Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji

 
suma opłat nie może być wyższa od 50% tego wynagrodzenia.”; 
14) art. 56 otrzymuje brzmienie: 
  „Art. 56. Za egzekucję inną niż wymieniona w art. 44-55 pobiera się opłatę stałą w 
 
wysokości  5  %  przeciętnego  wynagrodzenia  miesięcznego  za  każdą  rozpoczętą 
 
godzinę czynności egzekucyjnych, przy czym opłata nie może być wyższa od 100% 
 
tego wynagrodzenia.”; 
15) art. 57 otrzymuje brzmienie: 
 
„Art.  57.  Za  wszystkie  czynności  z  udziałem  Policji,  Żandarmerii  Wojskowej, 
 
wojskowych  organów  porządkowych,  Straży  Granicznej  i Agencji  Bezpieczeństwa 
 
Wewnętrznego  pobiera  się  opłatę  stałą  w  wysokości  5  %  przeciętnego 
wynagrodzenia  
miesięcznego, o ile ich udział był konieczny.”; 
16) w art. 67 ust. 2 otrzymuje brzmienie: 
 
„2. Krajowa Rada Komornicza niezwłocznie przedkłada Ministrowi Sprawiedliwości 
 
swoje  uchwały,  uchwały  i  protokoły  Krajowego  Zjazdu  Komorników,  walnych 
 
zgromadzeń  izb  komorniczych  oraz  uchwały  izb  komorniczych,  a  także  własne 
 
sprawozdanie roczne wraz z bilansem, w terminie dwóch tygodni od dnia ich 
 
otrzymania lub sporządzenia.”; 
 
17) w art. 85 ust. 1 skreśla się pkt 14. 
Art. 2. Opłaty egzekucyjne w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem 
wejścia w życie niniejszej ustawy, do czasu ich zakończenia pobierane są według przepisów 
dotychczasowych. 
Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia. 
 
 
 
 
 
 
 
Uzasadnienie  
 
1)  Komornik  będąc  funkcjonariuszem  publicznym,  używa  pieczęci  urzędowej  z  godłem 
Rzeczypospolitej  Polskiej.  Pieczęć  powinna  być  okrągła  i  odpowiadać  wymogom 
określonym  w  ustawie  z  dnia  31  stycznia  1980  r.  o  godle,  barwach  i  hymnie 
Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 
235,  poz.  2000  z  późn.  zm.).  Zgodnie  z  tą  ustawą  urzędową  pieczęcią  jest  metalowa, 
tłoczona  pieczęć  okrągła  zawierająca  pośrodku  wizerunek  orła  ustalony  dla  godła 
Rzeczypospolitej Polskiej, a w otoku napis odpowiadający nazwie podmiotu uprawnionego 
do używania urzędowej pieczęci. Podmioty, które używają urzędowej pieczęci określone są 
w art. 2a ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej 
Polskiej  oraz  o  pieczęciach  państwowych,  a  komornik  mieści  się  w  grupie  podmiotów 
określonych  w  tym  przepisie  jako  "inne",  którym  przepisy  szczególne  nadają  prawo  do 
używania  wizerunku  orła.  Prawo  komornika  do  używania  pieczęci  z  godłem 
Rzeczypospolitej Polskiej jest wyrazem jego publicznoprawnego charakteru jako organu 
państwa. 
W obliczu obecnie obowiązujących regulacji w otoku pieczęci komornika znajduje 
się  określenie:  komornik  sądowy  a  więc  nazwa  pełnionej  funkcji,  a  ponadto  w  otoku 
pieczęci powinien być wskazany sąd rejonowy, przy którym dany komornik działa, imię i 
nazwisko komornika oraz siedziba kancelarii danego komornika.  Z  kolei  zastępca 
komornika używa pieczęci zastępowanego komornika. Obecne regulacje wskazują na to, że 
on jednak używając pieczęci ma złożyć swój podpis i uczynić wzmiankę o swoim działaniu 
w zastępstwie, a podpis zastępcy komornika powinien być czytelny. Projektodawcy zmiany 
przepisów obowiązujących w tym zakresie, chcąc wyeliminować problem posługiwania się 
przez  zastępcę  komornika  pieczęcią  np.  zawieszonego  czy  odwołanego  komornika 
prawomocnie  skazanego  za  przestępstwo,  proponują,  aby  komornik  jako  funkcjonariusz 
publiczny  używał  dodatkowo  i  obok  pieczęci  urzędowej  z  oznaczonym  cyfrą  rzymską 
numerem  porządkowym  stanowiska  -  pieczęci  imiennej,  a  zastępca  komornika  -  pieczęci 
urzędowej zastępowanego komornika oraz własnej pieczęci imiennej. 
2) Wedle proponowanych zmian, na postanowienie Ministra Sprawiedliwości o zawieszeniu 
komornika  w  czynnościach  przysługuje  zażalenie  do  Sądu  Okręgowego  w  Warszawie,  w 
terminie  7  dni  od  dnia  doręczenia  postanowienia.  Do  rozpoznania  zażalenia  stosuje  się 
właściwe przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. 
Nr 89, poz. 555, z późn. zm.). W założeniu najważniejszym stało się zatem przesądzenie, że 
zażalenie zawieszonego komornika sądowego nie ma wpływu na wykonanie postanowienia 
Ministra.  Dzisiaj  takie  wątpliwości  powstają  z  uwagi  na  wątpliwości  co  do  zakresu 
stosowania przepisów k.p.k. do ustawy komorniczej. 
3) i 4)  Zgodnie z nowelizacją  ustawy  o  komornikach  sądowych  i  egzekucji  proponuje  się 
likwidację  obecnego  trybu  przeniesienia  komornika,  wedle  którego  Minister 
Sprawiedliwości,  po  zasięgnięciu  opinii  Krajowej  Rady  Komorniczej  oraz  prezesa 
właściwego  sądu  apelacyjnego,  może  przenieść  komornika,  za  jego  zgodą  lub  na  jego 
wniosek, na stanowisko komornika w innym rewirze komorniczym, jeżeli przemawiają za 
tym potrzeby prawidłowego i sprawnego prowadzenia czynności, o których mowa w art. 2 
u.k.s.e., lub uzasadniony interes komornika. Krajowa Rada Komornicza przedstawia opinię 
w terminie wyznaczonym, nie krótszym niż 14 dni. Nienadesłanie opinii w tym terminie nie 
wstrzymuje wydania decyzji w przedmiocie przeniesienia (art. 15b ust. 1). Nie jest 
dopuszczalne przeniesienie komornika na stanowisko, co do którego Minister 
Sprawiedliwości  skierował  uprzednio  do  publikacji  w  Dzienniku  Urzędowym 
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" obwieszczenie o wolnym stanowisku 
komornika, do czasu zakończenia postępowania o powołanie na to stanowisko (art. 15b ust. 
2). 
Zgodnie  z  proponowaną  zmianą,  Minister  Sprawiedliwości  będzie  mógł  przenieść 
komornika  na  jego  wniosek,  na  stanowisko  do  innego  rewiru,  jeżeli  przemawiają  za  tym 
potrzeby prawidłowego i sprawnego prowadzenia czynności, o których mowa w art. 2, lub 
uzasadniony  interes  komornika.  Zatem  nowy  tryb  będzie  oznaczał  tylko  zgodę  na 
przeniesienie kancelarii do innego rewiru, ale nie na cudze – zwolnione stanowisko. 
5)  Wedle  obecnie  obowiązującego  art.  21  u.k.s.e.  komornikowi  nie  wolno  podejmować 
dodatkowego  zajęcia  lub  zatrudnienia,  które  by  przeszkadzało  w  pełnieniu  obowiązków 
albo  mogło  uchybiać  powadze  wykonywanego  zawodu  (ust.  1).  Dodatkowe  zatrudnienie 
komornik  może  podjąć  za  zgodą  prezesa  właściwego  sądu  apelacyjnego  i  rady  izby 
komorniczej (ust.  2).  O  zamiarze  podjęcia  dodatkowego  zajęcia  komornik  zawiadamia 
prezesa właściwego sądu apelacyjnego i radę izby komorniczej. Prezes tego sądu w terminie 
tygodniowym  może  sprzeciwić  się  podjęciu  tego  zajęcia  (ust.3).  Zatem  podjęcie 
dodatkowego zatrudnienia  przez  komornika  sądowego  wymaga  uprzedniej  zgody  prezesa 
sądu apelacyjnego i rady izby komorniczej. Zgoda musi być udzielona z osobna przez dwa 
organy. W ust. 1 przepisu określono jedynie przesłanki negatywne wyrażenia zgody, a więc 
odmowy  jej  wyrażenia.  W  przypadku  uznania,  że  dodatkowe  zatrudnienie  będzie 
przeszkadzać  w  pełnieniu  przez  komornika  obowiązków  albo  będzie  uchybiać  powadze 
wykonywanego zawodu, prezes sądu apelacyjnego lub (i) rada izby komorniczej odmawia 
zgody  na  podjęcie  dodatkowego  zatrudnienia.  Jeśli  powyższe  okoliczności  nie  zachodzą, 
zgoda na dodatkowe zatrudnienie musi być udzielona. Analogicznie do wyżej wskazanych 
zasad  należy  określić  przesłanki  wyrażenia  sprzeciwu  wobec  podjęcia  przez  komornika 
dodatkowego zajęcia. Sprzeciw prezesa sądu apelacyjnego może być wyrażony tylko pod 
warunkiem,  że  dodatkowe  zajęcie  będzie  przeszkadzać  w  pełnieniu  przez  komornika 
obowiązków albo będzie uchybiać powadze wykonywanego zawodu. Jeśli przesłanki takie 
nie  zachodzą,  sprzeciw  nie  będzie  mógł  być  wyrażony.  Problemem  jest  natomiast  brak 
środka  odwoławczego  od  decyzji  prezesa  sądu  apelacyjnego,  co  jest  sytuacją 
niedopuszczalną  w  obliczu  kształtowania  sfery  praw  i  obowiązków  funkcjonariusza 
publicznego.  Dlatego  też  proponuje  się,  aby  od  decyzji  prezesa  odmawiającej  zgody  na 
dodatkowe  zatrudnienie  oraz  od  sprzeciwu  wobec  podjęcia  dodatkowego  zajęcia  służyło 
komornikowi odwołanie do Ministra Sprawiedliwości. 
6) i 7) Proponowany zmiany mają na celu doprecyzowanie obecnych regulacji art. 34 pkt 5 i 
art. 39 ust.  1.  Chodzi  w  nich  o  wyraźne  zaznaczenie,  że  w  zakres  kosztów  działalności 
egzekucyjnej mogą być wliczone tylko koszty „udokumentowane”, a nie jak to jest w stanie 
obecnym „inne” nienazwane koszty. Konsekwentnie zakłada się również, że na podstawie 
art.  39  ust.  1  należy  się  komornikowi  zwrot  tylko  „udokumentowanych”  wydatków 
gotówkowych. Komornik jest funkcjonariuszem publicznym - osobą zaufania publicznego i 
jego postępowanie zwłaszcza w zakresie finansów powinno być przejrzyste. Każda kwota 
pobrana i wydatkowana  w  egzekucji  komorniczej  musi  być  odzwierciedlona  w 
dokumentach. 
8) Propozycja zmiany w tym punkcie ma służyć zobowiązaniu komornika do precyzyjnego 
wskazywania  czynności,  która  ma  być  finansowana  z  zaliczki.  Konieczne  jest  też 
wskazanie, że komornik określa termin do którego zaliczka ma być wpłacona. Jest to istotne 
ponieważ brak zaliczki powoduje zaniechanie czynności. 
9), 10), 11), 12), 13), 14) i 15) Propozycje  zmian  określone  w  punktach  9),  10),  11),  12), 
13),  14)  i  15)  zawierają  korektę  wysokości  opłat  egzekucyjnych  określonych  procentowo 
pobieranych  przez  komornika  sądowego  za  dokonanie  czynności.  Autorzy  projektu 
pozostawiają  procentowe  ustalenie  opłat  egzekucyjnych,  jednakże  wprowadzają  jasno 
określone granice tych opłat, dodatkowo je zmniejszając celem ich dostosowania do realiów 
gospodarczych i finansowych. Zapisanie granic procentowych "do 10%", czy "do 5%" ma 
znaczenie  również  w  kontekście  stanowiska  Trybunału  Konstytucyjnego  (dalej:  TK)  w 
zakresie  obowiązków  komorników  co  do  badania  ich  nakładu  pracy.  W  jednym  z 
najnowszych orzeczeń, na tle miarkowania opłat, TK stwierdził, że już komornik powinien 
ustalić właściwą, odpowiednią do jego nakładu pracy opłatę. Oznacza to, że np. 12% jest 
granicą maksymalną, ale może być mniej. Niniejszy projekt explicite stanowisko to przenosi 
na  grunt  ustawy,  co  ma  charakter  porządkujący  i  prospołeczny  -  w  istocie  wskazując 
stronom  postępowań  na  zakres  obowiązków  komornika.  Jeżeli  opłaty  będą  do  ...  %, 
komornik zawsze będzie musiał pamiętać, że jego "stawka" ma tylko maksymalne granice. 
Faktyczny zaś jej wymiar zależy od podlegającego, ad casum, kontroli sądu nakładu pracy 
(kontrola w zakresie wniosku o miarkowanie). 
Dodatkowo,  odnośnie  zmian  w  art.  49  ust.  2  projekt  w  opisanym  wyżej  duchu  realizuje 
wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt P 13/11. 
16) Proponuje się, aby w art. 67 u.k.s.e. nałożyć obowiązek na Krajową Radę Komorniczą 
niezwłocznego  przedłożenia  Ministrowi  Sprawiedliwości  swoich  uchwał,  uchwał  i 
protokołów Krajowego Zjazdu Komorników, walnych zgromadzeń izb komorniczych oraz 
uchwał  izb  komorniczych,  a  także  własnych  sprawozdań  rocznych  wraz  z  bilansem,  w 
terminie dwóch tygodni od dnia ich otrzymania lub sporządzenia. Uzasadnione wydaje się 
bowiem  stwierdzenie,  iż  w  przypadku  braku  obowiązku  przedkładania  Ministrowi 
Sprawiedliwości przez Krajową Radę Komorniczą wszystkich swoich uchwał, co również 
odnosi  się  do  poszczególnych  rad  izb  komorniczych,  nadzór  zwierzchni  Ministra  nad 
samorządem  komorniczym  jest  dalece  iluzoryczny  i  nie  spełnia  swych  funkcji.  Jak 
podkreśla TK w wyroku z dnia 1 grudnia 2009 r., K 4/08, OTK-A 2009, nr 11, poz. 162, 
należy  odróżnić  zwierzchni  nadzór  Ministra  Sprawiedliwości  nad  funkcjonariuszami 
publicznymi  lub  osobami  korzystającymi  z  ochrony  przysługującej  funkcjonariuszom 
publicznym  od  nadzoru  nad  samorządami  zawodowymi  adwokatów  i  radców  prawnych. 
Nadzór  tego  rodzaju  już  w  założeniu  posiada  szerszy  zakres  przedmiotowy  i  przyznaje 
podmiotowi  nadzorującemu  większe  możliwości  działania.  Pomimo  obecnie