Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks morski oraz ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej

Art. 102f. Przepisów art.102a – 102e nie stosuje się do statków
będących własnością państwa lub eksploatowanych
przez państwo, wykorzystywanych do świadczenia
niehandlowych usług publicznych.
Art. 102g. Kontrolę przestrzegania przepisów o ubezpieczeniu
odpowiedzialności za roszczenia morskie sprawują
dyrektorzy urzędów morskich.”;
6) w art. 172 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Przewoźnik, który zawarł umowę przewozu pasażera, lub
w którego imieniu została ona zawarta (przewoźnik
umowny), może powierzyć wykonanie umowy w całości lub
w części innemu przewoźnikowi, będącemu właścicielem
statku, jego armatorem lub czarterującym (przewoźnikowi
faktycznemu). Przewoźnikiem, który faktycznie wykonuje
całość lub część przewozu, może być przewoźnik faktyczny
lub przewoźnik umowny w zakresie, w jakim sam dokonuje
przewozu.”;
7) w art. 181 po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Przepisu § 1 nie stosuje się do przewozów, o których mowa
w art. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) nr 392/2009 z dnia 23 kwietnia
2009 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźników
pasażerskich na morskich drogach wodnych z tytułu
wypadków (Dz. Urz. UE L 131 z 28.05.2009, str. 24),
zwanego dalej „rozporządzeniem nr 392/2009”.”;
8) art. 182 otrzymuje brzmienie:
„Art. 182. § 1. Przewoźnik, który podejmuje się przewozu
pasażera statkiem o polskiej przynależności,
obowiązany jest posiadać ubezpieczenie od
odpowiedzialności za szkody na osobie lub
w mieniu pasażera do wysokości sum określonych
przy zastosowaniu granic odpowiedzialności

5
przewoźnika przewidzianych w art. 7 i art. 8
Konwencji ateńskiej, z zastrzeżeniem art. 181 § 1a.
§ 2. Obowiązek, o którym mowa w § 1, dotyczy
również przewoźnika, który podejmuje się
przewozu statkiem o obcej przynależności, jeżeli
przewóz wykonywany jest na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub między portami
polskimi.
§ 3. Dowodem
spełnienia przez przewoźnika
obowiązku, o którym mowa w § 1 i 2, jest polisa
lub certyfikat ubezpieczeniowy stwierdzający
zawarcie umowy ubezpieczenia. Dokument taki
powinien być przechowywany na statku
i okazywany na żądanie organów inspekcji
morskiej.
§ 4. Statek o polskiej przynależności nie może być
używany w żegludze jeżeli nie posiada polisy lub
certyfikatu ubezpieczeniowego, o którym mowa
w § 3.
§ 5. Statek o obcej przynależności nie może wejść na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ani go
opuścić, jeżeli nie posiada polisy lub certyfikatu
ubezpieczeniowego, o którym mowa w § 3.”;
9) po artykule 182 dodaje się art. 182a – 182c w brzmieniu:
„Art. 182a. § 1. Przewoźnik, który faktycznie wykonuje, statkiem
uprawnionym do przewozu ponad 12 pasażerów,
całość lub część przewozu, o którym mowa

w art. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia
nr 392/2009, obowiązany jest posiadać ubez-
pieczenie lub inne zabezpieczenie finansowe
odpowiedzialności za szkody na osobie lub
w mieniu pasażera, w wysokości nie niższej niż

6
określona w art. 4a ust. 1 załącznika I do tego
rozporządzenia.
§
2.
Ubezpieczenie lub zabezpieczenie finansowe,
o którym mowa w § 1, powinno być stwierdzone
odpowiednim certyfikatem.
§ 3. Certyfikat,
przewoźnikowi wykonującemu
faktycznie przewóz statkiem o polskiej
przynależności, wydaje lub poświadcza, na jego
wniosek, dyrektor urzędu morskiego właściwy ze
względu na port macierzysty statku, po
stwierdzeniu, że spełnia on wymogi określone
w art. 3 rozporządzenia nr 392/2009. Kopię
wydanego lub poświadczonego certyfikatu
dyrektor urzędu morskiego przesyła organowi
prowadzącemu rejestr, w którym statek jest
zarejestrowany.
§ 4. Certyfikat,
przewoźnikowi wykonującemu
faktycznie przewóz statkiem o obcej
przynależności, wydaje lub poświadcza, na jego
wniosek, dyrektor urzędu morskiego, po
stwierdzeniu, że spełnia on wymogi określone
w art. 3 rozporządzenia nr 392/2009. Kopię
wydanego lub poświadczonego certyfikatu
dyrektor urzędu morskiego przesyła właściwemu
organowi państwa rejestracji statku w rozumieniu
przepisów rozporządzenia nr 392/2009.
§ 5. Statek o polskiej przynależności uprawniony do
przewozu więcej niż 12 pasażerów nie może być
używany w żegludze, jeżeli nie posiada certyfikatu
lub jego poświadczenia.


7
§ 6. Statek o obcej przynależności uprawniony do
przewozu więcej niż 12 pasażerów nie może wejść
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani go
opuścić, jeżeli nie posiada certyfikatu lub jego
poświadczenia.
§ 7. Certyfikat lub jego poświadczenie wystawia się
w języku polskim i angielskim.
§ 8. Certyfikat lub jego poświadczenie wydawane są
na okres, na jaki zostało ustanowione
ubezpieczenie lub inne zabezpieczenie finansowe.
Jeżeli ubezpieczenie lub inne zabezpieczenie
finansowe wygasło przed upływem okresu, na jaki
zostało ustanowione, przewoźnik obowiązany jest
powiadomić o tym dyrektora urzędu morskiego,
który wydał lub poświadczył certyfikat.
§ 9. Poświadczeniu podlega certyfikat, jeżeli jest do
niego dołączony dokument ubezpieczenia lub
innego zabezpieczenia finansowego, spełniający
wymogi art. 3 rozporządzenia nr 392/2009.
§ 10. Certyfikat lub jego poświadczenie tracą ważność
w przypadku wygaśnięcia ubezpieczenia lub
innego zabezpieczenia finansowego, dla
stwierdzenia którego zostały wydane. Certyfikat
lub jego poświadczenie, które utraciły ważność
powinny zostać zwrócone dyrektorowi urzędu
morskiego w ciągu 14 dni od dnia utraty ważności.
§ 11. Statkowi o polskiej przynależności stanowiącemu
własność państwa, dyrektor urzędu morskiego
właściwy ze względu na port macierzysty statku
wystawia świadectwo zgodnie z wymogami art. 4a
ust. 15 załącznika I do rozporządzenia
nr 392/2009.

8
§ 12. Certyfikat
oraz
świadectwo, powinny być
przechowywane na statku, z zastrzeżeniem art. 4a
ust. 14 załącznika I do rozporządzenia
nr 392/2009.
§ 13. Kontrolę przestrzegania przepisów o ubez-
pieczeniu i innym zabezpieczeniu finansowym
odpowiedzialności za szkodę na osobie pasażera
sprawują dyrektorzy urzędów morskich.
Art. 182b. § 1. Dyrektor urzędu morskiego pobiera następujące
opłaty:
1) za wydanie certyfikatu – równowartość
30 euro;
2) za poświadczenie certyfikatu – równowartość
20 euro.
§ 2. Przeliczenia
równowartości euro na złote
dokonuje się według średniego kursu ogłoszonego
przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego
w dniu odpowiednio złożenia wniosku o wydanie
lub poświadczenie certyfikatu.
§ 3. Opłaty, o których mowa w § 1, stanowią dochód
budżetu państwa.
Art. 182c. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej
określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb
wydawania oraz wzór certyfikatu i świadectwa,
o których mowa w art. 182a § 2 i § 11, mając na
uwadze wzór określony w rozporządzeniu nr
392/2009 oraz treść wytycznych IMO stanowiących
załącznik II tego rozporządzenia.”;
10) art. 186 otrzymuje brzmienie:
„Art. 186. Roszczenia z tytułów innych niż określone w Konwencji
ateńskiej oraz w rozporządzeniu nr 392/2009

9