Rządowy projekt ustawy o Służbie Celnej

5. Organ prowadzący postępowanie jest obowiązany poinformować wnioskodawcę
o

stwierdzeniu w toku tego postępowania niespełniania przez wnioskodawcę danego
warunku lub kryterium, oraz zalecić podjęcie przez wnioskodawcę określonych działań
w celu zapewnienia spełnienia warunku lub kryterium.
6. Jeżeli w toku postępowania audytowego wnioskodawca powiadomi pisemnie organ
Służby Celnej o podjęciu działań, o których mowa w ust. 5, lub o zamiarze ich podjęcia,
organ ten wyznacza termin umożliwiający zakończenie tych działań, a po jego upływie
sprawdza ich wykonanie.
7. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia:
1) zakres i rodzaj wykonywanych czynności audytowych w zależności od warunków
i kryteriów podlegających weryfikacji,
2) sposób przeprowadzania czynności audytowych, w tym metody dokonywania oceny
wypłacalności wnioskodawcy
- uwzględniając potrzebę ujednolicenia postępowania organów Służby Celnej, skuteczność
dokonywanych czynności, ograniczenie ich czasochłonności oraz zapewnienie rzetelności
procedury pozyskiwania danych.
Art. 59. 1. Przeprowadzone czynności audytowe dokumentuje się w formie pisemnej.
Dokumentację sporządza się tak, aby z niej wynikały informacje o spełnieniu lub
niespełnieniu przez wnioskodawcę danego warunku lub kryterium, jak również zalecenia
dotyczące konieczności podjęcia przez wnioskodawcę określonych działań w celu
zapewnienia spełniania warunku lub kryterium.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia, sposób dokumentowania czynności audytowych i wzory dokumentów
stosowanych w postępowaniu audytowym, uwzględniając potrzebę ujednolicenia
postępowania organów Służby Celnej, ograniczenie ilości dokumentów stosowanych przez te
organy, konieczność udokumentowania stanowiska wnioskodawcy dotyczącego
przeprowadzanej czynności oraz zasady prowadzenia dokumentacji nałożone na
wnioskodawcę przez przepisy odrębne.

Art. 60. Nieudostępnienie przez wnioskodawcę żądanych dokumentów, danych lub
informacji lub utrudnienie lub uniemożliwienie przeprowadzenia postępowania audytowego
uważa się za niespełnienie warunku lub kryterium, o których mowa w art. 57 ust. 1.

40
Art. 61. W przypadku gdy z przeprowadzonego postępowania audytowego wynika, że
wnioskodawca nie spełnia warunków lub kryteriów, o których mowa w art. 57 ust. 1, organ
Służby Celnej informuje wnioskodawcę o wynikach tego postępowania i wyznacza termin 30
dni do zajęcia stanowiska przez wnioskodawcę.
Art. 62.1. Przepisy art. 58 ust. 2 – 7, art. 59 – 61 i art. 63 stosuje się odpowiednio
w przypadku gdy organ Służby Celnej, po wydaniu zezwolenia, dokonuje z urzędu
weryfikacji spełniania warunków lub kryteriów niezbędnych do jego wydania.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, postępowanie audytowe kończy się
wydaniem:
1) rozstrzygnięcia przewidzianego w przepisach odrębnych – w przypadku niespełnienia
warunku lub kryterium albo
2) postanowienia o spełnianiu warunków i kryteriów.
Art. 63. Izby gospodarcze, organy samorządu zawodowego oraz inne instytucje
zrzeszające przedsiębiorców, są obowiązane, w związku z prowadzonym postępowaniem
audytowym, przekazywać nieodpłatnie, na pisemne żądanie i w określonych w tym żądaniu
terminach, posiadane dane i informacje o zrzeszonych w nich podmiotach.
Art. 64. 1. W podmiotach prowadzących działalność gospodarczą podlegającą
kontroli, właściwy organ Służby Celnej przeprowadza urzędowe sprawdzenie, które polega na
wykonaniu czynności w celu ustalenia, czy są zapewnione warunki i środki, o których mowa
w art. 33 ust. 1 i art. 34 ust. 1.
2. Urzędowe sprawdzenie przeprowadza się:
1) przed rozpoczęciem działalności, o której mowa w art. 30 ust. 2 pkt 2 i 3, oraz po
przerwie w jej prowadzeniu, trwającej dłużej niż 3 miesiące, z zastrzeżeniem pkt 2;
2) w przypadkach gdy przepisy prawa celnego lub podatkowego w zakresie podatku
akcyzowego uzależniają wydanie określonej decyzji od stwierdzenia możliwości
sprawowania dozoru celnego lub zapewnienia właściwej kontroli;
3) w celu ustalenia spełniania warunków, o których mowa w ust. 1.
3. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, przesyła właściwemu organowi Służby Celnej,
co najmniej na 14 dni przed rozpoczęciem działalności, zgłoszenie oraz dokumentację
dotyczącą tej działalności, a w przypadku wznowienia działalności, po przerwie trwającej
dłużej niż 3 miesiące – zgłoszenie dotyczące wznowienia tej działalności.

41
4. Z urzędowego sprawdzenia sporządza się protokół, który wraz ze zgłoszeniem,
o którym mowa w ust. 3, oraz dokumentacją dotyczącą działalności podlegającej kontroli,
stanowią akta weryfikacyjne, które zatwierdza się:
1) decyzją naczelnika urzędu celnego – w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1;
2) postanowieniem właściwego organu Służby Celnej – w przypadkach, o których mowa
w ust. 2 pkt 2.
5. W przypadku gdy nie są zapewnione warunki i środki określone w ust. 1, właściwy
organ Służby Celnej wyznacza termin do ich spełnienia, a po upływie terminu przeprowadza
powtórne urzędowe sprawdzenie.
6. W przypadku stwierdzenia w wyniku powtórnego urzędowego sprawdzenia, że nie są
zapewnione warunki i środki, o których mowa w ust. 1, organ Służby Celnej wydaje:
1) decyzję o odmowie zatwierdzenia akt weryfikacyjnych – w przypadkach, o których
mowa w ust. 2 pkt 1;
2) postanowienie o odmowie zatwierdzenia akt weryfikacyjnych – w przypadkach,
o których mowa w ust. 2 pkt 2.
7. W przypadku urzędowego sprawdzenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, wydaje się
postanowienie, na które przysługuje zażalenie.
8. W przypadku gdy organ Służby Celnej przeprowadza postępowanie audytowe,
urzędowe sprawdzenie przeprowadza się w toku tego postępowania.
9. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz rodzajów podmiotów zwolnionych z obowiązku przeprowadzenia urzędowego
sprawdzenia,
2) tryb dokonywania oraz zakres zgłoszeń, o których mowa w ust. 3,
3) zakres i sposób przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia, w tym sporządzenia akt
weryfikacyjnych
- uwzględniając konieczność zapewnienia sprawnej kontroli oraz zakres prowadzonej
działalności.
Art. 65. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio
art. 12, 18b i przepisy działu IV Ordynacji podatkowej, z wyjątkiem art. 262 i art. 263.
Rozdział 5
Zasady użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej

42
Art. 66. 1. Funkcjonariusze mogą stosować środki przymusu bezpośredniego, zwane
dalej „środkami przymusu”, wobec osób niepodporządkowujących się ich poleceniom
wydanym na podstawie przepisów prawa.
2. rodki przymusu mogą być użyte wyłącznie w zakresie niezbędnym do osiągnięcia
podporządkowania się poleceniom, o których mowa w ust. 1, lub do skutecznego odparcia
bezpośredniego i bezprawnego zamachu na funkcjonariusza, inną osobę lub mienie.
3. Dopuszczalne jest stosowanie tylko takich środków przymusu, które odpowiadają
potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji, a użycie środków przymusu będzie
powodować możliwie najmniejszą dolegliwość dla osób, wobec których te środki są
stosowane.

Art. 67. 1. Funkcjonariusze są uprawnieni do stosowania następujących środków
przymusu:
1) siły fizycznej w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik obrony
lub ataku;
2) indywidualnych technicznych środków i urządzeń przeznaczonych do obezwładniania
lub konwojowania osób, w postaci:
a) kajdanek,
b) prowadnic,
c) siatek obezwładniających,
d) pałek wielofunkcyjnych lub teleskopowych,
e) paralizatorów elektrycznych;
3) indywidualnych chemicznych środków obezwładniających;
4) psów służbowych;
5) pocisków niepenetracyjnych, miotanych z broni palnej;
6) ogólnych technicznych środków i urządzeń przeznaczonych do zatrzymywania oraz
unieruchamiania pojazdów mechanicznych i innych środków przewozowych,
w postaci kolczatek drogowych lub przedmiotów ustawionych jako oznakowane
przeszkody oraz urządzeń służących do unieruchomienia kół pojazdów.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze
rozporządzenia, warunki przyznawania wyposażenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 – 6,
uwzględniając zakres zadań wykonywanych przez funkcjonariuszy lub rodzaje stanowisk.

43
Art. 68. 1. rodki przymusu mogą być stosowane po uprzednim wezwaniu do
zachowania się zgodnego z prawem oraz po bezskutecznym uprzedzeniu o zamiarze ich
użycia.
2. Funkcjonariusz może odstąpić od wezwania osoby do zachowania się zgodnego
z prawem oraz od uprzedzenia o zamiarze użycia środków przymusu, jeżeli zwłoka groziłaby
niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia.
3. Odstępuje się od stosowania środków przymusu, gdy osoba, wobec której
zastosowano te środki, podporządkowała się wydanym poleceniom.
4. Nie stosuje się kajdanek wobec osób, których wygląd wskazuje na wiek poniżej
17 lat.
5. Nie stosuje się pałki wobec osób stawiających bierny opór, chyba że zastosowanie
siły fizycznej okazało się bezskuteczne.
6. Wobec kobiet o widocznej ciąży, osób o widocznym kalectwie lub w podeszłym
wieku oraz osób, których wygląd wskazuje na wiek poniżej 13 lat, można stosować wyłącznie
siłę fizyczną w postaci chwytów obezwładniających.
7. Na zastosowanie środków przymusu, przysługuje zażalenie do prokuratora
rejonowego właściwego dla miejsca zdarzenia.
8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i sposoby
użycia środków przymusu, uwzględniając zapewnienie możliwie najmniejszej dolegliwości
dla osób, wobec których środki te są stosowane.
Art. 69. 1. Jeżeli środki przymusu wymienione w art. 67 ust. 1, okazały się
niewystarczające lub ich użycie ze względu na zaistniałe okoliczności nie jest możliwe,
funkcjonariusz wykonujący czynności związane z realizacją zadań, określonych w art. 2 ust. 1
pkt 4 – 6, pełniący służbę w wyodrębnionych komórkach organizacyjnych Służby Celnej lub
funkcjonariusz upoważniony przez Szefa Służby Celnej do wykonywania tych zadań ma
prawo użycia broni palnej wyłącznie:
1) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub
wolność własną lub innej osoby albo w celu przeciwdziałania czynnościom
zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu;

44