Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw

– 45 –
strefy ochronnej terenu zamkniętego, lub innym dogodnym miejscu dyskusję
publiczną nad ograniczeniami proponowanymi do wprowadzenia w strefie
ochronnej terenu zamkniętego.
5. Rozporządzenie, o którym mowa w art. 4a ust. 1, jest wykładane przez gminę,
na której terytorium ustanowiono strefę ochronną terenu zamkniętego, w urzędzie gminy
lub innym dogodnym miejscu do publicznego wglądu.
6. Informację o wyłożeniu, o którym mowa w ust. 5, gmina, na której terytorium
ustanowiono strefę ochronną terenu zamkniętego, zamieszcza w Biuletynie Informacji
Publicznej na stronie podmiotowej urzędu gminy co najmniej 2 dni przed dniem
wyłożenia i zamieszcza rozporządzenie, o którym mowa w art. 4a ust. 1, w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu.
Art. 4c. 1. Jeżeli w związku z wejściem w życie rozporządzenia, o którym mowa w
art. 4a ust. 1, nastąpiło ograniczenie w sposobie zagospodarowania terenu lub
faktycznego użytkowania terenu i gruntu powodujące, że korzystanie z nich lub z ich
części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało
się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać
wykupienia nieruchomości lub jej części.
2. W związku z ograniczeniem w sposobie zagospodarowania terenu lub
faktycznego użytkowania terenu i gruntu, o którym mowa w ust. 1, jego właściciel może
żądać odszkodowania za poniesioną szkodę. Szkoda obejmuje również zmniejszenie
wartości nieruchomości.
3. Roszczenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, przysługuje również użytkownikowi
wieczystemu nieruchomości, a roszczenie, o którym mowa w ust. 2, także osobie, której
przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości.
4. Z roszczeniem, o którym mowa w ust. 1–3, można wystąpić w okresie 2 lat od
dnia wejścia w życie rozporządzenia, o którym mowa w art. 4a ust. 1, powodującego
ograniczenie w sposobie zagospodarowania terenu lub faktycznego użytkowania terenu i
gruntu.
5. W sprawach, o których mowa w ust. 1–4, nie stosuje się przepisów art. 36 i
art. 37 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym,
dotyczących roszczeń z tytułu ograniczenia w sposobie
zagospodarowania terenu lub faktycznego użytkowania terenu i gruntu.
– 46 –
6. W razie ograniczenia w sposobie zagospodarowania terenu lub faktycznego
użytkowania terenu i gruntu, o którym mowa w ust. 1, na żądanie poszkodowanego
organ wydający rozporządzenie, o którym mowa w art. 4a ust. 1, w drodze decyzji,
ustala wysokość odszkodowania. Decyzja jest niezaskarżalna.
7. Strona niezadowolona z przyznanego odszkodowania może w terminie 30 dni od
dnia doręczenia jej decyzji, o której mowa w ust. 6, wnieść powództwo do sądu
powszechnego. Droga sądowa przysługuje także w razie niewydania decyzji przez
właściwy organ w terminie 3 miesięcy od dnia zgłoszenia żądania przez
poszkodowanego.
8. Wystąpienie na drogę sądową nie wstrzymuje wykonania decyzji, o której mowa
w ust. 6.
9. Do żądania wykupu nieruchomości w przypadkach ograniczenia w sposobie
zagospodarowania terenu lub faktycznego użytkowania terenu i gruntu, o których mowa
w ust. 1, stosuje się odpowiednio zasady i tryb określone w ustawie z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 782, z późn. zm.)).
10. Ustalenie wysokości odszkodowania oraz ceny wykupu nieruchomości
następuje po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, określającej wartość
nieruchomości według zasad i trybu określonych w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
11. Organem obowiązanym do wypłaty odszkodowania jest organ wydający
rozporządzenie, o którym mowa w art. 4a ust. 1.
Art. 3. W ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80,
poz. 903, z późn. zm.)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 2:
a)
po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Ustanowienie odrębnej własności samodzielnego lokalu mieszkalnego
następuje zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego albo treścią decyzji o warunkach zabudowy oraz zgodnie z
pozwoleniem na budowę albo skutecznie dokonanym zgłoszeniem. Odrębną

8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2015 r. poz. 985, 1039 i 1180.
9) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 29, poz. 355,
z 2004 r. Nr 141, poz. 1492 oraz z 2015 r. poz. 1168.
– 47 –
nieruchomość w budynku mieszkalnym jednorodzinnym mogą stanowić co
najwyżej dwa samodzielne lokale mieszkalne.”,
b)
ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 2, stwierdza starosta w
formie zaświadczenia. W zaświadczeniu zamieszcza się pouczenie o treści art. 2
ust. 1a.”;
2)
w art. 7 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. W razie ustanowienia odrębnej własności lokalu bez zaświadczenia, o którym
mowa w art. 2 ust. 3, powództwo o stwierdzenie nieważności takiego ustanowienia
może wnieść również właściwy z uwagi na położenie nieruchomości wójt, burmistrz
albo prezydent miasta, starosta lub powiatowy inspektor nadzoru budowlanego.”;
3)
w art. 11 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. Jeżeli wydzielenie lokalu byłoby sprzeczne z art. 2 ust. 1a, sąd, znosząc
współwłasność nieruchomości, nie orzeka o jej podziale przez wydzielenie lokalu, a
ustala udziały współwłaścicieli w nieruchomości.”.
Art. 4. W ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409,
z późn. zm.6)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 30 w ust. 6 po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:
„2a) do zgłoszenia nie dołączono umowy urbanistycznej, jeżeli jej zawarcie jest
wymagane zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego;”;
2)
w art. 33 w ust. 2 dodaje się pkt 8 w brzmieniu:
„8) umowę urbanistyczną, jeżeli jej zawarcie jest wymagane zgodnie z miejscowym
planem zagospodarowania przestrzennego.”;
3)
w art. 57 w ust. 1 dodaje się pkt 9 w brzmieniu:
„9) zaświadczenie wójta, burmistrza albo prezydenta miasta potwierdzające spełnienie
obowiązków, o których mowa w art. 20d ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.”.
– 48 –
Art. 5. W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2015 r. poz. 782, z późn. zm.8)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 6:
a)
pkt 6 otrzymuje brzmienie:
„6) budowa i utrzymywanie pomieszczeń dla urzędów organów władzy,
administracji, sądów i prokuratur, uczelni publicznych, szkół publicznych,
państwowych lub samorządowych instytucji kultury w rozumieniu przepisów
o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, a także publicznych:
obiektów ochrony zdrowia, przedszkoli, domów opieki społecznej, placówek
opiekuńczo-wychowawczych i obiektów sportowych;”,
b)
po pkt 9b dodaje się pkt 9c w brzmieniu:
„9c) wydzielanie gruntów pod publicznie dostępne samorządowe: ciągi piesze,
place, parki, promenady lub bulwary, a także ich urządzanie, w tym budowa
lub przebudowa;”;
2)
po art. 124b dodaje się art. 124c w brzmieniu:
„Art. 124c. 1. Przepisy art. 124 stosuje się odpowiednio dla ograniczenia, w drodze
decyzji, sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na:
1)
zakładanie na obiektach budowlanych elementów trakcji, znaków i sygnałów
drogowych lub innych urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, urządzeń
służących do zapewnienia bezpieczeństwa publicznego, a także urządzeń
niezbędnych do korzystania z nich,
2)
urządzanie i utrzymywanie ogólnodostępnego ciągu pieszego, przebiegającego
przez prześwity lub podcienia, w obrysie obiektu budowlanego
– jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody.
2. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, następuje zgodnie z planem
miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji
inwestycji celu publicznego, a ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, następuje
zgodnie z planem miejscowym.”.
Art. 6. W ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i
realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 687 oraz z 2014 r.
poz. 40) po art. 1 dodaje się art. 1a w brzmieniu:
„Art. 1a. 1. Przepisy ustawy, z wyjątkiem art. 20a, art. 20b, art. 22 i art. 31, stosuje
się również do realizacji inwestycji polegających na budowie dróg rowerowych, tras
– 49 –
tramwajowych oraz ciągów pieszych, w przypadku gdy inwestorem jest organ
wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego.
2. Organami właściwymi w sprawach, o których mowa w art. 11a ust. 1, są:
1)
starosta – w odniesieniu do inwestycji realizowanych przez organy gminy albo
powiatu;
2)
wojewoda – w odniesieniu do inwestycji realizowanych przez organy
województwa.
3. Do wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej,
dotyczącego inwestycji, o których mowa w ust. 1:
1)
nie dołącza się elementów, o których mowa w art. 11d ust. 1 pkt 2, 7a oraz pkt 8
lit. a;
2)
w przypadku gdy inwestycja łączy się z pasem drogowym drogi publicznej –
dołącza się uzgodnienie zarządcy drogi.
4. Nieruchomości lub ich części, wydzielone w wyniku podziału, o którym mowa
w art. 12 ust. 1, znajdujące się w liniach rozgraniczających teren inwestycji, o których
mowa w ust. 1, stają się z mocy prawa własnością jednostki samorządu terytorialnego,
której organ występuje jako inwestor, z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na
realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.
5. Do inwestycji, o których mowa w ust. 1, z wyłączeniem budowy tras
tramwajowych, przepis art. 11i ust. 2 stosuje się odpowiednio, przy czym inwestycja nie
może naruszać ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, o ile
został uchwalony.
6. W przypadku inwestycji, o których mowa w ust. 5, wniosek o wydanie decyzji o
zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera wypis i wyrys z miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego, dotyczące terenu objętego wnioskiem, o ile
plan został uchwalony.
7. W przypadku inwestycji, o których mowa w ust. 5, organ sprawdza zgodność
projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego, o ile został uchwalony, a w razie stwierdzenia, że ten projekt narusza
ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wydaje decyzję
odmowną.”.
Art. 7. 1. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego obowiązujące w dniu
wejścia w życie ustawy zachowują moc.