Rządowy projekt ustawy o prawach konsumenta

– 20 – 
3. Przepisów art. 39 ust. 1 pkt 1–4, 12–15, 17 i 19 nie stosuje się do usług płatniczych 
w rozumieniu ustawy z  dnia 19  sierpnia 2011  r. o  usługach  płatniczych  (Dz.  U. Nr  199, 
poz. 1175, z późn. zm.)). 
Rozdział VI 
Przepisy zmieniające i przejściowe 
Art. 44. W ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, 
z późn. zm.)) wprowadza się następujące zmiany: 
1) 
art. 22¹ otrzymuje brzmienie: 
„Art.  22¹.  § 1.  Za  konsumenta  uważa  się  osobę  fizyczną  dokonującą 
z przedsiębiorcą  czynności  prawnej  niezwiązanej  z  jej  działalnością  gospodarczą  lub 
zawodową. 
§  2.  Przepisy  o  ochronie  konsumentów  stosuje  się  również  do  osoby  fizycznej, 
która  dokonując  czynności  związanej  z  prowadzoną  działalnością  gospodarczą  lub 
zawodową, działa także w celu niezwiązanym z tą działalnością i cel ten przeważa.”; 
2) 
w księdze trzeciej tytule III przed art. 384 dodaje się art. 383¹ w brzmieniu: 
„Art.  383¹.  Przedsiębiorca  nie  może  żądać  od  konsumenta  opłaty  za  skorzystanie 
z określonego  sposobu  zapłaty  przewyższającej  poniesione  przez  siebie  koszty 
w związku z tym sposobem zapłaty.”; 
3) 
po art. 454 dodaje się art. 454¹ w brzmieniu: 
„Art. 454¹. Jeżeli przedsiębiorca jest obowiązany przesłać rzecz konsumentowi do 
oznaczonego  miejsca,  miejsce  to  uważa  się  za  miejsce  spełnienia  świadczenia. 
Zastrzeżenie przeciwne jest nieważne.”; 
                                                 
7)  Zmiany wymienionej ustawy  zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707, z 2012 r. poz. 855 
i 1165 oraz z 2013 r. poz. 1036. 
8)  Zmiany  wymienionej  ustawy  zostały  ogłoszone  w  Dz.  U.  z  1971  r.  Nr  27,  poz.  252,  z  1976  r.  Nr  19, 
poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z 1985 r. 
Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79, poz. 464, z 1991 r. 
Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27, poz. 96, Nr 85, poz. 388 
i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542, Nr 139, poz. 646 i Nr 149, 
poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751 i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, 
poz.  668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855 i 857, 
Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr 11, poz. 91, Nr 71, poz. 733, Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, 
poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49, poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, 
poz. 592 i Nr 124, poz. 1151, z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, 
poz. 1804 i Nr 281, poz. 2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157, poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438, z 2006 r. 
Nr 133, poz. 935 i Nr 164, poz. 1166, z 2007 r. Nr 80, poz. 538, Nr 82, poz. 557 i Nr 181, poz. 1287, 
z 2008 r. Nr 116, poz. 731, Nr 163, poz. 1012, Nr 220, poz. 1425 i 1431 i Nr 228, poz. 1506, z 2009 r. Nr 42, 
poz. 341, Nr 79, poz. 662 i Nr 131, poz. 1075, z 2010 r. Nr 40, poz. 222 i Nr 155, poz. 1037, z 2011 r. Nr 80, 
poz. 432,  Nr 85, poz. 458 i Nr 230, poz. 1370 oraz z 2013 r. poz. 1289, 1428 i 1439. 
– 21 – 
4) 
po art. 492 dodaje się art. 492¹ w brzmieniu: 
„Art.  492¹.  Jeżeli  strona  obowiązana  do  spełnienia  świadczenia  oświadczy,  że 
świadczenia  tego  nie  spełni,  druga  strona  może  odstąpić  od  umowy  bez  wyznaczenia 
terminu  dodatkowego,  także  przed  nadejściem  oznaczonego  terminu  spełnienia 
świadczenia.”; 
5) 
art. 494 otrzymuje brzmienie: 
„Art.  494.  §  1.  Strona,  która  odstępuje  od  umowy  wzajemnej,  obowiązana  jest 
zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy, a druga strona 
obowiązana  jest  to  przyjąć.  Strona,  która  odstępuje  od  umowy,  może  żądać  nie  tylko 
zwrotu  tego,  co  świadczyła,  lecz  również  na  zasadach  ogólnych  naprawienia  szkody 
wynikłej z niewykonania zobowiązania. 
§ 2. Zwrot świadczenia na rzecz konsumenta powinien nastąpić niezwłocznie.”; 
6) 
uchyla się art. 535¹; 
7) 
po art. 543 dodaje się art. 543¹ w brzmieniu: 
„Art.  543¹.  §  1.  Jeżeli  kupującym  jest  konsument,  sprzedawca  obowiązany  jest 
niezwłocznie wydać rzecz kupującemu, nie później niż trzydzieści dni od dnia zawarcia 
umowy, chyba że umowa stanowi inaczej. 
§ 2. W razie opóźnienia sprzedawcy kupujący może wyznaczyć dodatkowy termin 
do wydania rzeczy, a  po  jego  bezskutecznym  upływie  może  od  umowy  odstąpić. 
Przepisy art. 492, art. 492¹ i art. 494 stosuje się.”; 
8) 
art. 546 otrzymuje brzmienie: 
„Art.  546.  §  1.  Sprzedawca  obowiązany  jest  przed  zawarciem  umowy  udzielić 
kupującemu potrzebnych wyjaśnień o stosunkach prawnych i faktycznych dotyczących 
rzeczy sprzedanej. 
§ 2. Sprzedawca obowiązany jest wydać posiadane przez siebie dokumenty, które 
dotyczą rzeczy. Jeżeli treść takiego dokumentu dotyczy także innych rzeczy, sprzedawca 
obowiązany  jest  wydać  uwierzytelniony  wyciąg  z  dokumentu.  Ponadto,  jeżeli  jest  to 
potrzebne do należytego korzystania z rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem, sprzedawca 
obowiązany  jest  załączyć  instrukcję  i  udzielić  wyjaśnień  dotyczących  sposobu 
korzystania z rzeczy.”; 
9) 
po art. 546 dodaje się art. 546¹ w brzmieniu: 
„Art.  546¹.  §  1.  Jeżeli  kupującym  jest  konsument,  sprzedawca  jest  obowiązany 
udzielić  mu  przed  zawarciem  umowy  jasnych,  zrozumiałych  i  niewprowadzających 
– 22 – 
w błąd  informacji w  języku  polskim,  wystarczających  do  prawidłowego  i  pełnego 
korzystania z  rzeczy sprzedanej. W  szczególności  należy  podać:  rodzaj  rzeczy, 
określenie jej producenta lub importera i kraj pochodzenia, znak bezpieczeństwa i znak 
zgodności  wymagane  przez  odrębne  przepisy,  informacje  o  dopuszczeniu do obrotu 
w Rzeczypospolitej  Polskiej  oraz,  stosownie  do  rodzaju  rzeczy,  określenie  jego 
energochłonności, a także inne dane wskazane w odrębnych przepisach. 
§  2.  Jeżeli  rzecz  jest  sprzedawana  w  opakowaniu  jednostkowym lub w  zestawie, 
informacje, o których mowa w § 1, powinny znajdować się na rzeczy sprzedanej lub być 
z  nią  trwale  połączone.  W  pozostałych  przypadkach  sprzedawca  jest  obowiązany 
umieścić  w  miejscu  sprzedaży  informację,  która  może  być  ograniczona do rodzaju 
rzeczy, jej  głównej cechy  użytkowej oraz wskazania producenta lub importera i kraju 
pochodzenia rzeczy. 
§  3.  Sprzedawca  jest  obowiązany  zapewnić  w  miejscu  sprzedaży  odpowiednie 
warunki techniczno-organizacyjne  umożliwiające  dokonanie  wyboru  rzeczy sprzedanej 
i sprawdzenie  jej  jakości,  kompletności  oraz  funkcjonowania  głównych  mechanizmów 
i podstawowych podzespołów. 
§  4.  Na  żądanie  kupującego  sprzedawca  jest  obowiązany  wyjaśnić  znaczenie 
poszczególnych postanowień umowy. 
§  5.  Sprzedawca jest obowiązany  wydać  kupującemu  wraz  z  rzeczą  sprzedaną 
wszystkie  elementy  jej  wyposażenia  oraz  sporządzone  w  języku  polskim  instrukcje 
obsługi, konserwacji i inne dokumenty wymagane przez odrębne przepisy.”; 
10)  art. 548 otrzymuje brzmienie: 
„Art.  548.  §  1.  Z  chwilą  wydania  rzeczy  sprzedanej  przechodzą  na  kupującego 
korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub 
uszkodzenia rzeczy (przejście niebezpieczeństwa). 
§  2.  Jeżeli  strony  zastrzegły  inną  chwilę  przejścia  korzyści  i  ciężarów,  poczytuje 
się  w  razie  wątpliwości,  że  niebezpieczeństwo  przypadkowej  utraty  lub  uszkodzenia 
rzeczy przechodzi na kupującego z tą samą chwilą. 
§  3.  Jeżeli  rzecz  sprzedana  ma  zostać  przesłana  przez  sprzedawcę  kupującemu 
będącemu  konsumentem,  niebezpieczeństwo  przypadkowej  utraty  lub  uszkodzenia 
rzeczy przechodzi na kupującego z chwilą jej wydania kupującemu. Za wydanie rzeczy 
uważa się jej powierzenie przez sprzedawcę przewoźnikowi, jeżeli sprzedawca nie miał 
– 23 – 
wpływu  na  wybór  przewoźnika  przez  kupującego.  Postanowienia  mniej  korzystne  dla 
kupującego są nieważne.”; 
11)  art. 555 otrzymuje brzmienie: 
„Art.  555.  Przepisy o  sprzedaży  rzeczy  stosuje  się  odpowiednio  do  sprzedaży 
energii, praw, wody oraz do umów o dostarczanie treści cyfrowych.”; 
12)  art. 556 otrzymuje brzmienie: 
„Art. 556. Sprzedawca jest odpowiedzialny z tytułu rękojmi, jeżeli rzecz sprzedana 
ma wadę fizyczną lub prawną.”; 
13)  po art. 556 dodaje się art. 556¹–5563 w brzmieniu:  
„Art. 556¹. § 1. Wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. 
W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli: 
1) 
nie  ma  właściwości,  które  rzecz  tego  rodzaju  powinna  mieć  ze  względu  na  cel 
w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia; 
2) 
nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym 
przedstawiając próbkę lub wzór; 
3) 
nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu 
umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia; 
4) 
została kupującemu wydana w stanie niezupełnym. 
§  2.  Jeżeli  kupującym  jest  konsument,  na  równi  z  zapewnieniem sprzedawcy 
traktuje  się  publiczne  zapewnienia  producenta lub jego przedstawiciela, osoby, która 
wprowadza rzecz do obrotu w  zakresie  swojej  działalności  gospodarczej,  oraz  osoby, 
która przez umieszczenie na rzeczy sprzedanej swojej nazwy, znaku towarowego lub 
innego oznaczenia odróżniającego przedstawia się jako producent. 
§  3.  Rzecz  sprzedana  ma  wadę  także  w  razie  nieprawidłowego  jej  zamontowania 
i uruchomienia,  jeżeli  czynności  te  zostały  wykonane  przez  sprzedawcę  lub  osobę 
trzecią,  za  którą  sprzedawca  ponosi  odpowiedzialność,  albo  przez  kupującego,  który 
postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy. 
Art.  5562.  Jeżeli  kupującym  jest  konsument,  a  wada  została  stwierdzona  przed 
upływem  roku  od  wydania  rzeczy  sprzedanej,  domniemywa  się,  że  wada  lub  jej 
przyczyna istniała w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego. 
Art.  5563.  Sprzedawca  jest  odpowiedzialny  względem  kupującego,  jeżeli  rzecz 
sprzedana  stanowi  własność  osoby  trzeciej  albo  jeżeli  jest  obciążona  prawem  osoby 
trzeciej; a  także  jeżeli  ograniczenie  w  korzystaniu  lub  rozporządzaniu  rzeczą  wynika 
– 24 – 
z decyzji lub orzeczenia właściwego organu. W razie sprzedaży prawa sprzedawca jest 
odpowiedzialny także za istnienie prawa (wada prawna).”; 
14)  art. 557–561 otrzymują brzmienie: 
„Art. 557. § 1. Sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, 
jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy. 
§  2.  Gdy  przedmiotem  sprzedaży  są  rzeczy  oznaczone  tylko  co  do  gatunku  albo 
rzeczy mające powstać w przyszłości, sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności 
z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili wydania rzeczy. Przepisu 
tego nie stosuje się, gdy kupującym jest konsument. 
§  3.  Sprzedawca  nie  jest  odpowiedzialny  względem  kupującego  będącego 
konsumentem za to, że rzecz sprzedana nie ma właściwości wynikających z publicznych 
zapewnień,  o  których mowa w art.  556¹  §  2,  jeżeli  zapewnień  tych  nie  znał  ani, 
oceniając  rozsądnie,  nie  mógł  znać  albo  nie  mogły  one  mieć  wpływu  na  decyzję 
kupującego o zawarciu umowy sprzedaży, albo gdy ich treść została sprostowana przed 
zawarciem umowy sprzedaży. 
Art.  558.  §  1.  Strony  mogą  odpowiedzialność  z  tytułu  rękojmi  rozszerzyć, 
ograniczyć lub wyłączyć. Jeżeli kupującym jest konsument, ograniczenie lub wyłączenie 
odpowiedzialności z tytułu rękojmi jest dopuszczalne tylko w wypadkach określonych 
w przepisach szczególnych. 
§  2.  Wyłączenie  lub  ograniczenie  odpowiedzialności  z  tytułu  rękojmi  jest 
bezskuteczne, jeżeli sprzedawca zataił podstępnie wadę przed kupującym. 
Art. 559. Sprzedawca jest odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady fizyczne, które 
istniały w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego lub wynikły z przyczyny 
tkwiącej w rzeczy sprzedanej w tej samej chwili. 
Art.  560.  §  1.  Jeżeli  rzecz  sprzedana  ma  wadę,  kupujący  może  żądać  obniżenia 
ceny  albo  od  umowy  odstąpić,  chyba  że  sprzedawca  niezwłocznie  i  bez nadmiernych 
niedogodności  dla  kupującego  wymieni  rzecz  wadliwą  na  wolną  od  wad  albo  wadę 
usunie.  Ograniczenie  to  nie  ma  zastosowania,  jeżeli  rzecz  była  już  wymieniona  lub 
naprawiana przez sprzedawcę  albo  sprzedawca  nie  uczynił  zadość  obowiązkowi 
wymiany rzeczy na wolną od wad lub usunięcia wady. 
§  2.  Jeżeli  kupującym  jest  konsument,  może  zamiast  zaproponowanego  przez 
sprzedawcę  usunięcia  wady  żądać  wymiany  rzeczy  na  wolną  od  wad  albo  zamiast 
wymiany  rzeczy  żądać  usunięcia  wady,  chyba  że  doprowadzenie  rzeczy  do  zgodności