Rządowy projekt ustawy o efektywności energetycznej

4. Minister właściwy do spraw gospodarki sporządza sprawozdanie, o którym mowa
w ust. 2, do dnia 30 września następnego roku po upływie roku, którego dotyczy.

Art. 8. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki na podstawie sprawozdań, o których
mowa w art. 7 ust. 2 i 4, sporządza co dwa lata i przedstawia Radzie Ministrów do zatwier-
dzenia raport zawierający w szczególności informacje dotyczące realizacji:
1) krajowego celu w zakresie oszczędnego gospodarowania energią, o którym mowa
w art. 4 ust. 1,
2) krajowego planu działań dotyczącego efektywności energetycznej, o którym mowa
w art. 6 ust. 1
− wraz z oceną i wnioskami z ich realizacji.
2. Zatwierdzony raport, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki
ogłasza niezwłocznie, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 9. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki monitoruje realizację krajowego celu
w zakresie oszczędnego gospodarowania energią, o którym mowa w art. 4 ust. 1, na podsta-
wie badań statystycznych przeprowadzonych zgodnie z programem badań statystycznych sta-
tystyki publicznej, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statysty-
ce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, z późn. zm.6)), oraz danych dotyczących ilości uzyski-
wanej oszczędności energii wynikającej ze sporządzonych audytów efektywności energetycz-
nej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki, minister właściwy do spraw transportu oraz
minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej we
współpracy z Prezesem Głównego Urzędu Statystycznego przygotowują, zgodnie ze swoją
właściwością, propozycje badań statystycznych, niezbędnych do monitorowania krajowego
celu w zakresie oszczędnego gospodarowania energią.
5
Rozdział 3
Zadania jednostek sektora publicznego w zakresie efektywności energetycznej

Art. 10. 1. Jednostka sektora publicznego, realizując swoje zadania, stosuje co najmniej
jeden ze środków poprawy efektywności energetycznej, o których mowa w ust. 2.
2. rodkiem poprawy efektywności energetycznej jest:
1) umowa, której przedmiotem jest realizacja i finansowanie przedsięwzięcia służącego
poprawie efektywności energetycznej;
2) nabycie nowego urządzenia, instalacji lub pojazdu, charakteryzujących się niskim zu-
życiem energii oraz niskimi kosztami eksploatacji;
3) wymiana eksploatowanego urządzenia, instalacji lub pojazdu na urządzenie, instalację
lub pojazd, o których mowa w pkt 2, albo ich modernizacja;
4) nabycie lub wynajęcie efektywnych energetycznie budynków lub ich części albo prze-
budowa lub remont użytkowanych budynków, w tym realizacja przedsięwzięcia ter-
momodernizacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu
termomodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459, z 2009 r. Nr 157,
poz. 1241 oraz z 2010 r. Nr 76, poz. 493).
3. Jednostka sektora publicznego informuje o stosowanych środkach poprawy efektywno-
ści energetycznej na swojej stronie internetowej lub w inny sposób zwyczajowo przyjęty
w danej miejscowości.

Art. 11. Jednostka sektora publicznego sporządza, co najmniej raz na 10 lat, audyt energe-
tyczny w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji
i remontów eksploatowanych obiektów budowlanych w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.7)), o powierzchni
powyżej 250 m², których jest właścicielem lub zarządcą.

Art. 12. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, minister właściwy do spraw transpor-
tu oraz minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej:
1) organizuje kampanię promującą stosowanie środków poprawy efektywności energe-
tycznej, w tym wprowadzanie innowacyjnych technologii;

6
2) prowadzi działania informacyjno-edukacyjne oraz szkoleniowe o dostępnych środkach
poprawy efektywności energetycznej.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki:
1) monitoruje stosowanie środków poprawy efektywności energetycznej;
2) zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej Ministerstwa Gospodarki:
a)
informacje o instrumentach służących finansowaniu środków poprawy efektywno-
ści energetycznej oraz sposobie ich pozyskiwania,
b)
wytyczne dotyczące sposobu uwzględniania kryterium efektywności energetycznej
w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego.
Rozdział 4
Zasady uzyskania i umorzenia świadectwa efektywności energetycznej

Art. 13. 1. Przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz
ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
jest obowiązane:
1) uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, zwane-
mu dalej „Prezesem URE”, świadectwo efektywności energetycznej, o którym mowa
w art. 21 ust. 1, o wartości, wyrażonej w tonach oleju ekwiwalentnego, nie większej
niż 3 % ilorazu kwoty przychodu ze sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu
ziemnego odbiorcom końcowym, osiągniętego w roku poprzedzającym rok, w którym
obowiązek ten będzie realizowany, i jednostkowej opłaty zastępczej, o której mowa
w ust. 3, lub
2) uiścić opłatę zastępczą, obliczoną w sposób określony w ust. 3.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy przedsiębiorstw energetycznych
sprzedających ciepło odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej, jeżeli wielkość mocy zamówionej przez tych odbiorców nie przekracza
5 MW.
3. Opłatę zastępczą oblicza się według wzoru:
Oz = Ozj x Ep,
gdzie poszczególne symbole oznaczają:
Oz – opłatę zastępczą wyrażoną w złotych,

7
Ozj – jednostkową opłatę zastępczą, nie niższą niż 900 zł i nie wyższą niż 2 700 zł za to-
nę oleju ekwiwalentnego,
Ep – ilość energii pierwotnej, wyrażoną w tonach oleju ekwiwalentnego, równą różnicy
między ilością energii pierwotnej wynikającą z obowiązku określonego w przepi-
sach wydanych na podstawie art. 15 i ilością energii pierwotnej wynikającą ze
świadectw efektywności energetycznej, o których mowa w art. 21 ust. 1, umorzo-
nych przedsiębiorstwu energetycznemu w terminie, o którym mowa w art. 27
ust. 2.
4. Wpływy z opłaty zastępczej, o której mowa w ust. 1 pkt 2, stanowią przychód Narodo-
wego Funduszu Ochrony rodowiska i Gospodarki Wodnej. Kwotę opłaty zastępczej należy
uiścić na rachunek bankowy tego funduszu, do dnia 31 marca każdego roku za poprzedni rok
kalendarzowy.

Art. 14. Przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz
ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
przedstawia Prezesowi URE, na jego żądanie, dokumenty lub informacje niezbędne do oceny
wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 13 ust. 1, z zachowaniem przepisów o ochronie
informacji niejawnych i innych informacji prawnie chronionych.

Art. 15. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:
1) wielkość i sposób obliczania ilości energii pierwotnej odpowiadającej wartości świa-
dectwa efektywności energetycznej, które jest obowiązane uzyskać i przedstawić do
umorzenia przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w art. 13 ust. 1;
2) sposób uwzględniania w kalkulacji cen energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego
ustalanych w taryfach przedsiębiorstw energetycznych, o których mowa w art. 13
ust. 1:
a)
kosztów uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw efektywności
energetycznej, o których mowa w art. 21 ust. 1,
b)
poniesionej opłaty zastępczej, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2;
3) wysokość jednostkowej opłaty zastępczej, oznaczonej symbolem Ozj, o której mowa
w art. 13 ust. 3;

8
4) współczynniki sprawności procesów przetworzenia energii pierwotnej w energię fi-
nalną.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki, wydając rozporządzenie, o którym mowa
w ust. 1, uwzględni w szczególności:
1) wyniki badań statystycznych w zakresie oszczędnego gospodarowania energią za lata
poprzedzające rok, w którym są ustalane wielkości, o których mowa w ust. 1, na rok
następny;
2) wielkość udokumentowanych oszczędności w latach poprzedzających, uzyskanych
zgodnie z zasadami określonymi w rozdziale 4 oraz w wyniku stosowania innych
środków poprawy efektywności energetycznej;
3) wielkość planowanych lub przewidywanych do uzyskania oszczędności w innych niż
wskazane w rozdziale 4 systemach wsparcia albo w wyniku przedsięwzięć realizowa-
nych z własnej inicjatywy odbiorców końcowych, jeżeli oszczędności te mogą zostać
potwierdzone audytem energetycznym lub zostać objęte monitorowaniem, o którym
mowa w art. 9 ust. 1.
3. Określając wielkość obowiązku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, oraz wysokość opłaty
zastępczej, o której mowa w ust. 1 pkt 3, minister właściwy do spraw gospodarki przyjmuje
najniższe wielkości, zapewniające osiągnięcie krajowego celu w zakresie oszczędnego go-
spodarowania energią oraz uwzględnia stopień jego realizacji i stan wiedzy technicznej w tym
zakresie.

Art. 16. 1. W celu wyboru przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej,
za które można uzyskać świadectwa efektywności energetycznej, Prezes URE, co najmniej
raz w roku, ogłasza, organizuje i przeprowadza przetarg, zwany dalej „przetargiem”.
2. Prezes URE może przeprowadzać w danym roku kolejne przetargi, w szczególności
gdy wartość świadectw efektywności energetycznej, które mogą być przedstawione do umo-
rzenia w danym roku, nie zapewnia realizacji krajowego celu w zakresie oszczędnego gospo-
darowania energią, o którym mowa w art. 4.
3. Przetarg przeprowadza się oddzielnie dla następujących kategorii przedsięwzięć służą-
cych poprawie efektywności energetycznej:
1) zwiększenia oszczędności energii przez odbiorców końcowych;
2) zwiększenia oszczędności energii przez urządzenia potrzeb własnych;

9