> Wyceniono na 150 zł. Jednak policja przedstawiła mu zarzuty z
kodeksu
> karnego !

W takim razie pozostaje mu podnosić w ramach obrony to, że jest to
wg niego wykroczenie i o taką kwalifikację czynu walczyć (o ile
przyznaje się do winy).
Wyżej podałem orzeczenie Sądu Najwyższego który przyjął taką linię
(<250 zł = wykroczenie), choć nie ukrywam, że na przestrzeni lat
bywało z tym niejednolicie a poglądy Sądów i doktryny są tu rozbieżne.
Ja sam na pierwszy rzut oka w przepisy byłem skłonny uznać że to
przestępstwo (bo przedmiot pochodzi z kradzieży z włamaniem)

Dodatkowo dorzucę uzasadnienie do tego orzeczenia SN - może się
okaże użyteczne.

Przewodniczący: Prezes SN Z. Doda.
Sędziowie: P. Hofmański, L. Paprzycki (sprawozdawca).
Prokurator Prokuratury Krajowej: R. Stefański.

Sąd Najwyższy w sprawie Marka G., po rozpoznaniu przekazanego na
podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Krakowie,
postanowieniem z dnia 9 kwietnia 1997 r., zagadnienia prawnego
wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
"Czy czyn pasera, który udziela pomocy do zbycia mienia
pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, stanowi
występek określony w art. 215 § 1 k.k., a nie wykroczenie z art. 122 §
1 k.w. bez względu na wartość mienia, a więc także, gdy wartość
mienia nie przekracza 250 zł - w zestawieniu ze szczegółowymi
wyłączeniami ustawowymi, wyrażonymi w art. 130 k.w.?"
uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Sąd Wojewódzki w Krakowie, przedstawiając zagadnienie prawne
wymagające zasadniczej wykładni, zwrócił uwagę na niejednolitość
orzecznictwa Sądu Najwyższego i różnorodność wypowiedzi w
piśmiennictwie co do przedmiotu wykroczenia określonego w art. 122
k.w. W niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji uznał, że skoro
oskarżony pomógł w zbyciu przedmiotu wartości około 150 zł, wiedząc,
iż pochodzi on z kradzieży z włamaniem, to dopuścił się występku
paserstwa przewidzianego w art. 215 § 1 k.k., a nie wykroczenia
określonego w art. 122 § 1 k.w., przy czym sąd ten powołał się na
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 1986 r. Rw 721/86
(OSNKW 1987, z. 5-6, poz. 45). Sąd Wojewódzki, nie zgadzając się z
tym poglądem prawnym, przedstawił własną wykładnię gramatyczną i
systemową art. 122 § 1 k.w., podnosząc również i to, że w
orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowane było stanowisko
odmienne, dotyczące także mienia pochodzącego z rozboju, co
spotykało się z różną oceną w literaturze przedmiotu. W takiej
sytuacji, w ocenie Sądu Wojewódzkiego, wyłoniło się zagadnienie
prawne, w rozumieniu art. 390 § 1 k.p.k., które wymaga zasadniczej
wykładni ustawy. Ta ostatnia ocena jest trafna.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Punktem wyjścia rozważań na temat treści przepisu art. 122 § 1 k.w.
musi być jego gramatyczna wykładnia. Przepis ten stanowi, że mienie
będące przedmiotem paserstwa pochodzi z "kradzieży lub z
przywłaszczenia". Nie może budzić zatem wątpliwości, że chodzi tu nie
tylko o kradzież lub przywłaszczenie stanowiące wykroczenie określone
w art. 119 § 1 i 2 k.w. oraz w art. 120 § 1 k.w., gdyż wówczas
ustawodawca wyraźnie by to stwierdził, tak jak to uczynił w wypadku
wykroczenia, o którym mowa w art. 149 k.w., gdzie przy tym
szczególnym paserstwie zaznaczone zostało, że chodzi o nabycie
przedmiotów pochodzących z wykroczenia określonego w art. 148 k.w.
Z tego wniosek, że w wypadku art. 122 § 1 k.w. chodzi zarówno o
kradzież lub przywłaszczenie stanowiące wykroczenie, jak i czyny tego
samego rodzaju stanowiące przestępstwo. Wątpliwości mogą pojawić
się dopiero wówczas, gdy podejmuje się próbę ustalenia tych
przestępstw, które stanowią "kradzież". Rysują się one zarówno na tle
orzecznictwa Sądu Najwyższego, jak i na tle wypowiedzi w doktrynie.
W wyroku z dnia 19 września 1978 r. III KR 136/78 (OSNKW 1979, z.
4, poz. 43) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że gdy mienie pochodzi z
innego rodzajowo niż kradzież lub przywłaszczenie czynu
zabronionego "odpowiednia do takiego czynu jest kwalifikacja z art.
215 k.k.", a tak właśnie jest, zdaniem Sądu Najwyższego, w wypadku,
gdy mienie pochodzi z rozboju (art. 210 k.k.), "a więc innego czynu
niż przewidziany w art. 119 lub 120 k.w.". Od poglądu tego Sąd
Najwyższy odstąpił w wyroku z dnia 18 października 1983 r. IV KR
211/83 (OSNKW 1984, z. 5, poz. 56), stwierdzając, że "nabycie mienia
pochodzącego z przestępstwa określonego w art. 210 k.k., którego
wartość nie przekracza 2.000 zł, jest wykroczeniem przewidzianym w
art. 122 § 1 k.w., a nie występkiem określonym w art. 215 § 1 k.k.".
Tym razem Sąd Najwyższy uznał, że rozbój stanowi kradzież, na co
wskazuje część znamion ustawowych przestępstwa określonego w art.
210 k.k., identycznych jak w wypadku występku, o którym mowa w art.
203 k.k., a ponadto, Sąd Najwyższy zauważa, iż art. 130 k.w. "nie
eliminuje wykroczenia paserstwa, określonego w art. 122 k.w. w
stosunku do mienia pochodzącego z tych przestępstw". Kolejna
zmiana stanowiska Sądu Najwyższego nastąpiła w uchwale składu
siedmiu sędziów z dnia 12 września 1986 r. U 7/86 (OSNKW 1986, z.
11-12, poz. 85), w której stwierdzono, że "czyn pasera nabywającego
mienie pochodzące z rozboju, którego wartość nie przekracza 5.000 zł,
stanowi występek określony w art. 215 § 1 k.k.". Sąd Najwyższy w
uchwale tej, zwracając uwagę na dwa poprzednie, powołane wyżej,
orzeczenia, za zasadniczy argument uznał treść przepisu art. 122 k.k.,
którego dyspozycja ma się odnosić "tylko do najprostszych form
zagarnięcia mienia, tj. kradzieży i przywłaszczenia, określonych w art.
119 k.w.". Tymczasem, zdaniem Sądu Najwyższego, kradzież (art. 203
k.k.) i przywłaszczenie (art. 204 k.k.) "stanowią inny jakościowo
zamach na mienie niż rozbój (art. 210 k.k.)", którego cechą jest to,
że "działanie sprawcy skierowane jest zarówno przeciwko mieniu, jak i
osobie". W ostatnim publikowanym na ten temat orzeczeniu Sądu
Najwyższego, tj. wyroku z dnia 6 października 1986 r. Rw 721/86
(OSNKW 1987, z. 5-6, poz. 45), wyrażony został pogląd, że czyn
pasera, który udziela pomocy do ukrycia mienia pochodzącego z
przestępstwa kradzieży z włamaniem, stanowi występek określony w
art. 215 § 1 k.k., a nie wykroczenie określone w art. 122 § 1 k.w., bez
względu na wartość mienia. Sąd Najwyższy, w uzasadnieniu tego
wyroku, powtórzył argumentację, którą posłużono się w uzasadnieniu
powołanej uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 12 września 1986 r.
U 7/86, tyle tylko, że odniósł ją nie do zbrodni rozboju, a do występku
określonego w art. 208 k.k.
Powołane orzeczenia, w sposób oczywisty, świadczą o niejednolitości
orzecznictwa Sądu Najwyższego.
Podobnie jest, jeżeli chodzi o piśmiennictwo. Wyrażany jest bowiem
pogląd, że granicą między paserstwem jako przestępstwem a
paserstwem stanowiącym wykroczenie jest, obok wartości mienia, jego
pochodzenie "z kradzieży zwykłej lub przywłaszczenia" [W. Radecki:
Przedmiot czynności wykonawczej paserstwa jako przestępstwa i
wykroczenia, "Problemy Praworządności" 1978, z. 3, 43-45; O. Górniok
(w:) I. Andrejew i in. (red.): System prawa karnego, Wrocław -
Warszawa - Kraków - Gdańsk - Łódź 1989, t. II, cz. II, s. 455; B.
Świątkiewicz: Glosa do wyroku SN z dnia 19 września 1978 r. III KR
136/78, PiP 1980, z. 11, s. 147-148; W. Tomczyk: Przegląd
orzecznictwa Sądu Najwyższego, Zag. Wykr. 1981, z. 6, s. 19-20; M.
Bojarski, W. Radecki: Oceny prawne obszarów stycznych wykroczeń i
przestępstw, Wrocław 1989, s. 93-95, tychże autorów: Kodeks
wykroczeń z komentarzem, Warszawa 1995, s. 269-271; Z.
Młynarczyk: Glosa do wyroku SN z dnia 18 października 1983 r. IV KR
211/83, PiP 1984, z. 12, s. 184-185; B. Kurzępa: Glosa do wyroku z
dnia 6 października 1986 r. Rw 721/86, NP 1989, z. 2-3, s. 242-244].
Liczna jest jednak grupa autorów wyrażających pogląd, że w wypadku
wykroczenia, o którym mowa w art. 122 § 1 k.w., mienie może
pochodzić nie tylko z kradzieży zwykłej lub przywłaszczenia, ale także
z włamania (E. Pływaczewski: Z problematyki rozgraniczenia wykroczeń
i przestępstw, Zag. Wykr. 1986, z. 1, s. 28-30, tenże: Przestępstwo
paserstwa w ustawodawstwie polskim, Toruń 1986, s. 49; A. Marek:
Glosa do wyroku SN z dnia 6 października 1986 r. Rw 721/86,
Informacja Prawnicza - Prawo Karne 1987, z. 4-6, s. 139-142; T.
Grzegorczyk: Glosa do uchwały SN z dnia 12 września 1986 r. U 7/86,
NP 1988, z. 9, s. 120; K. Indecki: Przestępstwo paserstwa w kodeksie
karnym z 1969 roku. Analiza dogmatyczna, Łódź 1991, s. 61-62).
Natomiast ze zdecydowaną krytyką spotkał się pogląd (Z. Gostyński:
Glosa do wyroku SN z dnia 18 października 1983 r. IV KR 211/83, NP
1984, z. 10, s. 137; K. Janczukowicz: Glosa do wyroku SN z dnia 6
października 1986 r., Rw 721/86, NP 1988, z. 10-12, s. 257-261), że
przedmiotem wykroczenia określonego w art. 122 § 1 k.w. może być
mienie pochodzące z przestępstwa określonego w art. 210 k.k. (Z.
Młynarczyk: op. cit., s. 149; Z. Ćwiąkalski, A. Zoll: Przegląd
orzecznictwa Sądu Najwyższego z zakresu prawa karnego materialnego
za I półrocze 1984 r., NP 1985, z. 6, s. 70; B. Świątkiewicz: op. cit., s.
148; E. Pływaczewski: Z problematyki..., s. 29; tenże: Przestępstwo
paserstwa..., s. 49, 50; A. Marek: op. cit., s. 140-142; K. Indecki: op.
cit., s. 59, 60).
Z powyższego omówienia orzecznictwa Sądu Najwyższego i
piśmiennictwa wynika, że określenie "kradzież" rozumiane jest na
gruncie art. 122 § 1 k.w. bardzo różnie. A przecież nie może budzić
wątpliwości pogląd, że skoro ustawy karne posługują się takim samym
określeniem, to w każdym wypadku musi mieć ono ten sam zakres
znaczeniowy, chyba że ustawodawca wyraźnie postanowi
inaczej. "Kradzież oznacza zabór cudzego mienia ruchomego w celu
przywłaszczenia" (A. Marek, E. Pływaczewski, A. Peczeniuk: Kradzież i
paserstwo mienia prywatnego, Warszawa 1985, s. 35 i nast.), na co
wskazuje analiza przepisów art. 203 § 1 k.k., art. 199 § 1 k.k. i art.
120 § 8 k.k. Określenie "kradzież" występuje w art. 120 § 8 k.k., art.
209 k.k. i w art. 213 § 1 i 2 k.k., określenie "kradnie" - w art. 208
k.k., natomiast wyrażenie "zabiera w celu przywłaszczenia mienie" - w
art. 203 § 1 k.k. i art. 210 § 1 k.k. Zauważyć też należy, że w świetle
definicji ustawowej zawartej w art. 120 § 8 k.k., "zagarnięcie mienia",
którym to określeniem posługują się przepisy art. 199-202 k.k.,
obejmuje również "kradzież". Tak więc, w każdym wypadku, gdy
ustawodawca posługuje się określeniem "kradzież" czy też "kradnie",
ma na myśli zachowanie polegające na "zaborze cudzego mienia
ruchomego w celu przywłaszczenia". Tak też trzeba rozumieć to
określenie na gruncie art. 122 § 1 k.w. Należy jeszcze rozważyć czy
kodeks wykroczeń nie zawiera unormowań, które nakazywałyby nadać
określeniu "kradzież" inny zakres znaczeniowy. Nie wskazuje na to
treść art. 122 k.w. Tak samo jest w wypadku art. 130 k.w., który
stwierdza jedynie w § 1, że przedmiotem czynności wykonawczej
wykroczenia przewidzianego w art. 122 k.w. nie może być mienie
określonego w tym przepisie rodzaju, natomiast paragrafy 2 do 4 tego
artykułu nie dotyczą przepisów art. 122 k.w. Jednakże treść przepisu
art. 130 § 2 k.w., odnosząca się do art. 119 k.w., ma istotne
znaczenie dla rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego przedstawionego
przez Sąd Wojewódzki w Krakowie. Skoro bowiem w art. 130 § 2 k.w.
stwierdza się, że "Przepisu art. 119 k.w. nie stosuje się, jeżeli sprawca
popełnia kradzież w sposób szczególnie zuchwały lub z włamaniem", to
z tego wynika oczywisty wniosek, że art. 119 k.w. posługuje się
określeniem "kradnie", tożsamym z określeniem "kradzież", tak jak
to czyni kodeks karny 1969 r., które to pojęcie obejmuje wszelkie
formy kradzieży - nie tylko "zwykłą kradzież", ale także "kradzież
szczególnie zuchwałą i włamanie", stanowiące kwalifikowane formy
kradzieży tylko ze względu na sposób działania sprawcy. Gdyby inaczej
rozumieć treść art. 119 k.w., to wyłączenie zawarte w art. 130 § 2 k.w.
byłoby niepotrzebne. Skoro więc w art. 122 k.w. nie ma tego rodzaju
wyłączenia, a ten ostatni przepis odwołuje się nie do czynu
określonego w art. 119 k.w., a do nazwy czynu zabronionego -
"kradzież", to przyjąć trzeba, że paserstwo stanowiące wykroczenie
dotyczyć może nie tylko mienia pochodzącego z wykroczenia kradzieży
lub przywłaszczenia albo z występku zwykłej kradzieży lub
przywłaszczenia mienia społecznego lub prywatnego (art. 199, 203 i
204 k.k.), ale również mienia pochodzącego z kwalifikowanych form
zaboru mienia (art. 200-202 i 208 k.k.), w tym także włamania. Co
oczywiste, spełnione muszą być dwie dodatkowe przesłanki: wartość
mienia - nie przekraczająca 250 zł, i świadomość sprawcy co do
pochodzenia mienia z włamania.
Z tych względów Sąd Najwyższy nie podzielił stanowiska wyrażonego w
powołanym wyroku z dnia 6 października 1986 r. Rw 721/86, że czyn
pasera dotyczący mienia o wartości nie przekraczającej 250 zł,
pochodzącego z przestępstwa kradzieży z włamaniem, stanowi
występek określony w art. 215 § 1 k.k., a nie wykroczenie przewidziane
w art. 122 k.w.



--
Wysłano z serwisu Usenet na stronach PomocPrawna.INFO
-> http://usenet.pomocprawna.info