Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego oraz o zmianie ustawy o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień wolnościowych w latach 1956-1983

Druk nr 667

Warszawa, 13 grudnia 2011 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja






Pani

Ewa
Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej



Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2
kwietnia 1997 r. i na podstawie art. 32 ust. 2 regulaminu Sejmu niżej podpisani
posłowie wnoszą projekt ustawy:

- o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne
orzeczeń wydanych wobec osób
represjonowanych za działalność na
rzecz niepodległego bytu Państwa
Polskiego oraz o zmianie ustawy o
zadośćuczynieniu rodzinom ofiar
zbiorowych wystąpień wolnościowych w
latach 1956-1983.

Do reprezentowania wnioskodawców w pracach nad projektem ustawy
upoważniamy pana posła Mariusza Kamińskiego.


(-) Adam Abramowicz; (-) Waldemar Andzel; (-) Zbigniew Babalski;
(-) Andrzej Bętkowski; (-) Edward Czesak; (-) Leszek Dobrzyński;
(-) Szymon Giżyński; (-) Kazimierz Gołojuch; (-) Tomasz Górski;
(-) Michał
Jach;
(-) Henryk
Kowalczyk;
(-) Maks
Kraczkowski;
(-) Leonard
Krasulski;
(-) Krzysztof
Lipiec;
(-) Maciej
Małecki;
(-) Gabriela Masłowska; (-) Jerzy Materna; (-) Grzegorz Matusiak;
(-) Kazimierz Moskal; (-) Piotr Naimski; (-) Maria Nowak; (-) Marek
Opioła; (-) Jacek Osuch; (-) Stanisław Ożóg; (-) Dariusz Piontkowski;
(-) Marek Polak; (-) Piotr Polak; (-) Krzysztof Popiołek; (-) Piotr Pyzik;
(-) Jarosław Rusiecki; (-) Bogdan Rzońca; (-) Stefan Strzałkowski;
(-) Krzysztof Szczerski; (-) Andrzej Szlachta; (-) Jerzy Szmit; (-) Stanisław
Szwed; (-) Jacek Świat; (-) Robert Telus; (-) Grzegorz Tobiszowski; (-) Jan
Tomaszewski; (-) Jan Warzecha; (-) Witold Waszczykowski; (-) Marcin
Witko; (-) Kazimierz Ziobro; (-) Maria Zuba; (-) Wojciech Zubowski.
projekt

Ustawa
z dnia ………………. 2011 roku

o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób
represjonowanych za działalność
na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego oraz o zmianie ustawy o
zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystąpień wolnościowych w
latach 1956-1983


Art. 1
W ustawie z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec
osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 8 skreśla się ustępy 1a, 1b, 1c oraz 1d.

2) w art. 8 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2.
ądanie odszkodowania lub zadośćuczynienia należy zgłosić odpowiednio
w sądzie okręgowym lub wojskowym sądzie okręgowym, który wydał postanowienie
o stwierdzeniu nieważności orzeczenia.”.

3) w art. 8 dodaje się ust. 6, 7 i 8 w brzmieniu:
„6. W przypadku, gdy po uprawomocnieniu się orzeczenia przyznającego
odszkodowanie i zadośćuczynienie ujawnione zostaną okoliczności, o których mowa
w ust. 5, zasądzona kwota odszkodowania i zadośćuczynienia podlega zwrotowi.
7. W przypadku osób, o których mowa w ust. 6 i które w dniu wejścia w życie ustawy
otrzymują świadczenia przyznane na podstawie ustawy, o której mowa w art. 1,
Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu sporządzi i przekaże w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy
sądowi, który zasądził odszkodowanie i zadośćuczynienie, stosowne informacje w
celu wydania we właściwym trybie orzeczenia o zwrocie zasądzonej kwoty
odszkodowania i zadośćuczynienia.
8. W przypadku osób składających żądanie o odszkodowanie i zadośćuczynienie
Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu” wydaje stosowne informacje, które stanowią podstawę do odmowy bądź
przyznania odszkodowania i zadośćuczynienia.”.


4) w art. 11 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Przepisy art. 8-10 mają odpowiednie zastosowanie również wobec osób,
które pozbawiono życia, okaleczono, zraniono lub represjonowano w wyniku szeroko
zakrojonej akcji zastraszania Narodu Polskiego w związku z jego dążeniem do
uzyskania pełnej suwerenności Państwa Polskiego oraz swobód demokratycznych i nie
zostało prawomocnie zasądzone odszkodowanie i zadośćuczynienie.”.

Art. 2

1. Sprawy wszczęte na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu
za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na
rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego rozpatruje się na podstawie przepisów
niniejszej ustawy.
2. Osoby, które otrzymały zadośćuczynienie, odszkodowanie na podstawie przepisów
nowelizacji z dnia 19 września 2007r. (Dz.U. nr 34, poz. 149 z poźn. zm.) mogą
złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie ich sprawy na podstawie przepisów niniejszej
ustawy.

Art. 3

W ustawie o zmianie ustawy o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych
wystąpień wolnościowych w latach 1956-1983 wprowadza się następujące zmiany:


1)Tytuł ustawy otrzymuje brzmienie:

„Ustawa z dnia 7 maja 2009 r. o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar wystąpień
wolnościowych w latach 1956–1989”;

2) Preambuła do ustawy otrzymuje brzmienie:

„W trosce o zachowanie i utrwalenie w pamięci obywateli Rzeczypospolitej
Polskiej wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989, które doprowadziły do
odzyskania w 1989 r. suwerennego i demokratycznego bytu przez Państwo Polskie,
oraz mając na względzie:
– czyny obywateli podejmowane w trakcie zbiorowych, jak i indywidualnych
wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989 w obronie wolności, godności
człowieka oraz praw obywatela przed komunistycznym ustrojem totalitarnym, –
oddanie należnej sprawiedliwości obywatelom Państwa Polskiego, którzy w walce z
komunistycznym ustrojem totalitarnym łamiącym prawa człowieka i obywatela
ponieśli śmierć podczas tych wystąpień wskutek działań wojska, milicji i innych
organów aparatu bezpieczeństwa, a także biorąc pod uwagę powinność wynagrodzenia
rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989 krzywd doznanych w
związku ze śmiercią ich bliskich, uchwala się, co następuje:”


3) W art. 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Ustawa określa zasady zadośćuczynienia członkom rodzin osób, które na
skutek działań wojska, milicji i innych organów aparatu bezpieczeństwa poniosły
śmierć w związku z wystąpieniami wolnościowymi na rzecz odzyskania przez
Państwo Polskie suwerenności, niepodległości oraz respektowania praw człowieka i
obywatela w czerwcu 1956 r. w Poznaniu, w październiku 1957 r. w Warszawie, w
grudniu 1970 r. na Wybrzeżu (w Elblągu, Gdańsku, Gdyni i Szczecinie), w czerwcu
1976 r. w Radomiu albo w okresie stanu wojennego trwającego od dnia 13 grudnia
1981 r. do dnia 22 lipca 1983 r., a także w okresie od 22 lipca 1983 do 4 czerwca 1989
r. ”.

Art. 4
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dnia od dnia uchwalenia.