W dniu 2012-06-17 12:45, Wojciech Bancer pisze:

> Ale to trochę błędne koło jest. Małżeństwo gdzie żona nie pracuje, ale chce.
> A nie może, bo nie przyjmą dziecka do przedszkola, bo ona nie pracuje.
> I jak z tego wyjdziesz?

Normalnie. Skoro żona ma możliwość pracowania, to idzie pracować, a
dziecko posyła do przedszkola. Jeśli nie ma możliwości pracowania (a
jedynie samą chęć), to nie idzie do pracy i zostaje z dzieckiem w domu.
W którym miejscu widzisz problem?

W całej tej sprawie problem polega na tym, że żłobki i przedszkola z
zasady miały/mają służyć jako pomoc w opiece nad dziećmi w czasie_pracy_
rodziców. Rola wychowawczo-kształcąca to mniej ważny aspekt - żłobki i
przedszkola wszak nie są obowiązkowe.
Ale od jakiegoś czasu pojawił się nieco inny trend, a mianowicie
oddawanie do przedszkola dzieci po to, by miały kontakt z innymi dziećmi
a dodatkowo także po to, by tym czasie niepracująca kobieta miała czas
dla siebie. Nie winię nikogo za takie podejście do sprawy, bo każdy ma
prawo do odpoczynku czy załatwienia swoich spraw, a dzieci prawo do
kontaktu. Niemniej jednak uważam, że w sytuacji, gdy chętnych jest
więcej, niż miejsc w przedszkolach i trzeba to jakoś sprawiedliwie
podzielić, to prawa rodziców pracujących powinny w kwestii opieki
przedszkolnej być priorytetem w stosunku do praw rodziców
niepracujących. Nikt nie idzie do pracy po to, by się oderwać od
rzeczywistości i odpocząć od życia, tylko po to, by zarabiać na
utrzymanie rodziny.

N.