Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo prasowe

Druk nr 463

Warszawa, 24 maja 2012 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja
Marszałek Senatu



Pani

Ewa
Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej




Szanowna Pani Marszałek

Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. mam zaszczyt powiadomić Panią Marszałek, że Senat na 12.
posiedzeniu w dniu 24 maja 2012 r. podjął uchwałę w sprawie wniesienia do
Sejmu projektu ustawy

- o zmianie ustawy - Prawo prasowe.

Projekt ustawy stanowi wykonanie obowiązku dostosowania systemu
prawa do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że Senat upoważnił senatora Piotra
Zientarskiego do reprezentowania Senatu w dalszych pracach nad tym projektem.


Z poważaniem

(-) Bogdan Borusewicz




U C H W A Ł A
SENATU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 24 maja 2012 r.
w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy – Prawo prasowe



Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o zmianie
ustawy – Prawo prasowe.
Jednocześnie upoważnia senatora Piotra Zientarskiego do reprezentowania Senatu
w pracach nad projektem.





MARSZAŁEK SENATU



Bogdan BORUSEWICZ

p r o j e k t
U S T A W A
z dnia
o zmianie ustawy – Prawo prasowe
Art. 1. W ustawie z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24,
z późn. zm.1)) wprowadza się następujące zmiany:
1) rozdział 5 otrzymuje brzmienie:
„Rozdział 5
Sprostowanie.
Art. 31. 1. Na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, osoby prawnej lub
jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną, redaktor naczelny właściwego
dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie rzeczowe
i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości
zawartej w materiale prasowym.
2. Uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, przysługuje
także osobie najbliższej zmarłego, w rozumieniu art. 115 § 11 Kodeksu karnego, oraz
następcy prawnemu osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 1.
3. Sprostowanie powinno zostać nadane w placówce pocztowej operatora
publicznego lub innego operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 12 czerwca
2003 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159, z późn. zm.2)) lub
złożone w siedzibie odpowiedniej redakcji, na piśmie w terminie nie dłuższym niż
miesiąc od dnia opublikowania materiału prasowego.
4. Sprostowanie powinno zawierać imię i nazwisko lub nazwę wnioskodawcy oraz
jego adres korespondencyjny. Jeżeli jednak materiał prasowy będący przedmiotem

1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1988 r. Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 34, poz. 187,
z 1990 r. Nr 29, poz. 173, z 1991 r. Nr 100, poz. 442, z 1996 r. Nr 114, poz. 542, z 1997 r. Nr 88, poz. 554
i Nr 121, poz. 770, z 1999 r. Nr 90, poz. 999, z 2001 r. Nr 112, poz. 1198, z 2002 r. Nr 153, poz. 1271,
z 2004 r. Nr 111, poz. 1181, z 2005 r. Nr 39, poz. 377, z 2007 r. Nr 89, poz. 590, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228
i Nr 235, poz. 1551 oraz z 2011 r. Nr 85, poz. 459, Nr 156, poz. 934, Nr 205, poz. 1204 i Nr 282, poz. 1660.
2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97 i Nr 168,
poz. 1323, z 2010 r. Nr 47, poz. 278 i Nr 182, poz. 1228 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 171, poz. 1016.
– 2 –
sprostowania dotyczy działalności związanej z używanym przez osobę fizyczną
pseudonimem, może ona zastrzec imię i nazwisko tylko do wiadomości redakcji.
5. Tekst sprostowania nie może przekraczać dwukrotnej objętości fragmentu
materiału prasowego, którego dotyczy, ani zajmować więcej niż dwukrotność czasu
antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu.
6. Sprostowanie powinno być sporządzone w języku polskim lub w języku,
w którym opublikowany został materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania.
Art. 32. 1. Redaktor naczelny ma obowiązek opublikować sprostowanie:
1) w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, w której zamieszczono
materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania – w terminie 3 dni
roboczych od dnia otrzymania sprostowania,
2)
w dzienniku – w najbliższym przygotowywanym do druku numerze,
a w przypadku braku możliwości technicznych w numerze następnym, nie
później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania,
3) w czasopiśmie – w najbliższym od dnia otrzymania sprostowania lub następnym
po nim przygotowywanym do opublikowania numerze,
4) w innym niż dziennik przekazie za pomocą dźwięku lub obrazu i dźwięku –
w najbliższym analogicznym przekazie.
2. Gdy możliwy termin opublikowania sprostowania przekracza 6 miesięcy, na
żądanie wnioskodawcy sprostowanie należy dodatkowo opublikować w ciągu miesiąca
od dnia otrzymania sprostowania w odpowiednim ze względu na krąg odbiorców
dzienniku. Koszty publikacji pokrywa wydawca prasy, w której ukazał się materiał
prasowy będący przedmiotem sprostowania.
3. Terminy określone w ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli strony na piśmie
umówiły się inaczej.
4. Sprostowanie w drukach periodycznych powinno być opublikowane w tym
samym dziale, taką samą czcionką, pod równie widocznym tytułem ,,Sprostowanie”, co
materiał prasowy, którego dotyczy. W przypadku przekazu za pomocą dźwięku lub
obrazu i dźwięku sprostowanie powinno być wyraźnie zapowiedziane oraz nastąpić
w przekazie tego samego rodzaju i o tej samej porze.
5. W tekście nadesłanego sprostowania nie wolno bez zgody wnioskodawcy
dokonywać skrótów ani innych zmian.
– 3 –
6. Tekst sprostowania nie może być komentowany w tym samym numerze,
przekazie lub w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, tego samego dnia. Nie
wyklucza to jednak prostej zapowiedzi polemiki lub wyjaśnień.
Art. 33. 1. Redaktor naczelny odmawia opublikowania sprostowania, jeżeli
sprostowanie:
1) jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów,
2) zostało nadane lub złożone po upływie terminu, o którym mowa w art. 31 ust. 3
lub nie zostało podpisane,
3) nie odpowiada wymaganiom określonym w art. 31 ust. 4–6,
4) zawiera treść karalną,
5) podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby
dochodzącej publikacji sprostowania.
2. Redaktor naczelny może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli
sprostowanie:
1) odnosi się do wiadomości poprzednio sprostowanej,
2)
jest wystosowane przez osobę, której nie dotyczą fakty przytoczone
w prostowanym materiale, za wyjątkiem sytuacji określonych w art. 31 ust. 2,
3) zawiera sformułowania powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe.
3. Odmawiając opublikowania sprostowania, redaktor naczelny jest obowiązany
niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania,
przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli
odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w ust. 1 pkt 1, 4 i 5, należy wskazać
fragmenty sprostowania, które nie nadają się do publikacji.
4. Redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli
zastosowano się do jego wskazań. W przypadku nadesłania poprawionego sprostowania
termin określony w art. 31 ust. 3 liczy się od dnia doręczenia wnioskodawcy
zawiadomienia o odmowie i jej przyczynach.”;
2)
art. 39 otrzymuje brzmienie:
„Art. 39. 1. Jeżeli redaktor naczelny odmówił opublikowania sprostowania albo
sprostowanie nie ukazało się w terminie określonym w art. 32 ust. 1–3 lub ukazało się
z naruszeniem art. 32 ust. 4 lub 5, zainteresowany podmiot, o którym mowa w art. 31
ust. 1 lub 2, może wytoczyć powództwo o opublikowanie sprostowania.