Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o zbiórkach publicznych oraz niektórych innych ustaw

Druk nr 610

Warszawa, 12 czerwca 2012 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja







Pani

Ewa
Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej




Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. i na podstawie art. 32 ust. 2 regulaminu Sejmu niżej podpisani
posłowie wnoszą projekt ustawy:



- o zmianie ustawy o zbiórkach
publicznych oraz niektórych innych
ustaw.


Do reprezentowania wnioskodawców w pracach nad projektem ustawy
upoważniamy pana posła Arkadiusza Mularczyka.



(-) Jacek
Bogucki;
(-) Andrzej
Dąbrowski;
(-) Andrzej
Dera;
(-) Mieczysław Golba; (-) Patryk Jaki; (-) Mariusz Orion Jędrysek;
(-) Beata Kempa; (-) Bartosz Kownacki; (-) Arkadiusz Mularczyk; (-) Jerzy
Rębek; (-) Józef Rojek; (-) Andrzej Romanek; (-) Edward Siarka; (-) Piotr
Szeliga; (-) Tadeusz Woźniak; (-) Marzena Dorota Wróbel; (-) Jan Ziobro;
(-) Kazimierz Ziobro; (-) Jarosław aczek.





Projekt
USTAWA
z dnia….................2012 r.
o zmianie ustawy o zbiórkach publicznych oraz niektórych innych ustaw


Art. 1
W ustawie z dnia 15 marca 1933 r. o zbiórkach publicznych (Dz. U. z 1933 r.,
Nr 22, poz. 162, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3:
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Zbiórki publiczne, urządzane w interesie osobistym, z zastrzeżeniem
ust. 4 są wzbronione.”
b) po ust. 3 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. Jeżeli zbiórka publiczna urządzana jest w celu zdrowotnym
lub społeczno-opiekuńczym przez osobę najbliższą dla osoby
potrzebującej, a ze stanowiska interesu publicznego wynika, że jest on
godny poparcia, zbiórka ta może zostać zatwierdzona w drodze decyzji
administracyjnej przez organy, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy.”

Art. 2
W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. kodeks wykroczeń (tekst jednolity Dz. U. z
2010 r., Nr 46, poz. 275, z późn. zm.) w art. 56 dodaje się §6 w brzmieniu:

§6.
Jeżeli sprawca czynu określonego w §1 organizuje lub przeprowadza
publiczną zbiórkę ofiar w celu zdrowotnym lub społeczno-opiekuńczym na
rzecz osoby najbliższej, ściganie wykroczenia następuje na wniosek władzy
wydającej zezwolenie.

Art. 3
Ustawa wchodzi w życie z dniem …... czerwca 2012 r.
UZASADNIENIE

W myśl przepisów ustawy z dnia 15 marca 1933 r. o zbiórkach
publicznych formą reglamentacji administracyjnej zbiórki publicznej jest
decyzja administracyjna – pozwolenie na przeprowadzenie zbiórki.
Przeprowadzanie zbiórki publicznej bez takiej decyzji lub wbrew jej treści rodzi
odpowiedzialność wykroczeniową i usankcjonowane jest karą grzywny.
Zauważyć należy, że jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje,
że decyzja ta ma charakter uznaniowy, co oznacza tyle, że organ może, ale nie
musi, udzielić pozwolenia na zbiórkę publiczną. Uznanie administracyjne nie
oznacza jednak dowolności. Organ wydający decyzję na przeprowadzenie
zbiórki publicznej obowiązany jest w szczególności zbadać, czy cel zbiórki nie
jest przeciwny prawu oraz czy jest godny poparcia z punktu widzenia interesu
publicznego. Wśród celów zgodnych z prawem uważa się m.in. cele: religijne,
państwowe, oświatowe, zdrowotne, kulturalno-społeczne i społeczno-
opiekuńcze. Natomiast na tle w/w ustawy interes publiczny przejawia się m.in.
wiarygodnością osoby przeprowadzającej zbiórkę publiczną. Osoba taka
powinna dawać rękojmię prawidłowego zorganizowania, przeprowadzania
i rozliczenia zbiórki publicznej, co powinien zbadać organ wydający pozwolenie
na przeprowadzenie zbiórki publicznej lub odmowę jej przeprowadzenia.
W myśl przepisów ustawy o zbiórkach publicznych z 1933 r. urządzanie zbiórek
publicznych w interesie osobistym, bez względu na cel tej zbiórki, jak i na jego
zgodność z interesem publicznym, jest zabronione.
Taki stan rzeczy powoduje, że rzesza obywateli naszego kraju, których
najbliżsi zostali dotknięci różnymi schorzeniami zdrowotnymi, a pomoc
publiczna jest żadna lub niewystarczająca, nie mogą skorzystać z ofiarności
ludzi dobrej woli, którzy chętnie niosą pomoc potrzebującym. Wyżej opisane
wyłączenie podmiotowe przewidziane w ustawie z 1933 r. o zbiórkach
publicznych powoduje, że osoby takie jak np.: babcia chorego na autyzm
chłopca, która walcząc o środki konieczne na leczenie i rehabilitację swojego
wnuczka, nie mogą ubiegać się o udzielenie pozwolenia na zbiórkę publiczną.
Ponadto osoby te nierzadko, w ferworze walki o zdrowie i życie swoich
najbliższych, sięgają po każdą znaną im formę pomocy publicznej, w tym po
zbiórkę publiczną bez wymaganego prawem pozwolenia na jej
przeprowadzenie, zupełnie przy tym nie zdając sobie sprawy z konieczności
jego posiadania. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 3 ustawy o zbiórkach publicznych
z 1933 r. bez znaczenia jest fakt, że osoba taka organizuje zbiórkę w celu
zgodnym z prawem, czy daje rękojmię prawidłowego zorganizowania,
przeprowadzania i rozliczenia tej zbiórki. Dlatego też wnioskodawcy proponują
wprowadzenie możliwości zatwierdzenia tego typu zbiórki publicznej przez
właściwy organ w drodze decyzji administracyjnej, oczywiście po uprzednim
zbadaniu celu tej zbiórki i jego zgodności z interesem publicznym,




w szczególności, czy osoba prowadząca tego typu zbiórkę daje rękojmię
prawidłowego zorganizowania, przeprowadzania i rozliczenia tej zbiórki. Mając
na uwadze powyższe, postuluje się o zmianę art. 3 ustawy






z dnia 15 marca 1933 r. o zbiórkach publicznych poprzez wprowadzenie
możliwości zatwierdzenia zbiórki publicznej urządzanej w interesie osobistym,
tj.: w celu zdrowotnym lub społeczno-opiekuńczym przez osobę najbliższą dla
osoby potrzebującej i godnym poparcia z punktu widzenia interesu publicznego.
Zatwierdzenie to następowałoby w formie decyzji administracyjnej organu
właściwego do wydania lub odmowy wydania zezwolenia na przeprowadzenie
zbiórki publicznej, wydawanej po przeprowadzeniu postępowania
administracyjnego, niezależnie od tego, czy zbiórka ta została już zakończona,
trwa, czy nie została jeszcze rozpoczęta. Oczywiście zatwierdzenie tego typu
zbiórki publicznej byłoby tożsame z brakiem żądania ścigania wykroczenia,
o którym mowa w art. 56 §1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. kodeks wykroczeń.
Bowiem zgodnie z przepisem art. 56 §1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r.
kodeks wykroczeń za prowadzenie publicznej zbiórki ofiar bez wymaganego
zezwolenia lub wbrew jego warunkom, grozi kara grzywny, nie wspominając
już o innych dolegliwościach przewidzianych w tym artykule. Oznacza to, że
osoba prowadząca bez prawem wymaganego zezwolenia zbiórkę publiczną na
rzecz potrzebującego, schorowanego i cierpiącego członka jej rodziny, która
zazwyczaj znajduje się w trudnej sytuacji rodzinnej i majątkowej narażona jest
na dodatkowe traumatyczne przeżycia, związane z uczestnictwem





w postępowaniu w sprawie o wykroczenie i widmem grożącej sankcji za jego
popełnienie. Mając na uwadze powyższe, proponuje się, aby w sytuacji
organizowania lub przeprowadzania publicznej zbiórki ofiar w celu zdrowotnym
lub społeczno-opiekuńczym na rzecz osób najbliższych bez wymaganego
zezwolenia lub wbrew jego warunkom ściganie wykroczenia następowało na
wniosek organu właściwego do udzielenia lub odmowy udzielenia zgody na
przeprowadzenie zbiórki publicznej. Dlatego też w konsekwencji wnioskuje się
dodanie w art. 56 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. kodeks wykroczeń §6 w wyżej
zaproponowanym brzmieniu. Brak takiego wniosku oznaczałby stosownie do
właściwych przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia odmowę wszczęcia postępowania w sprawie
o wykroczenie lub jego umorzenie.

Projekt niniejszy nie powoduje negatywnych skutków społecznych
i ekonomicznych. Nie powoduje także zwiększenia wydatków budżetu Państwa.
Niniejszy projekt jest zgodny z prawem wspólnotowym Unii Europejskiej.