Dziecie to niby ja - trzydziestoletnie pachole. Wracam z ojcem od rodziny-
30km sluchania, jaki to swiat okrutny, zona okropna, dzieci go nie kochaja,
jak on nas wszystkich nienawidzi i jak to najchetniej sknczylby z matka
(grozby karalne jak nic). Nie mieszkam z rodzicami od lat 10 - nie moglam
wytrzymac przeklenstw ojca juz od drzwi zamiast "dzien dobry", bylam tez
kiedys swiadkiem zdazenia, gdy ojciec mierzyl w klotni do matki z pistoletu
(jak ktos mial tatusia milicjanta, to wie, co oznacza sfrustrowany
niedowartosciowany przedstawiel "wladzy" na hacjendzie).
Nie moglam juz sluchac gadki ojca, kazalam mu sie zatrzymac, on nic, ja-na
hamulec reczny, tatusiowi sie nie spodobalo i dawaj, z lapami na mnie.
Wyciagnal tez gaz lzawiacy, udalo mi sie jednak prysnac wczesniej ;-// Nie
chodzi mi o obrazy fizyczne - drobne siniaki, wyrwal mi troche wlosow, boje
sie o matke mieszkajaca z nim, poswiecajaca cale zycie na zalagadzanie
sytuacji, a to nigdy nic nie dawalo.
Tatus po prostu jak nie zrobi awantury raz na miesiac/dwa, to chodzi
nabuzowany. Matka jest na granicy zalamania psychicznego.
Pytanie troche natury prawnej, troche psychologicznej - czy nic z tym nie
robic, czy zglosic na policje (tatus policji nie lubi) - moze bylby z cholera
spokoj?

Pozdrawiam smutnawo
hania

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/