Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw

4. Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym na budżet państwa
i budżety jednostek samorządu terytorialnego

Wprowadzenie rozporządzenia nie będzie miało wpływu na sektor finansów publicznych.


5. Wpływ na rynek pracy

Wprowadzenie rozporządzenia nie będzie miało wpływu na rynek pracy.

6. Wpływ na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym na
funkcjonowanie przedsiębiorstw

Wprowadzenie rozporządzenia nie będzie miało wpływu na konkurencyjność gospodarki
i przedsiębiorczość.

7. Wpływ na sytuację i rozwój regionalny

Przepisy niniejszej regulacji nie będą miały wpływu na rozwój regionalny.

8. Źródła finansowania

Nie dotyczy.

9. Zgodność z prawem Unii Europejskiej

Projekt jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.




















45/01/KC
7
Projekt


ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA ŚRODOWISKA )
z dnia

w sprawie rodzajów działań naprawczych oraz warunków i sposobu ich prowadzenia)

Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom
w środowisku i ich naprawie (Dz. U. Nr 75, poz. 493, z późn. zm.), zarządza się, co
następuje:

§ 1. Określa się następujące rodzaje działań naprawczych prowadzonych w przypadku szkody
w środowisku w gatunkach chronionych, chronionych siedliskach przyrodniczych lub
w wodach:
1)
podstawowe;
2)
uzupełniające;
3)
kompensacyjne.

§ 2. 1. Podstawowe działania naprawcze prowadzi się w pierwszej kolejności.
2. Podstawowe działania naprawcze powinny spowodować przywrócenie stanu początkowego
albo przybliżonego do stanu początkowego, w możliwie najkrótszym czasie, z zastrzeżeniem
§ 6.

§ 3. 1. Jeżeli podstawowe działania naprawcze nie doprowadziły lub mogą nie doprowadzić
do przywrócenia stanu początkowego albo przybliżonego do stanu początkowego, podejmuje
się uzupełniające działania naprawcze.
2. Uzupełniające działania naprawcze prowadzi się w sposób zapewniający osiągnięcie
podobnego stanu elementów przyrodniczych lub ich funkcji, jaki byłby zapewniony, gdyby
elementy przyrodnicze lub ich funkcje, które uległy szkodzie w środowisku, zostały
przywrócone do stanu początkowego albo przybliżonego do stanu początkowego.

§ 4. 1. Jeżeli do chwili osiągnięcia pełnego efektu podstawowych lub uzupełniających działań
naprawczych elementy przyrodnicze nie spełniają swoich funkcji lub nie są użyteczne dla
innych elementów przyrodniczych lub dla ludzi, oprócz podstawowych lub uzupełniających
działań naprawczych, prowadzi się kompensacyjne działania naprawcze.
2. Kompensacyjne
działania naprawcze prowadzi się w sposób zapewniający
zrekompensowanie powstałych strat w okresie od chwili wystąpienia szkody w środowisku do

1) Minister Środowiska kieruje działem administracji rządowej – środowisko na podstawie § 1 ust. 2 pkt 2
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
Ministra Środowiska (Dz. U. Nr 248, poz. 1493 i Nr 284, poz. 1671).
2) Niniejsze rozporządzenie dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia załącznika II do dyrektywy
2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za
środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu
(Dz. Urz. UE L 143/56 z 30.04.2004, str. 56; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 8, str. 357).
3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2008 r. Nr 138, poz. 865 i Nr 199, poz. 1227,
z 2011 r. Nr 63, poz. 322, Nr 152, poz. 897, Nr 227, poz. 1367 i Nr 228, poz. 1365, z 2012 r. poz. 1513, z 2013 r.
poz. 21 i 1238 oraz z 2014 r. poz. ... .

przywrócenia stanu początkowego albo przybliżonego do stanu początkowego, albo do
osiągnięcia podobnego stanu elementów przyrodniczych lub ich funkcji.
3. Kompensacyjne działania naprawcze powinny spowodować, wykraczającą poza
przywrócenie do stanu początkowego albo przybliżonego do stanu początkowego, albo
wykraczającą poza osiągnięcie podobnego stanu elementów przyrodniczych lub ich funkcji,
poprawę stanu elementów przyrodniczych lub ich funkcji.

§ 5. 1. W przypadku szkody w środowisku w gatunkach chronionych, chronionych
siedliskach przyrodniczych lub w wodach, w sposobie prowadzenia działań naprawczych
uwzględnia się:
1)
wpływ działań naprawczych na zdrowie ludzi i bezpieczeństwo publiczne;
2)
koszt prowadzenia działań naprawczych;
3)
prawdopodobieństwo uzyskania zakładanych efektów działań naprawczych;
4)
stopień, w jakim działania naprawcze będą zapobiegały wystąpieniu szkód
w środowisku w przyszłości;
5)
ryzyko wystąpienia dodatkowych szkód w środowisku będących wynikiem działań
naprawczych;
6)
stopień, w jakim działania naprawcze przyniosą poprawę stanu poszczególnych
elementów przyrodniczych lub ich funkcji;
7)
stopień, w jakim działania naprawcze uwzględniają charakterystykę społeczną,
gospodarczą danego terenu;
8)
okres, po upływie którego prowadzone działania naprawcze zaczną przynosić
zakładane efekty, a także trwałość tych efektów;
9)
stopień, w jakim działania naprawcze przyczynią się do przywrócenia środowiska do
stanu początkowego albo przybliżonego do stanu początkowego;
10) geograficzne powiązanie miejsca odbudowy utraconych elementów przyrodniczych
lub ich funkcji z miejscem wystąpienia szkody w środowisku, mając na uwadze największe
korzyści dla elementów przyrodniczych lub ich funkcji, które doznały szkody w środowisku.
2. Prowadząc działania naprawcze, uwzględnia się:
1)
najlepsze dostępne techniki;
2)
możliwość wykorzystania naturalnej regeneracji elementów przyrodniczych, jeżeli
przynosi ona największe korzyści dla środowiska.
3. W sposobie prowadzenia uzupełniających lub kompensacyjnych działań naprawczych jest
możliwe zastępowanie elementów przyrodniczych lub ich funkcji równoważnymi pod
względem jakości i ilości elementami przyrodniczymi lub ich funkcjami w innym miejscu niż
miejsce wystąpienia szkody w środowisku, jeżeli przy równoważnym efekcie koszty
przeprowadzenia tych działań będą znacząco mniejsze.
4. Jeżeli osiągnięcie podobnego stanu elementów przyrodniczych lub ich funkcji, o którym
mowa w § 3 ust. 2, albo zrekompensowanie powstałych strat, o których mowa w § 4 ust. 2,
w miejscu wystąpienia szkody w środowisku nie jest możliwe, utracone elementy
przyrodnicze lub ich funkcje odbudowuje się w innym miejscu.

§ 6. Jeżeli dokonano wyboru podstawowych działań naprawczych, które nie w pełni lub
wolniej przywracają stan początkowy elementów przyrodniczych lub ich funkcji, to powinny
zostać podjęte w sposób wzmożony uzupełniające lub kompensacyjne działania naprawcze,
które zapewnią podobny do początkowego stan tych elementów przyrodniczych lub ich
funkcji.

§ 7. 1. Uzupełniające lub kompensacyjne działania naprawcze prowadzi się, uwzględniając
w pierwszej kolejności zastępowanie elementów przyrodniczych lub ich funkcji, które uległy
2

szkodzie w środowisku, równoważnymi pod względem jakości i ilości elementami
przyrodniczymi lub ich funkcjami.
2. Jeżeli zastąpienie elementów przyrodniczych lub ich funkcji nie jest możliwe w sposób,
o którym mowa w ust. 1, uzupełniające lub kompensacyjne działania naprawcze prowadzi się,
uwzględniając zastępowanie elementów przyrodniczych lub ich funkcji innymi
(alternatywnymi) elementami przyrodniczymi lub ich funkcjami. W takim przypadku
obniżenie jakości elementów przyrodniczych lub ich funkcji rekompensuje się ich ilością.
3. W sposobie prowadzenia uzupełniających lub kompensacyjnych działań naprawczych
tworzących dodatkowe elementy przyrodnicze lub ich funkcje uwzględnia się specyfikę tych
działań oraz czas, jaki jest niezbędny do osiągnięcia efektu tych działań.

§ 8. 1. Określa się następujące rodzaje działań naprawczych prowadzonych w przypadku
szkody w środowisku w powierzchni ziemi:
1) remediacja polegająca na usunięciu zanieczyszczenia, przynajmniej do dopuszczalnej
zawartości w glebie i w ziemi substancji powodujących ryzyko w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r. poz. 1232
i 1238 oraz z 2014 r. poz. ...);
2) remediacja polegająca na zmniejszeniu ilości zanieczyszczeń;
3) remediacja polegająca na ograniczeniu możliwości rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń;
4) remediacja polegająca na przeprowadzeniu naturalnej regeneracji powierzchni ziemi.
2. Ustalając w planie remediacji sposób prowadzenia remediacji w pierwszej kolejności
należy rozważyć możliwość usunięcia zanieczyszczenia, przynajmniej do dopuszczalnej
zawartości w glebie i w ziemi substancji powodujących ryzyko.
3. Odstąpienie od usunięcia zanieczyszczenia do dopuszczalnej zawartości, o której mowa
w ust. 2, jest możliwe w przypadku gdy:
1) obowiązany do wykonania remediacji udowodni, że nie istnieje techniczna możliwość
usunięcia zanieczyszczenia; lub
2) negatywne skutki dla środowiska prowadzenia działań w celu usunięcia zanieczyszczenia
byłyby niewspółmiernie wysokie do korzyści osiągniętych w środowisku lub
3) przeprowadzona analiza kosztów i korzyści dla kilku wariantów sposobu prowadzenia
remediacji wykaże, że koszty oczyszczania, które miałyby doprowadzić do usunięcia
zanieczyszczenia, byłyby nieproporcjonalnie wysokie w stosunku do korzyści osiągniętych
w środowisku i uzasadnione jest wykonanie remediacji sposobem innym niż oczyszczanie
powierzchni ziemi do dopuszczalnej zawartości w glebie i w ziemi substancji powodujących
ryzyko.
4. W przypadkach określonych w ust. 3 w planie remediacji określa się sposób usunięcia
znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, z uwzględnieniem obecnego
i planowanego w przyszłości sposobu użytkowania terenu, w tym:
1) zmniejszenia ilości zanieczyszczeń lub
2) ograniczenia możliwości rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń, w tym także zasady
kontrolowania zanieczyszczenia poprzez okresowe prowadzenie w glebie i w ziemi pomiarów
zawartości substancji powodujących ryzyko, w określonym czasie, lub
3) przeprowadzenia samooczyszczania powierzchni ziemi, w tym także ewentualnych działań
wspomagających samooczyszczanie, jak również zasady kontrolowania zanieczyszczenia
poprzez okresowe prowadzenie w glebie i w ziemi pomiarów zawartości substancji
3

powodujących ryzyko, w określonym czasie, jak również można określić sposób ograniczenia
dostępu ludzi do zanieczyszczonego terenu lub można wskazać konieczność zmiany sposobu
użytkowania zanieczyszczonego terenu.
5. Oceniając zagrożenie dla zdrowia ludzi, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się
odpowiednio:
1) właściwości i funkcje gleby;
2) przeznaczenie terenu ustalone zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, o których mowa w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647, z późn. zm.)),
w przypadku jego braku – faktyczny sposób wykorzystania terenu;
3) decyzje o ustaleniu lokalizacji drogi, o których mowa w ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r.
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 687);
4) decyzje o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej, o których mowa w ustawie z dnia 28 marca
2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1594);
5) rodzaj i poziom koncentracji szkodliwych substancji, preparatów, organizmów lub
mikroorganizmów, stwarzane przez nie zagrożenie i możliwość ich rozprzestrzeniania się.

§ 9. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.





MINISTER ŚRODOWISKA



















4) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2012 r. poz. 951 i 1445 oraz
z 2013 r. poz. 21, 405 i 1238.
5) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 4 czerwca 2008 r.
w sprawie rodzajów działań naprawczych oraz warunków i sposobu ich prowadzenia (Dz. U. Nr 103, poz. 664),
które na podstawie art. 37 pkt 2 ustawy z dnia ... o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. ...) traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
4