Jeden z ostatnich orzeczeń Wojskowego Sądu Okręgowego, a później Sądu
Najwyższego, skłonił mnie do zastanowienia się nad pewną kwestią związaną
z PRL-em i w związku z tym mam do Was pewne pytanie.

Otóż w grudniu 1947 roku zatrzymano pana X, zaś po miesiącu wydano
postanowienie o jego tymczasowym zatrzymaniu. Szefem wojskowej
prokuratury rejonowej w Warszawie był wówczas pan Y. Sześćdziesiąt lat
później IPN zarzucił panu Y, że popełnił przestępstwo, bowiem zatrzymanie
bez postanowienia o tymczasowym aresztowaniu możliwe było tylko przez 48
godzin. Skierowano sprawę do sądu, powołano się na konstytucję marcową,
jednak ani jeden, ani drugi sąd nie dopatrzył się znamion czynu
zabronionego.

Nie znam uzasadnienia decyzji sądu, ale wydaje mi się, że być może chodzi
o to, że Mała Konstytucja z 1947 roku faktycznie odwoływała się do
konstytucji marcowej, jednak tylko do niektórych jej artykułów, nie zaś
do tego o 48 godzinnym zatrzymaniu (który zresztą wrócił wraz z
konstytucją z 1952).
Czy w latach 1947-1952 nadal on obowiązywał, ewentualnie czy była jeszcze
jakaś inna podstawa prawna, pozwalająca dziś upierać się, że pan Y
popełnił przestępstwo w świetle ówczesnego prawodawstwa (śledczy
zastanawiają się nad wniesieniem o kasację)?