Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o sporcie

decyzja ta stała się prawomocna. Ma to umożliwić praktyczne zastosowanie przez sąd
rejestrowy uprawnień przewidzianych dla tego sądu w art. 24 ustawy z dnia 20 sierpnia
1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, w przypadku gdyby polski związek sportowy, który
stanie się związkiem sportowym działającym w formie związku stowarzyszeń, nie dochował
terminu przewidzianego na dostosowanie swojej działalności oraz zgłoszenie wniosku o wpis
do Krajowego Rejestru Sądowego.
Ad 5
W dniu 19 października 2010 r. Rada Ministrów wyraziła zgodę na utworzenie przez Ministra
Sportu i Turystyki instytucji gospodarki budżetowej pod nazwą „Centralny Ośrodek Sportu”,
zwanej dalej „COS”. Zgodnie z pkt 3 ppkt 4 wniosku o wyrażenie zgody przez Radę
Ministrów na utworzenie COS, jednym ze źródeł przychodów COS są dotacje celowe
z budżetu państwa na dofinansowanie zadań bieżących związanych z tworzeniem warunków
dla szkolenia sportowego prowadzonego przez polskie związki sportowe i inne podmioty
działające w zakresie kultury fizycznej, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o sporcie, jak również
związane z inwestycjami i zakupami inwestycyjnymi.
Z kolei art. 24 ust. 1 ustawy dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.) stanowi, że instytucja gospodarki budżetowej może
otrzymywać dotacje z budżetu państwa na realizację zadań publicznych, jeżeli odrębne
ustawy tak stanowią.
W sprawozdaniu z oceny efektywności funkcjonowania instytucji gospodarki budżetowej
przeprowadzonej na podstawie art. 176 ustawy o finansach publicznych przez pracowników
Departamentu Audytu Sektora Finansów Publicznych Ministerstwa Finansów z września
2012 r. wskazano wątpliwości związane z udzielaniem dotacji dla COS. Po uzyskaniu opinii
prawnej w tym zakresie nie zakwestionowano samego udzielania dotacji celowych dla COS,
jednakże zalecono podjęcie działań legislacyjnych zmierzających do uporządkowania stanu
prawnego oraz zapewnienie spójności ustaw szczegółowych, w tym wypadku ustawy
o sporcie, z ustawą systemową, którą jest ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych.
W związku z powyższym proponuje się wprowadzenie zmian w art. 29 ustawy o sporcie,
które będą w sposób wyraźny regulowały możliwość przyznawania COS dotacji celowej na
realizację zadań publicznych. Wskazana zmiana ma na celu wyłącznie uporządkowanie stanu
prawnego oraz zapewnienie spójności ustawy o sporcie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r.
9
o finansach publicznych. Pozwoli to na wyeliminowanie istniejących wątpliwości
interpretacyjnych, przy jednoczesnym zachowaniu możliwości udzielania dotacji dla COS,
która jest jedyną w kraju jednostką wyznaczającą i wprowadzającą standardy dla szkolenia
sportowego.
Ad 6
Zmiana brzmienia art. 37 ust. 2 ustawy o sporcie ma na celu doprecyzowanie upoważnienia
ustawowego do wydania rozporządzenia w sprawie kwalifikacji lekarzy uprawnionych do
wydawania zawodnikom orzeczeń lekarskich o stanie zdrowia oraz zakresu wymaganych
badań lekarskich niezbędnych do uzyskania orzeczenia lekarskiego przez określenie
częstotliwości tych badań. Dotychczas częstotliwość badań lekarskich była określona dla:
1)
dzieci i młodzieży oraz zawodników pomiędzy 21. a 23. rokiem życia w rozporządzeniu
Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. poz. 1413);
2)
zawodników kadry narodowej w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 14 kwietnia
2011 r. w sprawie zakresu i sposobu realizowania opieki medycznej nad zawodnikami
zakwalifikowanymi do kadry narodowej w sportach olimpijskich i paraolimpijskich
(Dz. U. Nr 88, poz. 501).
W świetle obowiązujących przepisów prawa częstotliwości badań lekarskich nie określono
dla pozostałych zawodników (innych niż wskazani w pkt 1 i 2), dla których zakres badań
określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 kwietnia 2011 r. w sprawie kwalifikacji
lekarzy uprawnionych do wydawania zawodnikom orzeczeń lekarskich o stanie zdrowia oraz
zakresu wymaganych badań lekarskich niezbędnych do uzyskania orzeczenia lekarskiego
(Dz. U. Nr 88, poz. 502). Przyczyną takiego stanu jest brak upoważnienia ustawowego
w zakresie częstotliwości badań lekarskich w art. 37 ust. 2 ustawy o sporcie. Na konieczność
uregulowania częstotliwości badań lekarskich wskazanej grupy zawodników zwracało uwagę
zarówno środowisko sportowców, jak również lekarzy medycyny sportowej (Polskie
Towarzystwo Medycyny Sportowej oraz konsultant krajowy w dziedzinie medycyny
sportowej), zgodnie z informacjami pozyskanymi od Ministra Zdrowia.
Ad 7 i 8
Zmiana brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 5 ma charakter redakcyjny i służy ujednoliceniu
terminologii w odniesieniu do kontroli stosowania substancji lub metod zabronionych przez
zawodników, stosowanych w ustawie. W dotychczasowym brzmieniu ustawa posługuje się
10
bowiem zarówno terminem kontrola dopingowa (w art. 43 ust. 1 pkt 5), jak i kontrola
antydopingowa (w art. 44 ust. 5 pkt 2). W ocenie projektodawcy termin „kontrola
antydopingowa” powinien znaleźć zastosowanie w ustawie, z uwagi na dotychczasową
praktykę tworzenia prawa w obszarze kultury fizycznej (termin ten występował w uchylonej
ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym), jak i biorąc pod uwagę wiążące
Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowe (termin użyty m.in. w Międzynarodowej
konwencji sporządzonej w Paryżu dnia 19 października 2005 r. o zwalczaniu dopingu
w sporcie – Dz. U. z 2007 r. Nr 142, poz. 999, z późn. zm.).
Nadanie nowego brzmienia w art. 43 ust. 2 ustawy wynika ze zmiany podmiotowej
w zakresie upoważnienia do przyznawania wyłączeń dla celów terapeutycznych, jaka
nastąpiła po wejściu w życie ustawy o sporcie, w związku ze zmianą w trybie art. 34
załącznika nr 2 do Międzynarodowej konwencji sporządzonej w Paryżu dnia 19 października
2005 r. o zwalczaniu dopingu w sporcie. Zgodnie z obecnym brzmieniem ustawy,
uprawnienie do przyznawania wyłączeń dla celów terapeutycznych, tj. zgody na stosowanie
konkretnych substancji lub metod zabronionych we współzawodnictwie sportowym z uwagi
na konieczność realizacji procesu leczenia przez zawodnika, posiada wyłącznie Komisja do
Zwalczania Dopingu w Sporcie. Tymczasem, zgodnie z obowiązującym brzmieniem
załącznika nr 2 do Międzynarodowej konwencji sporządzonej w Paryżu dnia 19 października
2005 r. o zwalczaniu dopingu w sporcie, uprawnienie tego rodzaju przysługuje zarówno
narodowym organizacjom antydopingowym (taki status w Polsce posiada Komisja do
Zwalczania Dopingu w Sporcie), jak i międzynarodowym federacjom sportowym.
Proponowana zmiana służy nie tylko uwzględnieniu aktualnego stanu prawnego, tj. wiążącej
Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej, ale także pozwala na uniknięcie podobnych
sytuacji w przyszłości, odwołując się w sposób ogólny do zasad określonych
w przywoływanym załączniku nr 2 do Międzynarodowej konwencji sporządzonej w Paryżu
dnia 19 października 2005 r. o zwalczaniu dopingu w sporcie.
Zmiana brzmienia art. 43 ust. 3 ustawy ma charakter redakcyjny i jest związana
z proponowaną zmianą poprzedniego ustępu art. 43 ustawy. Podobnie uzasadnione są zmiany
proponowane w ust. 4 i 5 w art. 43.
Ponadto w art. 43 ust. 2–5 ustawy o sporcie proponuje się usunięcie sformułowania
dotyczącego określenia trybu dokonywania zmian załączników do Międzynarodowej
11
konwencji sporządzonej w Paryżu dnia 19 października 2005 r. o zwalczaniu dopingu
w sporcie. Regulacja ta w opinii projektodawcy jest zbędna.
Zmiana brzmienia art. 44 ust. 3 podyktowana jest zamiarem wyeliminowania niekorzystnej
z punktu widzenia autorytetu Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie sytuacji, kiedy to
osoba będąca członkiem Komisji w trakcie pełnienia swojej funkcji zostaje skazana
prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe
i w dalszym ciągu wykonuje obowiązki członka Komisji. Obecne brzmienie przepisu
uniemożliwia bowiem odwołanie takiej osoby ze składu Komisji.
Zmiany w art. 46 ust. 1 oraz 48 ust. 1 i 2 przewidują rozszerzenie penalizacji zachowań
korupcyjnych w sporcie na takie, które dotyczą ustalania określonego przebiegu zawodów
sportowych, a nie tylko ich wyniku. Praktyka stosowania wskazanych przepisów wskazuje, że
zachowanie korupcyjne może dotyczyć szeregu zdarzeń mogących wystąpić w trakcie
zawodów, a niemających wpływu na wynik (np. ilość stałych fragmentów gry, czas
dokonania zmiany zawodników, sposób zdobywania punktów, rodzaj i ilość kar itd.).
Obecnie każde takie zdarzenie może stać się przedmiotem tzw. zakładów specjalnych,
znajdujących się w coraz szybciej rozwijającej się ofercie operatorów zakładów wzajemnych,
zwłaszcza oferowanych przez Internet. Zdarzenia tego rodzaju ze względu na brak
bezpośredniego wpływu na wynik zawodów, a co za tym idzie trudniejsze ich powiązanie
z nieuczciwym zachowaniem, często są wykorzystywane w celu popełniania oszustw
związanych ze sportowymi zakładami wzajemnymi.
Ad 9
Zgodnie z art. 82 ust. 1 ustawy o sporcie, podmioty o statusie polskiego związku sportowego
w rozumieniu ustawy o sporcie kwalifikowanym, stały się z dniem wejścia w życie ustawy
o sporcie polskimi związkami sportowymi.
Kategorię podmiotów o statusie polskiego związku sportowego określał art. 26 ust. 1 ustawy
o sporcie kwalifikowanym.
1.
Na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym w brzmieniu pierwotnym
ogólnopolskie stowarzyszenie działające w dziedzinie sportu wędkarskiego oraz
w dziedzinie sportów lotniczych uzyskały status polskiego związku sportowego; do
stowarzyszeń tych stosowano odpowiednio przepisy art. 11 i art. 12 ustawy o sporcie
kwalifikowanym, tj. dotyczące monopolu polskich związków sportowych oraz zadań
polskich związków sportowych. Ogólnopolskim stowarzyszeniem działającym
12
w dziedzinie sportu wędkarskiego był Polski Związek Wędkarski, zwany dalej „PZW”,
natomiast w dziedzinie sportów lotniczych był Aeroklub Polski.
2.
W wyniku wejścia w życie ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o sporcie
kwalifikowanym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 171, poz. 1208) zmieniono
art. 26 ust. 1 przez rozszerzenie jego zakresu podmiotowego o ogólnopolskie
stowarzyszenie działające w zakresie modelarstwa kołowego i pływającego, którym to
stowarzyszeniem była Liga Obrony Kraju, zwana dalej „LOK”. Ponadto zmieniono
art. 26 ust. 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym, tj. zakres stosowania ustawy o sporcie
kwalifikowanym, ustalając, iż do ww. stowarzyszeń zastosowanie mają odpowiednio
przepisy tej ustawy dotyczące polskich związków sportowych z wyłączeniem art. 7
ust. 1, art. 8 i art. 9 ustawy o sporcie kwalifikowanym; przepisy te dotyczyły tworzenia
polskich związków sportowych oraz zatwierdzania statutu i jego zmian.
Wskazane wyżej trzy ogólnopolskie stowarzyszenia na gruncie ustawy o sporcie
kwalifikowanym pozostawały stowarzyszeniami, lecz dodatkowo uzyskiwały status polskiego
związku sportowego i w tym zakresie znajdowały do nich zastosowanie, odpowiednio,
przepisy dotyczące polskich związków sportowych. Specyfiką wszystkich trzech
stowarzyszeń (PZW, Aeroklubu Polskiego oraz LOK) była okoliczność, że były one
stowarzyszeniami zrzeszającymi bardzo licznie osoby fizyczne (np. PZW ma ok. 600 000
członków), posiadającymi znaczny majątek, mającymi wieloletnią tradycję działalności,
a działalność sportowa nie jest jedyną, a w przypadku LOK i PZW stanowi istotny, ale
niewielki zakres ich działalności.
Sytuacja prawna omawianych podmiotów uległa zasadniczej zmianie na mocy art. 82 ust. 1
ustawy o sporcie, który zrównał dotychczasowe polskie związki sportowe i dotychczasowe
stowarzyszenia o statusie polskich związków sportowych. W konsekwencji dawne
stowarzyszenia o statusie polskich związków sportowych zostały objęte dyspozycją art. 82
ust. 2 ustawy o sporcie, zgodnie z którym zostały zobligowane do dostosowania swojej
działalności, w szczególności obowiązujących w nich statutów i regulaminów wewnętrznych,
do wymogów ustawy. Przyjęte rozwiązanie nie uwzględniało wspomnianej wyżej specyfiki
tych podmiotów, działających w formie prawnej stowarzyszenia, a więc zrzeszających, co do
zasady, osoby fizyczne. Do podmiotów tych zastosowanie znajdowały jedynie częściowo
przepisy ustawy o sporcie kwalifikowanym. Wprowadzając ustawę o sporcie nie
przewidziano, iż w kontekście tych podmiotów konieczne jest dokonanie dużo większego
13