Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o towarach paczkowanych

Projekt

U S T A W A
z dnia
o zmianie ustawy o towarach paczkowanych

Art. 1.
W ustawie z dnia 7 maja 2009 r. o towarach paczkowanych (Dz. U. Nr 91,
poz. 740 oraz z 2010 r. Nr 107, poz. 679) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 14 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Za czynności związane z kontrolą doraźną nie pobiera się
opłaty, chyba że w ich wyniku zostanie stwierdzone, że
sprawdzona partia towaru paczkowanego nie spełnia
wymagań dopuszczenia do obrotu w rozumieniu przepisów
ustawy. W takim przypadku pobierane są od paczkującego,
zlecającego paczkowanie, paczkującego na zlecenie,
sprowadzającego, importera opłaty jak za kontrole planowe,
o których mowa w art. 20 ust. 2.”;
2) w art. 20 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. Dyrektor właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar,
nie częściej niż raz w roku, przeprowadza w pomieszczeniach
paczkującego, zlecającego paczkowanie, paczkującego na
zlecenie, importera oraz w miejscu paczkowania lub
składowania towarów paczkowanych, kontrole planowe
w
celu stwierdzenia poprawności stosowanego systemu
kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego.
2. Za czynności wykonywane przez dyrektora właściwego
terytorialnie okręgowego urzędu miar związane z planową
kontrolą towarów paczkowanych pobiera się od
paczkującego, zlecającego paczkowanie, paczkującego na
zlecenie, importera opłaty zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach.”.

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

19/09/KC

2
U Z A S A D N I E N I E

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o towarach paczkowanych: „Dyrektor
właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar, nie częściej niż raz w roku,
przeprowadza w pomieszczeniach paczkującego, zlecającego paczkowanie, paczkującego
na zlecenie importera oraz w miejscu paczkowania lub składowania towarów
paczkowanych, kontrole planowe w celu stwierdzenia poprawności stosowanego systemu
kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego”.
Zawarty w przedmiotowym przepisie zwrot „paczkującego na zlecenie importera”
jest wynikiem pomyłki powstałej na etapie prac legislacyjnych nad projektem regulacji w
Senacie RP. Naprawienie tej omyłki nie było możliwe w trybie sprostowania przez
Marszałka Sejmu.
Uchwałą z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie ustawy o towarach paczkowanych
Senat wprowadził do treści projektowanej regulacji poprawkę polegającą na tym, że w art.
20 ust. 1 po wyrazach „zlecającego paczkowanie” dodane zostały wyrazy „paczkującego
na zlecenie” (poprawka nr 4).
W uzasadnieniu do uchwały w części dotyczącej ww. poprawki słusznie
podniesiono, że w art. 20 ust. 1 określającym, w jakich pomieszczeniach może być
przeprowadzana kontrola planowa, nie wskazano pomieszczeń paczkującego na zlecenie.
Mając na względzie art. 9 ust. 3 ustawy, który stanowi, że na zasadach określonych w tym
przepisie paczkujący na zlecenie może przejąć odpowiedzialność za zorganizowanie i
przeprowadzenie kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego, Senat uznał za
konieczne jednoznaczne wskazanie w art. 20 ust. 1, że kontrola planowa może być
przeprowadzona również w pomieszczeniach paczkującego na zlecenie. W uzasadnieniu
Senat trafnie przywołał również art. 14 ust. 1 ustawy, w którym ustawodawca dopuścił
możliwość przeprowadzenia kontroli doraźnej również w pomieszczeniach paczkującego
na zlecenie.
Z uzasadnienia do uchwały Senatu jednoznacznie wynika zatem, że intencją
powyższej zmiany było uzupełnienie dotychczasowego przepisu poprzez wskazanie
pomieszczeń paczkującego na zlecenie jako pomieszczeń, w których może być
przeprowadzona kontrola planowa. Jednakże omyłkowe pominięcie – w trakcie prac
redakcyjnych nad tekstem uchwały Senatu – przecinka na końcu dodawanych wyrazów,
spowodowało powstanie nowej kategorii podmiotu „paczkującego na zlecenie importera”,
który w ogóle nie występuje w ustawie o towarach paczkowanych.
Gdyby przyjąć, że art. 20 ust. 1 wprowadza nową kategorię podmiotu
„paczkującego na zlecenie importera”, to należałyby do niej podmioty, wykonujące jedynie
czynności techniczne związane z paczkowaniem produktów – polegające na umieszczeniu
odmierzonej porcji produktu w opakowaniu jednostkowym w celu wprowadzenia go do
obrotu jako towaru paczkowanego – poza terytorium Unii Europejskiej. Importer został
bowiem zdefiniowany w ustawie jako przedsiębiorca, który sprowadza towar paczkowany
na terytorium RP z państwa niebędącego stroną umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym i wprowadza go do obrotu.
Należy podkreślić, że przywołane wyżej podmioty nie wprowadzają towarów do
obrotu, a w konsekwencji nie mają żadnej bezpośredniej styczności z polskim rynkiem i w
żaden sposób nie mogą być na nie nakładane przez polskie prawo obowiązki. Nie można
również z przyczyn oczywistych nakładać na organy administracji miar obowiązków
przeprowadzania kontroli tych podmiotów, a to de facto czyni omawiany przepis.
Obecne brzmienie art. 20 ust. 1 ustawy o towarach paczkowanych oznacza ponadto,
że kontrolom nie będzie podlegał – wbrew intencjom Senatu – paczkujący na zlecenie.
Również importer nie będzie podlegał kontrolom planowym, gdyż nie jest enumeratywnie
wymieniony w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.
Brak możliwości przeprowadzenia kontroli tych dwóch podmiotów, tj.
paczkującego na zlecenie i importera, jest bardzo niebezpieczny m.in. dla interesów
konsumentów towarów paczkowanych, którzy mogą być wprowadzeni w błąd co do ilości
rzeczywistej towaru. Szczególne zagrożenie stanowi uniemożliwienie kontroli importera.
Brak takiej możliwości oznacza bowiem, że towary paczkowane sprowadzane spoza UE
(a więc o najniższym poziomie kontroli) nie będą w ogóle mogły być kontrolowane.
Zachodzi zatem oczywista rozbieżność pomiędzy uzasadnieniem wprowadzenia
przez Senat poprawki do art. 20 ust. 1 a faktyczną jej realizacją.
Ponadto art. 20 ust. 2 ustawy o towarach paczkowanych stanowi, że: „Za czynności
wykonywane przez dyrektora właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar związane
z planową kontrolą towarów paczkowanych pobiera się od paczkującego opłaty zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach.”.

2
Oznacza to, iż opłaty za kontrole planowe można pobrać wyłącznie od
paczkującego, ponieważ tylko ten podmiot jest bezpośrednio wskazany w ww. przepisie,
podczas gdy zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o towarach paczkowanych, kontrolom
planowym przeprowadzanym przez organy administracji miar podlegają – oprócz
paczkującego – również zlecający paczkowanie, paczkujący na zlecenie oraz importer.
Analogiczna sytuacja występuje podczas kontroli doraźnych, natomiast w ocenie
Prezesa Głównego Urzędu Miar mają one większy wpływ na skuteczność sprawowanego
nadzoru w zakresie paczkowania produktów. Z przepisu art. 14 ust. 1 omawianej ustawy
wynika wprawdzie, że w zakresie nadzoru właściwe terytorialnie organy administracji miar
przeprowadzają kontrole doraźne w pomieszczeniach paczkującego, zlecającego
paczkowanie, paczkującego na zlecenie, sprowadzającego lub importera oraz w miejscu
paczkowania lub składowania towarów paczkowanych. Powyższy przepis umożliwia
organom administracji miar wykonywanie kontroli doraźnych u wszystkich podmiotów
realizujących zadania związane z paczkowaniem produktów określonych w ustawie.
Jednakże poprzez odesłanie w drugim zdaniu art. 14 ust. 2 do art. 20 ust. 2 ustawy i zasad
określonych przy kontrolach planowych, przepis ten ogranicza pobieranie opłat tylko do
paczkującego.
Powyższa sytuacja powoduje zatem nierówne traktowanie podmiotów w zakresie
pobierania opłat. Intencją projektodawcy jest objęcie tym samym systemem opłat
wszystkich kontrolowanych podmiotów, ponieważ wszystkie ponoszą odpowiedzialność za
kwestie będące przedmiotem kontroli, czyli za poprawność stosowanego systemu kontroli
wewnętrznej ilości towaru paczkowanego. Niezbędne jest zatem zapewnienie spójności
przepisów art. 20 ust. 1 i 2 poprzez stosowne zmiany ich treści.
Doprecyzowano również zdanie drugie art. 14 ust. 2 ustawy poprzez wymienienie
w nim wszystkich podmiotów podlegających kontrolom doraźnym, od których można
pobierać opłaty.
Projekt ustawy nie zawiera przepisów technicznych i w związku z tym nie podlega
notyfikacji zgodnie z trybem przewidzianym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 23
grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i
aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597).


3