Witam.
Proszę o wyrok SN z dnia19.09.1996.(IIURN24/96OSNP1997/5/78.
Z góry dziękuję.

Leszek

--
Wysłano z serwisu Usenet na stronach PomocPrawna.INFO
-> http://usenet.pomocprawna.info

do góry

1996.09.19 wyrok SN II URN 24/96
OSNP 1997/5/78

Praca wykonywana pod ziemią przy robotach prowadzonych z
zastosowaniem techniki górniczej, lecz nie mających związku z
górnictwem, nie jest pracą górnika w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2
ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i
ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 1995 r., Nr 30, poz. 154).

Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski,
Jerzy Kuźniar (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 19 września 1996 r. sprawy z
wniosku Stanisława J. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziałowi w W. o emeryturę górniczą, na skutek rewizji nadzwyczajnej
Ministra Pracy i Polityki Socjalnej [...] od wyroku Sądu Apelacyjnego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 14
listopada 1995 r. [...]
oddalił rewizję nadzwyczajną.

Decyzją z dnia 25 maja 1995 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-
Oddział w W. odmówił przyznania wnioskodawcy Stanisławowi J.,
urodzonemu 14 września 1944 r., prawa do emerytury górniczej wobec
udowodnienia jedynie 22 lat 9 miesięcy i 8 dni pracy górniczej (łącznie
z okresami równorzędnymi zaliczalnymi). W okresach składkowych
organ rentowy uwzględnił również pracę przy budowie metra w Algierii
od 31 października 1988 r. do 30 czerwca 1991 r., stwierdzając jednak,
że okres ten nie podlega zaliczeniu do okresów pracy górniczej pod
ziemią, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o
zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (jednolity tekst: Dz.
U. z 1995 r., Nr 30, poz. 154).
Wobec odwołania wnioskodawcy, Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu, wyrokiem z dnia 26 czerwca
1995 r. zmienił zaskarżoną decyzję i uznając za pracę górniczą "okres
zatrudnienia przy budowie metra w czasie od 31 października 1988 r.
do 30 czerwca 1991 r.", przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury
górniczej od dnia 14 września 1994 r. W uzasadnieniu Sąd stwierdził,
iż wnioskodawca wykazał okresy składkowe w rozmiarze 30 lat 1
miesiąca i 22 dni oraz 11 dni okresów nieskładkowych w latach 1963-
1994 r. Nie było między stronami sporne, że okresy pracy górniczej
pod ziemią, zaliczane do uprawnień do emerytury górniczej oraz
zaliczane do pracy górniczej (art. 5 ust. 1, 9 ust. 2 i 6 ust. 1 ustawy)
łącznie wynoszą 22 lata 9 miesięcy i 8 dni, a spór dotyczył charakteru
pracy wnioskodawcy przy budowie metra w Algierii. Praca ta
wykonywana była w takich samych warunkach jak na dole kopalni, tj.
pod ziemią i mimo, że nie została wymieniona w ustawie z dnia 1
lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin, to
jednak objęta została przepisami prawa geologicznego i górniczego
i "jakościowo odpowiada pracy górniczej pod ziemią".
Rewizję organu rentowego od powyższego wyroku, Sąd Apelacyjny we
Wrocławiu oddalił, podzielając stanowisko Sądu I instancji, iż
wnioskodawca pracując przy budowie metra w Algierii, wykonywał pracę
pod ziemią, będąc zatrudniony w przedsiębiorstwie budowy kopalń.
Powyższy wyrok zaskarżył rewizją nadzwyczajną Minister Pracy i Polityki
Socjalnej i zarzucając rażące naruszenie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 1
lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz
interesu Rzeczypospolitej Polskiej, wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Wojewódzkiego we
Wrocławiu i oddalenie odwołania wnioskodawcy od decyzji organu
rentowego.
Przepis art. 5 ust. 1 ustawy o z.e.g. definiuje pojęcie pracy górniczej
stanowiąc, że jest to zatrudnienie pod ziemią w kopalniach lub
przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących dla kopalni
określone roboty pod ziemią, albo na wymienionych wyczerpująco
stanowiskach. Sam fakt wykonywania pracy pod ziemią przy robotach
prowadzonych z zastosowaniem techniki górniczej, nie daje podstaw do
uznania takiej pracy za pracę górniczą, stąd też stanowisko zawarte w
wyrokach Sądów Wojewódzkiego i Apelacyjnego narusza prawo, a
przyznanie emerytury górniczej osobie nieuprawnionej narusza nadto
interes Rzeczypospolitej Polskiej.

Rozpoznając sprawę Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Spór w niniejszej sprawie dotyczył oceny charakteru pracy wykonywanej
przez Stanisława J. przy budowie metra w Algierii w okresie od 31
października 1988 r. do 30 czerwca 1991 r. W tym czasie
wnioskodawca jako pracownik Przedsiębiorstwa Budowy Kopalń "P."
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w L., pracował jako
elektromonter pod ziemią i praca ta - według zaświadczenia
pracodawcy - wykonywana była w takich samych warunkach jak na dole
w kopalni. Górnicza emerytura będąca przedmiotem sporu przysługuje
górnikowi, który ukończył 55 lat życia, ma okres pracy górniczej łącznie
z okresami pracy równorzędnej i okresami zaliczalnymi do pracy
górniczej co najmniej 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 5 lat
pracy górniczej określonej w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983
r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin.
Wiek emerytalny wymagany od pracownika mężczyzny, mającego 25
lat pracy górniczej (łącznie z okresami pracy równorzędnej i okresami
zaliczalnymi) wynosi od 1 stycznia 1986 r. 50 lat (art. 9 ust. 1 i ust. 2
pkt 5 ustawy). Za pracę górniczą uważa się zatrudnienia wyczerpująco
wymienione w art. 5 ust. 1 pkt 1-12 i ust. 1a ustawy. Dla
rozpoznawanej sprawy znaczenie ma zatrudnienie określone w art. 5
ust. 1 pkt 1 i 2. Jest to zatrudnienie pod ziemią w kopalniach węgla,
rud, kruszców, surowców ogniotrwałych, glin szlachetnych, kaolinów,
magnezytów, gipsu, anhydrytu, soli kamiennej i potasowej, fosforytów
oraz barytu (pkt 1), pod ziemią i przy głębieniu szybów w
przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących dla tych kopalń
roboty górnicze lub przy budowie szybów (pkt 2). Powyższe okresy
pracy górniczej wykonywanej za granicą, traktuje się na równi z
okresami takiej pracy wykonywanej w kraju (ust. 4). Gramatyczna
wykładnia tego przepisu pozwala na stwierdzenie, że praca przy
budowie metra w Algierii mimo, iż wykonywana pod ziemią i przy
wykorzystaniu techniki górniczej, nie jest pracą górniczą w rozumieniu
art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy. Sam fakt bowiem wykonywania pracy pod
ziemią, przy robotach prowadzonych z zastosowaniem techniki
górniczej, lecz nie mających związku z górnictwem, nie daje podstaw
do uznania takiej pracy za pracę górniczą. Praca wykonywana w
przedsiębiorstwach budowy kopalń, jest uznawana za pracę górniczą w
rozumieniu ustawy, jeżeli jest wykonywana w kopalniach wymienionych
w art. 5 ust. 1 pkt 1. Nie jest więc obojętne, gdzie tego typu prace są
wykonywane.
Wbrew też poglądowi Sądów, niczego w tym zakresie nie zmienia
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 sierpnia 1994 r. w sprawie
objęcia przepisami Prawa geologicznego i górniczego prowadzenia
określonych robót podziemnych z zastosowaniem techniki górniczej,
dotyczy ono bowiem zupełnie innych kwestii, co wynika z jego § 1 ust.
1. Rozważania te dają podstawę, zdaniem Sądu Najwyższego, do
stwierdzenia, że orzeczenia Sądów obu instancji zapadły z rażącym
naruszeniem prawa.
Rewizja nadzwyczajna jest więc uzasadniona co do zarzutu rażącego
naruszenia prawa, ale nie może być uwzględniona, ponieważ została
wniesiona po upływie sześciu miesięcy od uprawomocnienia się
zaskarżonego orzeczenia. Stosownie do art. 421 § 2 KPC w takiej
sytuacji rewizja nadzwyczajna podlega oddaleniu, chyba że orzeczenie
narusza interes Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd Najwyższy wielokrotnie
już wyjaśniał, że fakt, iż orzeczenie rażąco narusza prawo nie oznacza,
że stanowi to również naruszenie interesu Rzeczypospolitej Polskiej.
Nie jest z nim również tożsamy interes fiskalny. Naruszenie interesu
Rzeczypospolitej następuje - według orzecznictwa (między innymi
wyrok z dnia 14 lutego 1991 r., I PRN 1/91, nie publikowany), "przez
naruszenie jednej z podstawowych zasad ustrojowo-proceduralnych, na
których opiera się porządek prawny w Rzeczypospolitej Polskiej, a
mianowicie, tzw. zasady zaufania". Zasada ta wyraża się między
innymi zaufaniem obywateli do państwa i jego organów, w tym także
do organów wymiaru sprawiedliwości i prawomocności orzeczeń
sądowych.
Podobne stanowisko zawarte jest w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
20 marca 1996 r., II URN 51/95 (OSNAPiUS 1996, nr 18, poz. 278).
Skład orzekający w tej sprawie w pełni to stanowisko podziela, uznając,
że nie doszło do naruszenia interesu Rzeczypospolitej. Zasada
zaufania do prawomocnych orzeczeń sądów (zasada stabilności
orzeczeń sądowych), jak też stosunkowo niewielkie konsekwencje
wykonania zaskarżonych wyroków, przemawiają przeciwko uznaniu, że
naruszają one interes państwa, gdy się dodatkowo zważy przytoczone
wyżej okoliczności sprawy.
Z tych względów na mocy art. 421 § 2 KPC Sąd Najwyższy orzekł jak w
sentencji wyroku.




--
Wysłano z serwisu Usenet na stronach PomocPrawna.INFO
-> http://usenet.pomocprawna.info

do góry

leszek wrote:
> Proszę o wyrok SN z dnia19.09.1996.(IIURN24/96OSNP1997/5/78.

http://pub.sn.pl/OW3_IA.nsf/fa45e6b7f0ff738ac12567fc
003027a5/de41f2c6a14b16aec1256e55007d8d75?OpenDocume
nt

KG

do góry