Rządowy projekt ustawy o działalności leczniczej

Dział III
Czas pracy pracowników podmiotów leczniczych

Art. 89. 1. Czas pracy pracowników zatrudnionych w podmiocie leczniczym, z
zastrzeżeniem art. 90 ust. 1, w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie może
przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w
przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.
2. Czas pracy pracowników technicznych, obsługi i gospodarczych, w przyjętym
okresie rozliczeniowym, nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40
godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie
rozliczeniowym.
3.
Czas pracy pracowników niewidomych zatrudnionych na stanowiskach
wymagających kontaktu z pacjentami, w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie może
przekraczać 6 godzin na dobę i przeciętnie 30 godzin na tydzień w przeciętnie
pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.
4. Okres rozliczeniowy, o którym mowa w ust. 1–3, nie może przekraczać 3 miesięcy.

Art. 90. 1. Jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, w stosunku
do pracowników mogą być stosowane rozkłady czasu pracy, w których dopuszczalne
jest przedłużenie wymiaru czasu pracy do 12 godzin na dobę, z zastrzeżeniem art. 89
ust. 3 i 4. W rozkładach czas pracy pracowników, o których mowa w art. 89 ust. 1, nie
może przekraczać przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przyjętym okresie
rozliczeniowym, a w stosunku do pracowników, o których mowa w art. 89 ust. 2 –
przeciętnie 40 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym.
2. Okres rozliczeniowy, o którym mowa w ust. 1, nie może być dłuższy niż miesiąc.
W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy może być
przedłużony, nie więcej jednak niż do 4 miesięcy.
3. Rozkład czasu pracy powinien być stosowany na podstawie harmonogramów pracy
ustalanych dla przyjętego okresu rozliczeniowego, określających dla poszczególnych
pracowników dni i godziny pracy oraz dni wolne od pracy.
4. W rozkładach czasu pracy, o którym mowa w ust. 1, wymiar czasu pracy:
1)
pracownic
w
ciąży,
2)
pracowników
opiekujących się dzieckiem do lat 4, bez ich zgody

50
– nie może przekraczać 8 godzin na dobę.

Art.
91. 1.
Pracownicy wykonujący zawód medyczny i posiadający wyższe
wykształcenie, zatrudnieni w podmiocie leczniczym wykonującym stacjonarne i
całodobowe świadczenia zdrowotne, mogą być zobowiązani do pełnienia w
przedsiębiorstwie tego podmiotu dyżuru medycznego.
2. Dyżurem medycznym jest wykonywanie, poza normalnymi godzinami pracy,
czynności zawodowych przez osoby, o których mowa w ust. 1, w podmiocie
leczniczym wykonującym stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne.
3. Czas pełnienia dyżuru medycznego wlicza się do czasu pracy.
4. Praca w ramach pełnienia dyżuru medycznego może być planowana również w
zakresie, w jakim będzie przekraczać 37 godzin 55 minut na tydzień w przyjętym
okresie rozliczeniowym. Do pracy w ramach pełnienia dyżuru nie stosuje się
przepisów art. 151 § 3, art. 1513 i art. 1514 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. –
Kodeks pracy.
5. Do wynagrodzenia za pracę w ramach pełnienia dyżuru medycznego stosuje się
odpowiednio przepisy art. 1511 § 1–3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy.
6. Zasad wynagradzania, o których mowa w przepisach art. 1511 § 1–3 ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, nie stosuje się do lekarzy stażystów, których
zasady wynagradzania określają odrębne przepisy.

Art. 92. 1. Pracownicy, o których mowa w art. 91 ust. 1, mogą być, po wyrażeniu na
to zgody na piśmie, zobowiązani do pracy w wymiarze przekraczającym przeciętnie
48 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym. Przepisu art. 151 § 3
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy nie stosuje się.
2. Okres rozliczeniowy, o którym mowa w ust. 1, nie może być dłuższy niż 4
miesiące.
3. Pracodawca jest obowiązany prowadzić i przechowywać ewidencję czasu pracy
pracowników, o których mowa w ust. 1, oraz udostępniać ją organom właściwym do
sprawowania nadzoru i kontroli nad przestrzeganiem prawa pracy, które mogą, z
powodów związanych z bezpieczeństwem lub zdrowiem pracowników, a także w celu
zapewnienia właściwego poziomu udzielania świadczeń zdrowotnych, zakazać albo

51
ograniczyć możliwość wydłużenia maksymalnego tygodniowego wymiaru czasu
pracy.
4. Pracodawca
nie
może podejmować działań dyskryminujących wobec
pracowników, którzy nie wyrazili zgody, o której mowa w ust. 1.
5. Pracodawca jest obowiązany dostarczać organom, o których mowa w ust. 3, na ich
wniosek, informacje o przypadkach, w których pracownicy wyrazili zgodę w celu
wykonywania pracy w wymiarze przekraczającym 48 godzin na tydzień w przyjętym
okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 2.
6. Pracownik może cofnąć zgodę na pracę w wymiarze przekraczającym 48 godzin na
tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym, informując o tym pracodawcę na
piśmie, z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia.
7. Do wynagrodzenia za pracę w wymiarze przekraczającym przeciętnie 48 godzin na
tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym stosuje się odpowiednio art. 1511 § 1–3
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.

Art. 93. 1. Pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin
nieprzerwanego odpoczynku.
2. Pracownikowi pełniącemu dyżur medyczny okres odpoczynku, o którym mowa w
ust. 1, powinien być udzielony bezpośrednio po zakończeniu pełnienia dyżuru
medycznego.
3. Pracownikowi przysługuje w każdym tygodniu prawo do co najmniej 35 godzin
nieprzerwanego odpoczynku, obejmującego co najmniej 11 godzin nieprzerwanego
odpoczynku dobowego.
4. W przypadku uzasadnionym organizacją pracy pracownikowi, o którym mowa w
art. 91 ust. 1, przysługuje w każdym tygodniu prawo do co najmniej 24 godzin
nieprzerwanego odpoczynku, udzielanego w okresie rozliczeniowym nie dłuższym
niż 14 dni.

Art. 94. 1. Pracownicy, o których mowa w art. 91 ust. 1, mogą zostać zobowiązani do
pozostawania w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych.
2. Za każdą godzinę pozostawania w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych
przysługuje wynagrodzenie w wysokości 50 % stawki godzinowej wynagrodzenia
zasadniczego.

52
3. Godzinową stawkę wynagrodzenia zasadniczego oblicza się, dzieląc kwotę
miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego wynikającą z osobistego zaszeregowania
pracownika przez liczbę godzin pracy przypadających do przepracowania w danym
miesiącu.
4. W przypadku wezwania do podmiotu leczniczego zastosowanie mają przepisy
dotyczące dyżuru medycznego.

Art. 95. Pracownikom wykonującym zawód medyczny, zatrudnionym w systemie
pracy zmianowej w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w
rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne, przysługuje dodatek w
wysokości:
1) co najmniej 65 % stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego, obliczanej
zgodnie z art. 94 ust. 3, za każdą godzinę pracy wykonywanej w porze nocnej;
2) co najmniej 45 % stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego, obliczanej
zgodnie z art. 94 ust. 3, za każdą godzinę pracy wykonywanej w porze
dziennej w niedziele i święta oraz dni wolne od pracy wynikające z przeciętnie
pięciodniowego tygodnia pracy.

Dział IV
Rejestr podmiotów wykonujących działalność leczniczą

Art. 96. 1. Podmiot leczniczy zamierzający wykonywać działalność leczniczą składa
organowi prowadzącemu rejestr, o którym mowa w art. 100 ust. 1, wniosek o
wpis do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą, zwanego dalej
„rejestrem”, zawierający następujące dane:
1) imię i nazwisko albo firmę;
2) adres siedziby albo miejsca zamieszkania;
3) miejsce udzielania świadczeń zdrowotnych;
4) rodzaj działalności leczniczej oraz zakres udzielanych świadczeń
zdrowotnych;
5) wykaz jednostek lub komórek organizacyjnych przedsiębiorstwa.
2. Wraz z wnioskiem wnioskodawca składa oświadczenie następującej treści:

53
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru podmiotów wykonujących
działalność leczniczą są kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności leczniczej w
zakresie objętym składanym wnioskiem określone w ustawie z dnia … (Dz. U.
Nr ..., poz. ...) o działalności leczniczej.”.
3. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2, zawiera ponadto:
1) imię i nazwisko albo firmę wnioskodawcy, adres jego miejsca zamieszkania
albo siedziby;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania wnioskodawcy, ze wskazaniem
imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się dokumenty potwierdzające
spełnienie warunków wykonywania działalności leczniczej.

Art. 97. 1. Lekarz, który zamierza wykonywać zawód w ramach działalności
leczniczej, składa organowi prowadzącemu rejestr, o którym mowa w art. 100 ust. 1,
wniosek o wpis do rejestru zawierający następujące dane:
1) imię i nazwisko lekarza;
2) numer dokumentu poświadczającego posiadanie prawa wykonywania zawodu
lekarza;
3) rodzaj działalności leczniczej i zakres udzielanych świadczeń zdrowotnych, w
tym również w zakresie, o którym mowa w art. 30 ustawy z dnia 5 grudnia
1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty;
4) adres miejsca udzielania świadczeń zdrowotnych lub miejsca przyjmowania
wezwań i przechowywania dokumentacji medycznej, w tym również w
zakresie, o którym mowa w art. 30 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o
zawodach lekarza i lekarza dentysty, w przypadku wykonywania praktyki
lekarskiej wyłącznie w miejscu wezwania.
2. Lekarze zamierzający wykonywać zawód w ramach działalności leczniczej jako
grupową praktykę lekarską w celu uzyskania wpisu do rejestru składają wniosek
zawierający:

54