Trafił mi się taki zabawny casus, wydaje mi się że warto go tu
umieścić ze względu na jego przewrotność. ;-)

Roman K miał dwie córki, pechowo obie ciężko chore. Jedna wymagała
przeszczepu serca a druga przeszczepu wątroby.
Stan zdrowia córek Romana K nie pozwalał na odkładanie przeszczepu -
konieczna była natychmiastowa operacja zarówno w jednym jak i drugim
przypadku. Niestety nie było dawcy.
Roman K wiedział że jego znajomy Bogdan W może być dawcą, wiedział też
że Bogdan W zgodził się oddać pośmiertnie swoje organy do
przeszczepu.
Roman K poprosił Bogdana W o to, by zawiózł go do szpitala w którym
przebywały jego córki, po przyjeździe zabił Bogdana W (pozyskując
organy do przeszczepu).

Roman K działał w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa
grożącego życiu jego dzieci (poświęcił dobro które nie przedstawiało
wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego). Podkreślić
jednocześnie należy iż miał szczególny obowiązek chronić życie swoich
córek.
Należy przyjąć, iż istotą stanu wyższej konieczności jest to, że
sprawca działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa
grożącego dobru (...), jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej
uniknąć, jak tylko przez dopuszczenie się czynu sprzecznego z
przepisami prawa karnego. Warunkiem braku przestępczości w działaniu
sprawcy jest zachowanie proporcji dóbr (nie publ. wyrok SN z dnia 22
kwietnia 1982 r., II KR 60/82).

Czy mając na uwadze treść art. 26 § 2 kk i przytoczony wyżej wyrok SN
można przyjąć, iż Roman K działał w stanie wyższej konieczności a co
za tym idzie nie można przypisać mu winy a w konsekwencji nie popełnił
przestępstwa? ;-)

Odpowiedź wydaje się oczywista ale zabawnie byłoby ją uzasadnić.