> klasyczna umowa agencyjna.
> W ogóle cały ten opis pasuje do umowy agencyjnej

1. Prezes firmy wydającej pismo polecił mi, bym do działu reklamy pozyskała
ludzi.

Na rozmowach wstępnych oferowano dwa systemy: zlecenie i umowa o pracę. Przy
umowie zlecenie proponowałam 20% prowizji, plus wyposażenie (tel. kom. z
dużym abonamentem, wizytówki, miejsce w biurze) i premie dla wyróżniających
się. I tutaj nie było limitów - ile umów się podpisze, tyle się zarobi. Ten
układ pasował np. studentom, gdyż mogli wówczas swobodnie dysponować swoim
czasem.
Umowa o pracę była opcją dla wyróżniających się osób, które podczas trwania
zlecenia udowodnią, że rzeczywiście się do takiej pracy nadają, znaczy się
pozyskają 3 tys. zł z reklam/numer pisma.
Nie było to wygórowane oczekiwanie. Studenciaki robili to w 3-4 dni uczciwej
pracy.
Człowiek, który mnie pozywa zgodził się na te warunki, jednak nie udało mu
się tych zleceń reklamowych zebrać (tylko na 300 zł, z jednym klientem). W
związku z czym prezes wydawnictwa nie podpisał z nim umowy o pracę, co IMHO
jest naturalne. Prowizja oczywiście została zapłacona.

2. Szkoda mi się zrobiło człowieka, bo wydawało mi się, że może miał pecha,
zostawiłam go, ale proponując już tylko umowę zlecenie z moją prywatną
firmą. W umowie były konkretne warunki (1200 zł miesięcznie + prowizja od
reklam), ale osoba ta stwierdziła, że nie będzie się zajmować akwizycją. A
ja do niczego innego ludzi nie potrzebowałam. Znaczy się sprawa utknęła.
Mimo braku tej umowy, wypłaciłam 1200 zł. Sprawa rozgrywała się w okolicach
Bożego Narodzenia, człowiek mi jęczał, jak mu ciężko, jacy rodzice biedni,
itd.

3. Osoba, która mnie pozywa nie przychodziła do pracy o ustalonych
godzinach, nie podpisywała żadnej listy obecności, wychodziła sobie kiedy
chciała, fryzjer, prywatne sprawy w banku, solarium, pogaduchy przez telefon
(na miesięcznym bilingu jest np. ok. 2 tys. sms-ów wysyłanych na jeden nr!).
W końcu powiedziałam dosyć, i pogoniłam. Na koniec osoba ta nie chciała mi
oddać karty sim (telefon o wart. ok. 1 tys. zł niby skradziono), kluczy do
biura, żądając 1800 zł jako "odprawę". I szantażując sądem pracy. Znaczy się
powiedział, że mogę uniknąć pozwu, jak mu dam tę kasę. Z szantażystami nie
negocjuję. No i mam pozew :).

IMHO
1) nie było tam żadnej umowy o pracę. Być może jakaś umowa cywilna, ale nie
o pracę.
2) wydaje mi się, że jeśli on uważa, że pracował dla gazety, powinien pozwać
wydawnictwo.
3) to jedyny człowiek, z którym były problemy.

A.