Użytkownik "Liwiusz" <l...@p...onet.pl> napisał
> Nie zgodziłbym się z taką argumentacją w tym przypadku. Obowiązkiem
> poczty jest dostarczanie listów, a odszkodowanie nawet za niepotrzebnie
> wysłane listy jest należne w przypadku zgubienia przesyłki.

Może masz rację. Ale nie jestem przekonany, w końcu to odszkodowanie zostało
stworzone, jako wynagrodzenie pewnych uciążliwości w zamian za nienależycie
wykonaną usługę. Jeśli klient wcale nie chce tej usługi, nie ponosi żadnej
szkody, uciążliwości, ani nawet dolegliwości moralnej, a próbuje tylko
uruchomić pewien mechanizm, aby jedynie skorzystać z tego prawa to chyba coś
nie tak. Nie takie jest społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa do
odszkodowania.

> Inna sprawa gdyby adresat faktycznie wiedział, że list nie dojdzie (np.
> był w zmowie z listonoszem-złodziejem).

W omawianym przypadku nie wie na pewno, że nie dojdzie, ale się tego
spodziewa i w zasadzie na to liczy.
Inna kwestia, że zapewne zanim wysłałby sto listów, to wysłałby jeden
wcześniej, aby sprawdzić czy ten jeden dojdzie. Jeśli nie doszedł to
wysłałby sto w celu otrzymania odszkodowania. I tutaj wysłanie tego jednego
wcześniej (co pewnie zostało zarejestrowanie) i brak danych o doręczeniu
mogłoby być dowodem na to, że wysyłając następne sto wiedział, że nie dojdą.

>Ale w omawianym w wątku przypadku przeprowadzenie dowodu (przed sądem) na
>działanie adresata w złej wierze uważam za nierealne.

O tak, udowodnienie złej wiary to oczywiście osobny problem i jak
najbardziej się zgadzam, że trudno to udownodnić. Ale jak ktoś wyśle sto
listów do siebie samego i złoży pozew o odszkodowanie z powodu ich
niedostraczenia, to myślę, wydaje się być oczywiste, że wiedział, iż nie
dojdą i zrobił to w wiadomym celu. Ale tak wiem, wiem, jest domniemanie
dobrej wiary...