Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo prasowe

materiału; nie wyłącza to odpowiedzialności wydawcy. W zakresie odpowiedzialności
majątkowej odpowiedzialność tych osób jest solidarna.”;

29) po art. 38 ust. dodaje się art. 38a w brzmieniu:

„Art. 38a. Odpowiedzialność cywilną za naruszenie prawa spowodowane komentowaniem
tekstu sprostowania w tym samym numerze lub audycji ponoszą autor, redaktor lub inna osoba,
która spowodowała opublikowanie tego komentarza; nie wyłącza to odpowiedzialności
wydawcy. W zakresie odpowiedzialności majątkowej odpowiedzialność tych osób jest
solidarna.”;

30) w art. 39 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Osoba zainteresowana może dochodzić roszczenia o opublikowanie sprostowania, jeżeli
redaktor naczelny odmówił opublikowania sprostowania albo one jest ono niewystarczające
bądź nie ukazało się w terminie określonym w art. 32 ust. 1 – 3 lub ukazało się z naruszeniem
art. 32 ust. 4 – 7.”;

31) art. 41 otrzymuje brzmienie:

„Art. 41. Publikowanie zgodnych z prawdą i rzetelnych sprawozdań z jawnych posiedzeń
Zgromadzenia Narodowego, Sejmu, Senatu oraz organów jednostek samorządu terytorialnego,
a także publikowanie rzetelnych, zgodnych z zasadami współżycia społecznego ocen dzieł
naukowych lub artystycznych albo innej działalności twórczej, zawodowej lub publicznej służy
realizacji zadań określonych w art. 1 i pozostaje pod ochroną prawa; przepis ten stosuje się
odpowiednio do satyry i karykatury.”;
32) uchyla się art. 45;

33) uchyla się art. 46;

34) art. 47 otrzymuje brzmienie:

„Art. 47. Kto wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 34 i art. 35 uchyla się od
opublikowania komunikatu urzędowego, prawomocnego wyroku sądu lub innego orzeczenia
zawierającego klauzulę o opublikowaniu, ogłoszenia sądu lub innego organu władzy
publicznej, albo listu gończego
– podlega karze grzywny od 1.000 do 5.000 złotych.”;

35) art. 48 otrzymuje brzmienie:

„Art. 48. Kto rozpowszechnia materiał prasowy objęty przepadkiem lub prasę zabezpieczoną
jako dowód rzeczowy w sprawie
– podlega karze grzywny od 1.000 do 5.000 złotych.”;

36) art. 49 otrzymuje brzmienie:

„Art. 49. Kto wbrew przepisom art. 3 ogranicza lub w jakikolwiek inny sposób utrudnia
rozpowszechnianie, drukowanie lub nabywanie przyjętych do druku dzienników, czasopism
lub innych publikacji prasowych, w tym elektronicznych z powodu ich linii programowej albo
treści
– podlega karze grzywny od 3.000 do 5.000 złotych.”;

37) art. 49a otrzymuje brzmienie:

„Art. 49a. Redaktor, który nieumyślnie dopuścił do opublikowania materiału prasowego
zawierającego znamiona przestępstwa
– podlega karze grzywny od 1.000 do 3.000 złotych.”;

38) po art. 49a dodaje się art. 49b, art. 49c, art. 49d i art. 49e w brzmieniu:

„Art. 49b. Kto wbrew przepisom art. 27 nie podaje na każdym egzemplarzu prasowych
publikacji periodycznych, a także odpowiednio w audycjach radiowych i telewizyjnych,
serwisach agencyjnych, oraz w prasie ukazującej się w formie dokumentu elektronicznego,
jeżeli dany tytuł prasowy został zarejestrowany:
a) nazwy i adresu wydawcy lub innego właściwego organu,
b) adresu redakcji oraz imienia i nazwiska redaktora naczelnego,
c) miejsca i daty wydania,
d) nazwy
zakładu wykonującego dany druk prasowy,
e) międzynarodowego znaku informacyjnego,
f) bieżącej numeracji,
– podlega karze grzywny do 1.000 złotych.

Art. 49c. Kto wbrew przepisom art. 11 ust. 2 i 3:
a) nie udziela informacji w imieniu jednostek organizacyjnych,
b) uniemożliwia dziennikarzom nawiązanie kontaktu z pracownikami lub osobami
współpracującymi z jednostkami na podstawie innego stosunku prawnego lub
uniemożliwia swobodne zbieranie wśród nich informacji i opinii,
– podlega karze grzywny od 1.000 do 3.000 złotych.

Art. 49d. Kto wbrew przepisom art. 14:
a) publikuje informacje wbrew zastrzeżeniu osoby udzielającej informacji ze względu
na tajemnicę zawodową,
b) publikuje informacje oraz dane dotyczące prywatnej sfery życia, bez zgody osoby
zainteresowanej, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działalnością publiczną
danej osoby,
– podlega karze grzywny od 1.000 do 5.000 złotych.

Art. 49e. Kto wbrew przepisom art. 15 ust. 2 nie zachowuje w tajemnicy danych
umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego
materiału o tym charakterze, jak również innych osób udzielających informacji
opublikowanych albo przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie
powyższych danych albo wszelkich informacji, których ujawnienie mogłoby naruszać
chronione prawem interesy osób trzecich,
– podlega karze grzywny od 3.000 do 5.000 złotych.”;

39) w art. 53:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Sprawy o przestępstwa określone w art. 43 i art. 44 podlegają rozpoznaniu przez sąd
okręgowy, a sprawy o przestępstwa określone w art. 45 – 49a oraz o przestępstwa popełnione
w prasie podlegają rozpoznaniu przez sąd rejonowy.”,

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Minister Sprawiedliwości może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć sądy rejonowe
właściwe do rozpoznawania spraw o przestępstwa, o których mowa w art. 45 – 49a, oraz o
przestępstwa popełnione w prasie – na obszarze właściwości danego sądu okręgowego.”.

Art. 2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy
zmienianej zachowują moc do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych
wydanych na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy zmienianej, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
UZASADNIENIE

1)
Potrzeba i cel zmiany ustawy

Projekt ustawy wynika z dwóch zasadniczych potrzeb determinujących konieczność
dokonania niezbędnych nowelizacji ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U.
Nr 5, poz. 24, z późn. zm.), zwanej dalej: „Ustawą”. Po pierwsze, jest to potrzeba dostosowania
postanowień Ustawy do wyroków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 grudnia 2010 r. (K
41/07), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. SK 42/09), jak również z dnia 5 maja 2004 r. (sygn. P
2/03) oraz uwzględnienia w polskim systemie prawnym wyroku Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie Wizerkaniuk przeciwko Polsce. Po drugie,
jest to konieczność wyeliminowania z Ustawy postanowień nieprzystających do
demokratycznego systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, a będących pozostałościami
po socjalistycznym systemie prawnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
W tym kontekście celem projektu jest dostosowanie Ustawy do wymogów
wskazywanych przez orzecznictwo, jak również skorelowanie jej z obecnymi regulacjami
prawnymi. Niezależnie od tego celem projektu jest również depenalizacja oraz liberalizacja
Ustawy, jak również wprowadzenie ułatwień dla osób prowadzących działalność
indywidualną, przy użyciu nowoczesnych środków masowego przekazu, w tym Internetu. W
szczególności chodzi tu o wykorzystanie tzw. „mediów społecznościowych”.

2)
Obecny stan regulacji prawnych

W obecnym stanie prawnym postanowienia Ustawy znacząco odbiegają od
uwarunkowań społeczno-gospodarczych i cechują się dużym archaizmem. Wymienić tu należy
chociażby regulacje odnoszące się do socjalistycznego systemu prawnego. Będą to m.in. art. 2
Ustawy, w świetle którego „organy państwowe zgodnie z Konstytucją Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej stwarzają prasie warunki niezbędne do wykonywania jej funkcji i
zadań, w tym również umożliwiające działalność redakcjom dzienników i czasopism
zróżnicowanych pod względem programu, zakresu tematycznego i prezentowanych postaw”,
czy też art. 9 („przepisów niniejszej ustawy nie stosuje się do: Diariusza Sejmowego i
własnych sprawozdań z działalności Sejmu i jego organów, a także wewnętrznych wydawnictw
rad narodowych”), art. 20. ust. 1 („wydawanie dziennika lub czasopisma wymaga rejestracji w
sądzie wojewódzkim właściwym miejscowo dla siedziby wydawcy (…)”), czy też art. 25 ust. 3