Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy

Druk nr 430

Warszawa, 28 lutego 2008 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-20-08



Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o zmianie ustawy - Kodeks pracy.

Projekt ma na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu
w tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister Pracy i
Polityki Społecznej.


(-) Donald Tusk


Projekt
U S T A W A
z dnia

o zmianie ustawy – Kodeks pracy1)

Art. 1. W ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.2)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 183a:
a) § 4-6 otrzymują brzmienie:
„§ 4. Dyskryminowanie pośrednie istnieje wtedy, gdy
na skutek pozornie neutralnego postanowienia,
zastosowanego kryterium lub podjętego działania
występują lub mogłyby wystąpić niekorzystne
dysproporcje albo szczególnie niekorzystna sy-
tuacja w zakresie nawiązania i rozwiązania sto-
sunku pracy, warunków zatrudnienia, awanso-
wania oraz dostępu do szkolenia w celu pod-
noszenia kwalifikacji zawodowych wobec wszys-
tkich lub znacznej liczby pracowników należą-
cych do grupy wyróżnionej ze względu na jedną
lub kilka przyczyn określonych w § 1, chyba
że postanowienie, kryterium lub działanie jest
obiektywnie uzasadnione ze względu na zgodny
z prawem cel, który ma być osiągnięty, a środki
służące osiągnięciu tego celu są właściwe
i konieczne.

2



§ 5. Przejawem dyskryminowania w rozumieniu § 2
jest także:
1) działanie polegające na zachęcaniu innej
osoby do naruszenia zasady równego trakto-
wania w zatrudnieniu lub nakazaniu jej naru-
szenia tej zasady,
2) niepożądane zachowanie, którego celem lub
skutkiem jest naruszenie godności pracow-
nika i stworzenie wobec niego zastraszającej,
wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwła-
czającej atmosfery (molestowanie).
§ 6. Dyskryminowaniem ze względu na płeć jest
także każde niepożądane zachowanie o cha-
rakterze seksualnym lub odnoszące się do płci
pracownika, którego celem lub skutkiem jest
naruszenie godności pracownika, w szcze-
gólności stworzenie wobec niego zastraszającej,
wrogiej, poniżającej, upokarzającej lub uwłacza-
jącej atmosfery; na zachowanie to mogą się
składać fizyczne, werbalne lub pozawerbalne
elementy (molestowanie seksualne).”,
b) dodaje się § 7 w brzmieniu:
„§ 7. Poddanie się przez pracownika molestowaniu lub
molestowaniu seksualnemu, a także podjęcie
przez niego działań przeciwstawiających się
molestowaniu lub molestowaniu seksualnemu nie
może powodować jakichkolwiek negatywnych
konsekwencji wobec pracownika.”;
2) w art. 183b w § 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

3



„1) niezatrudnianiu pracownika z jednej lub kilku przyczyn
określonych w art. 183a § 1, jeżeli rodzaj pracy lub
warunki jej wykonywania powodują, że przyczyna lub
przyczyny wymienione w tym przepisie są rzeczy-
wistym i decydującym wymaganiem zawodowym sta-
wianym pracownikowi, proporcjonalnym do osiągnię-
cia zgodnego z prawem celu różnicowania sytuacji
pracownika,”;
3) art. 183e otrzymuje brzmienie:
„Art. 183e. § 1. Skorzystanie przez pracownika z uprawnień
przysługujących z tytułu naruszenia zasady
równego traktowania w zatrudnieniu nie
może być podstawą niekorzystnego trakto-
wania pracownika, a także nie może powo-
dować jakichkolwiek negatywnych konsek-
wencji wobec pracownika, zwłaszcza nie
może stanowić przyczyny uzasadniającej
wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku
pracy lub jego rozwiązanie bez wypowie-
dzenia.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do pra-
cownika, który udzielił w jakiejkolwiek formie
wsparcia pracownikowi korzystającemu
z uprawnień przysługujących z tytułu naru-
szenia zasady równego traktowania w za-
trudnieniu.”;
4) w art. 132 § 3 otrzymuje brzmienie:
„§ 3. W przypadkach określonych w § 2 pracownikowi
przysługuje równoważny okres odpoczynku, którego
należy udzielić bezpośrednio po zakończeniu pracy
powodującej naruszenie okresu odpoczynku, a jeżeli

4



nie jest to możliwe ze względu na organizację pracy
– nie później niż w czternastej dobie licząc od końca
doby, w której naruszono wymagany okres odpo-
czynku. Udzielenie równoważnego okresu odpo-
czynku nie może spowodować obniżenia wynagro-
dzenia należnego pracownikowi za pełny miesięczny
wymiar czasu pracy.”;
5) w art. 150:
a) § 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„§ 1. Systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte
okresy rozliczeniowe czasu pracy ustala się
w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie
pracy albo w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca
nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie
jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy,
z zastrzeżeniem § 2 , 21, 22 i 3 oraz art. 139
§ 3 i 4.
§ 2. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa
organizacja związkowa, a także pracodawca,
u którego zakładowa organizacja związkowa nie
wyraża zgody na ustalenie lub zmianę systemów
i rozkładów czasu pracy oraz okresów rozli-
czeniowych czasu pracy, może stosować okresy
rozliczeniowe czasu pracy określone:
1) w art. 129 § 2, jeżeli nie przekraczają one
6 miesięcy,
2) w art. 135 § 2 i 3
– po uprzednim zawiadomieniu właściwego okrę-
gowego inspektora pracy.”,
b) po § 2 dodaje się § 21 i 22 w brzmieniu: