Rządowy projekt ustawy o rzeczach znalezionych oraz zmianie niektórych innych ustaw

– 10 – 
2) 
w art. 174 dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2 w brzmieniu: 
„§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do zabytków i materiałów archiwalnych.”; 
3) 
art. 183–186 uchyla się; 
4) 
art. 187 otrzymuje brzmienie: 
„Art.  187.  §  1.  Rzecz  znaleziona,  która  nie  zostanie  przez  osobę  uprawnioną 
odebrana  w  ciągu  roku  od  dnia  doręczenia  jej  wezwania  do  odbioru,  a w razie 
niemożności  wezwania  –  w  ciągu  dwóch  lat  od  znalezienia,  staje  się  własnością 
znalazcy,  jeżeli  uczynił  on  zadość  swoim  obowiązkom.  Jeżeli  jednak  rzecz  została 
oddana właściwemu staroście, znalazca staje się  jej właścicielem, jeżeli rzecz odebrał 
w wyznaczonym  przez  starostę  dodatkowym  terminie,  nie  krótszym  jednak  niż  dwa 
tygodnie.  Odbiór  może  nastąpić  jedynie  za  zwrotem kosztów, o których mowa 
w ustawie o rzeczach znalezionych. 
§  2. Jeżeli rzecz jest zabytkiem lub materiałem archiwalnym, staje się własnością 
Skarbu  Państwa  po  upływie  terminów  do  jej  odebrania  przez  osobę  uprawnioną.  Z  tą 
samą chwilą inne rzeczy, nieodebrane przez znalazcę w terminie wyznaczonym przez 
starostę, stają się własnością Skarbu Państwa. 
§  3.  Z  chwilą  nabycia  własności  rzeczy  przez  znalazcę  albo  Skarb  Państwa 
wygasają obciążające ją ograniczone prawa rzeczowe.”; 
5) 
art. 188 uchyla się; 
6) 
art. 189 otrzymuje brzmienie: 
„Art.  189.  Jeżeli  rzecz  znaleziono  w  takich  okolicznościach,  że  poszukiwanie 
właściciela  byłoby  oczywiście  bezcelowe,  staje  się  ona  przedmiotem  współwłasności 
w częściach  równych  znalazcy  i  właściciela  nieruchomości,  na  której  rzecz  została 
znaleziona, jeżeli jednak rzecz ta jest zabytkiem lub materiałem archiwalnym staje się 
ona  własnością  Skarbu  Państwa,  a  znalazca  jest  obowiązany  wydać  ją  niezwłocznie 
właściwemu staroście.”; 
7) 
po art. 189 dodaje się art. 189¹ w brzmieniu: 
„Art.  189¹.  Przepisy  art.  187  i  art.  189  nie  uchybiają  przepisom  o  ochronie 
zabytków.”. 
Art. 31. W ustawie z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami 
– 11 – 
(Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany: 
1) 
w art. 2 ust. 2 otrzymuje brzmienie: 
„2.  Ochronę  materiałów  archiwalnych  wchodzących  w  skład  narodowego  zasobu 
archiwalnego regulują odrębne przepisy, z zastrzeżeniem rozdziału 2a.”; 
2) 
po rozdziale 2 dodaje się rozdział 2a w brzmieniu: 
„Rozdział 2a 
Krajowy rejestr utraconych dóbr kultury 
Art.  24a.  1.  Minister  właściwy  do  spraw  kultury  i  ochrony  dziedzictwa 
narodowego prowadzi krajowy rejestr utraconych dóbr kultury. 
2. Do rejestru, o którym mowa w ust. 1, wpisuje się rzeczy ruchome będące: 
1) 
zabytkami wpisanymi do rejestru zabytków, 
2) 
muzealiami, o których mowa w art. 21 ust. l i la ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. 
o muzeach (Dz. U. z 2012 r. poz. 987), 
3) 
materiałami  bibliotecznymi,  o  których  mowa  w  art.  5  ustawy  z  dnia  27  czerwca 
1997 r.  o bibliotekach (Dz. U. 2012 r. poz. 642 i 908 oraz z 2013 r.  poz. 829), 
należącymi do narodowego zasobu bibliotecznego, 
4) 
materiałami archiwalnymi, o których mowa w art. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. 
o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2011 r. Nr 123, poz. 698 
i Nr 171, poz. 1016) 
–  utraconymi przez właściciela w wyniku czynu  zabronionego, określonego w art. 278 
§ 1, 3 i 4 oraz w art. 279–284 Kodeksu karnego. 
3. Wpisu do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury dokonuje się na wniosek 
Policji, prokuratora, wojewódzkiego konserwatora zabytków, Naczelnego Dyrektora 
Archiwów Państwowych, właściciela rzeczy, o której mowa w ust. 2, lub kierującego 
jednostką organizacyjną, w zbiorach albo zasobach której rzecz się znajdowała. 
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 3, składa się na urzędowym formularzu. 
5. Stroną postępowania o wpis do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury jest 
właściciel rzeczy lub jednostka organizacyjna, w zbiorach albo zasobie której rzecz się 
znajdowała. 
                                                 
5)  Zmiany  wymienionej  ustawy  zostały  ogłoszone  w  Dz.  U.  z  2004  r.  Nr  96,  poz.  959  i  Nr  238,  poz.  2390, 
z 2006 r. Nr 50, poz. 362 i Nr 126, poz. 875, z 2007 r. Nr 192, poz. 1394, z 2009 r. Nr 31, poz. 206 i Nr 97, 
poz. 804 oraz z 2010 r. Nr 75, poz. 474 i Nr 130, poz. 871. 
– 12 – 
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 3, należy dołączyć: 
1) 
kopię  zawiadomienia  o  przestępstwie  wraz  z  dowodem  złożenia  go  do  organu 
ścigania  albo  odpis  protokołu  z  ustnego  zawiadomienia  o  przestępstwie  lub 
postanowienie o wszczęciu śledztwa albo dochodzenia, w przypadku gdy wniosek 
składa  właściciel  rzeczy  lub  kierujący  jednostką  organizacyjną,  w  zbiorach  albo 
zasobie której rzecz się znajdowała; 
2) 
zdjęcie  utraconej  rzeczy,  w  przypadku  gdy  jest  ona  zabytkiem  lub  muzealium, 
o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, wykonane jako plik cyfrowy. 
Art. 24b. 1. Wpisu do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury dokonuje się na 
podstawie nieostatecznej decyzji wydanej przez ministra właściwego do spraw kultury 
i ochrony dziedzictwa narodowego. 
2.  Wpis do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury polega na wprowadzeniu 
do  niego  danych  umożliwiających  identyfikację  dobra  kultury  zawartych  w  decyzji, 
o której mowa w ust. 1, niezwłocznie po jej wydaniu. 
3.  Dokonanie wpisu do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury nie jest 
uzależnione  od  ustalenia  czynu, o którym mowa w art. 24a ust. 2,  prawomocnym 
wyrokiem skazującym. 
4.  Minister  właściwy  do  spraw  kultury  i  ochrony  dziedzictwa  narodowego, 
w drodze decyzji, odmawia wpisu do rejestru utraconych dóbr kultury, w przypadku gdy 
dane dotyczące rzeczy przedstawione we wniosku nie pozwalają na jej identyfikację. 
Art.  24c.  1. Krajowy rejestr utraconych dóbr kultury, prowadzony w systemie 
teleinformatycznym, jest jawny. 
2. Odpisy z krajowego rejestru utraconych dóbr kultury, stanowiące dowód wpisu, 
wydawane są na wniosek każdego, kto tego zażąda. 
3. Dokumenty stanowiące podstawę wpisu do krajowego rejestru utraconych dóbr 
kultury udostępnia się wyłącznie organom władzy publicznej oraz właścicielowi rzeczy 
lub jednostce organizacyjnej, w zbiorach albo zasobie której  rzecz  się  znajdowała,  zaś 
innym osobom tylko za zgodą właściciela lub jednostki organizacyjnej, w zbiorach albo 
zasobie której rzecz się znajdowała. 
Art.  24d.  1. Od dnia dokonania wpisu w krajowym rejestrze utraconych dóbr 
kultury nikt nie może zasłaniać się nieznajomością danych ujawnionych w tym rejestrze. 
2.  Wobec  osób  trzecich  działających  w  dobrej  wierze  właściciel  rzeczy  nie  może 
zasłaniać  się  zarzutem,  że  dane  ujawnione  w  krajowym  rejestrze  utraconych  dóbr 
– 13 – 
kultury nie są prawdziwe, chyba że wpis nastąpił niezgodnie z wnioskiem, a właściciel 
rzeczy wystąpił niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie 
wpisu. 
Art.  24e.  1. Przepisów art. 169–170 oraz art. 174 Kodeksu cywilnego nie stosuje 
się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury. 
2.  Roszczenie  właściciela  przewidziane  w  art.  222  §  1  Kodeksu  cywilnego  nie 
ulega przedawnieniu, jeżeli dotyczy rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych 
dóbr kultury. 
Art.  24f.  1.  Wykreślenie  wpisu  z  krajowego  rejestru utraconych dóbr kultury 
następuje  na  podstawie  decyzji  ministra  właściwego  do  spraw  kultury  i  ochrony 
dziedzictwa narodowego. 
2.  Wykreślenie  wpisu  z  krajowego  rejestru  utraconych  dóbr  kultury  następuje  na 
wniosek podmiotów wskazanych w art. 24a ust. 3 albo z urzędu, w przypadku gdy: 
1) 
właściciel odzyskał posiadanie utraconej rzeczy; 
2) 
podstawy wpisu okazały się nieprawdziwe. 
3.  W  przypadku  określonym  w  ust.  2  pkt  2,  skutki  prawne  dokonania  wpisu 
w krajowym rejestrze utraconych dóbr kultury zostają zniesione z mocą wsteczną. 
Art.  24g. Minister właściwy do spraw kultury i  ochrony dziedzictwa narodowego 
określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób prowadzenia krajowego rejestru 
utraconych  dóbr  kultury,  w  tym  zakres  danych  objętych  wpisem  do  rejestru, zasady 
wydawania odpisów z rejestru oraz wzór formularza wniosku o wpis do rejestru, 
uwzględniając  prowadzenie  rejestru  w  systemie  teleinformatycznym,  konieczność 
zapewnienia  przejrzystości  i  kompletności  zapisu  informacji  znajdujących  się 
w rejestrze, zmian i wykreśleń wpisów oraz sprawność postępowania rejestracyjnego.”; 
3) 
w art. 32 uchyla się ust. 9. 
Rozdział 7 
Przepisy końcowe 
Art. 32. Przepisy rozdziału 2a ustawy zmienianej w art. 31 niniejszej ustawy stosuje się 
do rzeczy ruchomych utraconych w wyniku  czynu  zabronionego  popełnionego  po  dniu 
wejścia w życie niniejszej ustawy. 
– 14 – 
Art. 33. 1. Maksymalny limit wydatków  budżetu państwa na lata 2014–2023 wyniesie 
9 182 756 zł, z tym że w roku: 
1) 
2014 – 972 720 zł; 
2) 
2015 – 792 765 zł; 
3) 
2016 – 820 511 zł; 
4) 
2017– 849 229 zł; 
5) 
2018 – 878 952 zł; 
6) 
2019 – 909 716 zł; 
7) 
2020 – 940 646 zł; 
8) 
2021 – 972 628 zł; 
9) 
2022 – 1 005 698 zł; 
10)  2023 – 1 039 891 zł. 
2. W przypadku zagrożenia przekroczenia limitów wydatków, o których mowa w ust. 1, 
na dany rok budżetowy,  zostanie  zastosowany  mechanizm  korygujący  polegający  na 
ograniczeniu  kosztów  rzeczowych  związanych  z  realizacją  zadań  związanych 
z prowadzeniem krajowego rejestru utraconych dóbr kultury. 
3.  Organem  właściwym  do  wdrożenia  mechanizmu  korygującego,  o którym mowa 
w ust. 2, jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. 
4. Organem właściwym do monitorowania wykorzystania limitów wydatków, o których 
mowa w ust. 1, jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. 
Art. 34. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.