Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo łowieckie oraz niektórych innych ustaw

takiego rozwiązania z ustawą zasadniczą. Konsekwencją nowej regulacji art. 42 jest też
zmiana definicji polowania z ptakiem łowczym zawartej w art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo
łowieckie.
Zmiana ustawy zaproponowana w rozdziale 8 ustawy Prawo łowieckie pt.
„Wykonywanie polowania” w art. 42 poprzez dodanie ust. 8a-8i oraz dodanie art. 42aa-42ae
ma na celu ujęcie w ustawie spraw z zakresu wykonywania polowania, które powinny
stanowić materię ustawową, nie zaś jak obecnie być regulowane aktem wykonawczym do
ustawy. W związku z tym, do ustawy wprowadzono zasady wykonywania polowania, podział
polowań na polowania indywidualne i zbiorowe, definicje tych polowań, definicję broni
myśliwskiej, określono możliwości w zakresie stosowania optyki na polowaniu, zakazy
obowiązujące przy wykonywaniu polowania oraz obowiązki myśliwego w zakresie
bezpieczeństwa na polowaniu. Sprawy te zostały zakwestionowane przez Prokuratora
Generalnego i skierowane do Trybunału Konstytucyjnego w celu zbadania ich zgodności z
Konstytucją RP (sprawa w TK o sygn. U/14).
W art. 42a uchylono ust. 2 wobec czego zarówno do obywateli innych państw
członkowskich Unii Europejskiej zdających egzamin uzupełniający (o ile posiadają
uprawnienia do wykonywania polowania w państwie członkowskim Unii Europejskiej) jak też
obywateli Polski będzie obowiązywała ta sama regulacja dotycząca ważności posiadanych
uprawnień do wykonywania polowania. Obecne rozwiązanie było wątpliwe konstytucyjnie,
bowiem powodowało utratę ważności uprawnień nabytych w wyniku egzaminu
uzupełniającego po upływie 5 lat od dnia egzaminu bez względu na członkostwo w Polskim
Związku Łowieckim. Uprawnienia nabyte w wyniku egzaminu „pełnego” są ważne
bezterminowo w przypadku członkostwa w PZŁ, wygasają dopiero po 5 latach od ustania
członkostwa lub w przypadku nie nabycia członkostwa w PZŁ. Powodowało to zatem
nierówne traktowanie obywateli polskich i obywateli UE zdających egzamin uzupełniający
W art. 42ae uwzględniając wskazówkę Trybunału Konstytucyjnego zawartą w
uzasadnieniu do wyroku z dnia 10 lipca 2014 r. wprowadzono regulację gwarantującą
możliwość zapozania się właścicieli nieruchomości o planowanym na ich gruncie polowaniu
zbiorowym. Właściciel nieruchomości gruntowej został wyposażony w projektowanym
przepisie w instrument sprzeciwu w zakresie polowania zbiorowego na jego gruncie, o ile
organizacja takiego polowania wpływałaby na bezpieczeństwo osób trzecich.
W art. 42b określono informacje podlegające wpisowi w rejestrze ewidencji pobytu na
polowaniu indywidualnym. Informacje te mają istotne znaczenie z uwagi na bezpieczeństwo
na polowaniu, w tym bezpieczeństwo osób trzecich. Wprowadzono także ustawowy
25

obowiązek dzierżawców i zarządców informowania określonych organów o miejscu
wyłożenia rejestru ewidencji, zaś organy gminy zobligowano do podania tej informacji do
publicznej wiadomości. Spełnia to oczekiwania Trybunału Konstytucyjnego w kontekście
braku informacji udostępnionej właścicielom nieruchomości o odbywających się polowaniach
indywidualnych.
Wyłączenie odpowiedzialności odszkodowawczej w art. 48 wobec terenów, które nie
wejdą w skład obwodów łowieckich na wniosek właściciela nieruchomości wynika z braku
możliwości prowadzenia pełnej gospodarki łowieckiej na tym terenie, a więc także braku
wpływu na ograniczenie występowania szkód łowieckich. Żądanie odszkodowania w takim
przypadku, wobec swoistego przyczynienia się do powstania szkody przez samego właściciela
nieruchomości, nie znajduje uzasadnienia.
W art. 52 doprecyzowano przepis karny w zakresie karalności za przekroczenie planu
łowieckiego. W obecnym brzmieniu ustawodawca posługiwał się zwrotem „kto zezwala” nie
definiując o jakie „zezwolenie” chodzi. W związku z reperkusjami wynikającymi z tytułu
zezwolenia na przekroczenie planu łowieckiego należało doprecyzować ten przepis, spełniając
normy konstytucyjne w zakresie precyzyjnego określenia deliktu. W nowym brzmieniu tego
przepisu usankcjonowano faktyczne przekroczenie planu łowieckiego a nie formalną zgodę na
jego przekroczenie. Wskazano także o jaki plan łowiecki chodzi, bowiem ustawodawca
posługuje się pojęciem wieloletniego łowieckiego planu hodowlanego jak też pojęciem
rocznego planu łowieckiego. Dokonano także penalizacji czynów zabronionych ujętych w
ustawie, podobnie w art. 51 i art. 53 ustawy.
Podmiotami, na które będzie oddziaływał niniejszy akt normatywny będą członkowie
Polskiego Związku Łowieckiego, Polski Związek Łowiecki, izby rolnicze, Lasy Państwowe,
administracja samorządowa, właściciele nieruchomości gruntowych.

Trybunał podkreślił, że do wykonania wskazań zawartych w Wyroku Trybunału
Konstytucyjnego niezbędna jest ingerencja ustawodawcy polegająca na zmianie ustawy Prawo
łowieckie. W celu zapobieżenia powstaniu luki w prawie, uniemożliwiającej tworzenie
nowych obwodów łowieckich oraz zmianę granic dotychczasowych, Trybunał postanowił
odroczyć utratę mocy obowiązującej zaskarżonego art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 Prawa
łowieckiego o maksymalny okres osiemnastu miesięcy.



26

Analiza wpływu aktu normatywnego na sektor finansów publicznych, w tym budżet
państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego.

Przedstawiony projekt nie będzie miał znaczącego wpływu na sektor finansów
publicznych, w tym budżet państwa i budżety jednostek samorządu terytorialnego.
Implementacja postanowień projektowanej ustawy oznaczać będzie nieznaczne zwiększenie
wpływów do budżetu państwa oraz również nieznaczne zmniejszenie wpływów do budżetów
jednostek samorządu terytorialnego – gmin.
Jednocześnie projektowany przepis art. 31 ust. 2a ustawy Prawo łowieckie (art. 1 pkt
14 projektu ustawy) nakłada na wójta (burmistrza, prezydenta miasta) obowiązek
pomniejszenia podatku rolnego albo leśnego, bądź podatku od nieruchomości, płatnikom tych
podatków o wartość czynszu dzierżawnego lub ekwiwalentu proporcjonalnie do powierzchni
wchodzącej w skład obwodu łowieckiego. Spowoduje to pomniejszenie dochodów jednostek
samorządu terytorialnego (gmin) o kwotę 12 388 083,5 zł. Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe jako reprezentant Skarbu Państwa otrzymają z tytułu czynszu dzierżawnego
za grunty leśne będące własnością Skarbu Państwa kwotę ok. 5,2 mln zł. Szacunkowe
uśrednione roczne uszczuplenie przychodów jednej gminy z tytułu dzierżawionych obwodów
łowieckich (przy założeniu, że liczba gmin w Polsce wg danych GUS to 2479, zaś udział
gruntów polnych w dzierżawionych obwodach stanowi 70,065%, tj. 17 694 724,33 ha) będzie
wynosiło 4 997,21 zł. W przypadku PGL LP na podobnym poziomie utrzymają się wpływy
z tytułu czynszów dzierżawnych za grunty leśne będące własnością Skarbu Państwa, co
w przeliczeniu na jedno nadleśnictwo stanowi kwotę (430 nadleśnictw w 2013 r.) 12 308,75
zł. Wpływy z tytułu podatków od nieruchomości, rolnego, leśnego stanowią dochody własne
gminy. Budżety gmin w 2013 roku zgodnie z danymi GUS wyniosły 80 043 mln zł, zaś
dochody własne 38 546 mln zł, co daje średnio na gminę 15 549 011,7 zł., z tego wpływy
z podatku rolnego średnio na gminę wynoszą 659 540,14 zł., a podatku od nieruchomości
4 562 726,9 zł. Liczby te wskazują na znikomy wpływ projektowanej regulacji na budżety
gmin.

Ponadto należy zwrócić uwagę na wpływy z tytułu własności gruntów, które zgodnie
z projektowaną regulacją będą trafiały do właścicieli nieruchomości gruntowych, a więc także
do Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego. Dysponentami gruntów
reprezentującymi prawa majątkowe Skarbu Państwa i działającymi w jego imieniu i na jego
rzecz są:
27

- starostowie i prezydenci miast na prawach powiatu wykonujący zadania z zakresu
administracji rządowej, do których należy gospodarowanie zasobem nieruchomości Skarbu
Państwa;
- Minister Spraw Wewnętrznych gospodarujący gruntami przeznaczonymi na potrzeby
statutowe centralnych i naczelnych organów państwa oraz urzędów wojewódzkich;
- Agencja Nieruchomości Rolnych w stosunku do gruntów Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa;
- Wojskowa Agencja Mieszkaniowa i Agencja Mienia Wojskowego - odpowiednio
w zakresie powierzonego im mienia;
- Lasy Państwowe działające poprzez Generalną Dyrekcję Lasów Państwowych i regionalne
dyrekcje Lasów Państwowych w zakresie gospodarowania lasami i gruntami leśnymi,
- minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, który rozstrzyga o sposobie
zagospodarowania nieruchomości, które pozostały po zlikwidowanej lub sprywatyzowanej
państwowej osobie prawnej.
Powierzchnia lasów i gruntów zalesionych należących do Skarbu Państwa według
Krajowego Wykazu Gruntów wynosi 7 623 575 ha, z czego:
- w zarządzie PGL Lasy Państwowe jest 7 226 357 ha;
- 74 tys. ha znajduje się w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa;
- 306 tys. ha jest zarządzanych lub pozostaje w gospodarowaniu innych podmiotów
reprezentujących Skarb Państwa (w tym parków narodowych);
- 16 tys. ha użytkują użytkownicy wieczyści.
(Źródło:

Strukturę własności gruntów w Polsce przedstawia poniższy wykres:

1 Zasób nieruchomości Skarbu Państwa stanowią nieruchomości, które są własnością Skarbu Państwa
z wyłączeniem gruntów w użytkowaniu wieczystym i gruntów pokrytych wodami powierzchniowymi płynącymi.
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261 poz. 2603,
z późn. zm.).
2 Od 1 stycznia 2009 r. zadanie to wykonuje Minister Skarbu Państwa.
3 Nieruchomości te przechodzą z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa, odpowiednio z dniem likwidacji
lub z dniem zakończenia prywatyzacji. Jeżeli Minister lub inny upoważniony organ nie zagospodarował takich
nieruchomości, przekazuje je protokolarnie staroście do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa. Minister
właściwy do spraw Skarbu Państwa może także wnosić nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa jako
wkład niepieniężny (aport) do spółki, jak również może wyposażyć fundację lub dokonać darowizny
nieruchomości z zasobu Skarbu Państwa na rzecz fundacji.
28

Własność gruntów w Polsce
Samorządy
Osoby prawne
terytorialne
3,5%
3,8%
Skarb Państwa
36,7%
Osoby fizyczne
56,0%

Regulacje zawarte w projekcie są efektem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
10 lipca 2014 r., który wskazał na konieczność zmiany dotychczasowych rozwiązań
ustawowych w zakresie adresata wpływów finansowych z tytułu czynszu dzierżawnego,
w taki sposób aby czynsz ten trafiał do właścicieli nieruchomości gruntowych wchodzących
w skład obwodu łowieckiego.
W projektowanym art. 8 ustawy Prawo łowieckie (art. 1 pkt 3 projektu ustawy)
zmienia się podmiot działający w imieniu Skarbu Państwa w zakresie rozpatrywania
„odwołań” od niezatwierdzenia w całości lub w części rocznych planów łowieckich
z dotychczasowych dyrektorów regionalnych Lasów Państwowych na Ministra Środowiska.
W skali całego kraju rocznie występuje kilka takich przypadków (średnio rocznie 2-3
przypadki). Minister Środowiska stanie się także podmiotem zatwierdzającym wieloletnie
łowieckie plany hodowlane (dotychczas nie było takiego podmiotu). Zadania te będą się
wiązały z dodatkowym obowiązkiem i jednocześnie pozytywnie wpłyną na przychody Skarbu
Państwa z tytułu opłaty skarbowej za wydaną decyzję w tym przedmiocie, jednak jest to
wpływ bez większego znaczenia. Opłaty te są naliczane zgodnie z ustawą z dnia 16 listopada
2006 r. o opłacie skarbowej; na jej podstawie (art. 1 ust.1 pkt. 1, lit. a) opłata skarbowa
uiszczana jest m. in. za dokonanie czynności urzędowej na podstawie zgłoszenia lub na
wniosek. Zgodnie z załącznikiem do tej ustawy jest to kwota 10 zł za każdą decyzję dotyczącą
zatwierdzenia wieloletniego łowieckiego planu hodowlanego. Decyzje wydawane
w postępowaniu odwoławczym są zwolnione z opłaty skarbowej (Dział I pkt 53 Załącznika do
ustawy). W związku z tym, że w Polsce jest 147 wieloletnich łowieckich planów
hodowlanych, które będą podlegały zatwierdzeniu co 10 lat, projektowana regulacja nie będzie
miała istotnego wpływu na sektor finansów publicznych.
Przewiduje się, że skutki finansowe projektowanej ustawy wynikające ze
zwiększonego wpływu spraw karnych powinny mieścić się w ramach środków
przewidzianych ustawą budżetową na sprawowanie wymiaru sprawiedliwości. W chwili
obecnej nie jest możliwe określenie skutków finansowych ze względu na to, że nie można
określić liczby i skali naruszeń przepisów.
29