W dniu 26.03.2024 o 20:58, Shrek pisze:
>>> Ogólnie już pisałem,że IMHO wysoka wylrywalność zabójstw jest
>>> dmuchana tym, że jak nie ma trupa na widoku to jest zaginięcie. W
>>> Polsce ginie (w sensie zgłaszane jest zaginięcie) ok 20k osób
>>> rocznie. Skuteczność w odnajdywaniu to 98% (z czego część to niestety
>>> ciała). 2% z 20k, to 400 osób rocznie które się nie odnajdują
>> Tylko 400? Ja nie mam podparcia kwitami, ale widziałem wyższe liczby.
>
> Korzystałem ze informacji na jakieś policyjnej stronie że 98% się
> znajduje - większośc pewnie sama.

Większość zaginięć, to niepokój rodziny, że stracono kontakt. I bardzo
często taka osoba zaginiona po prostu nie wie, że inni się o nią
martwią, albo się tym nie interesuje. Nie odbiera telefonu, bo nie chce.
Albo go zgubiła, albo się rozładował. Bywa, ze młodzież celowo ne
odbiera telefonu, by rodzice nie kazali wrócić, a tak to może
powiedzieć, ze nie widziała połączenia. Czasem znajdują ją policjanci,
ale z okoliczności wynika, ze jakby nie odnaleźli, to by sama do domu
wróciła. Tego bywa w skali powiatu kilka dziennie.

Natomiast nie wiem, z czego się robi te statystyki, o których tu
piszecie. Bo podejrzewam, że statystyki są z tych zaginionych, który się
wprowadza do systemu. W przeważającej większości wypadków ludzie w
sprawie zagonienia dzwonią do dyżurnego. Ten nakazuje przyjście do
jednostki celem złożenia zawiadomienia, ale szukać już się zaczyna. Jak
jest pomysł na miejsce szukania, to często znajduje się osobę, zanim
ktoś z rodziny złoży zawiadomienie. Zwłąszcza, ze często członkowie
rodziny szukają zaginionego, a nie biegną składać zawiadomienie.

Te statystyki przede wszystkim ilościowo nabijają Domy Dziecka, Domy
Pomocy Społecznej i Szpitale informujące "z obowiązku" że pensjonariusz
się oddalił. Często jest to po prostu spełnienie obowiązku, ale bez
większego przekonania, że coś złego się stało.

W wypadku Szpitala (przynajmniej naszego) to jeszcze jest tak, ze trafia
na SOR pacjent, którego się rejestruje i który sobie czeka godzinami na
pomoc, bo nie wydaje się pilny. I takiemu pacjentowi znudzi się
czekanie, poczuje się lepiej, albo zgoła zgłodnieje i sobie pójdzie. I
wówczas nagle się okazuje że on jest w wielkim zagrożeniu, bo przecież
lekarz go nie zbadał, więc nie wiadomo, bo może umrzeć. I zaczyna się
dramat. Ten zaginiony, to często autobusem do domu po prostu pojechał
wkurzony, ze go mają "w poważaniu".
--
(~) Robert Tomasik