Rządowy projekt ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej

zastępczych. Ponadto projektowana ustawa przewiduje udzielenie w art. 16 ust. 15f
delegacji dla ministra właściwego do spraw rolnictwa do określenia roślin, produktów
roślinnych lub przedmiotów, dla których paszporty roślin nie będą mogły być
wydawane przez upoważnione podmioty. Jako przesłankę do realizacji delegacji
proponuje się przyjąć ryzyko fitosanitarne stwarzane przez te towary.
Konsekwencją proponowanych zmian są także zmiany art. 15 ust. 1 pkt 1 i art. 79 pkt 5
ww. ustawy. Ich celem jest zapewnienie spójności tekstu ww. ustawy.
Prawidłowe wejście w życie proponowanych wyżej rozwiązań wymaga jednoczesnego
wejścia w życie przepisów ustawowych i wykonawczych, realizujących delegacje
ustawowe zawarte w art. 16 ust. 13 i ust. 15f ww. ustawy.
2) ograniczenie obowiązku przechowywania paszportu roślin jedynie do ostatecznego
nabywcy, zajmującego się zawodowo lub zarobkowo uprawą roślin lub
wytwarzaniem produktów roślinnych lub przedmiotów
Zgodnie z przepisami art. 16 ust. 21 ww. ustawy ostateczny nabywca roślin, produktów
roślinnych lub przedmiotów jest zobowiązany do przechowywania przez rok od dnia ich
nabycia paszportów roślin, w które były one zaopatrzone. A zatem obowiązek ten
dotyczy również podmiotów niezajmujących się zawodowo lub zarobkowo produkcją
roślinną.
W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych proponuje się ograniczenie opisanego
wyżej wymogu jedynie do podmiotów zajmujących się zawodowo lub zarobkowo
działalnością związaną z produkcją lub wytwarzaniem materiałów pochodzenia
roślinnego. Zmniejszy to obciążenia dla podmiotów zajmujących się taką działalnością
tylko amatorsko lub na własne potrzeby. Proponowana zmiana jest zgodna z przepisami
UE regulującymi te zagadnienia, a mianowicie postanowieniami art. 12 ust. 2
dyrektywy Rady 2000/29/WE, zgodnie z którym „osoby kupujące rośliny, produkty
roślinne lub inne przedmioty, jako końcowi użytkownicy zawodowo związani
z produkcją roślin, muszą przechowywać paszport danych roślin przez co najmniej
jeden rok i umieszczać odpowiednie zapisy w swoich rejestrach.”.
W związku z powyższym proponuje się, aby art. 16 ust. 21 ww. ustawy został
zredagowany w taki sposób, aby obowiązek przechowywania paszportu roślin przez rok
od dnia nabycia roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które były w niego
zaopatrzone, dotyczył jedynie ostatecznych nabywców roślin, produktów roślinnych lub
45
przedmiotów zajmujących się zawodowo lub zarobkowo uprawą roślin lub
wytwarzaniem produktów roślinnych lub przedmiotów.

3) ograniczenie obowiązku wprowadzania przez punkty wwozu importowanych
z państw trzecich roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów wyłącznie do tych
roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które podlegają granicznej kontroli
fitosanitarnej
Przepisy art. 21 ust. 1 ww. ustawy nakładają obowiązek wprowadzania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej roślin, produktów roślinnych i przedmiotów importowanych
z państw trzecich jedynie przez wyznaczone punkty wwozu.
Wykaz punktów wwozu określa, w drodze rozporządzenia, na podstawie art. 21 ust. 2
ww. ustawy minister właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych oraz ministrem właściwym do spraw
transportu. W punktach wwozu muszą przy tym zostać spełnione warunki zapewniające
prawidłowy przebieg granicznej kontroli fitosanitarnej importowanych towarów,
określone w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 24 ust. 11 ww.
ustawy, implementujących do prawa polskiego postanowienia dyrektywy Komisji
98/22/WE z dnia 15 kwietnia 1998 r. ustanawiającej minimalne warunki
przeprowadzania kontroli zdrowia roślin we Wspólnocie w punktach kontroli innych
niż te w miejscu przeznaczenia, dotyczące roślin, produktów roślinnych lub innych
przedmiotów przywożonych z państw trzecich (Dz. Urz. WE L 126 z 28.04.1998,
str. 26; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 23, str. 66). Koszty
spełnienia powyższych warunków, wymagających zapewnienia odpowiedniej
infrastruktury oraz kadr, powodują, że punkty wwozu zostały ustanowione jedynie na
niektórych przejściach granicznych.
Wynikający z obecnych przepisów obowiązek wprowadzania importowanych towarów
przez wyznaczone punkty wwozu dotyczy każdego materiału roślinnego, niezależnie od
tego, czy podlega on obowiązkowej granicznej kontroli fitosanitarnej. Takie
rozwiązanie stanowi utrudnienie dla podmiotów gospodarczych zajmujących się
importem towarów roślinnych z państw trzecich (powoduje zwiększenie kosztów
transportu takich towarów, ponieważ mogą być one wprowadzane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej jedynie przez niektóre przejścia graniczne) i nie wynika
z postanowień Międzynarodowej Konwencji Ochrony Roślin oraz dyrektywy
46
2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków ochronnych przed
wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów
roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 169
z 10.07.2000, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 29,
str. 258, z późn. zm.). Artykuł VII ust. 2 lit. d Konwencji stanowi, że ograniczenie
importu roślin do określonych punktów wprowadzania może być stosowane wyłącznie
do towarów, dla których wymagane są świadectwa fitosanitarne, poddanie ich kontroli
lub zabiegom fitosanitarnym. Również dyrektywa 2000/29/WE nie wymaga, aby
towary pochodzenia roślinnego niepodlegające obowiązkowi granicznej kontroli
fitosanitarnej były wprowadzane na terytorium państw członkowskich z państw trzecich
przez wyznaczone punkty wwozu.
Proponuje się zatem ograniczenie opisanego wyżej obowiązku jedynie do towarów
podlegających granicznej kontroli fitosanitarnej.
W związku z powyższym art. 21 ust. 1 ww. ustawy powinien otrzymać brzmienie,
zgodnie z którym: wprowadzanie bezpośrednio z państw trzecich na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które przed
wprowadzeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powinny zostać poddane
granicznej kontroli fitosanitarnej, w związku z obowiązkiem zaopatrzenia ich
w świadectwo fitosanitarne lub inne wymagane dokumenty lub oznakowania, było
dozwolone przez wyznaczone punkty wwozu, którymi są: lotnisko w przypadku
transportu powietrznego, port w przypadku transportu morskiego lub rzecznego, stacja
w przypadku transportu kolejowego oraz urząd celny, na obszarze właściwości którego
następuje przekroczenie śródlądowej granicy Rzeczypospolitej Polskiej, w przypadku
innego rodzaju transportu.
Aby uniknąć sytuacji, w których rośliny, produkty roślinne lub przedmioty, podlegające
obowiązkowi granicznej kontroli fitosanitarnej, będą wprowadzane z państw trzecich
przez przejścia graniczne, na których nie zostały ustanowione punkty wwozu,
proponuje się dodanie w art. 21 ust. 1b ww. ustawy, zgodnie z którym w przypadku
próby wprowadzenia bezpośrednio z państw trzecich na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, podlegających granicznej
kontroli fitosanitarnej, poza wyznaczonym punktem wwozu, organ celny nie będzie
mógł nadać przesyłce lub partii takich roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów
47
procedury celnej umożliwiającej jej wprowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Jednocześnie wskazuje się, że minister właściwy do spraw rolnictwa udostępnia na
stronie internetowej wykaz roślin, produktów roślinnych lub przedmiotów, które przed
wprowadzeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej muszą zostać poddane
granicznej kontroli fitosanitarnej oraz których wprowadzanie na terytorium RP lub do
określonych stref chronionych jest zabronione, wraz z odpowiadającą im klasyfikacją
towarów według kodów taryfy celnej.
Powyższe zmiany powodują wprowadzenie zmiany także w przepisach art. 24 ust. 2
ww. ustawy. Zmiana ma na celu zapewnienie możliwości przeprowadzenia poza
punktem wwozu kontroli fitosanitarnej opakowań drewnianych, które zgodnie
z przepisami art. 21 ust. 1a ww. ustawy nie muszą być wprowadzane na obszar
Rzeczypospolitej Polskiej przez wyznaczone punkty wwozu, a także roślin, produktów
roślinnych niewymagających, w przypadku których nie można ustalić ich tożsamości
lub istnieje podejrzenia ich porażenia przez organizmy szkodliwe dla roślin.

18. Zmiany w ustawie z dnia 19 grudnia 2003 r. o organizacji rynków owoców
i warzyw, rynku chmielu, rynku suszu paszowego oraz rynków lnu i konopi
uprawianych na włókno (art. 19 projektu ustawy)
Obecna procedura składania wniosku o wstępne uznanie grupy producentów owoców
i warzyw oraz zatwierdzenie planu dochodzenia do uznania tej grupy za organizację
producentów owoców i warzyw wymaga dołączenia do wniosku odpisu z KRS.
Jednakże, ze względu na fakt, iż możliwe jest niemal natychmiastowe (on-line)
pozyskanie wszelkich danych na temat podmiotu na podstawie numeru KRS, wskazane
jest zastąpienie wymogu przedstawiania takiego wypisu przez wymóg podania
stosownego numeru.
W art. 4, art. 5, art. 6, art. 9 oraz art. 17 ww. ustawy proponuje się usunięcie wymogu
przedstawienia organowi wraz z wnioskiem o wstępne uznanie grupy producentów
owoców i warzyw oraz zatwierdzenie planu dochodzenia do uznania tej grupy za
organizację producentów owoców i warzyw dokumentu urzędowego potwierdzającego,
że wnioskodawca jest osobą prawną, oraz wskazującego organy i osoby uprawnione do
reprezentowania wnioskodawcy, wprowadzając jednocześnie wymóg załączenia do
wniosku jedynie informacji o numerze wnioskodawcy w Krajowym Rejestrze Sądowym
48
albo (w przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) informacji
o numerze NIP – w art. 17 ust. 3. W art. 12 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy proponuje się
wprowadzenie zmiany, która umożliwia złożenie podmiotowi jakiegokolwiek
dokumentu wskazującego organy i osoby uprawnione do reprezentowania tego
podmiotu (wnioskodawcy), a nie jak w obecnych przepisach tylko dokumentu
urzędowego.
19. Zmiany zaproponowane w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (art. 20 projektu ustawy)
1) wydłużenie terminu na rozliczenie VAT w imporcie dla AEO (część tzw. „Pakietu
portowego”)
Ustawowym terminem zapłaty podatku VAT z tytułu importu towarów jest – zgodnie
z art. 33 ust. 4 ustawy o VAT – termin 10 dni, licząc od dnia powiadomienia przez
organ celny o wysokości należności podatkowych. Termin ten jest zbieżny z terminem
płatności należności celnych. W innych krajach UE, np. Niemczech czy Holandii,
wprowadzono rozgraniczenie terminu płatności należności celnych od podatkowych.
Obowiązujące w Polsce przepisy w tym zakresie są jedną z przyczyn kierowania
ładunków przez polskich importerów do wyładunku w portach zachodnioeuropejskich,
na czym tracą zarówno polskie porty morskie, jak i budżet państwa. Co prawda zgodnie
z obowiązującym przepisem art. 33a ustawy o VAT podatnicy korzystający z procedury
uproszczonej mogą rozliczyć kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów
w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy
z tytułu importu tych towarów. Istnieje jednakże szczególna grupa przedsiębiorców,
spełniających wysokie standardy dotyczące wypłacalności finansowej, prowadzenia
ewidencji handlowych, bezpieczeństwa towarów, ewidencji i systemów
informatycznych – tzw. upoważniony podmiot gospodarczy (AEO), który uprawniony
jest do realizacji pewnego katalogu korzyści określonych w przepisach prawa unijnego
oraz ułatwień w zakresie obsługi wprowadzonych przez Służbę Celną, a nie ma
uprawnień podatkowych takich jak podatnicy korzystający z procedury uproszczonej,
mimo że trudniej jest uzyskać status AEO. Mając powyższe na uwadze, zasadne jest
dodanie ust. 12 do art. 33a ustawy o VAT, który będzie uprawniał podatnika VAT
posiadającego status (AEO) w rozumieniu art. 5a rozporządzenia Rady (EWG)
nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks
Celny, działającego we własnym imieniu i na własną rzecz lub w imieniu i na rzecz
49