Poselski projekt ustawy o sporcie

Warszawa, 27 października 2009 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

DSPA-140-169(4)/09


Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej





Przekazuję przyjęte przez Radę Ministrów stanowisko wobec
poselskiego projektu ustawy



- o sporcie (druk nr 2374).


Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów upoważniła Ministra Sportu i
Turystyki do reprezentowania Rządu w tej sprawie w toku prac parlamentarnych.


(-) Donald Tusk























Stanowisko Rządu wobec poselskiego projektu ustawy o sporcie (druk nr 2374)


Przedłożony poselski projekt ustawy o sporcie (druk na 2374) jest próbą uregulowania
całego obszaru dotyczącego funkcjonowania sportu w jednym akcie prawnym, który
zastąpiłby przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155,
poz. 1298, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z
2007 r. Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.).
Poselski projekt ustawy o sporcie określa: zasady prowadzenia działalności w zakresie
sportu, organizację i zasady uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym, zadania
administracji publicznej i innych podmiotów w zakresie wspierania uprawiania sportu i
organizacji współzawodnictwa sportowego.
Dokonując oceny poselskiego projektu ustawy o sporcie należy wskazać, że do Sejmu RP
został również skierowany rządowy projekt ustawy o sporcie (druk 2313), dotyczący tej samej
problematyki. Wiele zagadnień zawartych w projekcie poselskim zostało również
uregulowanych w przedłożeniu rządowym.
Za punkt wyjścia w projekcie poselskim ustawy projektodawcy przyjęli rozwiązanie,
przedstawione również w projekcie rządowym, mające na celu ujednolicenie stosowanej
nomenklatury w zakresie dotyczącym określenia działalności prowadzonej w obszarze kultury
fizycznej i sportu, określając tą działalność jako „sport”. Konsekwencją tego podejścia jest
tytuł ustawy, tożsamy z tytułem projektu rządowego. W projekcie wprowadza się szereg
nowych rozwiązań, jednakże nie wszystkie z nich są ze sobą zbieżne, często proponowane
zmiany są niedopracowane legislacyjnie.
Konstrukcję i strukturę przepisów przedmiotowego projektu ustawy oparto w części na
przepisach ustawy o sporcie kwalifikowanym oraz ustawy o kulturze fizycznej, wprowadzając
kilka nowych rozwiązań, które jednak nie stanowią jednolitej całości.
W projekcie ustawy zawarto również rozwiązania budzące wątpliwości interpretacyjne
oraz wątpliwości co do prawidłowości ich sformułowania. Przykładem tego może być
nadmierna regulacja zagadnień dotyczących interdyscyplinarnego stowarzyszenia
sportowego, które zgodnie z definicją przedstawioną w słowniczku do projektu jest
1

związkiem stowarzyszeń zrzeszającym związki sportowe o co najmniej wojewódzkim zasięgu
działania, będący członkiem Polskiej Federacji Sportu Młodzieżowego. Ustawowe
regulowanie konieczności przynależności do danej organizacji, z góry określonej, jest
rozwiązaniem, które może budzić wątpliwości co do równego traktowania podmiotów,
zwłaszcza w kontekście przywilejów wynikających z projektu ustawy dla


interdyscyplinarnego stowarzyszenia sportowego. Zasadnym wydaje się rozwiązanie, aby
ustawa dotycząca sportu regulowała odrębnie jedynie funkcjonowanie polskich związków
sportowych, jako podmiotów o szczególnej roli w strukturze organizacyjnej sportu, natomiast
pozostałe stowarzyszenia powinny funkcjonować na zasadach ogólnych, określonych w
ustawie z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz.
855, z późn. zm.).
Wątpliwości budzą również przepisy art. 4, w którym projektodawca uregulował kwestie
wsparcia rozwoju sportu przez organy administracji rządowej, m.in. przez ministra
właściwego do spraw sportu oraz ministra właściwego do spraw zdrowia. Niemożliwa do
zrealizowania jest formuła całościowego finansowania wszystkich zadań z zakresu sportu, w
tym programów wsparcia medycznego w sporcie (w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia), ze środków budżetu państwa; zwłaszcza że zadania w danych obszarach
związanych z rozwojem kultury fizycznej i sportu są dotychczas, w przypadku większości
zadań, jedynie dofinansowane ze środków budżetu państwa w określonym zakresie, a nie
finansowane. Przedmiotowe przepisy budzą wiele wątpliwości natury formalnej, jak i
merytorycznej.
Negatywnie należy także ocenić propozycję zawartą w art. 5 projektu ustawy, zgodnie z
którym minister właściwy do spraw wewnętrznych ma finansować „funkcjonowanie klubów
sportowych w podległych sobie jednostkach” oraz określać programy obowiązkowych zajęć
sportowych oraz warunki działania klubów sportowych w „jednostkach przez siebie
nadzorowanych”. Korzystniejsze rozwiązanie zawiera rządowy projekt ustawy o sporcie, w
którym zagadnienia kultury fizycznej realizowane w służbach resortu spraw wewnętrznych i
administracji przeniesiono do ustaw pragmatycznych.

Należy także zwrócić uwagę na regulacje zawarte w art. 6, zgodnie z którymi przewiduje
się możliwość wpierania rozwoju sportu przez jednostki samorządu terytorialnego w formie
dofinansowania działalności klubów sportowych, interdyscyplinarnych stowarzyszeń
sportowych oraz klubów sportowych, w dodatku działających „w każdej dopuszczalnej przez
2

przepisy ustawy formie prawnej”. Projekt ustawy nie dość precyzyjnie wskazuje na zakres
zadań, których dofinansowanie możliwe jest w formie dotacji z budżetu jednostki samorządu
terytorialnego. Przykładowo z art. 6 ust. 6 wynika, iż dotacja, o której mowa w art. 6 ust. 3
pkt 1 może być udzielona na dofinansowanie inwestycji podmiotu niezaliczanego do sektora
finansów publicznych, przy braku stosownej normy w art. 6 projektu wskazującej wprost na
taką możliwość. Równocześnie w art. 6 ust. 3 pkt 1 nie wskazano, jakiego rodzaju dotacje
mogą być udzielane z budżetu jednostki samorządu terytorialnego (celowe, podmiotowe,
przedmiotowe). Zagadnienia dotyczące udzielania dotacji z budżetu jednostki samorządu
terytorialnego dla klubu sportowego zostały w sposób właściwy, spójny z ustawą o finansach
publicznych, uregulowane w art. 36 rządowego projektu ustawy o sporcie. Jednocześnie
negatywnie ocenić należy propozycję nowelizacji ust. 1 w art. 176 ustawy o finansach
publicznych, z której wynika – obecnie niedopuszczona – możliwość udzielania dotacji dla
podmiotów działających w celu osiągnięcia zysku.
Projekt nakłada m.in. na jst obowiązek nieodpłatnego udostępniania obiektów
sportowych klubom sportowym, biorącym udział we współzawodnictwie sportowym
organizowanym przez polskie związki sportowe i prowadzącym zajęcia sportowe w zakresie
szkolenia dzieci i młodzieży, a także w ramach współzawodnictwa sportowego prowadzonego
przez polskie związki sportowe. Rozwiązania tego rodzaju mogą mieć jedynie charakter
fakultatywny, a nie obligatoryjny.
W zakresie przepisów regulujących zasady współzawodnictwa sportowego
projektodawca przewidział możliwość tworzenia związków sportowych w formie spółek
kapitałowych prawa handlowego. Z punktu widzenia filozofii ustawy to rozwiązanie ma
przyczynić się do większej autonomii polskich związków sportowych, profesjonalizacji ich
działania oraz wyłączenia w sposób zasadniczy spod nadzoru ministra właściwego do spraw
sportu. Regulacje te należy ocenić negatywnie – organizowanie sportu w formie spółek prawa
handlowego powinno dotyczyć tej jedynie jego części, która wiąże się z zarobkowym
charakterem działalności (np. kluby sportowe w formie spółek akcyjnych). Natomiast sport
organizowany w polskich związkach sportowych w przeważającej mierze opiera się na
organizacjach non profit i pracy wolontariuszy (poza liga zawodową), dlatego też organizacja
powinna opierać na Prawie o stowarzyszeniach.
Ponadto projekt przewiduje, że polski związek sportowy może działać wyłącznie w
dyscyplinie sportu, w której działa międzynarodowa organizacja sportowa uznana przez
Międzynarodowy Komitet Olimpijski (MKOL). Nie wprowadzono natomiast z wymogu, że
3

dany związek ma być członkiem takiej organizacji, co w znacznym stopniu regulowało
zasady tworzenia polskich związków sportowych. Utrzymano natomiast przepisy dotyczące
wyrażania przez ministra właściwego do spraw sportu zgody na utworzenie polskiego
związku sportowego, ograniczając jednocześnie warunki konieczne do spełnienia przez
związek sportowy ubiegający się o przyznanie statusu polskiego związku sportowego.
Ograniczono nadzór ministra właściwego do spraw sportu nad polskimi związkami
sportowymi, przede wszystkim w zakresie jego uprawnień do kontroli.
Wśród katalogu zadań polskiego związku sportowego wskazano m.in. zadanie związane
z uregulowaniem przez związek prowadzenia działalności przez agentów sportowych.
Przepis jest niejasny, nie wiadomo jakie jest przesłanie wprowadzenia nowej działalności
zawodowej w sporcie, zważywszy na fakt, że nie jest to zawód regulowany i nie prowadzi się
kształcenia w tym zawodzie. Nasuwają się wątpliwości co do celowości takiego rozwiązania.
W art. 26 ust. 4 pominięto część zawodów prawniczych przy wymienianiu kwalifikacji
członków organów dyscyplinarnych polskiego związku sportowego, nie podając
uzasadnienia.
Kolejną nową propozycją jest wprowadzenie obowiązku powoływania w strukturach
organizacyjnych polskich związków sportowych rad nadzorczych (art. 27 projektu). Trudno
znaleźć argumenty przemawiające za zasadnością takiego rozwiązania. Zasady
funkcjonowania stowarzyszeń zostały w sposób jasny i przejrzysty określone w ustawie z
dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, natomiast tworzenie instytucji
zapożyczonych z ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr
94, poz. 1037, z późn. zm.) wydaje się być niecelowe.
W przedłożonym projekcie zwiększono rolę Polskiego Komitetu Olimpijskiego (PKOL),
który ma być, w myśl art. 33 projektu, organizacją reprezentującą w szerokim zakresie
interesy polskiego sportu wobec organów administracji rządowej i samorządowej oraz w
zakresie upowszechniania, popularyzacji i rozwoju sportu. Przepisy projektu ustawy nadają
uprawnienia temu podmiotowi do współpracy z Prezydentem RP, Sejmem, Senatem oraz
organami administracji rządowej i samorządowej we wszystkich sprawach dotyczących spraw
sportu, w tym w szczególności w zakresie przygotowania i realizacji strategii rozwoju sportu.
Przepis ten budzi wątpliwości co do jego poprawności legislacyjnej oraz merytorycznej,
albowiem strategia rozwoju sporu jest dokumentem rządowym, a program rozwoju inwestycji
o szczególnym znaczeniu dla rozwoju sportu jest dokumentem resortowym i jako takie nie
wymagają opinii ani akceptacji Prezydenta RP, Sejmu czy Senatu. Projektodawcy
wprowadzają ponadto obowiązek zasięgania opinii PKOL we wszystkich sprawach istotnych
4