> No i Pani Ania dodaje ze wie, ze to byloby DLA DZIECKA gorsze, gdyby rodzice
> tak sie
> przed sadem obsmarowali ze nie mogliby na siebie patrzec...

Z tego co wiem, a z Ania mialam oprocz tej dyskusji kontakt mailowy, to Ania
nie ma dzieci. To nieco ułatwia sprawę i powoduje, że w ewentualną "wojnę
rozwodową" nie będzie zamieszana Bogu ducha winna i bezbronna istota, tj.
dziecko.

Nadal, pomimo tego co zostało tu dotychczas napisane, uważam, że dogadywanie
się z tym człowiekiem (mężem) jest pozbawione racji bytu, poza tym nie widze
powodu, aby po tym wszystkim, co wg relacji Ani zrobił, ułatwiać mu życie.
Uważam, że przyszedł czas na to, aby Ania zajęła się sobą i zadbała o swoją
przyszłość, która zważywszy na konsekwencje zachowania jej męża (problemy
zdrowotne) może nie być łatwa. Poza tym wiem także, że Ania dysponuje na
szczęście także innymi, niż zeznania świadków, dowodami, jak choćby opinia
lekarza i pare innych, o których pisać nie będę (ponieważ dowiedziałam się o
nich z prywatnej korespondencji od Ani do mnie, w związku z czym nie uznaje za
stosowne o nich tu pisać).

Przy tym zdaję sobie sprawę jak dalece nieprzyjemne i bolesne jest
postępowanie rozwodowe a mimo to nadal doradzam Ani walkę - pod tym jednym
tylko warunkiem, że podejmie ją z pełną świadomością jej trudów i że będzie na
to przygotowana w ten sposób, że uzbroi się w siłę i "twardość" potrzebną by
wybrnąc z tej całej sytuacji i osiągnąć wspomnianą przez bosza satysfakcję.
Tyle że w moim odczuciu satysfakcjonujące w tej sytiacji może być tylko
rozrtrzygnięcie nie skażone kajaniem się przed byłym mężem i będąe
konsekwencją tego, że Ania wreszcie, we własnej obronie, stawi czoła krzywdzie
jaką jej wyrządził i zażąda, by poniósł tego konsekwencje.

Wiem, że to pewnie zabrzmi utopijnie, ale pomimo tego, że niejednokrotnie
napotykałam na rozstrzygnięcie sądowe graniczące z paranoją, wierzę w
sprawiedliwość. Jak nie w sądzie to gdzie indziej.

Pozdrawiam

MG

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl