Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych, sporządzonej w Lanzarote w dniu 25 października 2007 r.

Druk nr 2681


Warszawa, 24 lipca 2014 r.
SEJM

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM-10-55-14



Pani

Ewa Kopacz

Marszałek Sejmu

Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o
ochronie dzieci przed seksualnym
wykorzystywaniem i niegodziwym
traktowaniem w celach seksualnych,
sporządzonej w Lanzarote w dniu 25
października 2007 r.
W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu
w tej sprawie w toku prac parlamentarnych zostali upoważnieni Minister
Sprawiedliwości i Minister Spraw Zagranicznych.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk
Projekt
U S T A W A
z dnia
o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym
wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych, sporządzonej
w Lanzarote w dniu 25 października 2007 r.
Art. 1. Wyraża się zgodę na dokonanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
ratyfikacji Konwencji Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem
i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych, sporządzonej w Lanzarote w dniu
25 października 2007 r.
Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

































06/96rch
Projekt
W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:


W dniu 25 października 2007 r. została sporządzona w Lanzarote Konwencja Rady
Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem
w celach seksualnych.
Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
oświadczam, że:
– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej
zawartych,
– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
– będzie niezmiennie zachowywana, z uwzględnieniem oświadczenia do artykułu 25 ustęp 3
oraz artykułu 37 ustęp 2 Konwencji.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.


Dano w Warszawie dnia



PREZYDENT
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ




PREZES RADY MINISTRÓW










06/97rch
UZASADNIENIE
I.
Potrzeba i cel związania Rzeczypospolitej Polskiej umową międzynarodową
Od wielu lat na świecie i w Polsce podejmowane są działania zmierzające do
skuteczniejszego zapobiegania, ścigania i karania sprawców przestępstw popełnianych
przeciwko dzieciom, w tym również przestępstw na tle seksualnym. Istotnym
elementem tych działań jest między innymi wzmacnianie ram prawnych na szczeblu
krajowym oraz międzynarodowym – stanowiących podstawę współpracy
międzypaństwowej w zakresie zwalczania tych przestępstw. Polska była i pozostaje
aktywnym uczestnikiem tego procesu na arenie międzynarodowej, z czym związane jest
podjęcie zobowiązań o charakterze prawnym i politycznym.
Polska jest m.in. stroną Konwencji Narodów Zjednoczonych o Prawach
Dziecka, a także Protokołu Fakultatywnego do tej Konwencji w sprawie handlu
dziećmi, dziecięcej prostytucji i dziecięcej pornografii). Polska podpisała w dniu 23
listopada 2001 r. Konwencję Rady Europy o Cyberprzestępczości oraz ratyfikowała
Konwencję Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi).
Polska zobowiązała się również do wdrożenia aktów prawa Unii Europejskiej
dotyczących problematyki ochrony dzieci i młodzieży przed przestępstwami
seksualnymi, w tym przede wszystkim dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania
w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii
dziecięcej, zastępującej decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW) (dalej również
„dyrektywa 2011/93/UE”), jak również dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiająca normy minimalne w zakresie
praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępująca decyzję ramową Rady
2001/220/WSiSW oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE
z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego
procederu oraz ochrony ofiar, zastępująca decyzję ramową Rady 2002/629/WSiSW).
Wskazać jednak należy, iż żaden z ww. aktów prawnych nie stanowi
kompleksowej regulacji zagadnienia ochrony dzieci przed wykorzystywaniem

1) Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526.
2) Dz. U. z 2004 r. Nr 238, poz. 2389.
3) Dz. U. z 2009 r. Nr 20, poz. 107.
4) Dz. Urz. UE L 335 z 17.12.2011 r., str. 1 oraz Dz. Urz. UE L 18 z 21.01.2012 r., str. 7.
5) Dz. Urz. UE L 315 z 14.11.2012 r., str. 57.
6) Dz. Urz. UE L 101 z 15.04.2011 r. str. 1.
seksualnym. Niektóre z nich zawierają jedynie ogólne postanowienia nakazujące
państwom podejmowanie działań w celu ochrony dzieci przed wykorzystaniem,
zaniedbaniem i przemocą, inne odnoszą się wyłącznie do ściśle określonej kategorii
czynów lub są ograniczone jedynie do państw członkowskich Unii Europejskiej.
Konwencja Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem
i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych (dalej również „Konwencja”)
stanowi istotny krok w kierunku stworzenia efektywnego narzędzia międzynarodowej
ochrony szczególnie wrażliwej grupy społecznej – dzieci i młodzieży – o zasięgu
ponadregionalnym. Część zawartych w Konwencji rozwiązań jest już obecna we
wskazanych powyżej instrumentach, w szczególności w dyrektywie 2011/93/UE,
jednakże zawiera ona również szereg zupełnie nowych regulacji w zakresie prawa
karnego materialnego i procesowego, jak też w zakresie dotyczącym zapobiegania
przestępstwom o charakterze seksualnym oraz postępowania terapeutycznego ze
sprawcami i potencjalnymi sprawcami tych przestępstw. Pokreślenia wymaga również,
iż stronami Konwencji jest już 29 państw, a dalszych 17 państw, w tym Polska,
podpisało Konwencję, ale nie dokonało jeszcze jej ratyfikacji.
Ratyfikacja Konwencji przez Polskę przyczyni się do wzmocnienia już
istniejących mechanizmów mających na celu szeroko rozumianą ochronę dzieci przed
seksualnym wykorzystywaniem, a tym samym do zwiększenia skuteczności
przeciwdziałania i zwalczania tego zjawiska.
1. Geneza Konwencji
Konwencja o ochronie dzieci przed seksualnym wykorzystywaniem
i niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych została przyjęta na posiedzeniu
Komitetu Ministrów Rady Europy w dniu 12 lipca 2007 r. w Strasburgu i podpisana
przez Polskę w dniu 25 października 2007 r. w Lanzarote.
Konwencja wpisuje się w globalny nurt działań państw i organizacji
międzynarodowych na rzecz promocji praw dzieci, ułatwienia wykonywania tych praw
w różnych dziedzinach, ochrony dzieci przed wszelkimi formami wykorzystywania
oraz zwalczania przestępstw seksualnych popełnianych przeciwko dzieciom. Na uwagę
w tym zakresie zasługują obowiązujące akty prawa przyjęte na forach Organizacji
Narodów Zjednoczonych, Unii Europejskiej oraz samej Rady Europy, jak również
deklaracje i plany działania przyjmowane w trakcie światowych kongresów
poświęconych szeroko ujmowanej problematyce ochrony dzieci. Poza wymienionymi

2