Załóżmy sprzedawca nie wystawił faktury, bo nie miał druku ani pieczątki,
którą zabrał właściciel firmy. No miał obowiązek, ale nie mógł go
dopełnić. A kupujący zamiast idąc na ugodę przyjść nazajutrz albo podać
dane i oczekiwać przesłania faktury pocztą od razu poleciał na Policję.
Formalnie czyn popełniono, ale istnieją okoliczności wskazujące na to, ze
można go uznać za czyn mniejszej wagi. Wypadek mniejszej wagi jest to czyn
zabroniony jako wykroczenie skarbowe, które w konkretnej sprawie, ze
względu na jej szczególne okoliczności - zarówno przedmiotowe, jak i
podmiotowe - zawiera niski stopień społecznej szkodliwości czynu, w
szczególności gdy uszczuplona lub narażona na uszczuplenie należność
publicznoprawna nie przekracza ustawowego progu, a sposób i okoliczności
popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez
sprawcę porządku finansowoprawnego lub reguł ostrożności wymaganych w
danych okolicznościach, albo sprawca dopuszczający się czynu zabronionego,
którego przedmiot nie przekracza kwoty małej wartości, czyni to z pobudek
zasługujących na uwzględnienie. No i w tym wypadku można oceniać tę
mniejszą wagę poprzez pryzmat rażącego lekceważenia porządku
finansowoprawnego, ale nie przez pryzmat uszczuplenia podatkowego, które
znamieniem czynu nie jest.

Tak więc - moim zdaniem, do którego przychylił się również sąd - ważne są
powody niewydania faktury. Jeśli odmowa wydania faktury była wynikiem
uporu i złośliwości sprzedawcy, no to jest to przestępstwo. Zaś jeśli
wynikiem jakiegoś nieopatrzenia, no to wykroczeniem. No bo w sumie co
obchodzi nabywcę, że właściciel sklepu przez roztargnienie zabrał
pieczątkę? No ale chyba wudzisz różnicę odmowy wystawienia faktury tak
argumentowanej od odmowy argumentowanej "a co mi pan zrobisz, jak nie
dam?".