Poselski projekt ustawy o ochronie indywidualnych i zbiorowych praw pacjenta oraz o Rzeczniku Praw Pacjenta

Art. 7. 1. W razie zawinionego naruszenia praw pacjenta, sąd może przyznać poszkodowanemu
odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art.
448 Kodeksu cywilnego.
2. W razie zawinionego naruszenia prawa pacjenta do umierania w spokoju i godności, sąd może,
na żądanie najbliższego członka rodziny, innego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna
faktycznego, zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez nich cel społeczny na
podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego.
Rozdział 2
Prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych

Art. 8. 1. Pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom
aktualnej wiedzy medycznej, a w sytuacji ograniczonych możliwości udzielenia odpowiednich
świadczeń – do korzystania z rzetelnej, opartej na kryteriach medycznych, procedury ustalającej
kolejność dostępu do tych świadczeń.
2. Pacjent ma prawo żądać, aby osoba wykonująca zawód medyczny udzielająca mu
świadczeń zdrowotnych zasięgnęła opinii innej osoby wykonującej zawód medyczny lub zwołała
konsylium lekarskie.

Art. 9. 1. Pacjent ma prawo do udzielenia mu świadczeń zdrowotnych w stanie nagłego
zagrożenia zdrowotnego w rozumieniu przepisów o Państwowym Ratownictwie Medycznym.
2. Pacjent ma prawo do uzyskania świadczeń zdrowotnych w sytuacji porodu.

Art. 10. Pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych ze szczególną
starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach odpowiadających
określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym. Przy udzielaniu
świadczeń zdrowotnych osoby wykonujące zawód medyczny kierują się zasadami etyki
zawodowej określonymi przez właściwe samorządy zawodów medycznych.

Rozdział 3
Prawa pacjenta do informacji


4
Art. 11. 1. Pacjent ma prawo do informacji o swoim stanie zdrowia.
2. Pacjenta ma prawo do informacji o rodzaju i zakresie świadczeń zdrowotnych
udzielanych przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych.
3. Pacjent ma prawo do uprzedniej wcześniejszej informacji o zamiarze odstąpienia przez
lekarza od leczenia pacjenta i wskazania mu przez tego lekarza możliwości uzyskania
świadczenia zdrowotnego u innego podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych.

Art. 12. Pacjent ma prawo do ogólnodostępnej informacji o prawach pacjenta. Podmiot
udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia informacje o prawach pacjenta poprzez podanie
ich do publicznej wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty oraz umieszczenie w miejscu
ogólnodostępnym.

Art. 13. Osoby wykonujące zawód medyczny, udzielające świadczeń zdrowotnych są
obowiązane informować pacjenta o jego prawach.

Art.
14. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 11 ust. 2, podmiot udzielający
świadczeń zdrowotnych podaje do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach
udzielanych świadczeń zdrowotnych. Treść i forma tych informacji nie mogą mieć cech reklamy.

Art. 15. 1. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 11 ust. 1, osoby wykonujące
zawód medyczny, udzielające świadczeń zdrowotnych, udzielają pacjentowi, jego
przedstawicielowi ustawowemu lub osobie upoważnionej przez pacjenta przystępnej informacji o
jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych,
leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach
leczenia oraz rokowaniu.
2. Osoby wykonujące zawód medyczny, udzielające świadczeń zdrowotnych, mogą
udzielać informacji, o której mowa w ust. 1, osobom innym niż wymienione w tym przepisie
tylko za uprzednią zgodą pacjenta.
3. Na żądanie pacjenta osoby wykonujące zawód medyczny, udzielające świadczeń
zdrowotnych nie udzielają pacjentowi informacji, o której mowa w ust. 1.

5
4. Jeżeli pacjent nie ukończył 16 lat lub jest nieprzytomny bądź niezdolny do zrozumienia
znaczenia informacji, osoby wykonujące zawód medyczny, udzielające świadczeń zdrowotnych
udzielają informacji przedstawicielowi ustawowemu, a w razie jego braku lub gdy porozumienie
się z nim jest niemożliwe - opiekunowi faktycznemu pacjenta.
5. Pacjentowi, który nie ukończył 16 lat, osoba wykonująca zawód medyczny, udzielająca
świadczeń zdrowotnych, udziela informacji w zakresie i formie potrzebnej do prawidłowego
przebiegu procesu diagnostycznego lub terapeutycznego i wysłuchuje jego zdania.
6. W sytuacjach wyjątkowych, jeżeli rokowanie jest niepomyślne dla pacjenta, lekarz może
ograniczyć informację o stanie zdrowia i o rokowaniu, jeżeli według oceny lekarza przemawia za
tym dobro pacjenta. W takich przypadkach lekarz informuje przedstawiciela ustawowego
pacjenta, opiekuna faktycznego lub osobę upoważnioną przez pacjenta. Na żądanie pacjenta
lekarz ma jednak obowiązek udzielić mu żądanej informacji.

Rozdział 4
Prawo pacjenta do tajemnicy informacji z nim związanych

Art. 16. Pacjent ma prawo do zachowania przez osoby wykonujące zawód medyczny, w
tym udzielające mu świadczeń zdrowotnych, w tajemnicy informacji z nim związanych, a
uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu medycznego.

Art. 17. 1. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 16, osoby wykonujące zawód
medyczny są obowiązane zachować w tajemnicy informacje związane z pacjentem, w
szczególności ze stanem zdrowia pacjenta. Dotyczy to także informacji uzyskanych od pacjenta.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy:
1)
tak stanowią przepisy odrębnych ustaw;
2)
zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia
pacjenta lub innych osób;
3)
pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy;
4)
zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z
udzielaniem świadczeń zdrowotnych innym osobom wykonującym zawód medyczny,
uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń;

6
5)
jest
to niezbędne do praktycznej nauki zawodów medycznych;
6)
jest
to niezbędne dla celów naukowych.
3. Osoby wykonujące zawód medyczny udzielające świadczeń zdrowotnych, z wyjątkiem
przypadków, o których mowa w ust. 2 pkt 1-3, 5 i 6, są związane tajemnicą również po śmierci
pacjenta.
4. Nie można podać do publicznej wiadomości danych umożliwiających identyfikację
pacjenta, bez jego zgody.

Rozdział 5
Prawo pacjenta do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych

Art. 18. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do wyrażenia zgody na udzielenie
świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody, jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią
inaczej.

Art. 19. Pacjent ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń
zdrowotnych lub odmowy takiej zgody, po uzyskaniu informacji w zakresie określonym w art.
15.
Art. 20. 1. W celu realizacji prawa, o którym mowa w art. 19, udzielenie świadczenia
zdrowotnego wymaga uzyskania zgody pacjenta. Zgoda pacjenta nie jest wymagana w przypadku
wykonywania przez diagnostę laboratoryjnego czynności i zabiegów przeprowadzanych na
zlecenie lekarskie.
2. Jeżeli pacjent jest małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody, wymagana
jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela ustawowego
lub porozumienie się z nim jest niemożliwe - zgoda sądu opiekuńczego.
3. Jeżeli zachodzi potrzeba przeprowadzenia badania osoby, o której mowa w ust. 2, zgodę
na przeprowadzenie badania może wyrazić także opiekun faktyczny.
4. W przypadku osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej zgodę wyraża przedstawiciel
ustawowy tej osoby. Jeżeli osoba taka jest w stanie z rozeznaniem wypowiedzieć opinię w
sprawie badania, konieczne jest ponadto uzyskanie zgody tej osoby.

7
5. Jeżeli pacjent ukończył 16 lat, wymagana jest także jego zgoda na udzielenie świadczeń
zdrowotnych.
6. Jeżeli jednak małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo pacjent
chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący dostatecznym rozeznaniem,
sprzeciwia się czynnościom medycznym, poza zgodą jego przedstawiciela ustawowego lub
opiekuna faktycznego albo w przypadku niewyrażenia przez nich zgody wymagana jest zgoda
sądu opiekuńczego.
7. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, zgoda osób wymienionych w ust. 1, 2 i 4 może być
wyrażona ustnie albo nawet poprzez takie ich zachowanie, które w sposób niebudzący
wątpliwości wskazuje na wolę poddania się świadczeniom zdrowotnym.
8. Jeżeli pacjent, o którym mowa w ust. 2, nie ma przedstawiciela ustawowego ani opiekuna
faktycznego albo porozumienie się z tymi osobami jest niemożliwe, po przeprowadzeniu badania
takiego pacjenta, można przystąpić do udzielania dalszych świadczeń zdrowotnych dopiero po
uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego, chyba że przepisy innych ustaw stanowią inaczej.
9. Udzielenie świadczenia zdrowotnego jest możliwe bez zgody przedstawiciela ustawowego
pacjenta bądź zgody właściwego sądu opiekuńczego, gdy zwłoka spowodowana postępowaniem
w sprawie uzyskania zgody groziłaby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego
uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia.
10. W przypadku, o którym mowa w ust. 9:
1) osoba wykonująca zawód medyczny, udzielająca świadczeń zdrowotnych, ma
obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii lekarza; w przypadku lekarza
powinien być to lekarz w miarę możliwości tej samej specjalności;
2) diagnosta laboratoryjny wykonuje świadczenia zdrowotne na pisemne zlecenie
lekarza leczącego pacjenta.
11. O wykonywanych czynnościach w przypadku, o którym mowa w ust. 9, osoba
udzielająca świadczeń zdrowotnych niezwłocznie zawiadamia przedstawiciela ustawowego,
opiekuna faktycznego lub sąd opiekuńczy oraz dokonuje adnotacji w dokumentacji medycznej
pacjenta.
12. Sądem opiekuńczym właściwym miejscowo dla udzielania zgody na udzielenie
świadczeń zdrowotnych jest sąd, w którego okręgu świadczenia te mają być udzielone.


8