Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Brytyjskich Wysp Dziewiczych o wymianie informacji w sprawach podatkowych oraz Protokołu i Wspólnej Deklaracji Rządu Rzeczypospolitej Polskiej i Rządu Brytyjskich Wysp Dziewiczych, podpisanych w Londynie dnia 28 listopada 2013 r.

Zawarcie umowy o wymianie informacji w sprawach podatkowych stało się możliwe
z uwagi na całkowitą zmianę podejścia administracji Brytyjskich Wysp Dziewiczych do
kwestii wymiany informacji podatkowych.

II.
Krótka charakterystyka Brytyjskich Wysp Dziewiczych i współpracy z Polską
Informacje ogólne
Brytyjskie Wyspy Dziewicze stanowią brytyjskie terytoria zależne, położone na Morzu
Karaibskim.
Ich relacje prawne z Wielką Brytanią są regulowane przez The British Overseas
Territories Act z 2002 r. Obywatele tego terytorium posiadają pełne obywatelstwo
brytyjskie, a poprzez to są również obywatelami UE.
Głową państwa jest monarcha brytyjski, który wyznacza swojego przedstawiciela dla
Brytyjskich Wysp Dziewiczych (Gubernator – Governor) do wykonywania
przysługujących mu uprawnień władczych (m.in. mianowanie szefa Rządu i obsadzanie
głównych politycznych stanowisk w państwie) oraz utrzymywania kontaktów z Rządem
Wielkiej Brytanii. Gubernator jest wyznaczany przez monarchę po zasięgnięciu rady
Rządu Wielkiej Brytanii.
Brytyjskie Wyspy Dziewicze posiadają także ciało ustawodawcze – parlament (House
of Assembly) oraz Rząd (Executive Council/cabinet) kierowany przez premiera.
Rządowi Brytyjskich Wysp Dziewiczych przysługują uprawnienia w sprawach
wewnętrznych, podczas gdy Gubernator, posiadający wąski zakres uprawnień
w sprawach lokalnych, zajmuje się większością spraw zagranicznych. Generalnie
sprawy zagraniczne Brytyjskich Wysp Dziewiczych należą do kompetencji brytyjskiego
Foreign and Commonwealth Office. Ponadto ich interesy są reprezentowane przez The
UK Overseas Territories Association (UKOTA). Stosowana jest praktyka
okazjonalnych spotkań na poziomie rządowym, w celu rozwiązywania problemów
związanych z zarządzaniem tym terytorium oraz posiadanej przez Brytyjskie Wyspy
Dziewicze autonomii.
Brytyjskie Wyspy Dziewicze posiadają własny system prawny niezależny od systemu
prawnego Wielkiej Brytanii (system ten oparty jest na zasadach angielskiego common
law, z uwzględnieniem pewnych uwarunkowań lokalnych) oraz własne sądownictwo.
3
Ewentualna pomoc finansowa z budżetu Wielkiej Brytanii dla terytoriów zależnych
(w tym dla Brytyjskich Wysp Dziewiczych) kierowana jest za pośrednictwem
brytyjskiego Ministerstwa Rozwoju Międzynarodowego (Department of International
Development).
Umowy w sprawie wymiany informacji podatkowych
Ze względu na stosowane rozwiązania podatkowe, Brytyjskie Wyspy Dziewicze
określane są jako brytyjski raj podatkowy. Nacisk ze strony G20 i brytyjskiego
Premiera G. Browna, spowodował, iż Brytyjskie Wyspy Dziewicze zwiększyły
aktywność w zakresie zawierania umów dotyczących wymiany informacji
podatkowych. W ostatnim czasie, w szczególności na skutek polityki OECD, jak wyżej
wskazano, Brytyjskie Wyspy Dziewicze zostały umieszczone na tzw. białej liście
OECD.
System podatkowy Brytyjskich Wysp Dziewiczych
Istnieje podatek dochodowy, jednak jego stawka wynosi 0.
W systemie podatkowym Brytyjskich Wysp Dziewiczych nie ma podatków od
przychodów kapitałowych, darowizn, zysków, spadków i innych.
Istnieje natomiast szereg podatków stanowiących przychody skarbu państwa
(np.: podatek od samochodów, podatek od zatrudnienia płacony przez pracodawcę (nie
jest to jednak podatek od wynagrodzeń), podatek od nieruchomości, podatek hotelowy).
Współpraca handlowa między Polską a Brytyjskimi Wyspami Dziewiczymi
Według danych GUS, polski eksport w 2012 r. wyniósł 78 128 693 zł i dotyczył
głównie chemikaliów organicznych, maszyn i instalacji przemysłowych, produktów
chemicznych, olejów z ropy naftowej oraz mebli.
Polski import w 2012 r. wyniósł 3 448 531 zł i dotyczył tworzyw sztucznych oraz
artykułów odzieżowych.

III. Krótka charakterystyka przepisów Umowy
Projekt Umowy między Polską a Brytyjskimi Wyspami Dziewiczymi został
przygotowany w oparciu o Modelową Umowę OECD o wymianie informacji
w sprawach podatkowych.

4
Podatki, których dotyczy Umowa
W przypadku Polski jest to: podatek dochodowy od osób prawnych, podatek
dochodowy od osób fizycznych oraz podatek od towarów i usług.
W przypadku Brytyjskich Wysp Dziewiczych jest to: podatek dochodowy, podatek od
wynagrodzeń oraz podatek od majątku.
Właściwość organów
Obowiązek Strony proszonej o pomoc do dostarczenia informacji nie jest ograniczony
przez miejsce zamieszkania, siedzibę lub obywatelstwo osoby, której informacje
dotyczą lub przez miejsce zamieszkania, siedzibę lub obywatelstwo osoby posiadającej
bądź sprawującej nadzór nad takimi informacjami.
Zasady interpretacji określeń stosowanych w Umowie
Treść art. 4 ust. 2 jest uregulowaniem funkcjonującym zarówno w Modelowej Umowie
OECD o wymianie informacji w sprawach podatkowych, jak i Modelowej Konwencji
OECD w sprawie dochodu i majątku (odpowiednik art. 3 ust. 2), a także jest
zamieszczany w zdecydowanej większości zawieranych przez Polskę umów o unikaniu
podwójnego opodatkowania. Powyższe uregulowanie odnosi się do ogólnych zasad
interpretacji określeń stosowanych w Umowie, które nie są w niej zdefiniowane.
Z uwagi na fakt, iż umowy podatkowe zawierane są przez jurysdykcje o różnych
systemach podatkowych, ich treść jest swoistym kompromisem, zawieranym przy
uwzględnieniu dość dużego stopnia uogólnienia. Konieczność uwzględnienia w umowie
podatkowej definicji każdego z terminów w niej występujących, doprowadziłaby
prawdopodobnie do braku możliwości jej zawarcia, właśnie z uwagi na duże różnice
w systemach prawnych obu stron umowy. Z tego względu, umowy podatkowe delegują
definiowanie większości pojęć do prawa wewnętrznego, gdyż jest to jedyna możliwość
uwzględnienia jego specyfiki. Należy również wspomnieć, iż odesłanie w zakresie
definicji pojęć do prawa wewnętrznego obu stron jest uzasadnione długotrwałą
procedurą zmiany umowy międzynarodowej. Średni okres funkcjonowania takiej
umowy wynosi ok. 30 lat. Przy ciągłej ewolucji systemów podatkowych, zmiany
w prawie wewnętrznym mogłyby spowodować brak możliwości efektywnego
stosowania umowy międzynarodowej, z uwagi na funkcjonowanie sprzecznych lub
różnych definicji w obu aktach prawnych. Mimo prymatu umowy nad prawem
wewnętrznym, definicja zawarta w umowie, odnosząca się do nieistniejących już
5
w praktyce rozwiązań nie spełniłaby zamierzonej funkcji. Zatem międzynarodowe
umowy podatkowe definiują wyłącznie pojęcia o charakterze fundamentalnym,
niezbędne do ich funkcjonowania i zachowania intencji umawiających się stron.
Wymiana informacji
Modelowa Umowa oraz wynegocjowana Umowa ograniczają się do wymiany na
żądanie (art. 5) i nie obejmują wymiany spontanicznej lub automatycznej.
Art. 5 zawiera ogólną zasadę, że właściwy organ Strony proszonej o pomoc na żądanie
Strony wnioskującej udziela informacji dla celów określonych w art. 1. Informacje będą
wymieniane bez względu na to, czy Strona proszona o pomoc potrzebuje ich dla
własnych celów podatkowych, jak również niezależnie od tego czy czyn podlegający
dochodzeniu stanowi przestępstwo na podstawie prawa Strony proszonej o pomoc,
która jest zobowiązana do podjęcia wszelkich starań w celu dostarczenia informacji
Stronie wnioskującej. Artykuł zawiera także m.in. uregulowania zobowiązujące
umawiające się Strony do przekazania żądanych informacji, w formie zeznań świadków
i uwierzytelnionych kopii oryginalnych dokumentów oraz informacji pochodzących
z banków, innych instytucji finansowych oraz od wszelkich osób. Obowiązek uchylenia
tajemnicy bankowej ma duże znaczenie.
Art. 5 ust. 2 zobowiązuje Stronę proszoną o pomoc do podjęcia wszelkich działań
mających na celu dostarczenie wnioskowanych informacji. Celem powyższego przepisu
jest zapewnienie, by Strona proszona o pomoc nie odmawiała pomocy administracyjnej
partnerowi umownemu z uwagi na brak wewnętrznego interesu w posiadaniu danej
kategorii informacji. Ma to przede wszystkim znaczenie w odniesieniu do tzw. rajów
podatkowych, gdzie przy braku podatków dochodowych, informacje dotyczące
dochodów rezydentów i nierezydentów nie są gromadzone przez właściwe organy
państwa.
Nie zachodzi również w tym przypadku niebezpieczeństwo wykroczenia poza zasady
obowiązujące w demokratycznym państwie prawa. Określenie „środki gromadzenia
informacji” zostało zdefiniowane w art. 4 ust. 1 lit. j umowy, są to: „przepisy lub
procedury sądowe i administracyjne, umożliwiające Umawiającej się Stronie
uzyskiwanie i przekazywanie informacji będących przedmiotem wniosku”.
Również artykuł 1 umowy szczegółowo definiuje zakres wymienianej informacji.
Informacje będą wymieniane wyłącznie w celu weryfikacji i prawidłowego wdrażania
6
obowiązków podatkowych w gospodarczych relacjach Polska – Brytyjskie Wyspy
Dziewicze, zatem nie występuje niebezpieczeństwo naruszenia klauzuli porządku
publicznego bądź powołania się na niniejsze zdanie w sposób nieuprawniony.
Obowiązek uchylenia tajemnicy bankowej ma duże znaczenie w procesie weryfikacji
przez organ podatkowy prawidłowości deklarowanej podstawy opodatkowania,
w odniesieniu do dochodów uzyskanych za granicą. Zobowiązanie do przekazania
stosownych informacji przez instytucje bankowe i finansowe wynika z art. 82 par. 3
oraz art. 182 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa. Natomiast
wymiana informacji podatkowych z administracjami innych państw przebiega
w oparciu o treść działu VIIA ww. ustawy oraz zawartych umów międzynarodowych.
Warunki odrzucenia wniosku o dostarczenie informacji
Art. 7 Umowy zawiera zwyczajowe powody odmówienia udzielenia informacji, jakie
można znaleźć w innych międzynarodowych aktach dotyczących wymiany informacji.
Ponadto zawiera także kilka ważnych innowacji i bardziej precyzyjnych sformułowań.
Jak wspomniano wyżej, Umowa nie zezwala na oddalenie prośby tylko dlatego, że
Strona proszona o pomoc nie potrzebuje danej informacji dla własnej praktyki
administracyjnej.
Zgodnie z art. 5 ust. 6 lit. d wymagane jest podanie celu podatkowego, dla którego
informacja jest poszukiwana, a art. 5 ust. 6 lit. g–h zobowiązują Stronę wnioskującą do
oświadczenia, że wniosek jest zgodny z jej ustawodawstwem lub praktyką
administracyjną, a także, gdyby informacja była dostępna w ramach jurysdykcji
wnioskującej, to właściwy organ Strony wnioskującej byłby w stanie uzyskać
informację na podstawie jej prawa lub w toku normalnej procedury administracyjnej,
oraz że Strona wnioskująca wykorzystała wszelkie środki dostępne na jej terytorium dla
uzyskania informacji.
Koszty
Koszty ustalane będą zgodnie z postanowieniami zawartymi w Protokole do Umowy.
Procedura wzajemnego porozumiewania się
Proponuje się, by w momencie powstania problemów lub wątpliwości między
Umawiającymi się Stronami dotyczących stosowania lub interpretacji niniejszej
Umowy, właściwe organy dołożyły wszelkich starań, aby rozwiązać problem w drodze
7