Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym

Stosunki społeczne, których dotyczy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie
drogowym, uregulowane są obecnie przepisami prawa krajowego1), unijnego2) oraz
międzynarodowego 3).
                                                           
1) - ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.),
- rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 31 marca 2009 r. w sprawie certyfikatów potwierdzających spełnienie przez
pojazd odpowiednich wymogów bezpieczeństwa lub warunków dopuszczenia do ruchu (Dz. U. Nr 54, poz. 443),
- rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie wysokości opłat za czynności administracyjne
związane z wykonywaniem przewozu drogowego oraz za egzaminowanie i wydawanie certyfikatu kompetencji zawodowych
(Dz. U. Nr 235, poz. 1726),
- rozporządzenie Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 5 stycznia 2006 r. w sprawie wzoru zaświadczenia na przewozy
drogowe na potrzeby własne oraz wypisu z tego zaświadczenia (Dz. U. Nr 6, poz. 41),
- rozporządzenie Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 17 marca 2006 r. w sprawie komisji społecznej do spraw podziału
zezwoleń zagranicznych (Dz. U. Nr 47, poz. 344),
- rozporządzenie Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 21 marca 2006 r. w sprawie wysokości stawek prowizji od opłat
pobieranych w transporcie drogowym oraz sposobu jej pobierania i rozliczania (Dz. U. Nr 58, poz. 406),
- rozporządzenie Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 19 grudnia 2005 r. w sprawie upoważnienia Dyrektora Biura
Obsługi Transportu Międzynarodowego w Warszawie oraz polskich organizacji o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszających
międzynarodowych przewoźników drogowych do pobierania opłat za niektóre czynności administracyjne
w międzynarodowym transporcie drogowym (Dz. U. Nr 256, poz. 2153),
- rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2004 r. w sprawie wzorów licencji na wykonywanie transportu
drogowego oraz wypisów z tych licencji (Dz. U. Nr 153, poz. 1612),
- rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 8 czerwca 2004 r. w sprawie zezwoleń na wykonywanie krajowych
i międzynarodowych przewozów drogowych osób oraz wypisów zezwoleń (Dz. U. Nr 144, poz. 1519),
- rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 maja 2002 r. w sprawie upoważnienia polskich organizacji o zasięgu
ogólnokrajowym zrzeszających międzynarodowych przewoźników drogowych do wydawania zezwoleń zagranicznych
(Dz. U. Nr 68, poz. 627 oraz z 2003 r. Nr 47, poz. 402).

2) - rozporządzenie Rady (EWG) nr 56/83 z dnia 16 grudnia 1982 r. dotyczące wykonania Umowy w sprawie
międzynarodowych okazjonalnych przewozów pasażerów autokarami i autobusami (ASOR) (Dz. Urz. UE L 10 z dnia 13
stycznia 1983 r., s. 1),
- rozporządzenie Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu
osób autokarem i autobusem (Dz. Urz. UE L 74 z dnia 20 marca 1992 r., s. 1),
- rozporządzenie Rady (EWG) nr 881/92 z dnia 26 marca 1992 r. w sprawie dostępu do rynku drogowych przewozów rzeczy
we Wspólnocie, na lub z terytorium Państwa Członkowskiego lub w tranzycie przez jedno lub więcej Państw Członkowskich
Dz. Urz. UE L 95 z dnia 9 kwietnia 1992 r., s. 1),
- rozporządzenie Rady (EWG) nr 3118/93 z dnia 25 października 1993 r. ustanawiające warunki wykonywania w Państwie
Członkowskim usług krajowego transportu drogowego rzeczy przez przewoźników nie mających siedziby w tym państwie
Dz. Urz. UE L 279 z dnia 12 listopada 1993 r., s. 1),
- rozporządzenie Rady (EWG) nr 3916/90 z dnia 21 grudnia 1990 r. w sprawie środków podejmowanych w przypadku
sytuacji kryzysowej na rynku drogowego transportu rzeczy (Dz. Urz. UE L 375 z dnia 31 grudnia 1990 r., s. 10),
- rozporządzenie Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiające warunki dostępu przewoźników nie mających
stałej siedziby w Państwie Członkowskim do transportu drogowego osób w Państwie Członkowskim (Dz. Urz. UE L 4 z dnia
8 stycznia 1998 r., s. 10),
- rozporządzenie Komisji (WE) nr 792/94 z dnia 8 kwietnia 1994 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania
rozporządzenia Rady (EWG) nr 3118/93 do działających na własny rachunek przewoźników drogowego transportu rzeczy
(Dz. Urz. UE L 92 z dnia 9 kwietnia 1994 r., s. 13),
- rozporządzenie Komisji (WE) nr 2121/98 z dnia 2 października 1998 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania
rozporządzeń Rady (EWG) nr 684/92 i (WE) nr 12/98 w zakresie dokumentów dla przewozu osób autokarem i autobusem
(Dz. Urz. UE L 268 z dnia 3 października 1992 r., s. 1),
- Dyrektywa Rady 96/26/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego transportu
rzeczy i przewoźnika drogowego transportu osób oraz wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów
potwierdzających posiadanie kwalifikacji, mająca na celu ułatwienie tym przewoźnikom korzystania z prawa swobody
przedsiębiorczości w dziedzinie transportu krajowego i międzynarodowego (Dz. Urz. UE L 124 z dnia 23 maja 1996 r., s. 1),
 
7

Stosownie do przepisów projektowanej ustawy bez zmiany pozostaje, że minister właściwy
do spraw transportu jest organem właściwym do prowadzenia, na podstawie umów
międzynarodowych, negocjacji i uzgodnień międzynarodowych, dotyczących kontyngentów
                                                                                                                                                                                                
- rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiające wspólne
zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz.
Urz .UE. L z dnia 14.11.2009 r. 300, s. 51),
- rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wspólnych
zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz. U. UE. L z dnia 14.11.2009 r. 300, s. 72),
- rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/2009 z dnia 21 października 2009 r. w sprawie wspólnych
zasad dostępu do międzynarodowego rynku usług autokarowych i autobusowych i zmieniające rozporządzenie (WE) nr
561/2006 (Dz. Urz. UE. L z dnia 14.11.2009 r. 300, s. 88).
3) - umowa w sprawie Międzynarodowych Okazjonalnych Przewozów Pasażerów Autokarami i Autobusami (ASOR),
sporządzona w Dublinie dnia 6 maja 1982 r.,
- umowa w sprawie międzynarodowych okazjonalnych przewozów pasażerów autokarami i
autobusami (Umowa
INTERBUS) sporządzona w Brukseli dnia 11 grudnia 2000 r. (Dz. U z 2003 r. Nr 114, poz. 1076),
- umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Ludowej Socjalistycznej Republiki Albanii
sporządzona w Tiranie dnia 18 stycznia 1990 r. o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2003 r. Nr 4, poz. 52 i
Nr 48, poz. 732),
- umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś o międzynarodowych przewozach
drogowych sporządzona w Mińsku dnia 20 maja 1992 r. (M.P. z 2001 r. Nr 46, poz. 743),
- umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Chorwacji o międzynarodowych przewozach
drogowych osób i ładunków sporządzona w Zagrzebiu dnia 30 września 1994 r. (M.P. z 2001 r. Nr 46, poz. 745),
- umowa sporządzona w Warszawie dnia 20 września 1984 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
a Rządem Republiki Iraku w sprawie międzynarodowych przewozów drogowych (M.P. z 2003 r. Nr 4, poz. 54),
- umowa sporządzona w Warszawie dnia 4 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
a Cesarskim Rządem Iranu o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2003 r. Nr 4 poz. 44),
- umowa sporządzona w Warszawie dnia 30 października 1978 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
a Rządem Haszymidzkiego Królestwa Jordanii o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2003 r. Nr 4, poz. 50),
- umowa sporządzona w Warszawie dnia 18 grudnia 1969 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
a Rządem Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2003 r.
Nr 4, poz. 40),
- umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu o międzynarodowych przewozach
drogowych sporządzona w Ałmaty dnia 23 maja 1997 r. (M.P. z 2001 r. Nr 46, poz. 749),

- umowa podpisana w Biszkeku dnia 25 października 2002 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki
Kirgiskiej o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2004 r. Nr 38, poz. 671),
- umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Macedońskim o międzynarodowych przewozach drogowych
sporządzona w Ochrydzie dnia 5 lutego 1998 r. (M.P. z 2001 r. Nr 46, poz. 755),

- umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Mołdowy o międzynarodowych przewozach
drogowych sporządzona w Kiszyniowie dnia 10 grudnia 1997 r. (M.P. z 2001 r. Nr 46, poz. 757),

- umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o międzynarodowych przewozach
drogowych podpisana w Warszawie dnia 30 sierpnia 1996 r. (M.P. z 2005 r. Nr 61, poz. 806),
- umowa sporządzona w Warszawie dnia 15 kwietnia 1978 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem
Arabskiej Republiki Syryjskiej o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2003 r. Nr 4, poz. 48, z 2004 r. Nr 39,
poz. 689),
- umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Tunezyjskiej o międzynarodowych
przewozach drogowych sporządzona w Tunisie dnia 24 grudnia 1980 r. (M.P. z 2003 r. Nr 29, poz. 403 i Nr 49, poz. 758),
- umowa zawarta w Ankarze dnia 9 września 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki
Turcji o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2003 r. Nr 4, poz. 46 i Nr 40, poz. 583),
- umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy o międzynarodowych przewozach drogowych
sporządzona w Warszawie dnia 18 maja 1992 r. (M.P. z 2002 r. Nr 6, poz. 125),
- umowa sporządzona w Warszawie dnia 10 lipca 2003 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki
Uzbekistanu o międzynarodowych przewozach drogowych (M.P. z 2004 r. Nr 23, poz. 400).
 
8
zezwoleń na międzynarodowy przewóz drogowy osób i rzeczy. Ponadto bez zmian zostaje, że
minister właściwy do spraw transportu jest organem właściwym do prowadzenia w ramach
Międzynarodowego Forum Transportowego negocjacji w sprawie zezwoleń wielostronnych
EKMT. Minister właściwy do spraw transportu prowadzi także nadzór nad komisją społeczną do
spraw podziału zezwoleń zagranicznych pomiędzy przewoźnikami drogowymi w zakresie
podziału zezwoleń zagranicznych, jak również nadzór nad systemem dystrybucji zezwoleń przez
organy i podmioty do tego wskazane.
Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji będzie następować w drodze
decyzji administracyjnej. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia,
zmiany lub cofnięcia licencji w zakresie transportu w międzynarodowym transporcie drogowym
oraz wydania zaświadczenie na międzynarodowy niezarobkowy przewóz drogowy oraz wypisu
lub wypisów z zaświadczenia będzie GITD.
Dla usprawnienia procesu dystrybucji formularze jazdy będą wydawać GITD oraz
wojewódzcy inspektorzy transportu drogowego. Również w przypadku zezwoleń zagranicznych,
których wykorzystanie uzależnione jest od spełnienia przez pojazd odpowiednich wymogów
bezpieczeństwa lub warunków dopuszczenia do ruchu, odpowiedni certyfikat potwierdzający ich
spełnianie będzie wydawać GITD oraz wojewódzki inspektor transportu drogowego. Należy
jednak podkreślić, że z uwagi na konieczność scalenia systemów, w tym teleinformatycznych,
GITD i WITD, ustawa wprowadza przepis przejściowy, zgodnie z którym WITD będą
realizowały przedmiotowe zadania począwszy od 1 stycznia 2012 r.
GITD będzie organem ustawowo wskazanym do wytwarzania i przekazywania polskich
zezwoleń oraz do przyjmowania i dystrybucji zezwoleń zagranicznych w transporcie drogowym
rzeczy.
GITD, w drodze decyzji, będzie wydawał, odmawiał wydania, zmieniał lub cofał
świadectwo kierowcy, przeprowadzał kontrole wydanych świadectw kierowcy, prowadził rejestr
wydanych świadectw kierowcy oraz rejestr pojazdów i przedsiębiorców wykonujących
międzynarodowy przewóz drogowy na potrzeby własne.
Opłata za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych będzie mogła być
wnoszona w Głównym Inspektoracie Transportu Drogowego i w wojewódzkich inspektoratach
transportu drogowego.
 
9
GITD, wydając decyzje administracyjne w pierwszej instancji, jest uznawany za ministra
w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego. Tym samym na mocy
art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego od decyzji GITD przysługiwać będzie
wniosek o ponowne rozpatrzenie. Decyzja wydana w wyniku rozpatrzenia ww. wniosku będzie
ostateczna w toku instancji i przysługiwać będzie od niej skarga do wojewódzkiego sądu
administracyjnego.
Sprawy wszczęte a niezakończone decyzją ostateczną w dniu wejścia w życie niniejszej
ustawy przejmuje GITD.

Przewiduje się pozostawienie w mocy dokumentów wydanych w międzynarodowym
przewozie drogowym przez ministra właściwego do spraw transportu.

Zmiana art. 46 jest wynikiem konieczności zapewnienia dochodu dla budżetu państwa w
wysokości nie mniejszej niż 10 mln zł, przy równoczesnym zagwarantowaniu dochodów na rzecz
Krajowego Funduszu Drogowego. Wskazany w ustawie sposób ułatwia jednostkom
pobierającym rozliczenia pobranych środków, z uwagi na to, że dochód z każdej opłaty
przypisany będzie do jednego beneficjenta.

Działalność BOTM, jako gospodarstwa pomocniczego, ulegnie zakończeniu na podstawie
przepisów projektowanej ustawy, a zatem będzie konieczne dokonanie likwidacji z wyłączeniem
art. 89 ust. 1 i ust. 4 ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych. W
związku z planowanym na dzień 31 grudnia 2010 r. zakończeniem działalności BOTM wystąpią
obowiązki wynikające z przepisów o rachunkowości, polegające na zamknięciu ksiąg
rachunkowych i sporządzeniu sprawozdania finansowego. Składniki aktywów trwałych i innych
składników majątkowych BOTM przekazane zostaną ex lege do Głównego Inspektoratu
Transportu Drogowego na podstawie odpowiednich protokołów zdawczo-odbiorczych z dniem 1
stycznia 2011 r. Z dniem 1 stycznia 2011 r. nastąpi sukcesja generalna ogółu praw i obowiązków
BOTM na rzecz Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego.
Pracownicy BOTM staną się ex lege z dniem 1 stycznia 2011 r. z mocy przedmiotowej
ustawy pracownikami Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego. Rozwiązanie jest
 
10
korzystniejsze dla przejmowanych w ten sposób pracowników, gdyż gwarantuje kontynuację na
nie mniej korzystnych warunkach i pewność zatrudnienia pracowników BOTM w Głównym
Inspektoracie Transportu Drogowego. Dla pracowników BOTM zatrudnionych na stanowiskach,
których charakter pracy odpowiada stanowiskom urzędniczym oznacza to nawiązanie stosunku
pracy na stanowisku urzędniczym, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o
służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 i 6 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie
stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414, z późn. zm.), projekt ustawy został udostępniony
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie internetowej Ministerstwa Infrastruktury. aden z
podmiotów nie zgłosił zainteresowania projektem.
Przedmiotowy projekt ustawy nie zawiera przepisów technicznych, w rozumieniu
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania
krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039, z późn. zm.),
w związku z tym nie podlega notyfikacji.
Projektowana regulacja nie jest objęta przepisami prawa Unii Europejskiej.

 
11