na swojej wartości (odpisy amortyzacyjne). Tych kosztów najemca nie ponosiłby 
gdyby mieszkanie zostało zbyte w przeszłości zgodnie z prawem pierwokupu. Takie postępowanie 
 
13 
przewidywał dotychczas przepis art. 4 ust.8 ww. ustawy z dnia 7.07.2005 r., w którym ustawodawca 
nakazuje wykonanie roszczenia (wykup mieszkania) w części niespornej.  
Brak przyjęcia tego projektu ustawy stale obciąża budżet i finanse publiczne i nie rozwiązuje 
wielu  kwestii  społecznych  i  prawnych  naruszających  podstawowe  prawa  konstytucyjne,  w  tym 
dotyczące: 
- równości obywateli wobec prawa, 
- wzajemnej spójności uregulowań prawnych, 
- ochrony własności,  
- sprawiedliwości społecznej, 
- współżycia społecznego i godności osobistej.  
 
3.  Skutki  finansowe  projektu  dla  budżetu  państwa  lub  budżetów  jednostek  samorządu 
terytorialnego. 
 
Proponowana regulacja nie powoduje dodatkowych skutków finansowych w budżecie  państwa lub 
budżetach jednostek samorządu terytorialnego. 
 
4. Założenia  podstawowych aktów wykonawczych. 
 
Projekt ustawy nie przewiduje wydania aktów wykonawczych. 
 
5. Oświadczenie o stosunku projektu ustawy do prawa Unii Europejskiej. 
 
Przedmiot regulacji nie jest objęty prawem Unii Europejskiej. 
 
6. Przeprowadzone konsultacje w stosunku do projektu ustawy. 
 
Zagadnienia regulowane w projekcie ustawy były już przedmiotem prac Sejmu oraz opinii Rządu 
(vide: druk nr 602 w V kadencji, druki nr 1224 i 1214a w VI kadencji). 
 
14