Rządowy projekt ustawy o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

uzyskania upoważnienia przez jednostkę nieposiadającą siedziby na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże biorąc pod uwagę brak jakichkolwiek szczegółowych
kryteriów uzyskania stosownego upoważnienia, zainteresowany podmiot nie ma
możliwości zgłoszenia swojej „kandydatury”, dlatego też minister właściwy do spraw
rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, kryteria, jakie powinny być spełnione.
Zgodnie z art. 43 ust. 4 ustawy o ochronie roślin opracowywanie ocen i raportów przez
upoważnione jednostki organizacyjne jest dokonywane odpłatnie, jednocześnie jednak
ustawa nie zawiera przepisów umożliwiających regulację cen za świadczenie takich usług.
Okoliczności te, przy jednoczesnym braku kryteriów udzielenia upoważnienia i niewielkiej
liczbie upoważnionych podmiotów, w znacznym stopniu mogą przyczynić się do
podniesienia kosztów związanych z dopuszczeniem środków ochrony roślin do obrotu
i stanowi jeden z elementów kształtujących cenę środków ochrony roślin w obrocie.
Obecnie obowiązujące przepisy nie regulują również zasad przeprowadzania kontroli
upoważnionych jednostek. Wydaje się, iż z uwagi na zapewnienie bezpieczeństwa dla
zdrowia człowieka, zwierząt i dla środowiska, powinny zostać określone kryteria
umożliwiające cofnięcie upoważnienia w szczególności, gdy opracowywane oceny
i raporty, nie będą umożliwiały potwierdzenia warunków wydania zezwolenia na
dopuszczenie środka ochrony roślin do obrotu, o których mowa w art. 38 ust. 1 ustawy
o ochronie roślin oraz nie będą sporządzane zgodnie ze szczegółowymi zasadami
sporządzania oceny wyników badań, informacji i danych dotyczących środka ochrony
roślin i substancji aktywnej określonych w załączniku nr 3 do rozporządzenia Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 maja 2005 r. w sprawie zakresu badań, informacji
i danych dotyczących środka ochrony roślin i substancji aktywnej oraz zasad sporządzania
ich oceny (Dz. U. Nr 100, poz. 839 oraz z 2006 r. Nr 133, poz. 937), a także w
międzynarodowych standardach Europejsko- ródziemnomorskiej Organizacji Ochrony
Roślin (EPPO) i wytycznych Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów
(SANCO). Dlatego też określono kryteria kontroli podmiotów opracowujących oceny
i raporty oraz uprawnienie ministra właściwego do spraw rolnictwa w tym
zakresie – art. 43a ust. 8 – 9,

5) konfekcjonowanie lub obrót środkami ochrony roślin (art. 64 ustawy o ochronie roślin
w dotychczasowym brzmieniu)
Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o ochronie roślin działalność gospodarcza w zakresie
konfekcjonowania lub obrotu środkami ochrony roślin jest działalnością regulowaną

34

w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
i wymaga wpisu do rejestru przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie
konfekcjonowania lub obrotu środkami ochrony roślin. Rozwiązanie takie stanowi
implementację art. 17 dyrektywy Rady z dnia 15 lipca 1991 r. 91/414/EWG dotyczącej
wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz. Urz. WE L 230 z 19.08.1991, str. 1,
z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 11, str. 332, z późn. zm.).
Organem prowadzącym rejestr podmiotów wykonujących działalność w zakresie
konfekcjonowania lub obrotu środkami ochrony roślin jest wojewódzki inspektor ochrony
roślin i nasiennictwa, właściwy ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania
przedsiębiorcy. Przepis ten w sposób pośredni uniemożliwia więc uzyskanie wpisu do
rejestru przez przedsiębiorcę posiadającego siedzibę i miejsce zamieszkania poza
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co jest niezgodne z art. 16 ust. 2 dyrektywy
o usługach. W związku z powyższym proponuje się, aby w przypadku takich podmiotów
właściwość wojewódzkiego inspektora była określana na podstawie miejsca prowadzenia
działalności.
Ponadto proponuje się zmianę brzmienia art. 64 ust. 4 pkt 3 ustawy o ochronie roślin,
polegającą na zniesieniu obowiązku posiadania przez podmioty prowadzące działalność
w zakresie konfekcjonowania lub obrotu środkami ochrony roślin zaświadczeń wydanych
przez odpowiednie organy, poświadczających spełnienie wymagań określonych
w przepisach o ochronie przeciwpożarowej, sanitarnych oraz o ochronie środowiska.
Pozostawiony zostanie natomiast obowiązek spełniania wymagań w powyższym zakresie.
Proponowana zmiana ma na celu ograniczenie formalnych wymogów, związanych
z rozpoczęciem przez podmiot prowadzenia działalności gospodarczej,

6) prowadzenie szkoleń w zakresie stosowania lub obrotu i konfekcjonowania środków
ochrony roślin (art. 75 ustawy o ochronie roślin w dotychczasowym brzmieniu)
Stosownie do art. 75 ust. 1 ustawy o ochronie roślin szkolenia w zakresie stosowania
lub obrotu i konfekcjonowania środków ochrony roślin mogą być prowadzone przez
jednostki organizacyjne upoważnione przez wojewódzkiego inspektora właściwego ze
względu na siedzibę tych jednostek.
Za reglamentacją działalności związanej z prowadzeniem wymienionych wyżej szkoleń
przemawia ważny interes publiczny, a w szczególności ochrona zdrowia konsumentów oraz
ochrona środowiska naturalnego. Tylko prawidłowe stosowanie środków ochrony roślin
gwarantuje, że wyprodukowane z ich wykorzystaniem płody rolne będą bezpieczne dla

35

konsumenta, a także, że wykonywane zabiegi ochrony roślin nie stworzą zagrożenia dla
środowiska. Wykonywanie zabiegów ochrony roślin wymaga więc specjalistycznej wiedzy,
którą rolnicy mogą uzyskać w trakcie stosownych szkoleń. Aby odnieść zamierzony efekt,
szkolenia takie powinny być prowadzone przez osoby posiadające odpowiednie
kompetencje oraz według starannie przygotowanych programów. W związku z powyższym,
konieczny jest nadzór administracji państwowej nad prowadzeniem takich szkoleń. Należy
także podkreślić, że art. 5 ust. 1 – 2 dyrektywy 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r.
ustanawiającej ramy wspólnotowego działania na rzecz zrównoważonego stosowania
pestycydów (Dz. Urz. UE L 309 z 24.11.2009, str. 71) przewiduje, że państwa
członkowskie ustanowią systemy szkoleń i certyfikacji dla użytkowników i dystrybutorów
środków ochrony roślin, a także dla osób zajmujących się doradztwem w tym zakresie.
Opisany powyżej przepis art. 75 ust. 1 ustawy o ochronie roślin w sposób pośredni
uniemożliwia uzyskanie upoważnienia do prowadzenia szkoleń przez podmiot
nieposiadający siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co jest niezgodne z art. 16
ust. 2 dyrektywy o usługach. Ponadto obecne przepisy uzależniają udzielenie upoważnienia
od wyników przeprowadzonej kontroli wnioskującego podmiotu, co jest niezgodne z art. 9
ust. 1 lit. c tej dyrektywy.
W związku z powyższym proponuje się, aby prowadzenie szkoleń w omawianym zakresie
było działalnością regulowaną w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej. Warunkiem rozpoczęcia prowadzenia szkoleń będzie uzyskanie
wpisu do rejestru przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie prowadzenia
szkoleń w zakresie ochrony roślin. Rejestr będzie również obejmować przedsiębiorców
prowadzących szkolenia w zakresie integrowanej produkcji. Projektowane przepisy
uzależniają przy tym właściwość wojewódzkich inspektorów ochrony roślin i nasiennictwa
przy dokonywaniu wpisu podmiotów nieposiadających siedziby na terytorium RP, od
miejsca prowadzenia działalności podlegającej wpisowi. Zmiana przepisów obejmuje także
odstąpienie od przeprowadzania kontroli uprzedniej podmiotów wpisywanych do rejestru,
na rzecz kontroli następczej.
Ponadto w projektowanej ustawie proponuje się:
– określić informacje, jakie powinny być zawarte we wniosku o wpis do rejestru
podmiotów prowadzących szkolenia w zakresie ochrony roślin, a także informacje,
jakie powinien zawierać taki rejestr,
– wskazać obowiązki podmiotów prowadzących szkolenia w zakresie ochrony roślin,
obejmujące m.in. informowanie wojewódzkiego inspektora ochronny roślin

36

i nasiennictwa o planowanych terminach takich szkoleń (rozwiązanie takie ma na
celu ułatwienie sprawowania nadzoru nad szkoleniami).
Zgodnie z dotychczasowymi przepisami do prowadzenia szkoleń w zakresie
stosowania lub obrotu i konfekcjonowania środków ochrony roślin upoważnione były
m.in. jednostki organizacyjne niebędące przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Mając na uwadze prawidłowe
funkcjonowanie systemu szkoleń wskazane jest, aby jednostki te zachowały swoje
uprawnienia. W związku z powyższym proponowane przepisy określają zasady, na jakich
jednostki takie będą mogły prowadzić szkolenia po wejściu w życie niniejszej ustawy.
Proponuje się, aby prowadzenie szkoleń wymagało od takich jednostek uzyskania wpisu do
rejestru prowadzonego przez wojewódzkiego inspektora ochrony roślin i nasiennictwa.
Warunki uzyskania wpisu do rejestru, prowadzenia szkoleń oraz konsekwencje
nieprzestrzegania przepisów ustawy (obejmujące m.in. wykreślenie z rejestru) będą takie
same, jak w przypadku prowadzenia szkoleń w zakresie stosowania lub obrotu
i konfekcjonowania środków ochrony roślin przez przedsiębiorców.
Ponadto proponuje się wprowadzenie zmiany art. 66 ust. 1 i art. 74 ustawy o ochronie
roślin, zapewniających uznawanie zaświadczeń o ukończeniu szkolenia w zakresie
stosowania środków ochrony roślin, uzyskanych w innych państwach członkowskich Unii
Europejskiej, państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym albo państwach, które
zawarły ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi umowy regulujące
swobodę przedsiębiorczości,

7) prowadzenie badań sprawności technicznej opryskiwaczy (art. 76 ustawy o ochronie
roślin w dotychczasowym brzmieniu)
Stosownie do art. 76 ust. 2 ustawy o ochronie roślin w dotychczasowym brzmieniu
opryskiwacze ciągnikowe i samobieżne, polowe lub sadownicze mogą być wprowadzane
do obrotu, jeżeli ich sprawność techniczna została potwierdzona badaniami
przeprowadzonymi przez jednostki organizacyjne upoważnione przez wojewódzkiego
inspektora ochrony roślin i nasiennictwa. Zgodnie z ust. 3 tego artykułu obowiązek badań
dotyczy również opryskiwaczy będących w eksploatacji.
Za reglamentacją działalności związanej z przeprowadzaniem badań sprawności
technicznej opryskiwaczy przemawia nadrzędny interes publiczny, a w szczególności

37

ochrona zdrowia konsumentów oraz ochrona środowiska naturalnego – tylko opryskiwacze
sprawne technicznie gwarantują bezpieczne stosowanie środków ochrony roślin. Jednostki
prowadzące badania sprawności technicznej takich maszyn muszą dysponować
odpowiednim sprzętem diagnostycznym oraz wykonywać badania w oparciu o szczegółowe
metodyki. W związku z powyższym, konieczny jest nadzór administracji państwowej nad
działalnością w tym zakresie. Należy mieć także na uwadze, że art. 8 ust. 1 dyrektywy
2009/128/WE przewiduje, że państwa członkowskie powinny wprowadzić na swoim
terytorium system okresowych badań opryskiwaczy oraz ich certyfikacji. Jednocześnie,
zgodnie z art. 8 ust. 6 dyrektywy, państwa członkowskie powinny wskazać jednostki
odpowiedzialne za przeprowadzanie takich kontroli. Przepisy krajowe są więc zgodne
z postanowieniami dyrektywy 2009/128/WE. Obecne przepisy uzależniają udzielenie
upoważnienia do prowadzenia badań sprawności technicznej opryskiwaczy od wyników
kontroli spełnienia przez daną jednostkę wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie przeprowadzania badań
opryskiwaczy (Dz. U. Nr 137, poz. 1544), w zakresie warunków lokalowych, wyposażenia
technicznego oraz kwalifikacji diagnostów. Powyższe rozwiązanie ma na celu zapewnienie
wiarygodności, powtarzalności i porównywalności wyników uzyskiwanych przez
poszczególne upoważnione jednostki. Mając na uwadze zagrożenia dla zdrowia i życia
ludzi oraz dla środowiska naturalnego, związane ze stosowaniem środków ochrony roślin,
kontrola spełnienia przez jednostkę powyższych wymagań powinna zostać przeprowadzona
przed wydaniem upoważnienia. Rozwiązanie takie nie stoi w sprzeczności z art. 9 ust. 1
lit. c dyrektywy o usługach.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami decyzję o udzieleniu upoważnienia do prowadzenia
badań sprawności technicznej opryskiwaczy wydaje wojewódzki inspektor ochrony roślin
i nasiennictwa, właściwy ze względu na siedzibę jednostki. Przepis ten w sposób pośredni
uniemożliwia uzyskanie stosownego zezwolenia przez jednostkę nieposiadającą siedziby na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, co jest niezgodne z art. 16 ust. 2 dyrektywy
o usługach.
W związku z powyższym w projektowanej ustawie proponuje się uznawanie wyników
badań przeprowadzonych przez jednostki organizacyjne upoważnione do przeprowadzania
badań opryskiwaczy i potwierdzania ich sprawności technicznej w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej, państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym albo
państwie, które zawarło ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi umowę

38