Użytkownik "Krzysztof 'kw1618' z Warszawy" <a...@j...w.stopce.pl> napisał
w wiadomości news:xPgVd.87429$2e4.64048@news.chello.at...

> Rozwiązaniem byłaby jakaś centralna baza, ogólnodostępna, gdzie można by
> było sprawdzić delikwenta.
> Tak jak mamy ciekawe programiki do weryfikacji poprawności numerów PESEL,
> REGON, NIP, nr rach bankowych IBAN, które sprawdzają poprawność tylko i
> wyłącznie pod względem matematycznym... można by stworzyć bazę, która
> wzmożyłaby jedynie czujność wszystkich zainteresowanych.
> Przykład: chcemy wynająć mieszkanie komuś podpisujemy umowe, oglądamy
dowód
> osobisty człowieka wpisujemy w okienka:
> IKSIŃSKI > ABC123456 i baza odpowiada nam że TAK, co oznacza, że taki nr
> dowodu = takie nazwisko
> To taki przykład wymyślony na poczekaniu.

Wiesz, pod koniec lat 90-tych sam taki program napisałem i używałem. Wówczas
stosunkowo niewiele osób wiedziało, że te wszystkie numerki, to nie są
przypadkowe i zawierają dane umożliwiające weryfikację. Pozwalało to na
wyłapanie wielu oszustów. Ale z czasem wiedza ta się upowszechniła, głownie
za sprawą Internetu. Powszechna dostępność Internetu i narzędzi
sprawdzających spowodowała, że i przestępcy zaczęli sprawdzać się sami.
Sprawdzali dokument, którym dysponują i jeśli nie otrzymywali negatywnego
wyniku, to dopiero szli dokonać faktycznego oszustwa. Co więcej, plagą stała
się praktyka sprzedawców, którzy zawarłszy umowę z kilku kredytodawcami po
prostu szukali dla klienta takiej firmy, która w swoich bazach danych nie
miała jeszcze wpisanego oszusta, zamiast po stwierdzeniu w jednej bazie, że
gość posługuje się zastrzeżonym dokumentem wezwać Policję i w ten sposób
zakończyć sprawę. Ale wówczas nie sprzedali by towaru, a przecież sklep jest
po to, by sprzedawać,a nie po to, by łapać złodziei.

Powszechne udostępnienie choćby tylko numerów utraconych dokumentów miało by
swoje dobre i złe strony. Z jednej strony pozwalało by bankom czy innym
partnerom gospodarczym na sprawdzenie, czy czasem klient nie posługuje się
utraconym dokumentem i załóżmy było by to korzystne z punktu widzenia
podniesienia bezpieczeństwa w obrocie gospodarczym. Ale nie można zapomnieć
o negatywach takiego rozwiązania. Z różnych powodów czasem osoba, która
utraciła dokument nie orientuje się natychmiast. Publiczna dostępność bazy
dała by również i przestępcom możliwość weryfikacji, którzy właściciele
dokumentów już powiadomili organa ścigania o ich utracie.

Ograniczenie dostępu jedynie do osób trudniących się załóżmy udzielaniem
kredytów sprawy również nie załatwia, bowiem niestety wielu oszustów - tych
najtrudniejszych do namierzenia - wywodzi się właśnie spośród osób zawodowo
się trudniących udzielaniem kredytów. To oni najlepiej znają procedury,
znają słabe strony weryfikacji (bo przecież nie ma idealnej metody) i mają
możliwość przymknięcia oka na jakieś drobne nieprawidłowości - załóżmy
niezgodność fotografii w dokumencie ze stanem faktycznym, czy wręcz płci
osoby.

W konsekwencji z czasem rozpowszechnienie sposobów weryfikacji oszustw
doprowadziło nie tyle do zmniejszenia ich liczby, co do zwiększenia.